ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ 2022
Η θεατρική ανασκόπηση της σεζόν μέσα από τις 35 καλύτερες παραστάσεις της.
Άλλη μία θεατρική χρονιά φτάνει στο τέλος της και αν μη τι άλλο, το 2022 ήταν εξαιρετικά γεμάτο από παραστάσεις όλων των ειδών και για όλα τα γούστα. Αυτός ο θεατρικός πληθωρισμός των τελευταίων -πριν την πανδημία- ετών δείχνει πως τελικά έχει παγιωθεί και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Εκατοντάδες είναι οι παραστάσεις που παίζονται στη θεατρική Αθήνα και εκατοντάδες και οι επιλογές του κοινού που δείχνει να ξέρει ακριβώς τι θέλει, γι΄αυτό και συρρέει στις θεατρικές αίθουσες προκαλώντας πολλές φορές το αδιαχώρητο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που για να δει κάποιος μία καλή παράσταση πρέπει να έχει υπομονή και να κλείσει εισιτήρια πολλές ημέρες πριν.
Εμείς επιλέξαμε τις 30 καλύτερες παραστάσεις του 2022 (1/1/2022- 12/2022) από τη “δεξαμενή” όσων έχουμε δει.
Σπιρτόκουτο (σκην. Γιάννης Νιάρρος)
Ο Γιάννης Οικονομίδης πάντα το είχε στο μυαλό του. Εμείς πάλι, όταν πρωτοακούσαμε πως το Σπιρτόκουτο θα γίνει μιούζικαλ, νομίζαμε πως είναι Πρωταπριλιά. Κι όμως η νεότερη γενιά δημιουργών, ο Γιάννης Νιάρρος και ο Αλέξανδρος Λιβιτσάνος τα κατάφεραν. Τραγούδησαν το Σπιρτόκουτο. Χωρίς καμία πολιτική ορθότητα, χωρίς κανέναν απολύτως δισταγμό και έφεραν την κεντρική σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση μία ανάσα πριν την έκρηξη
Επί ένα δίωρο, οι πρωταγωνιστές του ούρλιαξαν, ξεθύμαναν, εξομολογήθηκαν ό,τι τους βαραίνει. Και είπαν τα πράγματα όπως ακριβώς είναι. Σκληρά, υβριστικά, αλλά τραγουδιστά. Και απέδειξαν πως τελικά όλα τραγουδιούνται…
Το Πάρτυ της ζωής μου (σκην. Ανέστης Αζάς)
Η λίστα της ζωής της Ελένης Ράντου έχει πολλά υπέροχα πράγματα για τα οποία αξίζει κάποιος να ζει. Έχει παγωτά, μπουγέλα, χαμόγελα, έχει πολλή αγάπη, μπόλικο αυτοσαρκασμό και προπάντων τραύματα. Τραύματα που αν τα δεις από μία άλλη οπτική γωνία, μπορείς να τα αντιμετωπίσεις κατάματα και να τα προσπεράσεις λειαίνοντάς τα.
Ο Ανέστης Αζάς σκηνοθετεί τη δημοφιλή Ελληνίδα ηθοποιό στη θεατρική της επιστροφή –μετά την πανδημία- στο θέατρο Διάνα και μαζί μας χαρίζουν ένα έργο τρυφερό, ξεκαρδιστικό, συγκινητικό και γεμάτο αισιοδοξία. Γιατί ο καθένας από εμάς έχει ανάγκη από μίκρη ώθηση, για να πάρει φόρα για το Πάρτυ της Ζωής του και να (ξανα-)βρει τις μικρές χαρές της ζωής, αυτές που τελικά… είναι και οι πιο μεγάλες.
Όνειρο ενός γελοίου (σκην. Έφη Μπίρμπα)
Με το πιο αισιόδοξο και διορατικό κείμενο του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, «Το Όνειρο ενός Γελοίου», καταπιάνονται η Έφη Μπίρμπα και ο Άρης Σερβετάλης και μας βυθίζουν στο θέατρο Κιβωτός μέσα σε ένα υδάτινο -και υψηλής αισθητικής- σύμπαν γεμάτο από φιλοσοφικά και υπαρξιακά νοήματα και ερωτήματα.
Ο Άρης Σερβετάλης με μία κινησιολογία που μαγνητίζει, σωματοποιεί άριστα -υπό την καθοδήγηση της Έφης Μπίρμπα- τον Γελοίο, και μας ξεναγεί στον κόσμο του οδηγώντας μας στα μύχια των σκέψεών του, μεταξύ πραγματικού και φανταστικού, αλήθειας και ψευδαίσθησης, ορατού και αόρατου, κωμικού και τραγικού, γελοιότητας και σαλότητας.
Κωλόκαιρος (σκην. Γιώργος Παλούμπης)
Ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος στον “Κωλόκαιρο” ανεβάζει στο σανίδι του θεάτρου Τζένη Καρέζη ήρωες που μοιάζουν λούμπεν, που χρησιμοποιούν γλώσσα σκληρή και βουτηγμένοι στο αλκοόλ βρίζουν ακατάσχετα. Ήρωες που σταδιακά γίνονται στα μάτια μας οικείοι, καθημερινοί, άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Και τους βάζει να περπατήσουν στην καταιγίδα χωρίς ομπρέλα, τους πιέζει να ανοίξουν την κολλημένη από τον συντηρητισμό πόρτα της ζωής τους και να δουν την αλήθεια. Τον άνθρωπο και την τραγική του γελοιότητα.
Πέντε ηθοποιοί (Στάθης Σταμουλακάτος, Θάνος Αλεξίου, Βασιλική Διαλυνά, Στέλιος Δημόπουλος, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος) κάνουν πραγματική κατάθεση ψυχής σε ένα έργο βγαλμένο από τα σπλάχνα της σύγχρονης κοινωνίας.
Τα φώτα της πόλης (σκην. Αμάλια Μπένετ)
Στη σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» του Θεάτρου Rex η Αμάλια Μπένετ σκηνοθετεί ένα διαφορετικό μιούζικαλ για όλη την οικογένεια, βασισμένο στην ταινία-μύθο του βωβού κινηματογράφου, που τη σχεδίασε και τη γύρισε ο Τσάρλι Τσάπλιν. Σε έναν κόσμο που παραδίδεται ανεπιστρεπτί στην τυφλή ορμή του χρήματος, ο «μελαγχολικός κλόουν» του Τσάπλιν αντιστέκεται, στροβιλίζεται, μάχεται, επιβιώνει, ονειρεύεται, ερωτεύεται, προσφέρει.
Μία ονειρική ρομαντική καταβύθιση χωρίς λόγια, μόνο με σώματα ομιλούνται και στίχους και μουσικές του Θοδωρή Οικονόμου που δεν πρέπει να χάσετε.
Θείος Βάνιας (σκην. Δημήτρης Καραντζάς)
Ο Δημήτρης Καραντζάς κοιτάζει τον “Θείο Βάνια” του Τσέχωφ με τη δική του προσωπική ματιά και δημιουργεί εκ του μηδενός τον δικό του κόσμο στο θέατρο Προσκήνιο. Ένα τραπέζι στάθηκε η αφορμή. Ένα τραπέζι που έχει καταλάβει σχεδόν ολοκληρωτικά της σκηνή και που μοιάζει σαν να έχει περάσει ή θα περάσει η ανθρωπότητα από πάνω… Και μία σταγόνα που γλιστρά μέσα από μία ρωγμή της σκεπής και πέφτει λερώνοντάς το.
Χρήστος Λούλης, Μανώλης Μαυροματάκης, Θεοδώρα Τζήμου, Ηρώ Μπέζου, Φιντέλ Ταλαμπούκας, Μαρία Φιλίνη, Αντώνης Αντωνόπουλος και η Ξένια Καλογεροπούλου στις καλύτερες στιγμές τους
Φιλουμένα Μαρτουράνο (σκην.Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος)
Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος σκηνοθετεί τη Φιλουμένα Μαρτουράνο του Εντουάρντο Ντε Φιλίππο στο θέατρο Δημήτρης Χορν και μας χαρίζει μία παράσταση συγκινητικά γλυκόπικρη που βάζει στο μικροσκόπιο τη γυναίκα, τις προβληματικές οικογενειακές και κοινωνικές δομές και τα στερεότυπα φέρνοντας αντιμέτωπους δύο κόσμους με όχημα τη σπουδαία γλώσσα του συγγραφέα.
Η Μαρία Ναυπλιώτου στον ρόλο της Φιλούμενα δίνει μία αξιοπρόσεκτη ερμηνεία και “έδεσε” σε χημεία με τον Ηλία Μελέτη που ενσαρκώνει τον Ντομένικο Σοριάνο. Μία παράσταση με ένα φωτεινό άνοιγμα στο τέλος που απευθύνεται πραγματικά σε όλους.
Συνεργός (σκην. Γιώργος Χριστοδούλου)
Ο Γιώργος Χριστοδούλου εμπνεόμενος από ένα αληθινό έγκλημα που έλαβε χώρα το 2005 και συγκλόνισε το πανελλήνιο, γράφει ένα νέο ελληνικό έργο, τον “Συνεργό”, και “χτυπά” πραγματικά στη φλέβα των προβληματισμών μας. Είναι δυνατόν ένας δολοφόνος, ένας βιαστής, ένας κακοποιητής να ζει ανάμεσα στο περιβάλλον του και αυτό να δηλώνει μονίμως άγνοια;
Σύμμαχοί του στο θέατρο Επί Κολωνώ τέσσερις πολύ καλοί ηθοποιοί (Φανή Παναγιωτίδου, Μαρία Προϊστάκη, Μαρία Προϊστάκη, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Χρήστος Κοντογεώργης).
POMONA (σκην. Θωμάς Μοσχόπουλος)
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί στο Θέατρο Πόρτα με τον δικό του ευφυή τρόπο το γοητευτικό σουρεαλιστικό θρίλερ του Άλιστερ ΜακΝτάουαλ “Pomona”, ένα έργο που συνομιλεί απευθείας με τις σύγχρονες αφηγηματικές τάσεις που αναγνωρίζουμε σε σειρές μυστηρίου, όπως το παλαιότερο Lost, αλλά και τις σειρές του Netflix Dark και Stranger Things. Το κοινό βυθίζεται σταδιακά στον αλλόκοτο κόσμο του, παρασύρεται σε θεωρίες συνωμοσίας και “ξεβολεύεται” από μυστικές μεταφορές μυστηριωδών φορτίων που λαμβάνουν χώρα.
Οι Στεφανία Ζώρα, Σίμος Κακάλας, Ειρήνη Μακρή, Άννα Μάσχα, Άλκης Μπακογιάννης, Γιώργος Παπαπαύλου και Φώτης Στρατηγός ενσαρκώνουν τους ήρως του έργου, που το κοινό βλέπουν επί σκηνής να προσπαθούν να επιβιώσουν ενάντια στα όσα σκληρά τους συμβαίνουν, αλλά και να επιδίδονται ταυτόχρονα σε ένα παθιασμένο παιχνίδι D&D.
Κουκλόσπιτο (σκην. Δημήτρης Τάρλοου)
Ο Δημήτρης Τάρλοου παρουσιάζει μία υπαρξιακή σύγχρονη ανάγνωση του “Κουκλόσπιτου” του σπουδαίου αυτού αριστουργήματος Ίψεν και μεταφέρει την ιστορία της Νόρας και του Τόρβαλντ στο σήμερα με πολύ εύστοχο και έξυπνο τρόπο. Ρεαλιστικές ερμηνείες από έξι δυνατούς ηθοποιούς με προεξάρχοντες τη Λένα Παπαληγούρα που μας χαρίζει εξαιρετικές στιγμές ως Νόρα και τον Γιώργο Χριστοδούλου σαν ένα πιο γειωμένο Τόρβαλντ. Μία υψηλού επιπέδου παράσταση και συνάμα ένα σχόλιο στο ναρκισιστικό σήμερα και στις παθογένειες των οικογενειακών και διαπροσωπικών σχέσεων.
Μια άλλη Θήβα (σκην. Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος)
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος συστήνει με τον καλύτερο τρόπο ένα καινούριο θεατρικό έργο στο ελληνικό κοινό και ανοίγει συζητήσεις αυτή την τόσο δύσκολη εποχή γύρω από την έννοια του της ενδοοικογενειακής κακοποίησης, του εγκλήματος, της τιμωρίας, αλλά και της δικαιοσύνης. Συγκλονιστικές ερμηνείες από τον Θάνο Λέκκα και τον Δημήτρη Καπουράνη (που πραγματικά εντυπωσιάζει στον διπλό ρόλο του φυλακισμένου Μαρτίν και του ηθοποιού- Φεδερίκο).
Μοτέλ (σκην. Βασίλης Μαυρογεωργίου)
Μία αξιόλογη νεοελληνική γραφή που αντικατοπτρίζει την προβληματική του σήμερα και δυνατές ερμηνείες σε μία παράσταση που δύσκολα θα απογοητεύσει κάποιον. Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου (συγγραφέας και σκηνοθέτης) κάνει κάτι εξαιρετικά έξυπνο. Εμπνέεται από τη δομή ενός ψυχολογικού θρίλερ και δημιουργεί ένα σχεδόν κινηματογραφικό σκηνικό και μέσα από τις ζωές και τις διαδράσεις των ηρώων επικεντρώνεται σε σύγχρονα θέματα που ταλανίζουν την πατροπαράδοτα πατριαρχική κοινωνία μας: στην έμφυλη βία, τη γυναικεία κακοποίηση και την οικογενειακή παθογένεια.
Μισάνθρωπος (σκην. Μαρία Μαγκανάρη)
Η Μαρία Μαγκανάρη ανεβάζει στη σκηνή του Θεάτρου Θησείον έναν Μισάνθρωπο βαθιά ερωτευμένο. Όλοι οι ήρωες του έργου μιλούν σε λόγο έμμετρο και σαγηνευτικό, έναν λόγο που ακούγεται καθαρά και φτάνει κρυστάλλινος στα αυτιά μας (πράγμα σπάνιο για Μολιέρο). Ο Κώστας Κουτσολέλος στον ρόλο του Αλσέστ με μία εσωτερικευμένη δυναμική εκφράζει τη δραματική δυσκολία του κεντρικού ήρωα να συνυπάρξει στην βαθιά υποκριτική κοινωνία που είναι ενταγμένος. Μία παράσταση που εκφράζει όλη την τραγικότητα της κοινωνικής μας συνύπαρξης και καταδεικνύει πολύ εύστοχα τον περιρέοντα ναρκισσισμό που μας περιβάλλει.
Σωτηρία Με Λένε (σκην. Γιώργος Παπαγεωργίου)
Ο Γιώργος Παπαγεωργίου σκηνοθετεί στο Μικρό Χορν το συγκλονιστικό έργο της Σοφίας Αδαμίδου, που αποτελεί ένα αφήγημα με στιγμές και αναμνήσεις από τη ζωή της Σωτηρίας Μπέλλου. Η Κάτια Γκουλιώνη ενσαρκώνει τη σπουδαία αυτή μορφή του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού με τρόπο αυθεντικά συγκινητικό. Καταφέρνει και μπαίνει μέσα στην εύθραυστη ψυχοσύνθεση της Μπέλλου όταν αυτή είναι στο νοσοκομείο λίγο πριν την εγχείρηση που θα της στερήσει για πάντα ό,τι πιο πολύτιμο έχει. Την ίδια της τη φωνή. Η ζωή της περνά σαν ταινία μπροστά από τα μάτια της και μπροστά από τα μάτια του κοινού.
Άνθρωπος από το Παντόλσκ (σκην. Γιώργος Κουτλής)
Ο Γιώργος Κουτλής σκηνοθέτησε στη Νέα Σκηνή Νίκος Κούρκουλος του Εθνικού το πρώτο θεατρικό έργο του Ντιμίτρι Ντανίλοφ -γραμμένο το 2016 και βραβευμένο με τη σημαντικότερη θεατρική διάκριση της «Χρυσής Μάσκας» για το καλύτερο θεατρικό έργο προσδίδοντάς του ένα εξιοσημείωτο υπαρξιακό βάθος. Έξι αεικίνητοι υπερταλαντούχοι ηθοποιοί σε μια ενοχλητική σάτιρα με καφκικές αναφορές που ασκεί κριτική στην κυρίαρχη κουλτούρα της εποχής μας που “επιβάλλει” να αντλείς ευχαρίστηση απ’ ό,τι ζοφερό σε περιβάλλει.
Αρτώ /Βαν Γκογκ (σκην. Ιόλη Ανδρεάδη)
Στο Υπόγειο του Τέχνης, ένας απίστευτος Αμερικανός ηθοποιός, ο Gene Gillette, έδωσε μία φανταστική διάλεξη ως Αντονέν Αρτώ στο έργο “Αρτώ /Βαν Γκογκ” της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη. Ο Gillette καταφέρνει κάτι ασύλληπτα δύσκολο. Μπαίνει τόσο βαθιά μέσα στον ρόλο του που γίνεται ο ίδιος ο Αρτώ. Ο μονόλογός του είναι παραληρηματικός και ταυτόχρονα τόσο υπνωτιστικός που σε τραβάει μαζί του και σε ταξιδεύει στην άβυσσο μιας ταραγμένης ψυχής αποκαλύπτοντάς σου την αλήθεια.
Μία παράσταση- πραγματική εμπειρία για το πώς ένας ηθοποιός μπορεί να ενσαρκώσει μία τόσο ταραγμένη προσωπικότητα και να αγγίξει την τελειότητα στην εκφορά του λόγου του. Και όλα αυτά σε μία εντελώς άδεια σκηνή – αυτή του Υπογείου του θεάτρου Τέχνης- με ελάχιστα σκηνικά μέσα.
Φρανκενστάιν (σκην. Λένα Κιτσοπούλου)
Το ανθρώπινο τέρας έβαλε στο κέντρο της Κεντρικής Σκηνής της Στέγης η Λένα Κιτσοπούλου με όχημα την οικογένεια Φρανκενστάιν και παρουσίασε ένα έργο που με κρυστάλλινη οπτική και ξεκάθαρη αρχή- μέση και τέλος, αποδομώντας τις ζωές μας, αλλά και τις νόρμες της τερατικής κοινωνίας που επιμένει να ενοχλείται από ο,τιδήποτε ορίζει αυτή ως “διαφορετικό”.
Η σκηνική γλώσσα της αιρετικής σκηνοθέτιδας μπορεί να σοκάρει κάποιον που δεν την ξέρει, αν όμως αυτός ο κάποιος αποφασίσει να βουτήξει μέσα στο συνειρμικό της σύμπαν της, θα κολυμπήσει σε πρωτόγνωρα υπαρξιακά νερά.
Δημοκρατία του Μπακλαβά (σκην. Ανέστης Αζάς)
“Η Δημοκρατία του Μπακλαβά”: Ο τίτλος της παράστασης “ακούγεται” λίγο αλλόκοτος. Βασικά όλη η ιδέα του θεατρικού αυτού στησίματος άγγιζε τα όρια του σουρεαλισμού, ή μάλλον ήταν απολύτως και πολιτικά σουρεαλιστική.
Ο Ανέστης Αζάς έχοντας δώσει εξαιρετικά διαπιστευτήρια στο είδος του θεατρικού ντοκιμαντέρ με τις προηγούμενες δουλειές του (κυρίως σε συνεργασία με τον Πρόδρομο Τσινικόρη), έγραψε (μαζί με τους Γεράσιμο Μπέκα και Μιχάλη Πητίδη) και σκηνοθέτησε ένα σύγχρονο πολιτικό ψευδοντοκιμαντέρ με εμφανείς αριστοφανικές καταβολές που αποτελεί πηγή εθνικού αυτοσαρκασμού και δεν αφήνει τίποτα “όρθιο” και ασχολίαστο. Μίλησε με καυστικό χιούμορ για όλα τα στερεότυπα που μας πνίγουν, αλλά και για τα “αειθαλή” ζητήματα εθνικής ταυτότητας που μας ταλανίζουν, κάνοντας με τρόπο ευφυή έναν αντικατοπτρισμό του κόσμου γύρω μας.
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2022
Ταρτούφος (σκην. Ίβο βαν Χόβε)
Η παράσταση που έστησε στην Πειραιώς 260 ο Ίβο βαν Χόβε στην “επανασύνδεσή του” με την Comédie-Français εκπλήσσει, καθώς τη “φώτισε” μοναδικά σαν ένα σφιχτό καταιγιστικό κοινωνικό δράμα με ήρωες ανθρώπους που προσπαθούν να ισορροπήσουν διαρκώς ανάμεσα στα “πρέπει” και στα “θέλω” τους και να αντιμετωπίσουν τα δικά τους σκοτάδια και τις επίκτητες “αναπηρίες” τους που προέρχονται από τις περίπλοκες οικογενειακές εξισώσεις των σχέσεων.
“Ερωτευμένα Άλογα” (σκην. Ελένη Ευθυμίου)
Από τις παραστάσεις που σου δημιουργούν την αίσθηση πως μόλις βίωσες κάτι μοναδικό και την “ψευδαίσθηση” πως ίσως τελικά ο κόσμος είναι λίγο πιο όμορφος από αυτό που πίστευες. Η σκηνοθέτιδα Ελένη Ευθυμίου έστησε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά μία συγκινητική παράσταση-ύμνο στην πηγαία ζωτικότητα και στη γενετήσια ορμή σπάζοντας όλα τα ταμπού και όλους τους κοινωνικούς φραγμούς. Δε δίστασε να θίξει ακόμη και τα πιο ευαίσθητα θέματα της κοινωνίας μας, αυτά για τα οποία όλοι σιωπούν, ακόμη και ο στενός πυρήνας της οικογένειας, ενώ παράλληλα φωτίζει τις αναπηρίες ολόκληρου του “φυσιολογικού” κόσμου.
Πέρσες (σκην. Δημήτρης Καραντζάς)
Μία ουσιαστική προσέγγιση του Αισχυλείου δράματος από τον Δημήτρη Καραντζά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου), ιδωμένο σαν μια σπουδαία αλληγορία για την αλαζονεία και την έπαρση που ελλοχεύει σε κάθε πολίτευμα που επιμένει να αγνοεί τις ανθρώπινες ζωές μπροστά στους στόχους που θέτει. Αλλά και ένα ρέκβιεμ της ίδιας της κοινωνικής δομής του τότε και του τώρα, καθώς τελικά χάνεται η ελπίδα απέναντι σε κάθε μορφή αντίδρασης…
Αγαμέμνονας (σκην. Ούρλιχ Ράσε)
Ο Ούρλιχ Ράσε έκανε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου ένα έξοχο σχόλιο πάνω στις συνέπειες του πολέμου και μας χάρισε μία εμπειρία ολιστική βγαλμένη από τις απαρχές της τραγωδίας, όταν στα μέσα του 6ου αι. π.Χ. ο Θέσπης ξεχώρισε οριστικά τον εξάρχοντα- υποκριτή από τον χορό και πλέον τον ταύτισε με το πρόσωπο που υποδυόταν. Η εντυπωσιακή σκηνική του γλώσσα κυριολεκτικά μαγνήτισε και μας βύθισε σε μία μυσταγωγική τελετουργία. Οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί, οι υπέροχοι ηθοποιοί του που κινούνταν σε μία καλοκουρδισμένη χορογραφία άριστα ασκημένοι στο να επιτελέσουν το έργο αυτό, η ζωντανή μουσική με τα υποβόσκοντα επικά στοιχεία της: όλα συνετέλεσαν σε μία “μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας”.
“Μήδεια” του Μποστ (σκην. Γιάννης Καλαβριανός- Εθνικό Θέατρο)
Ο Γιάννης Καλαβριανός κατάφερε με την ανατρεπτική του ματιά να φέρει με απόλυτη επιτυχία το καλοκαίρι του 2022 εις πέρας τη θεατρική του αποστολή, εμβολιάζοντας το μποστικό κείμενο με γενναίες δόσεις από το σήμερα σήμερα (στη διασκευή αυτή συνεργάστηκε με την Έρι Κύργια).
Η Μήδεια βρήκε την ιδανική ερμηνεύτρια στο πρόσωπο της Γαλήνης Χατζηπασχάλη. Η παρουσία της από την πρώτη στιγμή μαγνήτισε τα βλέμματα του κοινού και η σπαρταριστή της ερμηνεία μας έκανε να την αναζητούμε διαρκώς στη σκηνή. Αποτέλεσμα μία σουρεαλιστική κατασκευή φτιαγμένη από απλά υλικά -καλαίσθητα και εξαιρετικά λειτουργικά τα σκηνικά της Εύας Μανιδάκη και τα κοστούμια της Βάνας Γιαννούλα- που αντικατοπτρίζει το σπιρτόζικο και παιχνιδιάρικο πνεύμα του δημιουργού της.
“Ελένη” του Ευριπίδη (σκην. Βασίλης Παπαβασιλείου- ΚΘΒΕ)
Η διεισδυτική του ματιά του Βασίλη Παπαβασιλείου ανέδειξε όλα τα χαρακτηριστικά της της Ευριπίδειας τραγωδίας, της “Ελένης” που στάθηκε “μήλον” της έριδος για τον Τρωικό Πόλεμο και μας χάρισε στιγμές αστείρευτου γέλιου, αλλά και προβληματισμού. Υποκριτική υπέρβαση για την Έμιλυ Κολιανδρή στον ρόλο της Ευριπίδειας Ελένης. Εδώ, εδώ πήγε ένα βήμα παραπέρα και κατάφερε αφενός μεν να δείξει το μέγεθος του ταλέντου της και του τραγικού και του κωμικού αφετέρου δε να συντονίσει μαγικά τα υποκριτικά με τα κινησιολογικά της μέσα.
Χειμώνας – άνοιξη 2022
Αντιγόνη του Ανούιγ (σκην. Μαρία Πρωτόπαππα)
(Είδαμε την παράσταση στην πρώτη της διανομή) Μία έξοχα δουλεμένη δραματουργικά, σκηνοθετικά και υποκριτικά παράσταση που πραγματεύεται έννοιες, όπως αυτές της ανθρώπινης επικοινωνίας, της εξουσίας, της ενηλικίωσης, αλλά και της απώλειας της παιδικής μας αθωότητας.
Η ανάγνωσή της Μαρίας Πρωτόπαππα είναι βαθιά προσωπική και δουλεμένη στην τελευταία λεπτομέρεια. Η προσέγγισή της καθαρά και απολύτως φορμαλιστική με συγκεκριμένη οπτική, όραμα, συμβολισμούς και ιδέες που δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Εξαιρετικές ερμηνείες από το σύνολο των ηθοποιών.
Ταξίδι Μεγάλης Μέρας Μέσα στη Νύχτα (σκην. Δημήτρης Καραντζάς)
Μία βαθιά ψυχαναλυτική παράσταση του Δημήτρη Καραντζά που αποδομεί τις οικογενειακές σχέσεις και αποκαλύπτει το δυσλειτουργικό τους σύμπαν.
Ο σκηνικός κόσμος που έστησε μαζί με την Ελένη Μανωλοπούλου στο θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας αιωρήθηκε ανάμεσα στον ρεαλισμό και τη φαντασία, συγκλόνισε και συνάμα εξέπληξε με τη συμβολικότητα και τη βαθιά ματιά του στην ουσία των πραγμάτων. Η Μπέττυ Αρβανίτη σε μία πολύ δυνατή στιγμή της στον ρόλο της μορφινομανούς μητέρας, εξαιρετικός ο Αλέξανδρος Μυλωνάς στον ρόλο του πατέρα, ενώ ο Αινείας Τσαμάτης και ο Βασίλης Μαγουλιώτης (εμείς είδαμε την παράσταση στην πρώτη διανομή της) μαγνήτισαν δίνοντας ερμηνείες υψηλών τόνων στους ρόλους των δύο αδελφών.
Φτηνά Τσιγάρα (σκην. Κωνσταντίνος Ρήγος)
Ένα καθόλα άρτιο νεοελληνικό μιούζικαλ που βάζει λίγο πιο ψηλά τον πήχη του είδους στην Ελλάδα. Η σκηνοθετική οπτική του Κωνσταντίνου Ρήγου ανέδειξε στο έπακρο τη θεατρικότητα της ταινίας, χαρίζοντάς μας μία παράσταση με ρυθμό, εξαιρετική κίνηση, ωραίες εναλλαγές ανάμεσα στη νουάρ και την ποπ αισθητική και το βασικότερο σωστη αναλογία πρόζας και τραγουδιών. Σε συνεργασία με τη Μαίρη Τσαγκάρη δημιούργησε ένα πολύ έξυπνο σύγχρονο εικαστικό σύμπαν που έμοιαζε με πολυμορφικό, παραισθησιογόνο lounge μέσα στο οποίο χώρεσαν όλα. Ένα πολυσυλλεκτικό καστ ηθοποιών-τραγουδιστών εξαντλητικά δουλεμένο φωνητικά και στην κινησιολογία που δίνει τον καλύτερό του εαυτό.
Πονηρό Πνεύμα (σκην. Γιάννης Χουβαρδάς)
Μία άψογη αισθητικά παράσταση που σκηνοθετήθηκε αριστοτεχνικά στην κάθε της λεπτομέρεια από τον Γιάννη Χουβαρδά και μία στιβαρή υποκριτική ομάδα -με προεξάρχουσα την Αμαλία Μουτούση- που έβαλε για δυόμισι ώρες τον θεατή σε ένα ανάλαφρο κενό αέρος και τον ταξιδεύουν μακριά από οτιδήποτε αρνητικό. Η γυμνή από σκηνικά Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου αποδεικνύεται ο κατάλληλος χώρος για να “λάμψει” αφενός μεν η “κενότητα”, αφετέρου δε το καυστικό, φλεγματικό κι ανελέητο χιούμορ του Νόελ Κάουαρντ, μέσα από το οποίο περνούν το θέμα του γάμου, αλλά και οι τρομερές ανθρώπινες άμυνες που κάνουν τους ήρωες να μπορούν να μεθούν ανενόχλητοι και να ασχολούνται με τα προσωπικά τους φαντάσματά, την ώρα που κάπου έξω- όχι και πολύ μακριά- σκάνε βόμβες.
Επαναλήψεις που συνεχίζονται και τη φετινή σεζόν
Θέλω να σου κρατάω το χέρι (σκην. Θάλεια Ματίκα)
Το “Θέλω να σου κρατάω το χέρι” του Τάσου Ιορδανίδη είναι καθαρό, ρεαλιστικό έργο που απευθύνεται στο ευρύ κοινό και εκπλήσσει με την οξυδερκή του ματιά πάνω στην έννοια της συντροφικότητας. Ο ταλαντούχος ηθοποιός γράφει και δεν προσπαθεί ούτε αυτιά να χαϊδέψει, ούτε να ωραιοποιήσει καταστάσεις ούτε να δώσει συγχωροχάρτια σε ένα γλυκανάλατο happy end.
Μέσα από ένα ευφυές εγκεφαλικό παιχνίδι, θέτει αντιμέτωπους τους δύο ήρωές του στην “ουδέτερη ζώνη” ενός ξενοδοχείου ημιδιαμονής, τους απογυμνώνει από τους ρόλους τους και επιχειρεί να “βγάλει” από μέσα τους αλήθειες με στόχο να βρει τους συνεκτικούς τους ιστούς. Η ευαίσθητη και ταυτόχρονα ρεαλιστική σκηνοθετική ματιά της Θάλειας Ματίκα ανατέμνει ουσιαστικά τις ανθρώπινες σχέσεις. Στο θέατρο Άλφα.
Sexy Laundry (σκην. Σπύρος Παπαδόπουλος
Η πολύ επιτυχημένη παράσταση του Σπύρου Παπαδόπουλου επιστρέφει δριμύτερη με τη Ρένια Λουϊζίδου στο πλευρό του. Δεν είναι τυχαίο που ο Σπύρος Παπαδόπουλος επέλεξε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή να ανεβάσει ένα feelgood έργο σχέσεων, στο οποίο πρωταγωνιστεί ένα κουρασμένο από τον γάμο του ζευγάρι που προσπαθεί να βρει τη χαμένη του λάμψη, να επανασυστηθεί και να επαναπροσδιοριστεί. Το “Sexy Laundry” της Michele Riml είναι μία τρυφερή κωμωδία μέσα από την οποία βγαίνουν όλα τα “άπλυτα” των ζευγαριών στη φόρα κι ακούγονται αλήθειες για τις μακροχρόνιες σχέσεις που ταρακουνούν και θέτουν ξανά σε λειτουργία τον μηχανισμό της ενσυναίσθησής τους.
Παίκτες (σκην. Γιώργος Κουτλής)
Ήταν η παράσταση που έπεσε σαν βόμβα στη θεατρική Αθήνα. Με αστραπιαίους ρυθμούς άρχισε να μεταδίδεται από στόμα σε στόμα από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες της παρουσίασής της και προκάλεσε κανονικό χαμό. Καθόλου άδικα. Η ενέργεια της, η κινηματογραφική απόδοση της δράσης της, η σύγχρονη αισθητική και το χιούμορ που τη διακρίνουν είναι μοναδικές. Όλοι οι ηθοποιοί (Γιάννης Νιάρρος, Βασίλης Μαγουλιώτης, Ηλίας Μουλάς, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Γιώργος Τζαβάρας, Γιώργος Μπουκαούρης και Θέμης Πάνου) στριφογυρίζουν δαιμονικά γύρω από ένα ευφυές γαϊτανάκι εξηγήσεων και παρεξηγήσεων, όπου η πραγματικότητα μπλέκεται με την οφθαλμαπάτη και τα προφανή ξαφνικά περιπλέκονται και σκοτεινιάζουν. Το έργο αυτό του Γκόγκολ αναδεικνύει μοναδικά μία εποχή εξαπάτησης, όπου όσο αριστοτεχνικά ξεκινάς για να εξαπατήσεις τον άλλον, τόσο τελικά εσύ παίρνεις τη θέση του θύματος.
Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού (σκην. Γιάννης Κακλέας)
Ο Γιάννης Κακλέας σκηνοθετεί τον “Τυχαίο Θάνατο ενός Αναρχικού”, μία παράσταση αντίδοτο στα κακώς κείμενα της κοινωνίας, που απευθύνεται στο ευρύ κοινό, έχει πολλή ουσία εντός της, δεν αφήνει τίποτα ασχολίαστο, αποδομεί και σατιρίζει τα πάντα, διακωμωδεί το σήμερα με τρομερή οξυδέρκεια και στο τέλος αφήνει τον θεατή με ένα χαμόγελο προβληματισμού. Μαζί με τον Πάνο Βλάχο που έγραψε τους στίχους των τραγουδιών, χρησιμοποίησαν το ρευστό υλικό του Φο σαν βάση, το έπλασαν με τα δικά τους χέρια και το μετέφεραν εύστοχα στο σήμερα. Ο Πάνος Βλάχος στον ρόλο του γελωτοποιού κάνει την προσωπική του υπέρβαση και αποδεικνύει το τρομερό του ταλέντο στην υποκριτική, το τραγούδι, την κίνηση και τον στίχο. Υπέροχη και όλη η υποκριτική ομάδα της παράστασης που κατάφερε κάτι σπάνιο: να εμφυσήσει στους ήρωες-καρικατούρες του έργου ξεχωριστή πνοή και να τους δώσει μία μοναδική υπόσταση.
Μηχανή Τούρινγκ (σκην. Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος)
Πώς μπορεί να μεταφερθεί στο θεατρικό σανίδι η ζωή μίας τέτοιας προσωπικότητας, που πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του υπό άκρα μυστικότητα; Αυτό από μόνο του συνιστά ένα ρίσκο, το οποίο ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος δε δίστασε να πάρει. Έτσι, ανέλαβε όχι μόνο τη σκηνοθεσία, αλλά και την ελληνική διασκευή του έργου του Benoit Soles, που παίζεται με μεγάλη επιτυχία στη Γαλλία. Ο Ορφέας Αυγουστίδης δίνει μία συγκλονιστική ερμηνεία ως Άλαν Τούρινγκ. Είναι παρών, διαρκώς μέσα στο παραλήρημα και στην ψυχή του ήρωά του. Σωματικά, εκφραστικά, κινησιολογικά και πνευματικά. Επί μιάμιση ώρα με μία απεικόνισε με κάθε λεπτομέρεια την διαφορετικότητα του ήρωά του. Η ιδιοσυγκρασια του Τούρινγκ, το δράμα, η βαθιά του επιθυμία να ζήσει έξω από συμβάσεις, αλλά και η γενναία του απόφαση να δώσει τέλος στη ζωή του, άγγιξαν βαθιά τον ταλαντούχο ηθοποιό, γι΄ αυτό και τον υπερασπίστηκε έτσι υποκριτικά.
Αξύριστα Πηγούνια (σκην. Γιώργος Παλούμπης)
Ο Γιώργος Παλούμπης με τη γνωστή σκληρή ρεαλιστική του ματιά σκηνοθετεί το κοινωνικό δράμα του Γιάννη Τσίρου Αξύριστα Πηγούνια και μας χαρίζει μία παράσταση άριστης ροής και υψηλών εντάσεων που αποτελεί κανονική γροθιά στο στομάχι. Παράλληλα, καταφέρνει με τη σκηνοθεσία του να κινείται γραμμικά μέσα στη σκληρότητα της συνθήκης του έργου, δε χάνει ωστόσο τις πτυχές εκείνες που δίνουν βάθος στην ιστορία και στα νοήματα του κειμένου. Φέτος το έργο ανεβαίνει με νέα διανομή: Στάθης Σταμουλακάτος, Ηλίας Βαλασης, Σπύρος Ασημένιος, Αντωνία Πητουλίδου.
Αντιγόνη (σκην. Χάρης Φραγκούλης)
Ο Χάρης Φραγκούλης μάς χάρισε την περσινή σεζόν (η παράσταση επαναλαμβάνεται και φέτος στο θέατρο Σφενδόνη) μια εξαιρετικά πρωτότυπη και μη τυπική σύνθεση της Αντιγόνης του Σοφοκλή, σε μετάφραση Νίκου Α. Παναγιωτόπουλου. Μία παράσταση ιδιαίτερης δύναμης, έμπνευσης και αισθητικής, με 19 ταλαντούχους ηθοποιούς που ουσιαστικά συγκροτούν μια ολόκληρη κοινωνία που βιώνει τη σύγκρουση ανάμεσα στους γραπτούς και άγραφους νόμου.
