Αυτή είναι η μία και μοναδική λύση στο μποτιλιάρισμα

Σας έχει τύχει (ρητορική ερώτησις) να βρίσκεστε κολλημένοι στην κίνηση με μια θάλασσα αυτοκινήτων μπροστά και την εύλογη απορία πως κάπου μπροστά έχει συμβεί κάποια καραμπόλα που εμποδίζει την κυκλοφορία; Εκεί που υπολογίζετε πόσα αυτοκίνητα μπορεί να έχουν εμπλακεί στο τροχαίο, ο δρόμος ανοίγει ως δια μαγείας και ξαφνικά η λεωφόρος ανοίγεται μπροστά σας.

Ο συγχρονισμός και όχι ο όγκος των αυτοκινήτων το πρόβλημα

Πάρτε για παράδειγμα τη διασταύρωση κόκκινου σηματοδότη. Αν οι οδηγοί κατόρθωναν να επιταχύνουν με τον ίδιο ρυθμό και στον ίδιο χρόνο, τότε περισσότερα αυτοκίνητα θα κατόρθωναν να περάσουν από το φανάρι στο χρόνο που αυτό έχει ανάψει πράσινο. Πόσο όμως ρεαλιστικός είναι ο στόχος να βάλεις μια σειρά από οδηγούς να ξεκινήσουν με το “ένα, με το δύο, με το τρία” χωρίς κάποιον να αφαιρεθεί, να καθυστερήσει και έτσι να “κολλήσει” η ροή; Από τη μία διασταύρωση, το “κόλλημα” μεταδίδεται στην επόμενη και πριν καλά, καλά το καταλάβετε μια ολόκληρη πόλη βρίσκεται μποτιλιαρισμένη.

Ο κανόνας λοιπόν αλλάζει: Όσο περισσότερες διασταυρώσεις, τόσο υψηλότερη απορρύθμιση του συγχρονισμού των οδηγών, με αποτέλεσμα να παίζεις “άρπα” με τα νεύρα σου μέσα στο αυτοκίνητο. Γι’ αυτό εφευρέθηκαν οι λεωφόροι…

Λεωφόρος, ο παράδεισος της μη-κίνησης (Ή μήπως όχι;)

Αυτό ήταν εξ αρχής το σκεπτικό της λεωφόρου. Λιγότερες διασταυρώσεις, λιγότερα φανάρια, μόνο ανισόπεδοι κόμβοι και “λύθηκε το πρόβλημα”. Χωρίς διασταυρώσεις, τα αυτοκίνητα διατηρούν μια ροή και έτσι η κατά το κοινώς λεγόμενο “κίνηση”, που σημαίνει ακινησία εξαλείφεται.

Μμμ, αυτό  στη θεωρία, γιατί στην πράξη, βγαίνοντας τα αυτοκίνητα από τη λεωφόρο θα πέσουν πάνω σε διασταυρώσεις, όπου υπάρχουν φανάρια, κάποιος οδηγός θα χάσει το συγχρονισμό του, θα αργήσει να αντιδράσει στο πράσινο φανάρι, οι υπόλοιποι θα κολλήσουν πίσω του και η ουρά θα φτάσει “βαθιά” μέσα στη λεωφόρο.

Ο πρώτος οδηγός κόβει ελαφρά, εκείνος που ακολουθεί δεν αντιλαμβάνεται αμέσως την “ανωμαλία” στην κίνηση και έτσι φρενάρει ακόμη περισσότερο, με την αλυσίδα να συνεχίζει ώσπου κάποιο όχημα να σταματήσει να κινείται εντελώς

Ακόμη όμως και χωρίς το παραπάνω παράδειγμα, το μποτιλιάρισμα σε μια λεωφόρο ή σε έναν αυτοκινητόδρομο μπορεί να συμβεί και χωρίς διασταυρώσεις. Πάρτε για παράδειγμα μια οδό μιας κυκλοφορίας όπου τα αυτοκίνητα κινούνται ευλαβικά, με συγκεκριμένη ταχύτητα και ρυθμό και όλοι είναι ευτυχείς. Ώσπου κάποιο εμπόδιο – ας πούμε ένας πεζός – περνά το δρόμο. Ο πρώτος οδηγός κόβει ελαφρά, εκείνος που ακολουθεί δεν αντιλαμβάνεται αμέσως την “ανωμαλία” στην κίνηση και έτσι φρενάρει ακόμη περισσότερο, με την αλυσίδα να συνεχίζει ώσπου κάποιο όχημα να σταματήσει να κινείται εντελώς. Και έτσι, τα αυτοκίνητα που κινούνται στη λεωφόρο αναγκάζονται να σταματήσουν, σε ένα φαινόμενο που μπορεί να κληθεί και “διασταύρωση φάντασμα”.

Η διασταύρωση φάντασμα, που “ακινητοποιεί” τις λεωφόρους

Αυτό συμβαίνει κάθε φορά που βρίσκεστε στην Εθνική ακινητοποιημένοι πιστεύοντας πως κάτι έχει κλείσει το δρόμο, όταν ξαφνικά η κίνηση διαλύει και τα αυτοκίνητα κινούνται κανονικά. Φανταστείτε μια σειρά από αυτοκίνητα να κινούνται αέναα σε δακτύλιο. Ένα και μόνο αυτοκίνητο να μειώσει ταχύτητα, θα προκαλέσει δυσλειτουργία στην κίνηση όλων των οχημάτων, κυκλοφοριακή ζημιά που μπορεί να κρατήσει για πάντα.

Μια απότομη και απερίσκεπτη αλλαγή λωρίδας ή λωρίδων από έναν οδηγό, είναι αρκετή για να ξεκινήσει το γαϊτανάκι, προκαλώντας έλλειψη συγχρονισμού και μποτιλιάρισμα που μπορεί να διαρκέσει για ώρες

Με αυτό κατά νου, αντιλαμβάνεστε πως μια απότομη αλλαγή λωρίδας ή λωρίδων από έναν οδηγό, είναι αρκετή για να ξεκινήσει το γαϊτανάκι, προκαλώντας έλλειψη συγχρονισμού και μποτιλιάρισμα που μπορεί να διαρκέσει για ώρες. Κι όλα αυτά, ως αποτέλεσμα ενός και μόνο αυτοκινήτου. Φανταστείτε τώρα, πόσοι οδηγοί μπαίνουν στον πειρασμό να “κόψουν” τα διερχόμενα οχήματα για να αλλάξουν λωρίδα, να βγουν αιφνιδίως από τον αυτοκινητόδρομο και πάει λέγοντας και θα καταλάβετε γιατί προκύπτει κυκλοφοριακό χάος.

Γίνε καλύτερος οδηγός, μείωσε το μποτιλιάρισμα

Κι όμως μπορεί να αλλάξει όλη αυτή η εκνευριστική κατάσταση. Πως; Με το να αλλάξουμε όλοι οδηγική συμπεριφορά. Ο στόχος του ενσυνείδητου ανθρώπου πίσω από το τιμόνι είναι να διατηρεί όσο γίνεται πιο σταθερή ταχύτητα και κυρίως να τηρεί ίσες και επαρκείς αποστάσεις από το προπορευόμενο όχημα και εκείνο που τον ακολουθεί. Κάθε φορά που “κολλάς” πίσω από τον προπορευόμενο οδηγό, δεν θέτεις απλά τον εαυτό σου σε κίνδυνο, αλλά βάζεις και υποψηφιότητα να είσαι εσύ ο υπαίτιος του φαινομένου που περιγράψαμε παραπάνω, προκαλώντας μποτιλιάρισμα για αρκετή ώρα μετά το απρόσμενο φρενάρισμα.

Να θυμάστε: “Πάντα στη μέση”!

Να θυμάστε: “Πάντα στη μέση”! Με τον τρόπο αυτό διατηρεί κανείς το πλεονέκτημα του χρόνου σε περίπτωση που το προπορευόμενο όχημα μειώσει απότομα ταχύτητα, ενώ προσφέρει το ίδιο “δώρο” και στο όχημα που ακολουθεί. Αυτός ο κανόνας θα βοηθήσει όλα τα οχήματα να έχουν καλύτερη αντίδραση σε κάτι απρόσμενο, να μην φρενάρουν περισσότερο από όσο πρέπει και έτσι να μειώνουν τις συνέπειες του φαινομένου του “σηματοδότη φάντασμα” σημαντικά. Και εδώ έχετε τη λύση που ψάχνετε. Οδηγική παιδεία, προσοχή στο δρόμο και σωστές αντιδράσεις στο απρόσμενο. Πιο απλά, τηρείτε τις αποστάσεις! Αν σε αυτό προσθέσεις την καλύτερη συμπεριφορά στην αλλαγή λωρίδας, με τρόπο που να μην αναγκάζει τους υπολοίπους να κόψουν ταχύτητα, τότε ναι “βρήκες” τη λύση στο μποτιλιάρισμα.

Ποιον κοροϊδεύουμε;

Σε μια ιδανική κοινωνία, με αψεγάδιαστους ανθρώπους και ακόμη πιο αμέμπτου οδηγικής ηθικής οδηγούς, το παραπάνω θα ήταν αρκετό για να διαγραφεί η λέξη κυκλοφοριακό πρόβλημα από το λεξικό (και να μην την μπερδεύουμε με το κυκλοφορικό). Αν όμως θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, τότε μάλλον θα πρέπει να παραδεχτούμε πως δεν θα φτάσουμε ποτέ σε αυτή την άγια μέρα.

Αυτό που δεν μπορεί να φέρει όμως η πειθαρχία σε ένα ανθρώπινο ον, λατρεμένο για τις δεκάδες αδυναμίες του, μπορεί να το λύσει η τεχνολογία. Ένα σύστημα που βγάζει τον προβληματικό παράγοντα και έτσι λύνει την εξίσωση. Ποιος είναι το πρόβλημα; Μα φυσικά (και εδώ το εννοούμε το φυσικά, είναι στη φύση μας να κάνουμε λάθη), ο άνθρωπος. Οχήματα που κινούνται αυτόματα όμως μπορούν να κρατήσουν αποστάσεις, δεν θα πάρουν το ρίσκο της αλλαγής λωρίδας έτσι ξαφνικά και ακόμη πιο σημαντικό, δεν θα χρειάζονται καν σηματοδότες.

Στο δια ταύτα, το δομικό πρόβλημα της πρόκλησης κυκλοφοριακού κομφούζιου δεν είναι οι δρόμοι, δεν είναι οι διασταυρώσεις, δεν είναι καν τα φυσικά φαινόμενα… είναι χωρίς αμφιβολία, ο άνθρωπος

Τα φανάρια δεν είναι παρά ένα εργαλείο ώστε οι οδηγοί να επικοινωνούν μεταξύ τους για το χρόνο στον οποίο είναι ασφαλές να περάσουν από μια διασταύρωση. Σε ένα οδικό δίκτυο γεμάτο έξυπνα οχήματα όμως, αυτά μπορούν να συνεργαστούν και να συνεννοηθούν και χωρίς αυτά. Κι έτσι, “πουφ”, εξαφανίζονται οι σηματοδότες, η κίνηση “κυλά” ανεμπόδιστη και ΑΝΤΙΟ ΜΠΟΤΙΛΙΑΡΙΣΜΑ.

Στο δια ταύτα, το δομικό πρόβλημα της πρόκλησης κυκλοφοριακού κομφούζιου δεν είναι οι δρόμοι, δεν είναι οι διασταυρώσεις, δεν είναι καν τα φυσικά φαινόμενα… είναι χωρίς αμφιβολία, ο άνθρωπος. Ξέρω, ξέρω, ακούγεται εξοργιστικό, όμως είναι η πικρή αλήθεια!!! Σκεφτείτε λίγο πιο διεξοδικά.

Δείτε το διασκεδαστικό animation με όλη την παραπάνω πληροφορία στο βίντεο που ακολουθεί:

ΠΗΓΗ AUDIBLE.COM