ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΤΗΝ ΤΑΝΙΑ ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΩΤΗ ΣΙΩΤΑ – ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΜΕ ΤΗ ΓΕΛΑΣΤΗ ΑΝΗΦΟΡΑ

Η αλήθεια είναι πως ξαφνιαστήκαμε όταν ακούσαμε πως η Τάνια Τσανακλίδου και ο Φώτης Σιώτας θα κάνουν τελικά κανονικά την πρεμιέρα τους τη Δευτέρα 6 Μαρτίου, καθώς μια βαριά σκιά είχε πλακώσει όλη τη χώρα μετά το τραγικό ατύχημα των Τεμπών.

Ωστόσο, η αγαπημένη ερμηνεύτρια είχε πει σε ανάρτησή της πώς “μέσα στη δυστοπία και την οδύνη των ημερών, προς στιγμήν, σκεφτήκαμε να αναβάλουμε την πρεμιέρα μας στις 6 Μαρτίου. Το συζητήσαμε πολύ και τελικά αποφασίσαμε ότι η θέση μας είναι στις επάλξεις και ότι η τέχνη μας, που τόσες φορές μας παρηγόρησε και μας ημέρεψε, θα μας δώσει και αυτήν τη φορά δύναμη και φτερά να πετάξουμε πάνω απ΄ τη λύπη και να γιατρέψουμε τις πληγές, συλλογικές και ατομικές. Θα είμαστε εκεί, λοιπόν την Δευτέρα, στο ΒΟΞ, ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΟΛΟΙ!».

Έτσι αισθάνθηκε η ίδια και κανείς δεν μπορούσε να φέρει σε αυτό αντίρρηση. Άλλωστε η Τέχνη είχε και έχει τεράστια παρηγορητική δύναμη και είναι αυτή που μας κάνει τη μία στιγμή να βυθιστούμε σε όλα αυτά που βιώνουμε και την αμέσως επόμενη να ξεχαστούμε και να αναγεννηθούμε. Αυτό το τελευταίο βέβαια δεν είναι εύκολο όσο το τραύμα είναι ανοιχτό και νωπό και αυτό μπορούσες να το αισθανθείς στην ατμόσφαιρα του κατάμεστου Vox. Το κοινό κάθε άλλο παρά θορυβώδες ήταν και όλα έδειχναν πως η βραδιά θα κυλήσει με μελαγχολία και έναν βαθύ προβληματισμό.

Τίτλος της μουσικής αυτής παράστασης; Το δημοτικίζον “πουλάκια είναι και λαλούν” το οποίο και ακούγεται καθώς οι μουσικοί παίρνουν τις θέσεις τους.

Στίγμα κοινωνικοπολιτικό

“Τώρα που πέφτει πάνω μας άλλη μια άγρια μπόρα
χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα
κι αν φλέγεται τριγύρω μας του τίποτα η χώρα
χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα.
Τώρα που όλοι συμφωνούν πως είν’ κακιά η ώρα
χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα
κι ως που να συναντήσουμε της δίψας μας τα δώρα
χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα”

Με αυτό το τραγούδι του Γιάννη Αγγελάκα ξεκίνησε η βραδιά μας. Ένα τραγούδι απόλυτα συμβολικό του τι ζούμε και πώς βιώνουμε ακόμη και τη χειρότερη τραγωδία. Τη σκυτάλη πήρε ο “Μοδέρνος βίος (Γιατί πονάν τα δόντια μου)” του Δημήτρη Πουλικάκου με το “Γέροι γριές μη στέκεστε ουρά στο λεωφορείο/ Δεν έχει πλέον φάρμακα ούτε νοσοκομείο” να μας θυμίζει πως όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν και μετά μία βουτιά στο 1973 και το “Οικονομία κάνε” του Λουκιανού Κηλαηδόνη.

Δυναμική η εισαγωγή και με έντονο το κοινωνικοπολιτικό της στίγμα. Άλλωστε το είχαν προαναγγείλει οι δύο καλλιτέχνες από το δελτίο Τύπου της παράστασης. Θα είναι ένα πρόγραμμα με περισσή ενέργεια, αλλά και συγκινησιακά ξέφωτα.

Και αυτό ακριβώς ήταν. Ακολούθησε το “Ερηνούλα μου” του Δήμου Μούτση, το “Γράμμα στον κύριο Νίκο Γκάτσο” του Γιώργου Ανδρέου, αλλά και το “Venceremos” του Νικόλα Άσιμου. Η καλύτερη στιγμή της βραδιάς, όμως, δεν είχε λόγια. Ήταν το χαρακτηριστικό βαλς της Πολίτικης Κουζίνας (Ευανθία Ρεμπούτσικα) που χόρεψαν μαζί, Τάνια Τσανακλίδου και Φώτης Σιώτας, ενώ πίσω τους προβάλλονταν σκηνές από διαμαρτυρίες των πολιτών και η έντονη αστυνομική βία. Εξαιρετική σκηνή. Σαν τελικά ο μόνος τρόπος που μπορεί κάποιος να απαντήσει στη βία είναι η Τέχνη και η μουσική. Και πιστέψτε με, είναι μία απάντηση αποστομωτική.

Έτσι, πιο σιγανά κύλησε το πρώτο μέρος, με τους δύο καλλιτέχνες να χωρίζονται για λίγο και να λένε ο καθένας τραγούδια της επιλογής τους. Ο Φώτης Σιώτας τραγούδησε υπέροχα το “Μελαγχόλησες” του Σάκη Μπουλά και το “Όνειρο” του Νίκου Παπάζογλου, ενώ η Τάνια Τσανακλίδου έκανε ένα βροντερό πέρασμα από τη δική της δισκογραφία (Τη μάνα μου τη λέγανε Κατίνα, το Πάτωμα, Φίλε, Αγάπη Μικρή) και λίγο πριν το διάλειμμα ακούσαμε μία τελείως διαφορετική “Γιορτή” (Τρύπες) από το στόμα και των δύο…

Εξωστρέφεια και χαρά ολίγον αδικαιολόγητη

Το δεύτερο μέρος του προγράμματος ήταν τελείως διαφορετικό, καθώς ήταν πολύ εξωστρεφές. Τόσο εξωστρεφές και χαρούμενο που δεν ήταν λίγες οι φορές που αισθανθήκαμε ολίγον περίεργα. Γιατί, είπαμε, ήταν μία περίεργη μέρα, μία μέρα πένθος που δεν αρκούσε μία ώρα γεμάτη μουσική για να ξεχαστεί κάποιος.

Μετά λοιπόν το “Βαριέμαι” το τραγούδι- διαμάντι της Μαίρης Λω, ακούσαμε τραγούδια όπως το Μικρό Μπιζέλι από τη θρυλική Λιλιπούπολη (ένα τραγούδι που πάντα ήθελε να πει η Τάνια Τσανακλίδου όπως μας εκμυστηρεύτηκε), τη Σουλτάνα η Φωφώ, Το γυφτάκι, τις εκπληκτικές Μοίρες της, τον Ανθρωπάκο, αλλά και ένα τρομερό ντουέτο με τον Φώτη Σιώτα από την Όπερα της Πεντάρας του Κουρτ Βάιλ.

Στο ανκόρ ακούσαμε το “Αερικό” σε μία εκπληκτική διασκευή από τον Φώτη Σιώτα και το σπαρακτικό “Μαμά Γερνάω” από την Τάνια Τσανακλίδου.

Συμπέρασμα

Όλα τα είχε η βραδιά αυτή στο Vox. Συγκίνηση, προβληματισμό, κλάμα, αλλά και στιγμές χαράς (άσχετα με το αν δεν μπορέσαμε να ταυτιστούμε με αυτές). Προπάντων όμως είχε επί σκηνής δύο φοβερούς καλλιτέχνες να ενώνουν τις δυνάμεις τους και αυτή η συνάντηση είχε μεγάλο ενδιαφέρον….