5 ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Συνήθως οι ροκστάρς όταν “εγκληματούσαν”, άντε να έσπαγαν κανά δωμάτιο ξενοδοχείου, μέχρι εκεί να έφταναν -εκτός από τις φορές που έβγαζαν κάποια άλμπουμ που πραγματικά ήταν σκέτο έγκλημα και μόνο η ύπαρξή τους. Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις, υπάρχουν και οι άνθρωποι στον χώρο της μουσικής που ήρθαν κόντρα με τον νόμο ξαφνικά ένα πρωί για πολύ σοβαρότερους λόγους.

Εγκληματίες με τη βούλα, που όμως διαμόρφωσαν τον χάρτη της μουσικής όπως τον ξέρουμε σήμερα, άλλαξαν για πάντα το τραγούδι με το έργο και τις καινοτομίες τους. Ακολουθούν πέντε πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Lead Belly

Η μουσική κυριολεκτικά έσωσε τη ζωή του Lead Belly, δεν στάθηκε όμως ικανή να σώσει και τη ζωή ενός άλλου άντρα, που κατά τη διάρκεια ενός καυγά το 1918, έπεσε νεκρός από το χέρι του μύθου των μπλουζ. Ο Lead Belly καταδικάστηκε για αυτόν τον φόνο σε τριάντα χρόνια φυλάκιση αλλά το 1925, του δόθηκε χάρη και αφέθηκε ελεύθερος αφότου έγραψε ένα τραγούδι προς τον κυβερνήτη του Τέξας, Πατ Μόρις Νεφ, ζητώντας την ελευθερία του.

Βλέπεις, είχε ήδη εκτίσει το μίνιμουμ της ποινής που απαιτούταν για να κάνει αίτηση αποφυλάκισης και επιπλέον, είχε καταφέρει να κερδίσει και τη συμπάθεια του κυβερνήτη. Και μέσα σε όλα αυτά, του πιστώθηκε και η καλή συμπεριφορά, η οποία περιελάμβανε τη διασκέδαση των φρουρών και των συγκρατούμενων.

Ο Lead Belly που γνώριζε τη βαθιά πίστη του κυβερνήτη στον Θεό έκανε έκκληση για έλεος, και έτσι ο συνθέτης του “Where did you sleep last night” δεν άργησε να βρεθεί έξω -αν και θα επέστρεφε πίσω απ’ τα σίδερα αρκετές φορές ακόμη, λόγω όμως κάποιων μικροεγκλημάτων αυτή τη φορά.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι ο κυβερνήτης αφότου γνώρισε τον Lead Belly το 1924, επέστρεψε στη φυλακή αρκετές φορές για να τον συναντήσει, φέρνοντας και καλεσμένους για να τον ακούσουν να παίζει.

Το 1930, ο Lead Belly κι ενώ ήταν ξανά στη φυλακή μετά από έναν ακόμη καυγά, δέχθηκε μία άλλη επίσκεψη, αυτή του λαογράφου, Άλαν Λόμαξ. Εκ μέρους της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου, ο Λόμαξ πήρε τα τραγούδια του άσημου μέχρι τότε καλλιτέχνη και άρχισε να τα κυκλοφορεί προς τα έξω, κάνοντάς τον ευρύτερα γνωστό.

Η επιρροή του τελικά θα ήταν τόσο μεγάλη που δεκάδες καλλιτέχνες θα υποκλίνονταν μπροστά του με το πέρασμα του χρόνου -από τον Φρανκ Σινάτρα και τον Μπομπ Ντίλαν μέχρι τους ABBA, τους Red Hot Chili Peppers και φυσικά τους Nirvana.

“No Leadbelly, no Beatles’, θα έλεγε κάποια στιγμή εντελώς “ωμά” και ο Τζορτζ Χάρισον.

Συνταγματάρχης Τομ Πάρκερ

Ο συνταγματάρχης-μάνατζερ Τομ Πάρκερ ήταν αναμφισβήτητα ένας απατεώνας. Το μόνο ερώτημα είναι ποια ήταν ακριβώς τα εγκλήματα του.

Με συμβόλαια που χειραγωγούσαν πλήρως τον Έλβις, ο Πάρκερ εκμεταλλεύτηκε τον Πρίσλεϊ σε όλην την καριέρα του, ελέγχοντας κάθε πτυχή της ζωής του Βασιλιά, και αποσπώντας εκατομμύρια μέσα από παρασκηνιακές συμφωνίες.

Ο ίδιος ξεκίνησε την καριέρα του περιοδεύοντας τη χώρα, μαζί με μικρά τσίρκα και κάνοντας διάφορα περίεργα acts όπως το να σκοτώνει κοτόπουλα με ηλεκτροφόρα καλώδια. Ωστόσο, αυτό που μέχρι σήμερα παραμένει μυστήριο είναι το παρελθόν του προτού φτάσει στις ΗΠΑ.

Γεννημένος στην Ολλανδία ως “Andreas van Kuijk”, ο Πάρκερ εισήλθε παράνομα στις Ηνωμένες Πολιτείες, χωρίς ποτέ να προσπαθήσει να πολιτογραφηθεί και επίσημα Αμερικανός. Και γι’ αυτόν τον λόγο, κάποιοι εικάζουν ότι ο δισταγμός του οφειλόταν στο γεγονός ότι ήταν ένοχος για κάποιον φόνο πίσω στην πατρίδα του.

Τις ημέρες προτού ο van Kuijk εγκαταλείψει την πατρίδα του, ένας τοπικός καταστηματάρχης ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου. Η μόνη πραγματική ένδειξη που συνέδεε τον “συνταγματάρχη” με αυτήν την υπόθεση ήταν ένα ανώνυμο γράμμα που γράφτηκε δεκαετίες αργότερα και τον κατηγορούσε ότι συμμετείχε στη δολοφονία.

Η ταυτότητα του δολοφόνου πιθανότατα δεν θα βρεθεί ποτέ, όπως και ούτε θα λυθεί ποτέ το μυστήριο του γιατί ο van Kuijk έφυγε από τη χώρα το 1929, τον ίδιο μήνα που έγινε η δολοφονία και μάλιστα χωρίς να το πει σε καέναν, ούτε στην οικογένεια του ούτε σε φίλους. Άσε που επέλεξε να μην ταξιδέψει νόμιμα, χρησιμοποιώντας δηλαδή την ταυτότητά του και τα υπόλοιπα επίσημα έγγραφα που είχε στην κατοχή του. Έφτασε στις ακτές της Αμερικής χωρίς αυτά, και χωρίς χρήματα και όποιος κι αν ήταν ο λόγος που τον έκανε να φύγει σαν απελπισμένος από τη χώρα του, δεν θα του ‘βγαινε σε κακό. Στις ΗΠΑ θα πέθανε πάμπλουτος το 1997, έχοντας συνδέσει το όνομά του με τον μεγαλύτερο ροκ εν ρολ αστέρα όλων των εποχών.

Το τσιράκι του Τσαρλς Μάνσον

Ο Μπόμπι Μπιουσολέιλ, τον Ιούλιο του 1969, μετά από την εντολή που έλαβε δια στόματος Τσαρλς Μανσον εισέβαλε στο σπίτι του καθηγητή μουσικής, Γκάρι Χίνμαν, και μετά από τρεις ολόκληρες ημέρες βασανισμών, τον μαχαίρωσε θανάσιμα.

Αυτό σημαίνει ότι λίγο καιρό πριν από τη δολοφονία της Σάρον Τέιτ, ένα έγκλημα που θα έκανε διάσημο τον Μάνσον, ο Χίνμαν θα ήταν ο πρώτος δολοφονημένος από το κρεσέντο παράνοιας και βίας που εξαπέλυσε η “Οικογένεια του Μάνσον”.

Πριν από τη δολοφονία, ο Μπιουσολέιλ ήταν κιθαρίστας στη ψυχεδελική ροκ μπάντα Grass Roots μαζί με τον σπουδαίο Άρθουρ Λη, από όπου όμως εκδιώχθηκε και αντικαταστάθηκε από τον Μπράιαν Μακλίν. Ο Μακλίν και ο Λη θα άλλαζαν το όνομα του συγκροτήματος σε Love και από εκεί και πέρα η ιστορία θα έπαιρνε τον δικό της δρόμο. Αυτή η αποχώρηση θα δημιουργούσε τελικά ένα από τα πιο σημαντικά ροκ γκρουπ όλων των εποχών, με τον δίσκο τους “Forever Changes” να λάμπει ακόμα σαν διαμάντι.

Την ίδια στιγμή, αυτός ο ψυχρός δολοφόνος έκανε και backup vocals στον πρώτο δίσκο του Φρανκ Ζαππα, “Freak Out!”. Τώρα, το πώς επηρέασε από την άλλη ο ίδιος ο Μάνσον την ποπ κουλτούρα -πράγμα που μάλλον δεν θα έπρεπε να έχει συμβεί- έχουν γραφτεί ολόκληρα βιβλία, είναι περιττό να το αναλύσουμε ξανά και ξανά. Μια ματιά στην τελευταία ταινία του Ταραντίνο αρκεί.

Λέμι

Έχεις νευριάσει ήδη που βάλαμε σε αυτήν τη λίστα τον άρχοντα, τον θεό τον ίδιο, τον Ιαν “Λέμι” Κίλμιστερ, αλλά δυστυχώς δεν ήταν στο χέρι μας να το αποφασίσουμε αν ανήκει ή όχι εδώ. Σίγουρα πάντως δεν έχει καμία σχέση με κάποια απ’ τα καθάρματα που προηγήθηκαν και θα δεις ακριβώς γιατί.

Οι Hawkwind, η πρώτη μπάντα στην οποία χάρισε τις υπηρεσίες του ο Λέμι, ήταν βαθιά χωμένοι μέσα στα ναρκωτικά και λογικό: δεν γράφει κανείς αυτό το φουτουριστικό προγκρέσιβ ροκ χωρίς λίγη “βοήθεια”. Εκτός, λοιπόν, από μέλος της μπάντας στα πρώτα της τέσσερα άλμπουμ, ο Λέμι ήταν και ο προμηθευτής του συγκροτήματος με παράνομες ουσίες.

Κατά τη διάρκεια μίας αμερικανικής περιοδείας, όμως, ο Λέμι συνελήφθη για κατοχή αμφεταμίνης τη στιγμή που περνούσαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες στον Καναδά. Οι υπόλοιποι, λοιπόν, αποφάσισαν να τον διώξουν απ’ την μπάντα, στερώντας του και τους δύο “επαγγελματικούς ρόλους” που είχε αναλάβει. Εκείνος περίμενε τους bandmates του να τον σώσουν, και εκείνοι θα λέγαμε ότι μάλλον προτίμησαν να τον πουλήσουν στεγνά.

Οι Hawkwind τον απέλυσαν, αντικαθιστώντας τον με τον μπασίστα των Pink Fairies, Πολ Ράντολφ. Και ο Λέμι με τη σειρά του, μετά από λίγο καιρό θα έπαιρνε τον κιθαρίστα του ίδιου συγκροτήματος, τον Λάρι Γουόλις και θα σχημάτιζε τους Motörhead, με την ονομασία του συγκροτήματος να προέρχεται από το τελευταίο κομμάτι που έγραψε όσο ήταν μέλος των Hawkwind. Από εκεί και πέρα η Ιστορία θα σταθεί στο πλευρό του για τα καλά.

Οικογενειακή υπόθεση

Η εγκληματική οργάνωση Black Mafia Family είχε ήδη αρκετά χρήματα καθώς μέσω ενός ιδιαίτερα εκτεταμένου δικτύου διακίνησης κοκαΐνης, συγκέντρωναν εκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο.

Ωστόσο, τα δύο αφεντικά της συμμορίας, ο Demetrius “Big Meech” και ο Terry Flenory, χρειάζονταν και μία βιτρίνα για να κρύψουν την πραγματική πηγή του εισοδήματός τους αλλά και για να βγάλουν μερικά έξτρα εκατομμύρια. Και γι’ αυτόν τον λόγο ίδρυσαν τη δισκογραφική εταιρεία BMF Entertainment. Και με αυτή την “τυχαία απόφαση”, σχεδόν δημιούργησαν ένα νέο είδος μουσικής.

Η BMF Entertainment είχε μόνο έναν ράπερ στον κατάλογό της, τον Bleu DaVinci. Το υπόλοιπο ρόστερ ήταν ανερχόμενοι ράπερ από την περιοχή της Ατλάντα, συμπεριλαμβανομένων των μελλοντικών πρωταγωνιστών της σκηνής, Fabolous και Young Jezzy. Δεν τους άνηκαν δισκογραφικά, αλλά είχαν αναλάβει το promotion τους. Και όλες αυτές τις “εμπορικές προωθήσεις” των καλλιτεχνών τις χρηματοδοτούσε το εμπόριο ναρκωτικών.

Το εξαιρετικό ντεμπούτο του Jeezy, “Let’s Get It: Thug Motivation 101”, λειτούργησε και ως βιτρίνα αλλά και ως μέσο για να δημιουργηθούν ακόμη περισσότερες διασυνδέσεις.

Ωστόσο, παρά τις αρχικές προθέσεις τους, το “Let’s Get It” έγινε κάτι πολύ περισσότερο: εξελίχθηκε στο θεμελιώδες καλλιτεχνικό έργο πάνω στο οποίο πάτησε η trap μουσική που θα ακολουθούσε λίγο αργότερα, ως ένα παρακλάδι του νοτιοαμερικάνικου hip-hop. Τις επόμενες δεκαετίες θα έφευγε απ’ τις γωνίες που πουλούνταν τα ναρκωτικά και θα εξελισσόταν σε ένα από τα πιο εμπορικά είδη μουσικής παγκοσμίως.