Ζώντας ως μαύρος: Θύμα αστυνομικής βίας περιγράφει πώς επέζησε

Ο LeAlan M. Jones, γράφοντας στο περιοδικό The Nation, θυμάται ένα περιστατικό αστυνομικής βίας που είχε δεχτεί πριν από 20 χρόνια. Μια αναστάτωση στα Applebee’s και ένα ένταλμα που είχε εκδοθεί εις βάρος ενός συνονόματου άντρα έγιναν η αιτία πέντε άνδρες αστυνομικοί να ριχτούν καταπάνω του.

“Ακόμα θυμάμαι να με κρατά στο έδαφος η αστυνομία του Ταλαχάσι, της Φλόριντα, και παράλληλα να αναπνέω με δυσκολία.

Είχε υπάρξει μια αναστάτωση στο εστιατόριο Applebbe’s. Εγώ βρισκόμουν στο πάρκινγκ μαζί με εκατοντάδες ανθρώπους, οι οποίοι μέχρι πριν λίγο διασκέδαζαν, καθώς ήταν σαββατοκύριακο.

Μια γυναίκα αστυνομικός σταμάτησε μπροστά από το αμάξι μου, τράβηξε το όπλο της σημαδεύοντας το και ζήτησε από εμένα και τον αδερφό μου να βγούμε αμέσως έξω. Το κάναμε. Όταν της έδωσα την ταυτότητά μου και διάβασε το όνομα μου διαπίστωσε ότι υπήρχε ένα ένταλμα δίωξης σε βάρος μου. Εγώ το γνώριζα, όμως επρόκειτο για λάθος και είχα ήδη ακολουθήσει τις απαραίτητες διαδικασίες προκειμένου να διορθωθεί. Όμως συνήθως αυτά παίρνουν χρόνο.

Με άρπαξε από το χέρι, χωρίς προειδοποίηση. Την ρώτησα “Γιατί” και ανέφερε το ένταλμα. Στο σημείο έσπευσαν κι’ άλλοι αστυνομικοί. Φάνηκε φοβισμένη και ως αντίδραση σε αυτό, ένας ογκώδης αστυνομικός έβαλε τον αγκώνα μου πίσω από την πλάτη μου, την ώρα που αρκετοί ακόμα αστυνομικοί έφταναν στο σημείο.

Ο “ελιγμός” είχε τελικό στόχο να με ρίξει γρήγορα στο έδαφος. Προσπαθούσα να σκεφτώ έναν τρόπο να προστατεύσω το κεφάλι μου από το να χτυπήσει στο τσιμέντο. Θυμάμαι να προσπαθώ να πέσω πρώτα πάνω στο αμάξι, για να μειώσω την ένταση. Εάν ενέδιδα απόλυτα στις κινήσεις τους θα είχε σπάσει το κρανίο μου.

Μόλις έπεσα στο τσιμέντο, πέντε άνδρες αστυνομικοί έπεσαν κατευθείαν πάνω μου, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. “Δεν μπορώ να ανασάνω”, επανέλαβα αρκετές φορές. Θυμάμαι την απελπισμένη φωνή ενός κοριτσιού. “Ακούσατε. Είπε ότι δεν μπορεί να αναπνεύσει”.

Η γυναίκα αστυνομικός, από την οποία και ξεκίνησε όλο το περιστατικό απάντησε “Εάν μπορεί να μιλήσει, τότε μάλλον μπορεί και να αναπνεύσει”.

Τώρα βλέπω τις εικόνες του Τζόρτζ Φλόιντ με τις χειροπέδες, να τον πνίγουν οι αστυνομικοί μέχρι θανάτου και έρχομαι ξανά αντιμέτωπος με αυτή την ανάμνηση. Την ανάμνηση του να αισθάνεσαι αβοήθητος. Με το πρόσωπο στο έδαφος, να ακούς τον κόσμο όλο και πιο αχνά και με το στήθος σου να μην μπορεί να διασταλεί.

Ένας αφροαμερικανός “αδερφός” της αστυνομίας, βρέθηκε μπροστά στο περιστατικό. Το παρακολούθησε εξ’ αρχής και όμως δεν επενέβη. Απλά παρατηρούσε σιωπηλός.

Καθώς με οδηγούσαν στο τμήμα της είπα, η Καυκασιανή γυναίκα με κοιτούσε με το ίδιο βλέμμα, με το οποίο κοιτούσε και εκείνη η γυναίκα στο Central Park, τον Αφροαμερικανό που της ζήτησε να βάλει λουρί στον σκύλο της, πριν τον απειλήσει πως θα καλέσει την αστυνομία.

Της είπα πως θα μπορούσα να είχα πεθάνει. Με ένα ανέκφραστο πρόσωπο και κανένα ίχνος συμπόνιας μου απάντησε πως “Αφού μιλούσες, μπορούσες και να αναπνεύσεις”, κλείνει ο LeAlan M. Jones.