Η Λάρα, η Ολυμπιακή Ζυθοποιία και η αυτονομία των τυφλών στη χώρα μας

Ανακούφιση. Νομίζω αυτό αισθανόμουν όταν έφυγα την Παρασκευή το μεσημέρι από τα γραφεία της Ολυμπιακής Ζυθοποιίας. Κι αυτό γιατί για 3 ώρες είχα μπει σε έναν κόσμο τον οποίο γνώριζα ελάχιστα και μετά από μία βιωματική εμπειρία και τις εξιστορήσεις των ανθρώπων που μας μίλησαν εκεί, ένιωσα ότι υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που νοιάζονται, άνθρωποι που πρωτοπορούν με γνώμονα το κοινό καλό αλλά και άνθρωποι που βρίσκουν λύσεις στο δικό τους πρόβλημα πολύ πιο αποφασιστικά απ’ ό,τι θα μπορούσα να σκεφτώ.

Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.

Ας γνωρίσουμε πρώτα τους πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας γιατί μέσα από αυτούς έμαθα και θα μάθετε πολλά πράγματα για το τι συμβαίνει στη χώρα μας.

Την αφορμή μας την έδωσε η Ολυμπιακή Ζυθοποιία η οποία με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, οργάνωσε για εμάς μία βιωματική διαδραστική εμπειρία και ενημέρωση στα γραφεία της. Όχι ως διάττοντα αστέρα αλλά σε συνέχεια της τριετούς στήριξης που προσφέρει στην ΑΜΚΕ Λάρα, την πρώτη Ελληνική Σχολή Σκύλων Οδηγών Τυφλών.

 

 

 

Η Πρόεδρος της Λάρα, Ιωάννα – Μαρία Γκέρτσου, είναι εκείνη η οποία τράβηξε τα περισσότερα βλέμματα. Κι αυτό γιατί δίπλα της, αεικίνητη και κολλημένη πάνω της ήταν ο Μπάμπου. Ένας γλυκύτατος σκύλος ο οποίος αδιαφορούσε για τα καλέσματά μας, τα χάδια μας και τις φωνές μας και είχε μάτια μόνο για την Ιωάννα. Μετά από λίγη ώρα θα μαθαίναμε ότι αυτό είναι μέσα στην εκπαίδευση ενός σκύλου οδηγού τυφλών. Να αδιαφορεί για τους πάντες γύρω του γιατί έχει την Ιωάννα υπό την προστασία του.

Και λίγο πιο δίπλα της ο Χρήστος Γεωργιόπουλος, Αντιπρόεδρος της Λάρα, εκείνος ο οποίος μαζί με την Ιωάννα αποφάσισαν να ανοίξουν αυτή τη Σχολή με μία φοβερή ιστορία την οποία θα διαβάσετε στο OneMan. Πιο δίπλα ο Κωνσταντίνος Τσαγκατάκης, ένας φοιτητής με οπτική βλάβη αλλά και η εκπαιδεύτρια κινητικότητας, η Λίνα Καλλέ.

Ο Χρήστος μάς μίλησε για τα πρώτα χρόνια της Λάρα και μας προσγείωσε απότομα με τα νούμερα που ανέφερε. Στη χώρα μας, άκουσα να λέει ο Χρήστος Γεωργιόπουλος, ότι υπάρχουν πάνω από 16.000 τυφλοί. Ένα μικρό ποσοστό αυτών έχει ολική απώλεια όρασης αλλά και πάλι ο αριθμός είναι πολύ μεγάλος. Άνθρωποι που θέλουν να ζουν αυτόνομα και παλεύουν καθημερινά διεκδικώντας τα αυτονόητα. Κι αν το νούμερο των τυφλών είναι υψηλό, το νούμερο των σκύλων – οδηγών τυφλών είναι εντυπωσιακά χαμηλό. Μόλις 33 συνάνθρωποί μας έχουν έναν σκύλο οδηγό.

Η εξήγηση είναι απλή. Ένας σκύλος για να φτάσει να γίνει σκύλος οδηγός τυφλών θα πρέπει να περάσει μία διετή καθημερινή εκπαίδευση. Μία μακρά, δύσκολη και απαιτητική διαδικασία. Οι σκύλοι επιλέγονται με πολλά κριτήρια και μετά από πάμπολλες εξετάσεις παίρνουν το δρόμο προς τον εκπαιδευτή. Δαπανώνται κοντά 25.000 ευρώ για κάθε έναν σκύλο οδηγό. Με αποτέλεσμα η Λάρα, παρά τις σημαντικές δωρεές, να μην μπορεί να εκπαιδεύσει πάνω από 1 με 2 σκύλους ετησίως.

Βλέποντας όμως την Ιωάννα με τον Μπάμπου στα πόδια της, βλέποντας τη μικρή επίδειξη που μας έκανε για το πώς επικοινωνεί με τον σκύλο της, έβλεπες κάτι που έκανε την ψυχή σου να αγαλλιάζει. Όχι γιατί η Ιωάννα δεν θα τα έβγαζε πέρα μόνη της. Η Ιωάννα είναι ψυχολόγος, εργάζεται σε νοσοκομείο και είναι πιο αυτόνομη από τους μισούς ανθρώπους που γνωρίζω. Απλά με τον Μπάμπου δίπλα της έμοιαζε ακόμα πιο δυνατή, ακόμα πιο ικανή, ακόμα πιο ανεξάρτητη. Και σίγουρα πολύ πιο χαρούμενη.

Η συνέχεια ήταν ακόμα πιο επιδραστική και ουσιαστική. Πώς συμπεριφερόμαστε σε έναν τυφλό στο δρόμο; Πώς τον προσεγγίζουμε; Τι σημαίνει το λευκό μπαστούνι που κρατούν και πώς μπορούμε εμείς να τους κάνουμε τη ζωή πιο εύκολη. Μικρά μαθήματα ζωής τα οποία θα έπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία.

Θυμάμαι ακόμα τον 5χρονο γιο μου να μου μιλά για τον σκύλο οδηγό που τους επισκέφθηκε στο δημόσιο νηπιαγωγείο της Καλλιθέας. Κι αντί να σκεφτώ πόσο τυχερό είναι το παιδί μου, σκέφτομαι σε πόσα σχολεία δεν έχουν πάρει αυτό το μάθημα. Πόσοι άνθρωποι γύρω μας δεν γνωρίζουν τα στοιχειώδη όπως δεν τα γνώριζα και εγώ.

Εκείνη την Παρασκευή μάθαμε πολλά. Για τους τυφλούς, για το δικό τους ταξίδι προς την αυτονομία αλλά και για το υπέροχο ταξίδι ενός ανθρώπου με έναν σκύλο – οδηγό τυφλών. Πόσο πολύτιμη η αυτονομία για έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να δει. Να μπορεί να ζει στην κοινωνία μας χωρίς παρακάμψεις, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς να πρέπει να παρακαλάει για το αυτονόητο.

Βλέπω γκρίνια και αγανάκτηση για όσα συμβαίνουν στη χώρα μας. Για την αδιαφορία των ανθρώπων που διπλοπαρκάρουν, που κλείνουν ράμπες, που γκρεμίζουν πεζοδρόμια, που κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να δυσκολέψουν τη ζωή των συνανθρώπων μας με οπτική βλάβη.

Στα γραφεία της Ολυμπιακής Ζυθοποιίας δεν είδα οργή και αγανάκτηση. Κι αυτό γιατί δεν είχαμε μαζευτεί εκεί για να αναδείξουμε ένα πρόβλημα. Είχαμε μαζευτεί εκεί γιατί υπάρχει ένας ανθρώπινος δρόμος. Ένα βιώσιμο μέλλον για ένα άτομο με αναπηρία στο συγκεκριμένο κομμάτι. Και ναι, χρειάζονται πολλά χρήματα για να ταιριάξει ένας τυφλός με έναν σκύλο οδηγό αλλά όταν το βλέπεις να συμβαίνει παραδέχεσαι ότι αυτή η ένωση, αυτό το ταίριασμα αξίζει όλα τα λεφτά του κόσμου.

 

Περισσότερες πληροφορίες για το έργο της Lara Guide Dogs εδώ.
Πώς μπορείτε να υποστηρίξετε το έργο της Lara Guide Dogs εδώ.