Το παιδί – πρόσφυγας από το Σουδάν που ακολούθησε τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα στη Συρία

“Plumpy’Nut. Είχα να το δω πάρα πολλά χρόνια.

Ήμουν στη Συρία, δουλεύοντας με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Ήμουν ο υπεύθυνος Ανθρώπινου Δυναμικού και Οικονομικών, βοηθώντας να διασφαλιστεί ότι οι ιατρικές μας δράσεις είχαν το προσωπικό και τους πόρους που χρειάζονταν.

Οι ασθενείς μας σε μία από τις δράσεις λάμβαναν το Plumpy’Nut, μια εμπλουτισμένη πάστα φυστικιών που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία του υποσιτισμού.

Το είχα δει τελευταία φορά όταν ήμουν μικρός και ήμουν και ο ίδιος υποσιτισμένος. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα μου έδωσαν αυτή την ειδική θεραπευτική τροφή που αποδείχτηκε σωτήρια για μένα.

H αρχή

Η ιστορία του πώς έφτασα να συνεργαστώ με τους Γιατροί Χωρίς Σύνορα είναι πολύ μεγάλη.

Κατάγομαι από το Νότιο Σουδάν. Πριν το Νότιο Σουδάν γίνει ανεξάρτητη χώρα, ήταν τμήμα του Σουδάν και υπήρχε ένας παρατεταμένος πόλεμος μεταξύ του βορρά και του νότου.

Μεγαλώνοντας μέσα σε έναν συνεχή πόλεμο, έβλεπες τραυματίες να έρχονται από την πρώτη γραμμή. Όλοι μας στο δημοτικό σχολείο στρατολογηθήκαμε για να κάνουμε στρατιωτική εκπαίδευση. Έπρεπε να μετακινηθούμε αρκετές φορές για να ξεφύγουμε από τις μάχες.

Τελικά, η σύγκρουση μας πρόλαβε ξανά. Θυμάμαι τους ήχους των βομβών. Τα αεροπλάνα πάνω από το κεφάλι μας. Ένιωθα ότι ο καθένας θα μπορούσε να είναι στόχος.

Ήμουν μικρός εκείνη την εποχή, στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια. Οι γονείς μου πήραν την απόφαση. Έπρεπε να εγκαταλείψουμε το σπίτι μας, να βγούμε από την εμπόλεμη ζώνη.

Όλοι στην πόλη μας και στα γειτονικά χωριά πέρασαν τα σύνορα και έγιναν πρόσφυγες.

Η ζωή στην Ουγκάντα

Στην Ουγκάντα, ήμασταν ασφαλείς, αλλά οι συνθήκες ήταν σκληρές.

Ζούσαμε στην ύπαιθρο, κοιμόμασταν έξω, εκτεθειμένοι στα στοιχεία της φύσης, στη βροχή. Δεν μπορούσαμε να προστατευτούμε από τα κουνούπια και πολλοί έπαθαν ελονοσία. Δεν υπήρχαν αποχωρητήρια στην αρχή, οπότε ξέσπασε χολέρα.

Οι άνθρωποι άρχισαν να πεθαίνουν. Ειδικά τα παιδιά. Προέρχομαι από μια μεγάλη οικογένεια και αρκετά από τα αδέλφια μου πέθαναν.

Αλλά μαντέψτε ποιος έφτασε; Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα. Ήταν πρώτοι που έφτασαν στο πεδίο. Εγώ ο ίδιος βοηθήθηκα από αυτή την οργάνωση.

Αυτό έμεινε χαραγμένο μέσα μου. Καθώς ανάρρωνα και έφταναν και άλλες οργανώσεις, ο καταυλισμός έγινε επίσημος. Τελείωσα το σχολείο και τελικά το πανεπιστήμιο και έλεγα συνεχώς στον εαυτό μου ότι μια μέρα θα συνεργαστώ με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και θα ανταποδώσω τη βοήθεια και τη γενναιοδωρία που έλαβα από αυτούς.

Γιατί χωρίς τους Γιατροί Χωρίς Σύνορα, ίσως να μην ζούσα. Όπως τα αδέλφια μου, όπως τα ξαδέρφια μου, όπως όλοι οι άνθρωποι που δεν τα κατάφεραν.

Τα επόμενα βήματα

Τελικά η οικογένειά μου μετεγκαταστάθηκε. Ήρθα στο Ηνωμένο Βασίλειο και σπούδασα Διεθνείς Σχέσεις. Όταν το Νότιο Σουδάν έγινε ανεξάρτητο, επέστρεψα εκεί και εκπαιδεύτηκα ως τραπεζικός υπεύθυνος. Στη συνέχεια, εργάστηκα πάνω στην εκπαίδευση πολιτικών στη χρηστή διακυβέρνηση και αργότερα ασχολήθηκα και εγώ με τα κοινά. Ήθελα να υπηρετήσω την κοινότητά μου.

Δεν είχα ξεχάσει την υπόσχεση στον εαυτό μου, αλλά ήξερα ότι δεν ήθελα να συμμετάσχω στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, ενώ ήμουν πολιτικά ενεργός. Δεν είναι συμβατό με τις πολιτικές ουδετερότητας και αμεροληψίας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα.

Αργότερα, όταν ήρθε η ώρα να επιστρέψω στο Ηνωμένο Βασίλειο, έκανα μεταπτυχιακό στη Διαχείριση Ανθρώπινου Δυναμικού για να εξελίξω τις δεξιότητές μου. Στη συνέχεια, τελικά έκανα αίτηση στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα.

Η αποστολή στη Συρία

Όταν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα μου είπαν ότι μπορούσα να εργασθώ σε ένα πρόγραμμα στη Συρία, δεν δίστασα. Είχα δει και ακούσει από την τηλεόραση για τον πόλεμο, είχα δει κάποιες από τις καταστροφές. Είναι δύσκολο να συγκρίνεις, αλλά ένιωσα ότι αυτό που περνούσαν ήταν κατά κάποιο τρόπο παρόμοιο με αυτό που είχα βιώσει κι εγώ ή ακόμη χειρότερο.

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα έχουν διάφορα προγράμματα στη Συρία και δούλεψα σε δύο από αυτά. Το ένα παρέχει ζωτικής σημασίας φάρμακα και υποστήριξη σε άτομα με χρόνιες παθήσεις και το άλλο προσφέρει ιατρικές υπηρεσίες σε ασθενείς με φυματίωση.

Επικεντρώθηκα σε όλα τα διοικητικά κομμάτια που επιτρέπουν σε ένα πρόγραμμα να λειτουργεί ομαλά. Αυτό σήμαινε πολλές προσλήψεις προσωπικού, συμπεριλαμβανομένης της προσπάθειας για να διασφαλίσουμε ότι οι πρακτικές και οι πολιτικές μας ήταν διαφανείς για όλους τους αιτούντες. Οργανώσαμε, επίσης, πολλές εκπαιδεύσεις, χτίζοντας τις δεξιότητες και την αυτοπεποίθηση της ομάδας μας.

Ήμουν πολύ ανοιχτός με τους Σύρους συναδέλφους μου. Τους είπα ότι είμαι πρόσφυγας. Ότι έχω ζήσει μια σύγκρουση και ξέρω πώς είναι να εκτοπίζεσαι. Πολλοί Σύριοι γλίτωσαν από τον πόλεμο εγκαταλείποντας τη χώρα, αλλά πολλοί άλλοι έχουν εκτοπιστεί εντός της Συρίας. Ήθελα να προσφέρω κάποια ενθάρρυνση, κάποια ελπίδα. Να τους καθησυχάσουμε ότι τελικά τα πράγματα θα βελτιωθούν και ότι θα μπορέσουν να ζήσουν ξανά ευτυχισμένοι.

Μια υπενθύμιση

Αφού είδα για πρώτη φορά το plumpy’nut στο γραφείο στη Συρία, κράτησα ένα πακέτο στο γραφείο μου. Μου θύμισε τι με είχε σώσει.

Είμαι πίσω στο Ηνωμένο Βασίλειο τώρα, και θα ήθελα να δείξω αυτή την ειδική θεραπευτική τροφή στα παιδιά μου. Ήθελα να ξέρουν ακριβώς πώς είναι, να τους πω ότι χωρίς αυτό, δεν θα ήμουν εδώ, δεν θα ήμουν ο μπαμπάς τους.

Αλλά πάνω στην βιασύνη να φύγω, το plumpy’nut ήταν το μόνο πράγμα που ξέχασα. Έμεινε στο γραφείο μου στη Συρία. Έτσι, αντί για αυτό, λέω στα παιδιά μου: «Εργάζομαι για τους Γιατροί Χωρίς Σύνορα επειδή με βοήθησαν”.

Ο Moses Soro εργάζεται ως Υπεύθυνος Οικονομικών & Ανθρώπινου Δυναμικού σε αποστολές των Γιατρών Χωρίς Σύνορα

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις