Τραμπ: Η πικρή συνειδητοποίηση ότι ο Πούτιν ελέγχει το παιχνίδι

Πριν από τις τελευταίες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, ο Ντόναλντ Τραμπ υποσχόταν σε όλους τους τόνους ότι θα σταματήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία σε “μερικές ημέρες”.

Πλέον, έχουν περάσει περισσότεροι από τρεις μήνες που ο Αμερικανός μεγιστάνας επέστρεψε στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου και ο πόλεμος στην Ουκρανία όχι μόνο συνεχίζεται κανονικά αλλά η Ρωσία φαίνεται ότι επιβεβαιώνει ημέρα με την ημέρα την κυριαρχία της στα πεδία των μαχών. Το Σάββατο γνωστοποίηθηκε δε ότι έχει ξανά τον πλήρη έλεγχο της περιφέρειας του Κουρσκ (που είχε πέσει, προσωρινά όπως αποδείχθηκε, σε ουκρανικά χέρια μετά από μία τολμηρή επιχείρηση αντιπερισπασμού επί ρωσικού εδάφους).

Ο Τραμπ το Σάββατο για πρώτη φορά ήταν σαφώς επικριτικός (όχι ακραία πάντως) για τον Βλαντίμιρ Πούτιν αφού εξέφρασε την αμφιβολία του για το αν ο Ρώσος ηγέτης επιθυμεί πράγματι το τέλος του πολέμου. Τα έβαλε όμως περισσότερο με τους προκατόχους του, τον Τζο Μπάιντεν και τον Μπάρακ Ομπάμα, επανέλαβε ότι ο πόλεμος ήταν αχρείαστος και φρόντισε να υπονοήσει και πάλι ότι ειρήνη δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς η Ουκρανία να χάσει εδάφη.

Σ’ αυτό το χρόνο που έχει σπαταληθεί σε διπλωματικές διαπραγματεύσεις τους τελευταίους μήνες, οι ΗΠΑ βρίσκουν ουσιαστικά σε τοίχο. Η Ρωσία διαπραγματεύεται μεν, χωρίς όμως να δεσμεύεται ουσιαστικά για τίποτα. Οπως τόνισε η Αντζελα Στεν, ειδικός στην εξωτερική πολιτική και ειδικός για τη Ρωσία, “οι διαπραγματεύσεις πάνε πολύ καλά, αν δει κανείς τα πράγματα από την οπτική γωνία του Πούτιν”.

Γιατί, όμως, εξάγεται αυτό το συμπέρασμα; Διότι, όπως η κυρία Στεν εξηγεί, ο Πούτιν παίζει ένα παιχνίδι αναμονής αφού πιστεύει ότι έχει το χρόνο με το μέρος του. “Φέρνει την Ουκρανία σε ολοένα και πιο δυσχερή θέση και βρίσκεται κοντά στο να πείσει τους Ευρωπαίους ότι δεν μπορεί να υπάρξει ειρηνευτική συμφωνία χωρίς να εκπληρωθούν οι ρωσικοί όροι”. Πριν καν προχωρήσει σ’ αυτή τη δήλωση η Αμερικανίδα ειδικός, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν έλεγε δημοσίως ότι η Ουκρανία θα δεχθεί εκεχειρία άνευ όρων!

Το θέμα είναι τι κάνει η κυβέρνηση Τραμπ για όλα αυτά. Ενα ερώτημα που τίθεται αφορά το πραγματικό ενδιαφέρον της νέας αμερικανικής κυβέρνησης για την τύχη της Ουκρανίας. Ενδιαφέρεται, πράγματι, ο Τραμπ για τους Ουκρανούς ή αυτό που αποτελεί προτεραιότητα για εκείνον είναι η βελτίωση της σχέσης του με τη Ρωσία; Και επίσης: Διαθέτουν ο Τραμπ και οι επιτελείς του την εμπειρία και το know how να κοιτάξουν στα μάτια τον πρώην πράκτορα της KGB Πούτιν που διακρίνεται για τον κυνισμό του και την ευχέρειά του να ελίσσεται και να φέρνει την εκάστοτε κατάσταση εκεί που ο ίδιος επιθυμεί;

Δεν έχουμε έτοιμες και πειστικές απαντήσεις γι’ αυτό, θα χρειαστεί υπομονή. Αυτό που υπάρχει ως δεδομένο και το γνωρίζουμε καλά είναι η, θα έλεγε κανείς, παροιμιώδης υπομονή του Πούτιν στις κάθε είδους διαπραγματεύσεις αλλά και το γεγονός ότι μοιάζει αδίστακτος.

Στο σχετικό ρεπορτάζ του το CNN δεν ξεχνά ότι το μακρινό 2007 σε συνάντησή του με την τότε καγκελάριο της Γερμανίας Άγκελα Μέρκελ ο Πούτιν άφησε το σκύλο του να πλησιάσει τη Γερμανίδα ηγέτη σε απόσταση αναπνοής. Ο Πούτιν βέβαια ήξερε πολύ καλά ότι ο Μέρκελ φοβάται τα σκυλιά. Αυτό συνιστά απόδειξη για το γεγονός ότι ο Πούτιν παίζει ψυχολογικά παιχνίδια με τους συνομιλητές του. Και όταν παίζεις παιχνίδια με τη “σιδηρά κυρία” Μέρκελ, μάλλον μπορείς να το κάνεις και με τον πιο “αφελή” Τραμπ.

Το CNN τονίζει ότι δεν αποκλείεται η στάση των ΗΠΑ στο ουκρανικό να διαφοροποιηθεί σύντομα ως απόρροια της ουσιαστικής αδιαλλαξίας της ρωσικής πλευράς. Συμπληρώνει δε αυτό που έχει ήδη τονιστεί, ότι ο Τραμπ σίγουρα προτιμά τη σταθεροποίηση των σχέσεων με τη Ρωσία από την ειρήνη στα ουκρανικά μέτωπα. Ο Πούτιν όμως ίσως να μην προσφέρει ούτε καν αυτό, για την ακρίβεια μπορεί να μην το επιθυμεί καν.

Ετσι, είναι πλέον αρκετά πιθανό ο Τραμπ να προσθέσει το όνομά του στον κατάλογο των Αμερικανών προέδρων που επιχείρησαν ενός είδους συμπόρευση με τη Ρωσία και είδαν τις προσπάθειες τους να αποτυγχάνουν.

Ο Τραμπ ίσως μάλιστα τοποθετηθεί στην κορυφή της σχετικής λίστας καθώς κανείς από τους προκατόχους του δεν έκανε τέτοια επίθεση φιλίας στον Πούτιν όσο ο ίδιος.