Το τσούγκρισμα των ποτηριών μπορεί να σώσει ζωές

Γιορτές έρχονται, ένα ποτό θα το πιείτε, άρα ένα τσούγκρισμα θα το κάνετε για να ευχηθείτε ό,τι είναι να ευχηθείτε.

Τσουγκρίζετε ποτήρια χρόνια.

Ξέρετε όμως, ποιος πρωτοσκέφτηκε ότι είναι φανταστική η ιδέα να τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας, πριν βάλουμε στο στόμα μας ένα ποτό που μας προσφέρουν άλλοι;

Όχι, δεν ήταν εκείνοι που πίστευαν πως ο ήχος από το τσούγκρισμα διώχνει τα κακά πνεύματα. Αυτό είναι κάτι που άρχισε να ‘κυκλοφορεί’ τον Μεσαίωνα.

Ευχαριστήστε (και για αυτό) την αρχαία Ελλάδα, μαζί με τη Ρώμη, όπου το τσούγκρισμα ήταν ο τρόπος που είχαν οι συνδαιτυμόνες να διασφαλίζουν πως το ποτό δεν είχε δηλητήριο.

Αν αναρωτιέστε πώς γινόταν αυτό, θα εξηγήσουμε πως ο τρόπος είναι πολύ απλός.

Το τσούγκρισμα δεν ήταν διακριτικό. Ήταν δυνατό, ώστε να λειτουργήσουν οι δυνάμεις και να προκληθεί ελαφρά ανάμειξη των υγρών -έφευγε μια μικρή ποσότητα από κάθε ποτήρι και έπεφτε στα άλλα.

Η έμπνευση αυτή συνεχίστηκε να λειτουργεί ως χειρονομία εμπιστοσύνης μέχρι το Μεσαίωνα, εποχή που οι δηλητηριάσεις ήταν τακτικό φαινόμενο. Το τσούγκρισμα λοιπόν, ενίσχυε την αμοιβαία εμπιστοσύνη. Τα ποτήρια ήταν πια γυάλινα και τότε άρχισαν να πιστεύουν οι άνθρωποι πως ο ‘καθαρός’ ήχος -που ήταν σαν κουδούνισμα- διώχνει τα κακά πνεύματα που παραμόνευαν σε χαρούμενες περιστάσεις.

Αυτή η πρακτική παραλληλιζόταν με έθιμα όπως οι καμπάνες των εκκλησιών που κρούουν για να αποτρέψουν το κακό κατά τη διάρκεια γάμων ή εορτών.

Κατά την εποχή της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού, το ‘στην υγειά μας’ έγιναν επίσημο μέρος των συμποσίων και των κοινωνικών συγκεντρώσεων. Τότε έγινε πιο διακριτικό το τσούγκρισμα και συμβόλιζε την ενότητα, καθώς οι συμμετέχοντες μοιράζονταν τον ήχο της επαφής των ποτηριών και την πράξη του ποτού.

Έγινε συνήθεια και να κοιτά ο ένας τον άλλον στα μάτια, πρακτική που είχε σκοπό να δείχνει ειλικρίνεια και τιμή. Σε ορισμένες κουλτούρες, η απουσία αυτής της οπτικής επαφής θεωρείται κακή τύχη και αγένεια.

Πλέον ο ήχος του τσουγκρίσματος ανήκει στα must της ολιστικής αισθητηριακής εμπειρίας του ποτού (όραση, γεύση, όσφρηση, αφή και ακοή), κάτι που επίσης βασίζεται στους αρχαίους Έλληνες οι οποίοι πίστευαν πως η εμπλοκή όλων των αισθήσεων σε τελετουργίες, τιμούσε τους θεούς, δημιουργούσε αρμονία και κρατούσε τα πνεύματα σε απόσταση.