4Ο ΚΥΜΑ, ΤΟ ΠΙΟ ΒΑΘΥ ΣΚΟΤΑΔΙ

Είναι ίδιος ο πρωθυπουργός που 20 μήνες τώρα επιμένει σε ένα πανδημικό success story (οι νεκροί στο μεταξύ έχουν ξεπεράσει τους 16.000) με εκείνον που το καλοκαίρι απαντούσε «στο Μάτι μετρούσαμε φέρετρα» σε όποια κριτική δεχόταν για τη διαχείριση των πυρκαγιών, υπογραμμίζοντας την αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα της ανθρώπινης ζωής σε κάθε κυβερνητική απόφαση;

Είναι σίγουρα στελέχη μια κεντροδεξιάς φιλελεύθερης παράταξης με σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό (όπως ξανασυστήθηκε η ΝΔ το καλοκαίρι του 2019, διεκδικώντας την ψήφο) οι κύριοι Πέτσας και Γεωργιάδης που όλη την εβδομάδα πλειοδοτούσαν στο πόσο σημαντικότερος είναι ο εκκλησιασμός από το κομμωτήριο ή την αγορά ρούχων, ούτως ώστε να εξαιρείται από την ανάγκη επίδειξης πιστοποιητικού εμβολιασμού ή αρνητικού rapid test;

Είμαστε σίγουροι ότι αυτό που ανακοινώθηκε την περασμένη Τρίτη από το νέο υπουργό Υγείας, Θάνο Πλεύρη, ήταν ένα ενισχυμένο πακέτο μέτρων για να πείσει τους ανεμβολίαστους κι όχι μια επικοινωνιακά μεταμφιεσμένη δημόσια ομολογία ότι δεν υπάρχει πλέον απολύτως καμία καλή ιδέα για να ψηλώσει το χαμηλό ποσοστό εμβολιασμού;

Τίποτα δεν είναι σίγουρο. Όλα είναι θέμα οπτικής (από την οποία αυτοπαραμυθιαζόμαστε, ενίοτε).

Το μόνο σίγουρο είναι οι αριθμοί. Μερικοί από αυτούς…

– 1110 Έλληνες έφυγαν από τη ζωή λόγω του κορωνοϊού τον Οκτώβριο του 2021. (Σχεδόν οι διπλάσιοι σε σχέση με πριν ένα χρόνο που το εμβόλιο ακόμα δεν είχε μπει στη ζωή μας.)
– Ο Νοέμβριος μπήκε με ένα μέσο όρο 50 θανάτων την ημέρα, φτάσαμε ξανά τους 450 διασωληνωμένους, η πίεση στο ΕΣΥ γίνεται και πάλι αφόρητη.
– Μόλις 62% του γενικού πληθυσμού είναι πλήρως εμβολιασμένο (70% αν μιλάμε μόνο για ενήλικες – κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και τα δύο ποσοστά).
– Κι όμως το μήνα Οκτώβριο οι νέες δόσεις που έγιναν ήταν μόλις 233.000 (λιγότερο από μισές σε σχέση με τον Σεπτέμβριο). Δηλαδή, τον Οκτώβριο πείστηκαν να εμβολιαστούν κατά μέσο όρο μόνο 7700 άνθρωποι την ημέρα.

Οι αριθμοί, λοιπόν, δείχνουν πλήρη αποτυχία.

Είναι πολύ δύσκολο να χωνευτεί αυτός ο μέσος όρος των 50 θανάτων την ημέρα (χωρίς όνομα, χωρίς πλάνα, χωρίς δημοσιότητα) και είναι αποκαρδιωτικό πόσο τα νούμερα αποδεικνύουν ότι η κυβέρνηση έχει παρατήσει το πρόγραμμα του εμβολιασμού. Έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά, παίζοντας πια ξεκάθαρα το χαρτί της δαιμονοποίησης των ανεμβολίαστων σε όποιο πεδίο δε ρισκάρει ψήφους. Εκτός χώρων λατρείας, δηλαδή.

Όμως, αν κάνουμε λίγο στην άκρη, αφαιρέσουμε για λίγο πολιτικά πρόσημα και χρώματα, ίσως διαπιστώσουμε κάτι πιο μεγάλο. Ίσως δεν ήταν τελικά η οικονομική κρίση που φανέρωσε «κρίση αξιών», «πολιτισμική κρίση». Ίσως είναι τώρα η περίοδος που ζούμε όλα τα θέματα των εκθέσεων που γράφαμε κάποτε στο σχολείο, φυσικά τα χλευάζαμε και τώρα τα συναντούμε ως boomers στην καθημερινότητα. Η φράση έχει λασπώσει από την πολύ χρήση, ξέρω, αλλά μπαίνοντας στο τέταρτο κύμα, είμαστε στο πραγματικό ναδίρ.
Στο πιο βαθύ σκοτάδι.

Γιατί σκοτάδι είναι ο πολιτικός λόγος που πανηγύριζε πέρυσι επειδή επειδή «έχουμε λιγότερους νεκρούς από το Βέλγιο», φέτος να προτείνει «να μη μετράμε κρούσματα» (που σπάνε ρεκόρ κάθε μέρα) επειδή του χαλάνε την αφήγηση. Σκοτάδι, περισσότερο κι απ’ ότι πηχτός λαϊκισμός, είναι η αντιπαράθεση στη βάση του ποιος ανάβει κερί στην εκκλησία. Σκοτάδι είναι ο χώρος που δίνεται στην εκκλησία τούτη την ώρα της κρίσης που πρέπει επιτέλους να μιλήουμε ορθολογικά (και η Ιερά Σύνοδος διαρκώς απαντά με επίδειξη δύναμης, όπως τις προηγούμενες ημέρες που «σφουγγάρισε» για άλλη μια φορά άλλη μία κυβέρνηση).

Μετά από 20 μήνες, βλέποντας ξανά τα νούμερα να φουντώνουν κι έχοντας μετατρέψει την απώλεια σε ένα απλό νούμερο καθημερινής ενημέρωσης, είναι προφανές ότι κι ως κοινωνία δεν καταφέραμε να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας. Κλειστήκαμε πίσω από νέα σχήματα διχασμού, λουζόμαστε καθημερινά μια συλλογική αποτυχία, αφήνουμε σιγά σιγά τη φυσική ανοσία να επιλέξει για μας.

Και δεν μπορούμε πια να πανηγυρίζουμε ότι «τα καταφέραμε και καλύτερα από το Βέλγιο»…