Ο Zino Davidoff έζησε την κάθε του μέρα με Πάθος και έκανε την πορεία του Ιστορία

Για πολλούς, η απόλαυση του καπνού φαντάζει ιεροτελεστία. Για αρκετούς, απαραίτητη συντροφιά μίας ειδικής περίστασης, μίας μοναδικής στιγμής. Για άλλους, κοινός πόθος, πάνω στον οποίο χτίστηκαν γερές φιλίες, συνοδεύοντας συζητήσεις, ανησυχίες, συναισθήματα. Για όλους, όμως, αποτελεί κληρονομιά του ανθρώπου που ενέπνευσε και καθιέρωσε την κοσμική κουλτούρα του καπνού, γιγάντωσε τον μύθο του και του έδωσε το εκλεπτυσμένο και κοσμοπολίτικο σχήμα που αντανακλά τον δικό του τρόπο ζωής και σκέψης. Κι όταν αυτός ο καπνός θα χαθεί, αυτό που μένει είναι το απόσταγμα, όχι μόνο της φιλοσοφίας του, αλλά και ολόκληρης της διαδρομής του. Μιας διαδρομής που αντικατοπτρίζει τις αξίες που χαρακτηρίζει μέχρι σήμερα το ομώνυμο brand του.

Η εμβάθυνση της γνώσης, το πάθος για την τελειότητα, η αναζήτηση της τέλειας γεύσης και η αφοσίωση στην ποιότητα είναι συνώνυμα με τον άνθρωπο, Zino αλλά και με το έργο, “Davidoff”. Σε κάθε θεωρία κοινωνικοοικονομικών προεκτάσεων και ταξικών διαχωρισμών, ο θρύλος του Zino Davidoff κρατά για πυξίδα τις καταβολές και την αφετηρία ενός ανθρώπου που γέννησε ιδέες και δημιούργησε ευκαιρίες μέσα από τις στάχτες της καταστροφής. Ενός αυτοδημιούργητου που, πέρα από την πρωτόλεια ιδέα και γνώση από το μικρό καπνοπωλείο της μικροαστικής οικογένειάς του σε ένα χωριό του Κιέβου, δεν είχε τίποτα άλλο εκτός από την ανάγκη για δημιουργία και εξερεύνηση των πιο κρυφών του πόθων. Δεν άργησε να ανακαλύψει πως αυτοί ανήκαν σε όσα πρέσβευε ο καπνός, έτσι όπως ο ίδιος οραματίστηκε τα προϊόντα του.

Ο Zino Davidoff γεννήθηκε στις 11 Μαρτίου του 1906, σε ένα εβραϊκό χωριό του Κιέβου, το Νόβγκοροντ Σεβέρσκ. Το ερέθισμα του καπνού έμοιαζε σαν γονίδιο που εισέβαλε στη ζωή του από τα παιδικά του κιόλας χρόνια, όταν ο πατέρας του Χιλέλ ανακάτευε σκούρο με ξανθό ανατολίτικο καπνό για να πουλά τσιγάρα κρυφά σε συγγενείς και φίλους. Οι πρώτες εικόνες προλόγισαν το πεπρωμένο του, γρήγορα όμως κατάλαβε ότι η μοίρα του θα γραφόταν μόνο από δικά του χέρια. Στα μέσα του 1911, όταν ο ίδιος ήταν μόλις 5 ετών, η επταμελής οικογένειά του κρύφτηκε για να γλιτώσει από τα τσαρικά πογκρόμ, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Κίεβο και αναζήτησε μία καλύτερη τύχη στην Ελβετία.

Στην “Place des Philosophes” της Γενεύης, ο πατέρας του άνοιξε νέο καπνοπωλείο, αυτή τη φορά με μία πιο εκλεκτή λίστα πελατών. Μεταξύ αυτών και ο Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ, που έμεινε γνωστός στην ιστορία ως Λένιν. Από εκείνα τα νεανικά χρόνια, βλέποντας τον καπνό να πυροδοτεί επαναστατικές συζητήσεις και να αναμειγνύεται με ανθρώπινες σχέσεις, ο έφηβος τότε Zino κατάλαβε πως η πώληση καπνικών δεν ήταν πελατειακή, αλλά φιλική υπόθεση. Αυτή τη φιλοσοφία σμιλεύτηκε και ακολούθησε όλη την επιχειρηματική του πορεία, εμπνέοντας την εμπιστοσύνη σπουδαίων προσωπικοτήτων (από τον βασιλιά της Αιγύπτου και τον Henry Kissinger μέχρι τον Isaac Stern και τον Orson Welles) και συνυπογράφοντας την επιτυχία γιγαντιαίων συνεργασιών. Πάνω σε αυτό το δόγμα, άλλωστε, έχτισε το προφίλ του Ευρωπαίου πρεσβευτή των πιο ποιοτικών καπνικών προϊόντων. Ο Zino ποτέ δεν αντιμετώπισε τους άλλους σαν πελάτες, αλλά σαν επίτιμους καλεσμένους του, απ’ όποια τάξη κι αν προέρχονταν. Η λεπτή γεύση, η υψηλή ποιότητα και το φλογερό πάθος που χαρακτήρισαν το έργο του από την αρχή, έχουν πλέον γίνει συνώνυμα με το όνομά του.

Η περιέργειά του να εξερευνήσει τον κόσμο του καπνού και έχοντας πια ανακαλύψει το όνειρό του τον ώθησε να αφήσει τη Γενεύη και να ταξιδέψει στη Λατινική Αμερική. Χωρίς καμία οικονομική βοήθεια, παρά μόνο τη γνώση και την ενθάρρυνση της οικογένειάς του, ταξίδεψε στη Βραζιλία και την Αργεντινή, γνώρισε την καλή ζωή, το ταγκό και την απόλαυση, για να τη “νυμφευτεί” στην Κούβα. Η Αβάνα κέρδισε την καρδιά του και του σύστησε το πεπρωμένο του. Σε διάστημα πέντε χρόνων, έχοντας εργαστεί σε καπνοφυτείες και μελετήσει όλες τις μεθόδους για την καλλιέργεια και την αποθήκευση του καπνού επέστρεψε στη Γενεύη το 1930 εφαρμόζοντας την ασυναγώνιστη τεχνογνωσία στην οικογενειακή του επιχείρηση που σύντομα έγινε η Μέκκα του καπνού στην Ευρώπη.

Δημιούργησε ένα ευρύ και ισχυρό δίκτυο, κερδίζοντας πελάτες της υψηλής τάξης και αγορές από κάθε γωνιά της Ευρώπης, μαζί και το προσωνύμιο “ο άνθρωπός μας στην Αβάνα”. Η αδιασάλευτη πίστη του στις γερές φιλίες που γεννιούνται μέσα από τον καπνό (“στη δουλειά μας η φιλία δεν είναι μια λέξη χωρίς νόημα” γράφει στο βιβλίο του) και η νοοτροπία του να έχει περισσότερο τον ρόλο του συμβούλου παρά του πωλητή απέναντι στους πελάτες του εξαργυρώθηκαν και διεύρυναν τη φήμη του. Παράλληλα, οι μεγάλες ιδέες που χαρακτήρισαν το έργο του, συνέχιζαν να δημιουργούνται εκεί που άλλοι έβλεπαν τα απομεινάρια της καταστροφής.

Λίγο μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, την ώρα που αμφιταλαντευόταν για την παραγγελία ενός κρασιού κατά τη διάρκεια δείπνου σε εστιατόριο, παρατήρησε πως οι τιμές του καταλόγου ήταν ιδιαίτερα υψηλές ακόμη και για τον ίδιο. Αυτή η διαπίστωση ήταν και η βάση για την ιδέα που γιγάντωσε το όνομα της αυτοκρατορίας του. Μια αυτοκρατορία που πάντα, άλλωστε, ήταν καθρέφτης των δικών του προσωπικών αξιών: της καινοτομίας, της τόλμης, του πάθους για τελειότητα. Μετά από μία επιτολή στο εμπορικό τμήμα της “Grand Crus de Bordeaux” ζήτησε να του δοθεί η άδεια να χρησιμοποιήσει τα ονόματα των κρασιών της για τον καπνό του. Το αίτημά του και η επιμονή του σε αυτό παραξένεψαν τον κατασκευαστή, που δεν αρνήθηκε ωστόσο να του παραχωρήσει τα δικαιώματα και μάλιστα δωρεάν, με τα προϊόντα του να “βαφτίζονται” πια με τα brands θρυλικών γαλλικών κρασιών του Μπορντό, όπως “ChâteauHaut-Brion”, “Château Lafite”, “Château Latour”, “Château Margaux” και “ChâteauYquem”. Αυτή η κίνηση, εκτός από ευφυής εμπορικά, αποδείχτηκε και καταλυτική για να κεντρίσει το ενδιαφέρον της παγκόσμιας αγοράς και δη της Κούβας.

Οι σχέσεις του με την κουβανική αγορά μάλιστα παρέμειναν αναλλοίωτες ακόμη και μετά την επανάσταση και το εμπάργκο του 1959, βλέποντας το όνομά του να τιτλοφορεί ακόμη και σειρά κουβανέζικων πούρων (Davidoff No. 1, Davidoff No 2 και Ambassadrice), κόντρα στην κρίση της ευρωπαϊκής και αμερικανικής αγοράς που έκλεισαν την κάνουλα στην αγορά καπνού από την Αβάνα. Αυτές μάλιστα άλλαξαν μόνο όταν ο ίδιος είδε την ποιότητα να φθίνει (το 1989), για να στραφεί πια στη αγορά της Δομινικανής Δημοκρατίας.

Την ίδια ώρα, κατάφερε να υφάνει την κληρονομιά και τον μύθο του στον θαυμαστό κόσμο του καπνού με την επινόηση ενός αποθηκευτικού χώρου με σταθερές συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας, που σήμερα αποτελεί ενδεδειγμένο εργαλείο φροντίδας και συντήρησης για όσους σέβονται τη συλλογή τους. Γιατί ο Zino δεν ενδιαφερόταν για την ποσότητα, αλλά για την ποιότητα. Και προκειμένου να τη διαφυλάξει, ξεπέρασε τα όρια κάθε καινοτόμας ιδέας και άγγιξε την τελειότητα προσφέροντας την τέλεια εμπειρία καπνού.

Μέχρι τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Zino Davidoff ήταν ένας ακούραστος ταξιδευτής που δεν σταμάτησε στιγμή να υπηρετεί τον σκοπό για τον οποίο ήρθε στη ζωή: την αφοσίωσή του στην τέχνη του καπνού και της απόλαυσης. Παράλληλα, από το 1970, μέσα από τη συμφωνία με την ελβετική Oettinger είχε διασφαλίσει την κραταιή θέση της επιχείρησής του που πλέον, 26 χρόνια από τον θάνατό του (απεβίωσε τον Ιανουάριο του 1994) διατηρεί την παγκόσμια φήμη της, μαζί με χιλιάδες εργαζομένους, εκατοντάδες καταστήματα, αλλά και πολλά ακόμη διαφορετικά προϊόντα. Και φυσικά, εκατομμύρια προϊόντα, τα οποία φτιάχνονται με το μεράκι, το πάθος, την τεχνογνωσία και τη λεπτομέρεια που κληροδότησε ο ίδιος.

Το όνομα Davidoff, εκτός από συνώνυμο του καπνού, κατεργασμένο από τα δικά του ιδανικά, αποτελεί έκφραση υψηλής ποιότητας, δημιουργίας, αναζήτησης και κυρίως συναισθημάτων μεταξύ των πιο γερών σχέσεων. Όπως αναφέρει και ο ίδιος άλλωστε στο βιβλίο του “Ο εκλεκτός κόσμος των πούρων”, ένα σπουδαίο εγχειρίδιο για κάθε λάτρη του καπνού με πάνω από 200.000 πωλήσεις σε διαφορετικές γλώσσες: “Τυχερός, πράγματι, είναι ο πολύπειρος, ώριμος άντρας που έχει την ευκαιρία να έρχεται σε επαφή με νέους ανθρώπους και να τους χαρίζει τις συμβουλές του”. Ο Zino Davidoff, άλλωστε, εκτός από θιασώτης της απόλαυσης σε μία περίοδο γεμάτη κακουχίες για την ανθρωπότητα, πέρα από αρτίστας του καπνού ήταν και μετρ της απλότητας:

“Ευχαριστώ τον ουρανό που μου έδωσε φως να βλέπω, πόδια να προχωρώ και μυαλό να σκέφτομαι”.

Τα λόγια του, μα πιο πολύ η συνέπεια στον στόχο του, στην ατόφια αγάπη του για όσα πρεσβεύει ο καπνός, ήταν το κίνητρο, ο μόνιμος σύμμαχος σε μία ζωή γεμάτη καθαρές στιγμές καπνιστικής απόδρασης.

Η ίδια η πορεία του δε, κομμάτι της κληρονομιάς του, ζωντανό παράδειγμα για όποιον αναζητεί πρότυπα και λίγη παραπάνω ώθηση για να κυνηγήσει τα όνειρά του και να αναζητήσει ευκαιρίες εκεί που για άλλους δεν υπάρχουν.