ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΕΙ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ

Αν κάποιος κάνει μία βόλτα στις ελληνικές παραλίες και ρίξει ένα βλέμμα στα καλοκαιρινά αναγνώσματα των λουόμενων, θα το παρατηρήσει αμέσως. Πάνω σε ψάθες και ξαπλώστρες, δίπλα σε αντηλιακά, ρακέτες και κινητά και σταυρόλεξα, θα δει ένα βιβλίο να πρωταγωνιστεί. Το “Ο έρωτας είναι παιχνίδι, μωρό μου” της Δήμητρας Παπαδοπούλου.

Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο πως το βιβλίο αυτό κρατά ακόμη στα ύψη τη δημοφιλία του. Και το λέω αυτό γιατί βρίσκεται στα ράφια των βιβλιοπωλείων για περισσότερο από έναν χρόνο και γνώρισε εξίσου μεγάλες δόξες και το περσινό καλοκαίρι.

Μην ξεχνάμε βέβαια πως η Δήμητρα Παπαδοπούλου είναι μία από τις σπάνιες περιπτώσεις καλλιτεχνών που την ξέρουν όλοι, νεότεροι και παλιότεροι, κυρίως λόγω των δύο μεγάλων τηλεοπτικών επιτυχιών της, των “Απαράδεκτων” και του “Σ’ αγαπώ Μ΄αγαπάς”. Επιτυχιών που παίζονται και ξαναπαίζονται και αποκτούν ολοένα και πιο φανατικούς τηλεθεατές, καθώς διακρίνονται γι αυτό που θα χαρακτηρίζαμε “απέθαντο χιούμορ”.

Δεύτερο δυναμικό καλοκαίρι με επιθεώρηση και έρωτα

Αυτό είναι το δεύτερο μάλιστα στη σειρά καλοκαίρι που επιστρέφει δυναμικά με τρεις ρόλους: Της σκηνοθέτιδας, της θεατρικής συγγραφέα και της κανονικής… συγγραφέα, καθώς στο θέατρο Άλσος παρουσιάζεται η νέα της σπαρταριστή επιθεώρηση «Τι φάση πάλι, ρε» την οποία και σκηνοθετεί, ενώ από τις εκδόσεις Διόπτρα η πρώτη της συγγραφική λογοτεχνική απόπειρα υπό τον τίτλο “Ο έρωτας είναι παιχνίδι, μωρό μου”, εξακολουθεί να βρίσκεται στην κορυφή των ευπώλητων βιβλίων.

Το βιβλίο πραγματεύεται τον ανεκπλήρωτο έρωτα και την περιπλάνηση της νιότης. Η ηρωίδα του είναι μία φοιτήτρια που ερωτεύεται, τριγυρνά στα μπαρ των Εξαρχείων, εντάσσεται στο επαναστατικό πνεύμα της εποχής και αναζητεί το νόημα της ζωής. Μέχρι που ερωτεύεται το “κακό” παιδί, εκείνο με το οποίο θα μοιραστεί έντονες στιγμές. Αυτός ο έρωτάς θα μείνει μέσα της σαν μια ανεπούλωτη πληγή και θα αποτελέσει οδηγό για τις επόμενες σχέσεις της.

Το καλοκαίρι του ‘22, λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του, είχαμε μιλήσει με τη Δήμητρα Παπαδοπούλου και η ίδια είχε αποκαλύψει πως στο βιβλίο αυτό υπάρχουν και τα βιώματά της, αλλά πως αυτή δεν έζησε σε αυτή την περιοχή και εποχή. “Εγώ ήμουν πάρα πολλοί άνθρωποι μαζί. Ήμουν χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας ολόκληρης εποχής και περιοχής… σε αυτό το βιβλίο εντέλει εγώ δεν είμαι εγώ, αλλά όλα τα ταλαιπωρημένα πρόσωπα μιας γενιάς σε αναζήτηση της προσωπικής υπαρξιακής ταυτότητας και στο χάσιμο του πιο μεγάλου αληθινού ψέματος”.

Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο στον πατέρα της. “Προέκυψε μέσα στον κορονοϊό και στην απραξία, που παροπλιστήκαμε όλοι, κι εγώ αποφάσισα να τον αξιοποιήσω αυτό τον «χαμένο χρόνο», να τον κάνω κάτι. Συνέπεσε πάρα πολύ η σκέψη αυτή του χαμένου χρόνου με μια φιλοσοφία του πατέρα μου, ότι ο χρόνος είναι το μεγαλύτερο περιουσιακό μας στοιχείο. Επέμενε ότι εγώ τον χάνω, ότι κοιτάω πολύ το ταβάνι, ότι κάνω πολλές βόλτες με φίλους μου…Ότι γενικά δεν τον αξιοποιώ. Όταν είπα ότι θα αξιοποιήσω τον χρόνο, εκεί πάνω μου κούμπωσε και αυτό” είχε εξομολογηθεί.

Μια ολόκληρη ζωή νιώθουμε πως περνάει μπροστά από τα μάτια μας διαβάζοντας το βιβλίο αυτό, η ζωή μιας σύγχρονης, καθημερινής γυναίκας που έχει αναλωθεί σε διαφόρων ειδών σχέσεις, που μεγαλώνει και βλέπει τα σημάδια του χρόνου πάνω της, που προσπαθεί να προχωρήσει παρά τις όποιες δυσκολίες…

Ένα παιχνίδι με πολύ ακριβείς… νόμους

Ο έρωτας για τη Δήμητρα Παπαδοπούλου σίγουρα είναι και παιχνίδι, και μαλιστα έχει πολύ ακριβείς νόμους. “Αν μαζευτούν εκατό άνθρωποι και τα βάλουν κάτω, θα δουν και οι εκατό ότι οι νόμοι είναι συγκεκριμένοι. Με αυτήν την έννοια έχει τα στοιχεία του παιχνιδιού. Από την άλλη, μπορεί να γίνει πολύ σκληρό παιχνίδι, γιατί εκεί βγαίνουν και τραύματα. Αυτό δεν αλλάζει ότι παραμένει και παιχνίδι. Απλώς είναι ένα παιχνίδι που αν πέσεις κάτω και αν δεν προσέξεις, δεν ξέρω αν σηκώνεσαι κι εύκολα. Όπως όλα τα παιχνίδια, έχει κινδύνους” αναφέρει.

Αυτό που επίσης προκαλεί αίσθηση είναι πως η επανάσταση της ηρωίδας του βιβλίου γίνεται από μέσα προς τα έξω, και όχι ανάποδα, όπως πρόσταζε η τότε ξεσηκωμένη γενιά της. Για τη Δήμητρα Παπαδοπούλου, το νούμερο ένα είναι η επανάσταση να ξεκινήσει από μέσα και όχι απ’ έξω. “Πιστεύω ότι ο καθένας είναι ένα δικό του σύμπαν και σε έναν βαθμό το ορίζει, όσο κι αν δεν φαίνεται προς τα έξω. Είναι πολύ πιο safe και αποτελεσματικό να παλέψεις για να αλλάξεις δικά σου κατεστημένα που σε αγκυλώνουν παρά να γίνεσαι αιθεροβάμων και να νομίζεις ότι μπορείς να αλλάξεις το απ’ έξω. Το απ’ έξω αλλάζει με πάρα πολύ δικούς του χρόνους και πάρα πολύ αργά, σε έναν τελείως διαφορετικό ρυθμό από ό,τι εμείς νομίζουμε. Άρα, στο μόνο πράγμα που έχουμε τόσο μεγάλη πρόσβαση -που και πάλι δεν έχουμε τόσο μεγάλη όσο νομίζουμε- είναι ο εαυτός μας. Θέλει και πάρα πολλή δουλειά για να μπεις μέσα, αν μπεις”.

Δυνατό πλεονέκτημα του βιβλίου αυτού; Η αφοπλιστική του γλώσσα, που είναι απλή, άμεση και καθημερινή, χωρίς περιττές φιοριτούρες και εντυπωσιασμούς. Και βέβαια το χαρακτηριστικό χιούμορ της Δήμητρας Παπαδοπούλου, εκείνο που από τη μία σε κάνει να μειδιάς και από την άλλη σε εκπλήσσει με τον ωμό του ρεαλισμό. Άλλωστε και η ίδια δεν αντέχει την πολλή σοβαρότητα και αναφέρει πως θα ήθελε “να μπορούσαν να γελάνε οι άνθρωποι με τα χάλια τους. Να μπορούσαν να τα δουν τα χάλια τους από εκείνη τη γωνία που μπορείς και να γελάς”.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα