Ό,τι και να κάνεις θα παντρευτείς τον λάθος άνθρωπο. Το λένε οι ειδικοί

Ίσως ο μεγαλύτερος φόβος ενός ανθρώπου, που βρίσκεται λίγες ημέρες πριν το γάμο και πριν τη σύνδεση της ζωή του με κάποιον άλλο, να μην είναι άλλος από την αμφιβολία για το αν έχει κάνει τη σωστή επιλογή.

Συνήθως, ο έρωτας δεν έχει καμία σχέση με τον συγκεκριμένο φόβο, αφού για να πάρεις τη σημαντική απόφαση να μοιραστείς τη ζωή σου με κάποιον, λογικά τα συναισθήματα είναι δυνατά και δοκιμασμένα. Ωστόσο, η αμφιβολία είναι πάντα εκεί για να σε κάνει να γεμίσεις σκέψεις και άγχος. Όλα αυτά μέχρι να δεις το άλλο σου μισό και να καταλάβεις ότι ο φόβος σου είναι και ο δικός του / της.

Αν, λοιπόν, ανήκεις στη συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων, τότε μάθε πως είναι φυσιολογικό και πως καλά κάνεις και φοβάσαι, καθώς είναι αποδεδειγμένο, πως όσο προσεκτικά και αν διαλέξεις το έτερον ήμισυ, πάλι θα πέσεις στην παγίδα να μοιραστείς τη ζωή σου με τον λάθος άνθρωπο.

Γεγονός ανεξάρτητο από την φυλή, την εθνικότητα, την οικονομική κατάσταση και το μορφωτικό επίπεδο, τόσο το δικό σου όσο και του ανθρώπου που θα παντρευτείς.

Τι είναι, όμως, αυτό που μας οδηγεί στη λανθασμένη επιλογή;

Σύμφωνα με τον ειδικό Alain de Botton των “New York Times”, αυτό είναι από τα πράγματα που φοβόμαστε περισσότερο, ότι μπορούν να μας συμβούν. Μπορούμε να κάνουμε πολλά για να το αποφύγουμε. Τελικά, όμως, κάνουμε το ίδιο λάθος που έκαναν και πολλοί άλλοι, παντρευόμαστε τον λάθος άνθρωπο.

Αυτό μπορεί να συμβεί γιατί έχουμε κάποιο πρόβλημα, όταν προσπαθούμε να πλησιάσουμε τους άλλους. Φαινόμαστε πιο φυσιολογικοί μόνο σε όσους δεν μας γνωρίζουν πολύ καλά. Σε μία πιο σοφή κοινωνία, σε μια κοινωνία που θα γνώριζε λίγο καλύτερα τον εαυτό της, η ιδανική ερώτηση στο δείπνο του πρώτου κιόλας ραντεβού θα ήταν: ‘Πώς είσαι όταν τρελαίνεσαι;’.   Πιθανώς να έχουμε την τάση να γινόμαστε έξαλλοι με κάποιον που διαφωνεί μαζί μας ή να νιώθουμε χαλαροί μόνο όταν δουλεύουμε.

Ίσως να δυσκολευόμαστε, όσον αφορά την οικειότητα μετά το σεξ ή να παραμένουμε σιωπηλοί για να αποφύγουμε την ταπείνωση. Κανένας δεν είναι τέλειος. Το πρόβλημα είναι ότι πριν από τον γάμο, σπάνια τολμούμε να σκαλίσουμε τα συμπλέγματα μας. Κάθε φορά που οι συνήθεις σχέσεις απειλούν να αποκαλύψουν τα ψεγάδια μας, κατηγορούμε τους συντρόφους μας. Όσο για τους φίλους μας, δεν νοιάζονται και τόσο πολύ να κάνουν όλη αυτή τη σκληρή δουλειά, ώστε να μας διαφωτίσουν για τα ελαττώματα μας. Ένα από τα προνόμια του να είσαι μόνος, να ζεις μόνος είναι η πιο ειλικρινείς εντύπωση που αποκομίζεις για τον εαυτό σου.

Οι σύντροφοί μας δεν έχουν μεγαλύτερη αυτογνωσία και συχνά καταβάλουμε έντονη προσπάθεια για να τους κατανοήσουμε. Για να τους μάθουμε, όμως καλά πρέπει να επισκεφτούμε τις οικογένειες του, να δούμε τις παλιές τους φωτογραφίες, να γνωρίσουμε τους συμμαθητές και τους φίλους τους. Όλο αυτό μας δημιουργεί την εντύπωση ότι έχουμε κάνει όσα πρέπει να κάνουμε.Πράγμα, που είναι λανθασμένο.

Ο γάμος τελειώνει σαν ένα ελπιδοφόρο, γενναιόδωρο, τζογαδόρικο παιχνίδι που παίζουν δύο άνθρωποι, που δεν ξέρουν ποιοι είναι ούτε ποιοι θα γίνουν, δένοντας τους εαυτούς σε ένα μέλλον που δεν μπορούν να αντέξουν, ένα μέλλον για το οποίο προσεκτικά απέφυγαν κάθε έρευνα.   

Οι άνθρωποι κάποτε παντρεύονταν για συμφεροντο-λογικούς σκοπούς, επειδή η γη της κοπέλας συνόρευε με εκείνη του γείτονα, επειδή η οικογένεια της κατείχε μία επικερδή επιχείρηση, επειδή ο πατέρας της ήταν ο φύλαρχος ή ο αρχηγός της πόλης κλπ.

Το αποτέλεσμα από τους συγκεκριμένους γάμους είναι η μοναξιά, η απιστία, η κακοποίηση, οι ραγισμένες καρδιές. Ο γάμος από συμφέρον ποτέ δεν υπήρξε ένας λογικός γάμος. Γι’ αυτό και αντικαταστάθηκε από τον γάμο από έρωτα, στον οποίο δύο άνθρωποι έχουν βυθιστεί ο ένας στον άλλο και γνωρίζουν ότι αυτό που κάνουν είναι σωστό.

Συγκεκριμένα, όσο πιο ανώριμος φαίνεται να είναι ένας γάμος, επειδή πραγματοποιήθηκε μέσα σ’ ένα εξάμηνο από τότε που γνωρίστηκε το ζευγάρι, τόσο πιο ασφαλής μπορεί να είναι. Η επιπολαιότητα στην πραγματικότητα είναι το αντίβαρο για τα λάθη.

Ψάχνουμε την ομοιότητα

Μπορεί να πιστεύουμε πως αναζητάμε την ευτυχία, στην πραγματικότητα όμως ζητάμε την ομοιότητα. Στην πραγματικότητα ψάχνουμε την αγάπη που γνωρίσαμε ως παιδιά. Παντρευόμαστε τους λάθος ανθρώπους, γιατί πολύ απλά δεν θέλουμε να σχετιζόμαστε με αυτούς που θα μας αγαπήσουν πραγματικά και θα μας κάνουν ευτυχισμένους. Κάνουμε λάθη, επειδή, αισθανόμαστε μόνοι. Πραγματικά μόνοι. Καιρό μόνοι. Έτσι, μετά από τόσο καιρό μοναξιάς, απομόνωσης δεν μπορείς να παραμείνεις επιλεκτικός.

Έτσι, παντρευόμαστε για να δημιουργήσουμε ένα ωραίο αίσθημα βολικού διαμερίσματος. Νομίζουμε ότι ο γάμος θα μας βοηθήσει να διατηρήσουμε τη χαρά που νιώσαμε, όταν αποφασίσαμε να κάνουμε την πρόταση: ίσως να ήμασταν τότε στη Βενετία, με τον ήλιο του απογεύματος να ρίχνει χρυσές ανταύγειες στα νερά και να εξομολογούμασταν πράγματα που δεν είχαμε ξαναπεί σε κανέναν. Παντρευτήκαμε, πιστεύοντας ότι όλο αυτό θα κρατούσε για καιρό, αλλά ούτε που μυριστήκαμε ότι όλο αυτό δεν είχε καμία σχέση με τον θεσμό του γάμου.  

Η πικρή αλήθεια είναι ότι ο γάμος πάει αλλού, σ’ ένα σπίτι γεμάτο υποχρεώσεις και τρελαμένα παιδιά, που σκοτώνουν το πάθος κι ας προήλθαν απ’ αυτό. Το μόνο συστατικό που απομένει σ’ αυτό το μπουκάλι είναι ο σύντροφος και συνήθως είναι το λάθος συστατικό. Τα καλά νέα είναι ότι δεν πειράζει αν ανακαλύψαμε ότι παντρευτήκαμε τον λάθος άνθρωπο.

Ο σύντροφος που μας ταιριάζει, δεν είναι εκείνος με τον οποίο συμφωνούμε στα πάντα, με τον οποίο μοιραζόμαστε κοινά γούστα και επιλογές, αλλά εκείνος που μπορεί να διαπραγματευτεί τις διαφορές μας, ένας σύντροφος που είναι καλός στις διαφωνίες και τις διαπραγματεύσεις.

Το ι8δανικό σ’ έναν γάμο είναι η ικανότητα να ανέχεται κάποιος τις διαφορές και τα ελαττώματα μας με γενναιοδωρία. Γιατί η συμβατότητα είναι ένα επίτευγμα της αγάπης, αλλά όχι προαπαιτούμενο της. Η ιδεολογία του ρομαντισμού και της αναζήτησης του άλλου μισού δεν βοηθά ιδιαίτερα.  Πρέπει να μάθουμε αν δεχόμαστε το λάθος και να το αντιμετωπίζουμε με χιούμορ, όπως και όλη μας τη ζωή.

(ΠΗΓΗ: nytimes)