Βλέποντας τον κόσμο με γυμνά μάτια (και όχι μόνο)

Το έργο της Miru Kim περιλαμβάνει φωτογραφήσεις της ιδίας γυμνής σε περιοχές ταμπού, όπως είναι οι κατακόμβες του Παρισιού ή πάνω στη γέφυρα του Μανχάταν.

Αν η μέθοδός της έχει αποτέλεσμα στην αντιμετώπιση των φόβων της δεν γνωρίζουμε (θα φανεί εν καιρώ) αλλά αυτό που έχει καταφέρει η Kim είναι να γίνει γνωστή παγκοσμίως ως μια προκλητική καλλιτέχνιδα της οποίας το έργο έχει κινήσει το ενδιαφέρον πολλών ειδικών επί της τέχνης αλλά και όσων τη (σσ. τέχνη) λατρεύουν γενικά.

“Από μικρή ήμουν ντροπαλή”, λέει η ίδια και προσθέτει πως ακόμα ντρέπεται. “Όταν ανέβηκα στο βήμα του συνεδρίου TED αναγκάστηκα να σταυρώσω τα χέρια και τα πόδια μου επειδή έτρεμαν”, αναφέρει χαρακτηριστικά.

Η Kim άρχισε να ασχολείται με την τέχνη της φωτογραφίας το 2004 και στην αρχή ήταν αρκετά αμήχανη όταν πέταγε από πάνω της τα απαραίτητα για να δουλέψει.

Μάλιστα σημειώνει πως για να συνηθίσει το γεγονός ότι ήταν γυμνή στην αρχή πόζαρε για έναν ζωγράφο φίλος της και ήταν τόσο νευρική που δεν μπορούσε να καθίσει ακίνητη.

“Ήταν τόσο ντροπιαστική εμπειρία”, λέει αλλά έπρεπε να το κάνει για να συνηθίσει μιας και το είχε αποφασίσει το εν λόγω project.

“Όταν συνήθισα να περιφέρομαι γυμνή σε ερειπωμένα κτήρια, ένιωθα πως αυτά τα μέρη μεταμορφώνονταν από επικίνδυνα σε ειρηνικά, γαλήνια, από ξένα σε τόσο οικεία”.

Πάντα, σημειώνει, ο φόβος και η υπερπήδηση αυτού θα αποτελεί μέρος του καλλιτεχνικού της έργου .

“Γενικά η δουλειά μου αφορά το να ξεπεράσω τους φόβους που με κυνηγάνε από παιδί: το σκοτάδι, οι επικίνδυνες δραστηριότητες, και η βρωμιά και τόσες άλλες” σημειώνει καθώς μέσα από την εργασιοθεραπεία παλεύει με τους δικούς της δαίμονες.

Δεν είναι λίγα μάλιστα αυτά που έχει περάσει για να τραβήξει μια καλή γυμνή λήψη. Έχει βρει πτώμα, έχει συναντήσει έναν σχιζοφρενή άστεγο ενώ τη κυνήγησαν και φύλακες που την θεώρησαν επικίνδυνη.

Η πιο αστεία εμπειρία, λέει, ήταν στη Τουρκία όταν παραλίγο να συλληφθεί καθότι νόμιζαν πως γύριζαν πορνό!

Αν και το έργο της Kim τυγχάνει σοβαρής προσοχής από κριτικούς της τέχνης ωστόσο μερικής φορές το κοινό το βλέπει διαφορετικά.

“Ο κόσμος ερμηνεύει διαφορετικά το έργο μου αλλά είμαι ανοιχτή σε κάθε άποψη”, αναφέρει.

“Οι φιγούρες στις φωτογραφίες δουλεύουν ως συνδετικός κρίκος μεταξύ του χώρου και του κοινού, επειδή ο καθένας μπορεί να σχετιστεί σε ένα πολύ βασικό ανθρώπινο επίπεδο με την αίσθηση της αφής, του γυμνού δέρματος”, καταλήγει.