ΑΝΝΑ ΚΟΥΡΟΥΠΟΥ: “ΕΝΑ ΥΠΟΤΙΜΗΤΙΚΟ ΒΛΕΜΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΟ ΑΠ’ ΤΟ ‘ΠΟΥΤ@Ν@’ ΚΑΙ ΤΟ ‘ΤΡΑΒΕΛΙ'”

Το όνομά της Άννα Κουρουπού. Το Άννα από επιλογή.

Τρανς αερικό, πλάσμα της νύχτας, ακτιβίστρια, συγγραφέας, καλλιτέχνιδα, γυναίκα… Αυτή είναι η Άννα και πολλά ακόμη, που είναι δύσκολο να τα αποτυπώσεις σε μια εισαγωγή.

Ζώντας μια έντονη και αντισυμβατική ζωή και πηγαίνοντας πάντοτε κόντρα στο κοινωνικά ορθό, η ίδια πέρασε 40 χρόνια ασκώντας το επάγγελμα της σεξεργάτριας.

Τρία χρόνια πριν, η ίδια αποφασίζει να διακόψει τη σεξεργασία και ανακαλύπτει την κλίση της στην Τέχνη. Πιο συγκεκριμένα, ασχολείται με την αναπαλαίωση επίπλων και χώρων, κάτι που την κάνει, όπως λέει η ίδια, να νιώθει πέρα για πέρα ζωντανή και δημιουργική.

Την ίδια στιγμή, η Άννα Κουρουπού είναι ενεργή ακτιβίστρια, ως ιδρυτικό μέλος και διευθύντρια ενδυνάμωσης της οργάνωσης Red Umbrella Athens, ενώ μεγάλο μέρος του χρόνου της είναι αφιερωμένο στους φίλους, αλλά και στον… άνδρα της ζωής της, που δεν είναι άλλος από τον σκύλο της.

Τη συναντώ στο σπίτι της. Με υποδέχεται με ένα ζεστό χαμόγελο και με μια αύρα οικειότητας, παρόλο που δεν γνωριζόμαστε προσωπικά.

Οι περισσότεροι τοίχοι του σπιτιού της έχουν κάδρα κατασκευασμένα από τα χέρια της. Έντονα χρώματα, έντονη διακόσμηση, όσο έντονη και η προσωπικότητά της.

“Τι θέλεις να σου πω;”, με ρωτά με μια μικρή δόση συστολής. Τελικά, χρειάστηκαν μόλις 10 λεπτά για να “λυθεί” και να εξιστορήσει με ειλικρίνεια τις διαφορετικές πτυχές της ζωής της.

Η ίδια μιλά στην ενότητα Rainbow Stories του Magazine, με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα, που είναι αφιερωμένη στα άτομα που εργάζονται στο σεξ. Μια Παγκόσμια Ημέρα άκρως συνυφασμένη με τα τρανς άτομα, που ακόμη και σήμερα είναι αποκλεισμένα από την κοινωνία και το δικαίωμα στην εκπαίδευση και την εργασία.

“Δεν μπορείς να μου κάνεις πλέον κακό”

Έχω θωρακιστεί, έχω σκληρύνει. Δεν είμαι πια αυτό το εύθραυστο, μίζερο, θλιμμένο πλάσμα, που πληγωνόμουν όταν η κοινωνία με “ξερνούσε”, όταν δεχόμουν τοξικότητα, βία και μίσος. Πλέον, ξέρω πόσο σημαντική είναι η ζωή μου και πόσο σημαντική είναι η αξία της αγάπης στη ζωή μου…

Ώρες ώρες δεν πιστεύω ότι λέω πως είμαι σκληρή. Εγώ; Που μπορούσα να κλαίω για μέρες, επειδή κάποιος με κοίταξε υποτιμητικά… Μπορεί να πει κάποιος “σε διέλυσε ένα βλέμμα; Ενός αγνώστου;”. Ναι, πολλές φορές το υποτιμητικό βλέμμα ενός αγνώστου στον δρόμο είναι πιο σκληρό από το να σε πει κάποιος “τραβέλι”, “πουτάνα” και άλλα κοσμητικά… Όταν ο άλλος σου λέει στα μούτρα με το βλέμμα του “είσαι το λάθος της φύσης”, αυτή η σκληρή μαχαιριά, σε γυρνά πολλά βήματα πίσω…

“Τελικά τι είμαι εγώ; Μόνο για να κάνω την πουτάνα;”

Το ζητούμενο πάντα ήταν να μην φαίνεσαι, να μην “ακούγεσαι”, να περνάς όσο πιο απαρατήρητη γίνεται. Ήταν αμέτρητες οι φορές που γνώριζα κάποιον σε ένα μπαρ, με φλέρταρε, μου έλεγε ότι θέλει να με παντρευτεί και άλλα τέτοια και όταν έφτανε η ώρα να του αποκαλύψω ότι είμαι τρανς να με απορρίπτει και να φεύγει… Και εκεί λες “τι είμαι εγώ τελικά; Μόνο για να κάνω την πουτάνα;”. Σε τρώει το άδικο, λες “γιατί; Με διώχνεις μόνο και μόνο επειδή είμαι τρανς;” Ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να το καταλάβω.

Ξέρεις, η τρανς γυναίκα “γκρεμίζει” τα πάντα. Απ’ όπου κι αν περάσει. Απ’ τις μια κάποιες γυναίκες βγάζουν ανταγωνισμό, μάλλον φοβούμενες μην τους κλέψεις κάτι. Απ’ την άλλη, είναι και οι άνδρες που μισούν τις τρανς επειδή ταράζονται απ’ τα “νερά” μας. Κάτι τους προκαλεί η ζωή μας. Τους γαμάει την πατρίδα, τη θρησκεία, τις “αξίες”. Ή μπορεί και να φοβούνται ότι κάτι θα τους “ξυπνήσει” η παρουσία μας, ότι κάτι θα νιώσουν… Κάτι που δεν πρέπει, κάτι που δεν είναι σε καμία περίπτωση αποδεκτό από την πατριαρχική κοινωνία…

“Έζησα εποχές που οι τρανς ήταν κάτι μυθικό και σπάνιο”

Ως τρανς σεξεργάτρια, έζησα εποχές που μπορούν να χαρακτηριστούν σκληρές, πραγματικά πολύ σκληρές, όμως ποτέ δεν ένιωσα τη σεξεργασία ως στιγματισμό στην ψυχή μου. Τη βίωνα ως ένα επάγγελμα, όπως και είναι. Υπήρχε και υπάρχει πολύς ανταγωνισμός ανάμεσα στα τρανς άτομα. Ποια είναι η πιο όμορφη, ποια αρέσει σε περισσότερους, ποια βγάζει περισσότερα…

Καβάλησα καλάμι, δεν το κρύβω.. Αλλά είχα την τύχη να ζήσω αυτές τις εποχές. Να με θεωρούν κάτι μυθικό, κάτι αξιοπερίεργο, κάτι τόσο σπάνιο! Δεν είναι λίγο να ζεις το όνειρο. Να καταφέρνεις να είσαι επιτέλους το πλάσμα που θες και να έχεις τόσους άνδρες να σου λένε ότι είναι ερωτευμένοι μαζί σου και πως θέλουν να ζήσετε για πάντα μαζί…

Υπήρχαν περίοδοι που μπορεί να έπαιρνα και 170 άνδρες την ημέρα… Τότε, το νούμερο το έβλεπες σαν “παράσημο”, χαζό “παράσημο”… Δεν μπορώ να σου πω ότι ένιωθα περίεργα μια μέρα που θα έκανα σεξ με τόσους άνδρες… Το έβλεπα απλά ως μια κουραστική μέρα.

Πολλές τρανς μάζεψαν χρήματα από τη σεξεργασία. Ήταν έξυπνες… Εγώ δεν ήμουν μία από αυτές. Δεν είχα την προνοητικότητα που θα έπρεπε… Σπαταλούσα τα χρήματα σε ανοησίες. Ποτέ σε γκόμενους! Νέο αυτοκίνητο κάθε εβδομάδα, ακριβά ρούχα, λούσα. Πλέον μου φαίνονται τόσο ανούσια και άσκοπα όλα αυτά. Κάτι μάλλον, όμως, θα ήθελα να καλύψω μέσω της ύλης. Όλη αυτή η σπατάλη, μάλλον θα κάλυπτε ένα κενό που είχα στην ψυχή μου.

Σήμερα για μένα το κεφάλαιο Έρωτας έχει τελειώσει… Όταν μου το έλεγαν οι παλιές τις κορόιδευα, αλλά τώρα νιώθω ακριβώς το ίδιο. Έχω πάρει πολλή αγάπη, δεν το συζητώ… Αλλά τώρα κάπως μάλλον μου έχει τελειώσει. Και έλεγα πριν 4 χρόνια, όταν σταμάτησα τη σεξεργασία, ότι θα έχω την ευκαιρία να το ζήσω ακόμα πιο ελεύθερα. Μέγα λάθος!

Δόξα τω Θεώ, πέρασα ωραία σε αυτό το κομμάτι, δεν έχω παράπονο, αλλά έχει κλείσει μάλλον..-Προς το παρόν, ποιος ξέρει; (γέλια…) Έχω κλειστεί αρκετά τα τελευταία χρόνια. Έχω επιλέξει τους φίλους μου, λίγους και καλούς, έχω επιλέξει τι θέλω να κάνω, τι μου πάει και τι δεν μου πάει πια. Νιώθω πιο ελεύθερη και ότι διαλέγω εγώ τι θα κάνω, πώς θα περάσω τον πολύτιμο χρόνο μου.

“Για την οικογένεια, η πορνεία είναι το κοινό μυστικό που δεν συζητάμε”

Σιχαίνομαι τη λέξη ανοχή. Το μόνο που δέχομαι είναι οι λέξεις αποδοχή και αγάπη. Μπορεί να ακούγεται ρομαντικό και κοινότυπο, αλλά μόνο η αγάπη θα μας σώσει… Από την οικογένειά μου έλαβα πολλή αγάπη. Σε γενικές γραμμές ήξεραν για μένα και η μάνα μου και τα αδέρφια μου. Μόνο στον μπαμπά λέγαμε ότι δουλεύω σε μπαρ, σε μαγαζιά και τέτοια… Δεν το συζητούσαμε, όμως, ποτέ. Κάναμε σαν να μην υπάρχει, σαν να μην συμβαίνει. Ήταν το “κοινό μυστικό”, που αφήναμε στην άκρη, για να μην νιώσει κανείς αμηχανία.

Όταν κυκλοφόρησε το 2011 το βιβλίο μου “Γιατί δεν έχω σαν το δικό σου μαμά”, το έδωσα να το διαβάσει η μάνα μου… Τότε έμαθε τα περισσότερα… Πληγώθηκε διαβάζοντας όσα έχω ζήσει, έγινε κουρέλι και να σου πω την αλήθεια το μετάνιωσα. Της έδωσα 5 πίκρες παραπάνω, στεναχωρήθηκε χωρίς να χρειάζεται όλο αυτό… Αλλά τίποτα δεν άλλαξε μέσα της. Ήταν πάντα εκεί για μένα, με αγάπη, αποδοχή και μια μεγάλη αγκαλιά.

‘”Έχω ικανή την επόμενη κυβέρνηση να απαγορεύσει τα Pride, για να ικανοποιήσει τα ακροδεξιά στοιχεία”

Δεν είμαι κομματικοποιημένη, ωστόσο δηλώνω Αριστερών πεποιθήσεων άτομο. Δυστυχώς, δεν με συγκινεί κανένα πολιτικό κόμμα αυτή τη στιγμή. Το μόνο που ξέρω είναι ότι -ειδικά με αυτό που θα έρθει μετά τις επόμενες εκλογές- τα ΛΟΑΤΚΙ+ και εν γένει τα ανθρώπινα δικαιώματα θα μπουν σε δεύτερη μοίρα και αυτό με τρομάζει πολύ.

Μια παντοδύναμη κυβέρνηση, που απαρτίζεται από τόσα μέλη που μισούν τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, θα μας γαμήσει… Αυτό είναι το μόνο σίγουρο! Προσωπικά, έχω ικανή την επόμενη κυβέρνηση -με μια τάχα αφορμή-, μέχρι και να απαγορεύσει τα Pride, για να ικανοποιήσει τα ακροδεξιά στοιχεία. Μακάρι να βγω ψεύτρα…

Ξέρεις, φοβάμαι τόσο πολύ, γιατί σήμερα οι φωνές αντίστασης είναι σε σιγή… Σα να φάγαμε μια σφυριά 4 χρόνια και τώρα να έρχονται άλλα 4 και αυτή η κατάσταση μας έχει μουδιάσει… Η χρησιμοθηρία των δικαιωμάτων, το pinkwashing της Δεξιάς, με έχει κάνει να νιώθω κουρασμένη.. Ντρέπομαι για αυτό, αλλά δυστυχώς έτσι νιώθω και αυτό είναι πολύ τρομακτικό… Κι αν σκεφτείς ότι τα τρανς άτομα έχουμε ζήσει πολύ πιο δύσκολες εποχές, είναι πραγματικά σοκαριστικό να νιώθεις αυτό το συναίσθημα.

“Το πεζοδρόμιο έχει πεθάνει και τα μπουρδέλα έχουν πέσει”

Το Red Umbrella Athens είναι ένας πρωτοβάθμιος φορέας πρόληψης και ενδυνάμωσης ατόμων που εργάζονται στο σεξ. Δημιουργήθηκε το 2015 και στοχεύει να είναι με ουσιαστικό τρόπο δίπλα στα ευάλωτα άτομα. Το μέρος αυτό αποτελεί ένα σημείο ενδυνάμωσης, χωρίς διακρίσεις και στιγματισμό.

Θέλουμε να δείξουμε και να στείλουμε το μήνυμα ότι τα εργαζόμενα άτομα στο σεξ πρέπει να θεωρούνται ίσοι πολίτες αυτής της χώρας σε όλα τα επίπεδα και να έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις τόσο σε ατομικό, κοινωνικό όσο και σε εργασιακό επίπεδο. Σε θεσμικό επίπεδο, μία από τις κρίσιμες προτεραιότητές μας είναι η αποποινικοποίηση της εργασίας στο σεξ.

Σήμερα, το πεζοδρόμιο έχει “πεθάνει” και τα μπουρδέλα έχουν πέσει πάρα πολύ. Έχει αλλάξει πολύ το σκηνικό, έχει γίνει το σκηνικό πιο ντεκαντάνς, στην Ομόνοια, το Μεταξουργείο. Στην Ελλάδα όλοι οι οίκοι ανοχής είναι παράνομοι λόγω ρυμοτομίας. Δεν γίνεται να είναι νόμιμοι, με το νομικό πλαίσιο που εξακολουθεί να υπάρχει στη χώρα.

Η νομοθεσία αυτή, εν τη γενέσει της, στόχευσε στην προστασία του πελάτη, όχι του εργαζομένου. Παρόλο που πληρώνουμε τα πάντα και είμαστε καθ’ όλα νόμιμες, τα σπίτια είναι όλα παράνομα. Σφραγίζονται από το Κράτος και αναγκαστικά δουλεύουν παράνομα. Και εκεί φυσικά παίζουν πολλά… Όλα τα σπίτια δίνουν ένα ποσό στην Αστυνομία για να μην τους ενοχλούν και κάπως έτσι λειτουργεί του σύστημα…

“Το trafficking ανθεί, αλλά τα λεφτά είναι πολλά…”

Μέσα σε αυτό το κλίμα παρανομίας, είναι πολύ πιο εύκολο να ανθεί και το trafficking. Για αυτό και ο κόσμος συχνά συγχέει τη σεξεργασία, με την σκλαβιά στο σεξ. Όσον αφορά αυτό το κομμάτι, η κατάσταση σήμερα είναι πραγματικά τραγική και δυστυχώς δεν ασχολείται κανείς.

Στις 100 αγγελίες που θα δω, οι 7 είναι από ανήλικα άτομα. Το καταλαβαίνω μόνο και μόνο λόγω της εμπειρίας μου. Φαίνεται. Όμως κανείς δεν ασχολείται. Κανένας δεν κάνει ελέγχους σε οίκους ανοχής, γιατί τα λεφτά είναι πολλά…

Είναι βαθιά η σαπίλα και πρόσφορο το έδαφος. Τους το κάνει πολύ πιο εύκολο και η Πολιτεία. Οι θύτες είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν και νιώθουν ότι δεν μπορεί να τους ακουμπήσει κανένας.

Στο παρελθόν έχω συμμετάσχει σε ομάδες εργασίας για τη νομοθεσία στο σεξ. Εκεί σιγουρεύτηκα ότι η Πολιτεία τα ξέρει όλα! Θα πούνε τις προτάσεις τους, θα το καταδικάσουν και δεν θα ασχοληθούν περαιτέρω.

“Έχεις δει πολλές τρανς να δουλεύουν σε καφετέριες;”

Ακόμα και σήμερα, τα τρανς άτομα είναι αποκλεισμένα από την εργασία, για αυτό και στις περισσότερες περιπτώσεις η σεξεργασία είναι μονόδρομος. Έχεις δει πολλές τρανς να δουλεύουν σε καφετέριες, μπαρ, μαγαζιά με ρούχα; Πολύ λίγες.. Υπάρχουν πολλά παιδιά που θέλουν να σπουδάζουν, αλλά δεν μπορούν.

Γίνονται κάποια βήματα, αλλά είναι πολύ αργά και υπάρχουν πολλά δυσεπίλυτα εμπόδια.. Έχουμε δυστυχώς πολύ δρόμο μπροστά μας και χρειάζεται μεγάλος αγώνας για να εξαλειφθούν τα στερεότυπα από αυτή την κοινωνία που ζούμε. Θέλει μεγάλη προσπάθεια να ξεριζωθεί απ’ την κοινωνία αυτή η καλά ριζωμένη πατριαρχία. Αλλά θα αγωνιστούμε, αυτό είναι το μόνο σίγουρο!