ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΝΤΟΝΙΟ ΜΠΑΝΤΕΡΑΣ ΣΤΑ ΛΑΔΑΔΙΚΑ

«Βλέποντας αυτήν την ταινία, σκέφτομαι κάθε αγόρι και κορίτσι που ποζάρει σήμερα ημίγυμνο στο ‘Ινσταγκραμ. Σε 20, 30, 40 χρόνια, θα μπορεί να διαχειριστεί ότι τα likes θα λιγοστέψουν ή ίσως κιόλας εξαφανιστούν;». Δε θυμάμαι αν αυτά ήταν ακριβώς τα λόγια με τα οποία ο Τέλος Φίλης προλόγισε για λογαριασμό του 23ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης το doc Το Πιο Όμορφο Αγόρι Στον Κόσμο, θυμάμαι όμως ότι αυτό ήταν το νόημά τους. Η ομορφιά, τα νιάτα, η διασημότητα είναι εφήμερα κι όχι σκληρά νομίσματα. Δυστυχώς, όπως οι περισσότεροι, ο Μπγιορν Άντρεσεν το κατάλαβε όταν έμεινε άφραγκος (μεταφορικά και κυριολεκτικά). Αν δεν σας λέει κάτι το όνομα, είναι εκείνος ο 15χρονος σουηδος άγγελος που αποτέλεσε το αντικείμενο του μύχιου πόθου στο κλασικό Θάνατος Στη Βενετία του Λουκίνο Βισκόντι το 1971. 50 χρόνια μετά, δύο συμπατριώτες του κινηματογραφιστές, τον εντοπίζουν, στρέφουν την κάμερα πάνω στη βιβλική μορφή του (στα 65 του μοιάζει πια με τον Γκάνταλφ) και τον βάζουν να διηγηθεί την ιστορία του από την εποχή που -ανήλικος ακόμα- ήταν ατραξιόν του Φεστιβάλ των Καννών, IT boy των παριζιάνικων κλαμπ και σταρ στην Ιαπωνία (!) μέχρι το σταδιακό πέρασμα στην αφάνεια, την βουτιά στο αλκοόλ και το δράμα που έγινε η κινητήριος δύναμη της ζωής του. Το φιλμ των Κατρίνα Λίντστρομ και Κρίστιαν Πέτρι (που έχει εξασφαλίσει διανομή στις ελληνικές αίθουσες) είναι μια μελαγχολική, ωμή ματιά πάνω στο αναλώσιμο της γοητείας. Όχι άδικα από τις σημαντικές πρεμιέρες της φετινής διοργάνωσης. Έξτρα κανονάκι, η προβολή της στο εντελώς Accidentally Wes Anderson Σινέ Τζένη Καρέζη, στην εντελώς καλτ (στα μάτια του αδαούς Αθηνέζου) Πολίχνη.

Η Θεσσαλονίκη για 72 ώρες είναι η καλύτερη πόλη στον κόσμο. Αλλά 72 ώρες με καύσωνα στη Θεσσαλονίκη δεν είναι και η καλύτερη συνθήκη. Ο Θερμαϊκός δυσκολεύει την κατάσταση με την υγρασία του, έρχεται κι εκείνη η μουσωνική μπόρα να αναβάλλει την προβολή του
Latin Noir στο λιμάνι. Το ντοκιμαντέρ του Ανδρέα Αποστολίδη θα το δω τελικά online αγκαλιά με τον κλιματισμό στο δωμάτιο του ξενοδοχείου: 5 σπουδαίοι λατινοαμερικάνοι νουάρ συγγραφείς (είδος στο οποίο ειδικεύεται ο σκηνοθέτης ως μεταφραστής, η ομώνυμη μελέτη του μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άγρα) συμφωνούν ότι ο καλύτερος τρόπος για να μιλήσεις πολιτικά για ένα καθεστώς είναι να δεις το έγκλημα που παράγει, καλύπτει ή εμπνέει. Ειδικά, όταν ο «κακός» είναι το ίδιο το κράτος. Κανείς δε θα μπορούσε να το επιβεβαιώσει καλύτερα από τους Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ (Πόλη του Μεξικού), Λεονάρδο Παδούρα (Αβάνα), Λουίς Σεπούλβεδα (Σαντιάγο), Σαντιάγο Ρονκαλιόλο (Λίμα) και Κλαούντια Πινιέιρο (Μπουένος Άιρες) που στήνονται στην κάμερα κι εξηγούν πώς οι δικtατορίες των 70s ύφαναν το ρούχο του σύγχρονου λατινοαμερικάνικου αστυνομικού μυθιστορήματος (του δεύτερου πιο αγαπητού στην Ελλάδα λατινοαμερικάνικου πράγματος μετά το ποδόσφαιρο).

To Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ – πάντα ένα κλικ πιο αγαπησιάρικο από το μεγάλο, επίσημο φεστιβάλ – έζησε και φέτος κατά κύριο λόγο στο ίντερνετ λόγω της πανδημίας. Όταν, μετά τις προβολές, η ομάδα της διοργάνωσης μαζεύεται για ποτά στο Eden της Καλαποθάκη, ξέρει ότι είναι επιτυχία πώς η διοργάνωση για δεύτερη χρονιά στη σειρά δυσκολεύτηκε αλλά δεν ματαιώθηκε λόγω του κορωνοϊού.

Φέτος, μάλιστα ήταν και υβριδική αφού έγιναν και προβολές με κόσμο στα θερινά και το λιμάνι, εκεί που άνοιξε η αυλαία με την ελληνική πρεμιέρα του TINA για τη ζώη της θρυλικής Τίνα Τέρνερ.

Ξεχώρισαν οι προβολές στην ταράτσα του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, εκεί -κυριολεκτικά κάτω από τα αστέρια – είδαμε το Υ.Γ. Παρακαλώ Κάψτε Αυτό το Γράμμα, ένα τρυφερό ντοκιμαντέρ για την drag σκηνή της Νέας Υόρκης των 50s (πριν καν την σεξουαλική επανάσταση της επόμενης δεκαετίας), έτσι όπως τη διηγούνται οι επιζήσαντες που διανύουν σήμερα την 8η-9η δεκαετία της ζωής τους.

Από το πολύ ενδιαφέρον πρόγραμμα (όσο ο κόσμος γίνεται πιο περίπλοκος τόσο πιο επίκαιρα θα γίνονται τα ντοκιμαντέρ) να ξεχωρίσουμε δύο ελληνικές παραγωγές: οι Αόρατοι της Μαριάννας Κακαουνάκη είναι ένα συγκινητικό φιλμ για τους Τούρκους πολιτικούς πρόσφυγες στη χώρα μας και οι Πικροδάφνες που υπογράφει η Πάολα Ρεβενιώτη, με την ίδια, την Μπέτυ και την Εύα – τρεις τρανς γυναίκες που επισκέπτονται ξανά τους δρόμους της πόλης που ξεκίνησαν τη σεξεργασία από νεαρή ηλικία. (Δεν τα πρόλαβα, αλλά ελπίζω να βρουν διανομή Οι Beatles στην Ινδία και, κυρίως, το πλέον αναμενόμενο μουσικό ντοκιμαντέρ της χρονιάς The Sparks Brothers του Έντγκαρ Ράιτ.)

Ωραία όλα αυτά, αλλά οι Θεσσαλονικείς έχουν νικηθεί από τη ραστώνη. Μόλις πέφτει ο ήλιος, περπατάνε στην παραλία και χαζεύουν στην Έκθεση Βιβλίου, περιμένουν πώς και πώς το Σαββατοκύριακο γιατί όσο ζέστη και να κάνει «σαν την Χαλκιδική δεν έχει», θέλουν κάτι να ταρακουνήσει τα παγάκια στους φρέντο εσπρέσο των καφέ των Ικτίνου, Πρόξενου Κορομηλά και Παύλου Μελά. Και κάπου εδώ, Αντόνιο Μπαντέρας βγαίνεις…

Η καινούρια ταινία του 60χρονου ισπανού σταρ, λέγεται The Enforcer και γυρίζεται στη Θεσσαλονίκη, δίνοντας το θέμα συζήτησης. Κάποιοι προσπαθούν να μάθουν που μένει για να κάνουν star spotting, άλλοι γκρινιάζουν για κάποιες ρυθμίσεις κυκλοφορίες, από το φεστβάλ παζαρεύουν τις ωρες γυρισμάτων στο λιμάνι για να μην συμπέσουν με τις προβολές, όλοι κάπου έχουν παρατηρήσει τα αμερικάνικα οχήματα που έχει φέρει η παραγωγή και τους φοίνικες που έχει τοποθετήσει για να θυμίζει η πόλη Μαϊάμι (αφού εκεί εξελίσσεται η δράση). Αυτό το θρίλερ δράσης με ένα πρωτοπαλίκαρο της Μαφίας που παθαίνει κρίση συνείδησης δίνει στην πόλη το αλατοπίπερο ενός αφόρητα ζεστού Ιουλίου. Σε ορισμένα επίκαιρα σημεία οι αμερικάνικες σημαίες έχουν αντικαταστήσει τις ελληνικές (αλλά δεν είναι δα και βορειομακεδονικές για να να σκανδάλίσουν), ενώ μεταξύ σοβαρού κι αστείου υπάρχει κι ένα παράπονο για το «κράτος των Αθηνών»: «κάτω οι παραγωγές δεν αλλάζουν το όνομα του τόπου, εδώ μας έκαναν Φλόριντα…».

Ότι βρισκόμαστε σε χολιγουντιανή έξαρση, βρισκόμαστε. Τον Αύγουστο στο Netflix κάνει πρεμιέρα το
Beckett, γυρισμένο εξ’ ολοκλήρου στην Αθήνα με αφίσα τη θέα από μια ταράτσα στα Πατήσια, στις Σπέτσες κόβει βόλτες ο 007 Ντάνιελ Κρεγκ με άδεια όχι να σκοτώνει αλλά να φορά τα ιδιόρρυθμα κοστούμια του ντετέκτιβ Μπενουά Μπλανκ για τις ανάγκες του Knives Out 2, κάπου θα πήρε το μάτι σας ότι ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ ζητά κομπάρσους για γυρίσματα στην Αθήνα τον Αύγουστο, κάπου θα είδατε πλάνα από τα γυρίσματα της ταινίας για την παραμυθένια ζωή του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Το cash rebate έχει κάνει την Ελλάδα πόλο έλξης για κινηματογραφικές παραγωγές. Όχι χωρίς αντιδράσεις. Αφού η τροποποίηση του σχετικού άρθρου ουσιαστικά δίνει τη δυνατότητα σε εταιρείες παραγωγής του εξωτερικού να επωφελούνται από τα επενδυτικά κίνητρα επιστροφών πάνω σε επιλέξιμες δαπάνες χωρίς όμως ελληνική συμμετοχή (δηλαδή χωρίς χρήση του ελληνικού ανθρώπινου δυναμικού, άρα χωρίς αμοιβές ή πληρωμές στην ελληνική κινηματογραφική βιομηχανία). Cash debate, λοιπόν, για τον πάντα εύφλεκτο χώρο της εύφλεκτης κινηματογραφικής βιομηχανίας. Με ένα πραγματικό θέμα αυτή τη φορά, γιατί την προηγούμενη φορά που το συζητούσαμε, προσπαθούσαμε να ξεδιαλύνουμε ότι το ελληνικό κράτος δε χρηματοδοτεί επιλεκτικά την ταινία του Γαβρά για τον Βαρουφάκη. Τι έχουμε ζήσει #diplis…