Μαρτυρίες: ‘Νίκησα τον καρκίνο του στήθους’

“Στο άκουσμα της λέξης καρκίνος, τη στιγμή της διάγνωσης, ένιωσα σαν να σταματούν τα πάντα γύρω μου. Είχα να αντιμετωπίσω κάτι που με ξεπερνούσε, που ήταν πολύ έξω από τις δυνάμεις και τον έλεγχό μου. Φόβος, αγωνία και άγχος για το τι θα ακολουθήσει”, “δεν φανταζόμoυν ότι μπορεί να συμβεί σε εμένα”, “τελικά o καρκίνος του μαστού ήταν για μένα μια επιβεβαίωση ότι μπορώ να είμαι επιθυμητή σαν γυναίκα ακόμα και μετά από μια τέτοια ασθένεια”.

Σκληρά βιώματα, έντονα συναισθήματα, σκέψεις που πάγωσαν στο μυαλό τη στιγμή της “επώδυνης” είδησης. Φράσεις ειπωμένες από γυναίκες που δεν λύγισαν όταν τους ανακοινώθηκε ότι νοσούν, αλλά έδωσαν τη μάχη τους και νίκησαν.  Συνέχισαν να κάνουν σχέδια για το μέλλον,  “διάβασαν” από την αρχή το νόημα της ζωής και πιάστηκαν από το νήμα της για να το υφάνουν με κουράγιο, όνειρα και ελπίδα. Σήμερα με γενναιότητα μεταφέρουν την εμπειρία από την περιπέτεια τους, ίσως και γιατί θεωρούν υποχρέωση τους να δείξουν πως αν αντιμετωπίσεις τον καρκίνο με δύναμη ψυχής και πολύ κουράγιο μπορείς να τον λυγίσεις εσύ.

Αυτή ακριβώς την εικόνα, τα λόγια, όχι τα μεγάλα αλλά τα αληθινά, από γυναίκες που κοίταξαν τον καρκίνο στα μάτια, επιδιώκει να μεταφέρει το News 24/7. Προσωπικές ιστορίες δύο γυναικών, που σε διαφορετική περίοδο της ζωής τους η καθεμία νόσησε από καρκίνο του μαστού, βγήκαν νικήτριες από την μάχη αυτή και, πλέον, βλέποντας τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία, βάζουν στη ζυγαριά το κόστος και το όφελος από την δυσάρεστη αυτή εμπειρία με την αίσια, όμως, κατάληξη που βίωσαν.

Έλυα Κούρεντα

Το 2005, η Έλυα Κούρεντα διαγνώσθηκε με καρκίνο του μαστού, σε ηλικία 33 ετών. Οικογενειακό ιστορικό υπήρχε αλλά δεν το γνώριζε τότε. Η περίπτωση της ήταν κόντρα στα στατιστικά που λένε ότι δύο στις τρεις γυναίκες που νοσούν είναι άνω των 50. Αυτή είναι η ιστορία της, όπως μας την διηγήθηκε.

“Είχε περάσει ένας χρόνος από την γέννα του τρίτου μου παιδιού αλλά συνέχιζα να θηλάζω. Κάνοντας αυτοεξέταση μια ημέρα, έπιασα ένα ψηλαφητό αγγίδιο και ανησύχησα. Αμέσως, έκανα μαστογραφία, όμως, δεν έδειξε κάτι. Ο υπέρηχος έδωσε εικόνα καλοήθειας. Η σύσταση ήταν ‘να το παρακολουθούμε και ότι πιθανόν πρόκειται για ένα απλό ινοαδένωμα’ αλλά δεν ήταν, τελικά, έτσι. Μέσα σ΄ έναν χρόνο μεγάλωσε και κατάλαβα ότι κάτι συμβαίνει. Φοβόμουν να πάω στο γιατρό και μετά από τρεις μήνες που το έκανα, μου έγινε παρακέντηση με λεπτή βελόνα και εκεί φάνηκε ότι ήταν μεγάλος όγκος πέντε εκατοστών. Τρίτου βαθμού καρκίνος. Θυμάμαι εκείνη την ημέρα σαν να μην πέρασε μια ημέρα. Όσο υποψιασμένος και να είσαι όταν το ακούς παγώνεις. Σαν να συνέβη μια παύση, μια εσωτερική ρωγμή.

 Χρειάστηκε να γίνει ολική μαστεκτομή. Στη βιοψία φάνηκε ότι υπήρχε και δεύτερος όγκος στον ίδιο μαστό, κάτι που οι εξετάσεις δεν το είχαν εντοπίσει. Όπως μου εξήγησαν οι γιατροί, αυτό συμβαίνει όταν το στήθος είναι πολύ πυκνό και είσαι σε νεαρή ηλικία. Έκανα χημειοθεραπείες ανά δεκαπενθήμερο για έξι μήνες αλλά και ακτινοθεραπείες. Προς το τέλος των θεραπειών βίωσα τι θα πει παρενέργειες. Έχασα όλα μου τα μαλλιά, βλέφαρα, φρύδια και είχα έντονους μυοσκελετικούς πόνους. Θυμάμαι τότε που ο γιος μου πήγε στο σχολείο και είπε στη νηπιαγωγό ότι η μαμά μου έχει μια μεγάλη πληγή. Εκείνη με πήρε τηλέφωνο και όταν της είπα τι συμβαίνει πήρε την πρωτοβουλία να πει στα παιδιά τι θα πει αρρώστια.

Δεν ήθελα να χάσω την καθημερινότητα μου

Μπορεί για δύο χρόνια να διήρκησε το μπες-βγες στα νοσοκομεία, όμως συνέχισα τα επόμενα πέντε έτη, επί της ουσίας, να ζω ακόμα μέσα στην ασθένεια. Μετά την δεκαετία επανήλθε η ζωή μου στο απόλυτο φυσιολογικό. Βέβαια, από την αρχή προσπάθησα να σταθώ στα πόδια μου και γι’ αυτό ζήτησα ψυχολογική υποστήριξη. Κατά κύριο λόγο για να ξέρω πώς να συμπεριφερθώ στα παιδιά μου. Η επανάσταση που ξέσπασε μέσα μου με έκανε να μην θέλω να χάσω την καθημερινότητα μου. Γι΄ αυτό και δεν πήρα άδεια από την δουλειά και συνέχισα τις σπουδές μου στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο.

Τελικά η σεξουαλικότητα μου δεν εξαρτάται από  το στήθος μου

Όσο και να το εκλογίκευα και να έλεγα στον εαυτό μου ότι η μαστεκτομή θα σώσει τη ζωή μου, δεν μου ήταν εύκολο. Μπορεί να έβαλα σιλικόνη- και μάλιστα ήμουν από τις τυχερές γιατί στο πρώτο χειρουργείο έγινε ταυτόχρονα και αποκατάσταση του μαστού με ένθεμα σιλικόνης- ,όμως, η αποδοχή ήρθε με τον καιρό.

Κατάλαβα ότι η σεξουαλικότητα μου δεν εξαρτάται από  το στήθος μου. Αυτό ήταν και το δώρο που μου έκανε ο καρκίνος. Συνέχισα να έχω σεξουαλική ζωή μου και ο σύζυγος μου ήταν εκεί για να με φροντίζει και να με αγαπά. Μέσα από όλη αυτή την ιστορία, η σχέση μας έγινε πιο δυνατή.

Ποια είναι η ποιότητα ζωής μου σήμερα; Πολύ καλή, αν αναλογιστείς ότι γυναίκες της οικογένειας μου, τις προηγούμενες δεκαετίες, πέθαιναν από καρκίνο του μαστού. Ωστόσο, έχουν περάσει τόσα χρόνια και το ψυχολογικό τραύμα υπάρχει. Γι’ αυτό το λόγο θέλω να πω σε όλες τις γυναίκες να βάλουν στη ζωή τους τις προληπτικές εξετάσεις, γιατί αν ο καρκίνος ανιχνευθεί στα πρώιμα στάδια του είναι ιάσιμος”.

Ελπίδα Κ.

Ο καρκίνος του μαστού χτύπησε και την πόρτα της Ελπίδας Κ., το 2012, όταν ήταν 52 ετών. Τον αποδέχτηκε από νωρίς ως συνοδοιπόρο της ζωής της διότι για την ίδια η επιβίωση ήταν μονόδρομος. Σήμερα, έχοντας ολοκληρωθεί το επικίνδυνο- όπως το χαρακτηρίζουν οι γιατροί- διάστημα των πέντε χρόνων επανεμφάνισης καρκίνου,  μας εξιστορεί την περιπέτεια της.

“Ήμουν σε ομάδα υψηλού κινδύνου διότι είχα βαριάς μορφής ινοκυστική μαστοπάθεια. Δηλαδή, είχα πολλές κύστες στο στήθος, που ήταν εν δυνάμει όλες εξελίξιμες. Συνεπώς, κάθε έξι μήνες γινόταν έλεγχος και όποτε χειροτέρευε η ινοκυστική μαστοπάθεια εξεταζόμουν πιο συχνά, ανά τρίμηνο. Στο τέλος Ιουνίου του 2012, με κάλεσε η γιατρός μου για να μου υπενθυμίσει ότι έχουν περάσει πέντε μήνες από την τελευταία εξέταση. Πήγα για μαστογραφία και υπέρηχο, και τα αποτελέσματα δεν ήταν καλά. Συγκαταλεγόμουν στις σπάνιες περιπτώσεις όπου το ένα στήθος είχε καρκίνου πρώτου βαθμού και το άλλο είχε πορογενές καρκίνωμα in situ, δηλαδή, το καρκινικό κύτταρο που δεν έχει “σκάσει” ακόμα. Επειδή το σενάριο καρκίνος είχε αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης με την γιατρό μου στο παρελθόν, “θεωρητικώς” ήμουν προετοιμασμένη ότι μπορεί κάποια στιγμή να μου συμβεί. Όταν, όμως, σου λένε ότι αυτό μετεξελίχθηκε σε καρκίνο, μπροστά από τα μάτια σου σε λίγα δευτερόλεπτα περνάει η ζωή σου αστραπιαία. Θεωρούσα, όπως όλοι,άλλωστε, ότι κάνουμε πολύ σπουδαία πράγματα σε κάποια στάδια της ζωής μας αλλά τελικά είναι όλα τόσο μικρά μπροστά στο ζωή ή θάνατος, που χάνουν την αξία τους.

Η επέμβαση διήρκησε 8 ώρες και μου έγινε ολική μαστεκτομή. Οι γιατροί, αφού είχαν και την σύμφωνη γνώμη μου, προχώρησαν και στην διαδικασία της αποκατάστασης, που προετοιμάζει τον οργανισμό για τα ενθέματα σιλικόνης, τα οποία μπήκαν σε δεύτερο χειρουργείο μετά από μερικούς μήνες.

Mετά το χειρουργείο είπα πάει αυτό ήταν, τελείωσε. Eίμαι καλά

Βγαίνοντας από το νοσοκομείο, αποφάσισα ότι ήταν ένα κεφάλαιο της ζωής μου που έκλεισε και προχωράω. Είπα το βγάλαμε, το πετάξαμε, και είμαστε καλά. Ό,τι συμβεί στο μέλλον θα το αντιμετωπίσω. Να αρχίσω να βασανίζομαι με το τι θα συμβεί και εάν θα συμβεί, αφ΄ ενός μπορεί να μην συμβεί ποτέ αφ΄ ετέρου μπορεί να μου συμβεί πολύ χειρότερο, αλλά μέχρι τότε, θα έχω χάσει πολύτιμες δυνάμεις με την στεναχώρια και το άγχος. Σε αντίθεση με μένα, ο σύζυγος μου είχε καταρρεύσει, όμως, για χάρη των μικρών  παιδιών μας η ατμόσφαιρα στο σπίτι δεν νόσησε. Στη μεγάλη μου κόρη δεν έκρυψα την αλήθεια γιατί θα το καταλάβαινε. Είχε χάσει, βλέπετε, τον νονό της από καρκίνο. Για τον επόμενο ενάμιση χρόνο χρειάστηκε να παίρνω σε μορφή χαπιού τη χημειοθεραπεία, και ευτυχώς για μένα οι παρενέργειες περιορίστηκαν σε ναυτία και ατονία.

Δε με αναστάτωσε ποτέ η ιδέα ότι χάνοντας το στήθος μου, χάνω και κομμάτι της θηλυκότητας μου. Σκέφθηκα ότι το στήθος μου εκπλήρωσε το ρόλο του, πρόλαβα να θηλάσω τα παιδιά μου και αντιθέτως, ήμουν χαρούμενη που απέκτησα αισθητικά ένα καλύτερο στήθος. Σίγουρα πρόκειται για ένα νεκρό κομμάτι του οργανισμού αλλά μονάχα αυτός ο τρόπος υπήρχε για να ζήσω.

Βρείτε τη δύναμη και βγάλτε από το μυαλό σας τις κακές σκέψεις

Θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις στην τρέχουσα στιγμή που εμφανίζονται και στη διάσταση που έχουν γιατί η προβολή στο μέλλον μόνο κακό μπορεί να κάνει. Είναι αναπόφευκτο να μην έρθουν μαύρες σκέψεις στο μυαλό σου, πρέπει, όμως, να βρεις τη δύναμη εκείνη τη στιγμή να τις κόψεις από τη ρίζα, διαφορετικά, θα γίνουν σαν τους παιδικούς εφιάλτες και κάθε βράδυ θα μεγαλώνουν”.