ΑΝΤΕΛ ΕΞΑΡΧΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΟ NEWS 24/7: “ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ;”
Μιλήσαμε στις Κάννες με την διάσημη ηθοποιό που πρωταγωνιστεί στη νέα ταινία Οι Πέντε Διάβολοι.
Η Αντέλ Εξαρχόπουλος αντιδρά ελάχιστα.
Δεν είναι πως δεν θέλει να μιλήσει, κι είναι σημαντική διάκριση αυτή. Έχουμε δει ηθοποιούς σε επαγγελματικές υποχρεώσεις που δεν θέλουν να μιλάνε, κι αυτό φαίνεται από το αντίθετο: Μιλάνε πολύ, λένε πολλά, αλλά μόνο τυπικές κλισέ φράσεις και σκέψεις.
Με την Εξαρχόπουλος μοιάζει να συμβαίνει το αντίθετο. Κάθεται χαλαρά, με έναν πολύ informal τρόπο στο τραπέζι και απαντά με λιγοστές λέξεις, ικανή ανάμεσά τους να πετάξει και μια φράση (ή πολλές) που θα σκέφτεσαι καιρό. Σε κάποιες από αυτές τις απαντήσεις ανασηκώνεται, νιώθεις τη φωνή της να ακούγεται με μεγαλύτερη σιγουριά από τις υπόλοιπες. Μια ηθοποιός που, βασικά, δεν έχει πρόβλημα να δείχνει διαρκώς πώς αντιμετωπίζει την κάθε κρούση.
Δεν έχει και τίποτα να αποδείξει φυσικά. Η φήμη της εκτοξεύεται πριν σχεδόν μια δεκαετία χάρη στην ερμηνεία της στην Ζωή της Αντέλ, ταινία για την οποία μάλιστα –σε μια δίχως προηγούμενο κίνηση από τον πρόεδρο της επιτροπής τότε, Στίβεν Σπίλμπεργκ– μοιράστηκε τον Χρυσό Φοίνικα με την συμπρωταγωνίστριά της Λέα Σεϊντού και τον σκηνοθέτη Αμπντελατίφ Κεσίς. Έκτοτε έχει χρησιμοποιήσει το όνομα και το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της για να χτίσει μια ενδιαφέρουσα, καθόλου προβλέψιμη καριέρα γεμάτη μικρές και μεγάλες ταινίες και αρκετές απρόσμενες στροφές.
Έχοντας καταφέρει στην πορεία κάτι αληθινά σημαντικό: Να γίνει ένα από εκείνα τα πρόσωπα του industry που το όνομά τους αρκεί για να αποκτήσει άμεσο σημείο ενδιαφέροντος μια ταινία. (Στις Κάννες θα ακουστεί πάντα η φράση «αυτό με την Εξαρχόπουλος» ως αρκετή και ικανή περιγραφή για να ξεχωρίσει μια ταινία.)
Αυτή τη φορά, η κουβέντα έχει ως σημείο έναρξης το δυνατό μυστικιστικό δράμα ενηλικίωσης Οι Πέντε Διάβολοι. Εκεί παίζει τη Τζοάν, τη νεαρή μητέρα ενός κοριτσιού, της οποίας η ζωή ταράζεται όταν αποφυλακίζεται η Ζουλιά, αδερφή του συντρόφου της, η οποία είναι αφορμή για να ξεκινήσει ένα ταξίδι στις αναμνήσεις. Στην ταινία συνεργάζεται με την ανερχόμενη δημιουργό Λέα Μισιούς η οποία εκτός από το βραβευμένο της ντεμπούτο στις Κάννες (το Ava, πριν λίγα χρόνια) αυτή τη στιγμή συνεργάζεται και με τα μεγαλύτερα ονόματα του γαλλικού σινεμά ως σεναριογράφος. (Της είχαμε μιλήσει στις Κάννες μεταξύ άλλων και για τη συμμετοχή της στη δημιουργία του φοβερού φιλμ Παρίσι, 13ο Διαμέρισμα.)
Με αφορμή το εντελώς ιδιόμορφο αυτό φιλμ, που βρίσκεται τώρα στις αίθουσες, μιλήσαμε με την Αντέλ Εξαρχόπουλος για την αναγκαιότητα της τόλμης, για την απόσταση ανάμεσα στους παρελθοντικούς και σημερινούς μας εαυτούς, και για τους ρόλους που θέλει να παίζει. (Αν μας διαβάζει ο Κέιβιν Φάιγκι της Marvel, του έχουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση.)
Στους Πέντε Διαβόλους παίζεις έναν από τους καλύτερους ρόλους σου, ένιωθες έτσι από όταν το γύριζες;
Δεν ξέρω, δεν σκέφτομαι ποτέ έτσι. Αλλά ήθελα να είμαι στην ταινία γιατί η Λέα πετυχαίνει πράγματα που κανείς δεν τολμά αυτή τη στιγμή.
Τι το διαφορετικό έχει κατά τη γνώμη σου;
Είναι μια ταινία γεμάτη φαντασία που ανήκει σε ένα σινεμά είδους, και στην οποία είχα την ευκαιρία να παίξω τον χαρακτήρα μου και όταν είναι έφηβη και μετά όταν ωριμάζει. Δουλεύοντας από κοντά με τη Λέα ένιωσα να μπαίνω σε έναν διαφορετικό κόσμο όπου όλα είναι διαφορετικά, το συναίσθημα είναι φανταστικό, αλλά πάνω από όλα εκεί μέσα βρίσκεται μια αληθινά οικεία και ανθρώπινη ιστορία.
Είναι εντυπωσιακό το να μπορείς να παίξεις έναν χαρακτήρα σε δύο φάσεις της ζωής του, γενικά μπορείς να παίξεις πολύ νέα αλλά και μεγαλύτερη. Το βλέπεις ως ευκαιρία;
Είναι ένα δώρο, γιατί με κάνει να συνειδητοποιώ έμπρακτα πώς μπορεί να είσαι ένα τελείως διαφορετικό άτομο σε διαφορετικές στιγμές της ζωής σου. Επίσης είναι και ομαδική δουλειά, δεν έχει να κάνει μόνο με εμένα. Γιατί όταν παίζω έφηβη αυτό βασίζεται πολύ και στο φώς και τις χροιές που ρίχνει στο πρόσωπό μου η Λέα. Αλλά νομίζω τελικά ναι, είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον. Το να βρω δηλαδή στην Τζοάν κάποια θεμελιώδη στοιχεία του χαρακτήρα της και το πώς όταν είναι μεγαλύτερη αυτά εκφράζονται πολύ διαφορετικά.
Πίστευες εξαρχής ότι θα λειτουργούσε αυτό; Αυτό σε τράβηξε στην ταινία;
Ήξερα τη δουλειά της Λέα και μου έστειλε το σενάριο όπου και βρήκα ενδιαφέρον το να παίξω έναν χαρακτήρα μακρινό από εμένα. Που έχει σε κάποιο βαθμό αναισθητοποιηθεί απέναντι σε πράγματα, αλλά έχει και κάτι το παιχνιδιάρικο την ίδια στιγμή. Μπορεί να πηγαίνει πολύ βαθιά αυτό. Γιατί πώς συνδέονται όλες αυτές οι συμπεριφορές με τη μνήμη; Με ενδιέφερε. Και η Λέα με είχε πείσει μεν με τη δουλειά της στο Ava, αλλά μου άρεσε και το σενάριο. Γιατί πολλές φορές θα τύχει να αγαπάς κάποιο σκηνοθέτη και να θες να παίξεις στην επόμενη ταινία τους, αλλά να μπεις τελικά σε ένα ρόλο που δε νιώθεις τη φλόγα, ούτε για το χαρακτήρα ούτε για το στόρι.
Αλλά εδώ συνδέθηκες με το ρόλο παρόλο που έχει στοιχεία μακριά από εσένα;
Ναι, γιατί αποδέχομαι ότι οι χαρακτήρες δεν έχουν το δικό μου ηθικό κώδικα, δεν έχουν τα δικά μου ένστικτα. Νομίζω θα βαριόμουν αν έπαιζα χαρακτήρες που είναι πολύ κοντά σε εμένα.
Η ταινία έχει ένα έντονο μεταφυσικό στοιχείο. Υπάρχει κάποια τέτοια διάσταση στη δική σου ζωή;
Πες το μοίρα, πες το προαίσθημα, πες το απλά σημάδια, κάτι που νιώθεις και απλά συμβαίνει; Ναι, δεν βλέπω τη ζωή μου χωρίς κάποια πνευματικότητα μέσα. Νομίζω όλοι ψάχνουμε να βρούμε τα δικά μας σημάδια που μας φέρνουν εδώ που είμαστε. Κάτι που είναι πολύ προσωπικό για τον καθένα. Αλλά για μένα υπάρχει κάτι που είναι πολύ απλό. Ένας σκοπός που πάντα με οδηγεί: Να προσπαθώ να είμαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου και να μεγαλώνω ανθρώπους που εκτιμώ και αγαπώ.
Όταν κοιτάς τη διαδρομή της καριέρας σου, σου αρέσει το πού βρίσκεσαι τώρα;
Δεν νιώθω πως είναι κάτι… [σκέφτεται] Δεν είναι κάτι που το υπολογίζω στρατηγικά. Αλλά όταν με ρωτάνε, ναι, είναι αλήθεια πως είμαι εκεί που θα ήθελα να είμαι. Χωρίς να είναι κάτι που το ήξερα από πριν. Αλλά το διαπιστώνω. Γιατί την ίδια χρονιά μπορώ να κάνω μια σουρεαλιστική κωμωδία σαν το Fumer fait tousser αλλά και κάτι μοναδικό σαν το φιλμ της Λέα Μισιούς.
Έχει αυτό να κάνει και με ό,τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο γαλλικό σινεμά; Συναντάμε ενδιαφέροντες νέους τύπους φιλμ, και πολλούς απρόσμενους ρόλους. Για γυναίκες ειδικά.
Ναι, υπάρχει ένα κίνημα αλλαγής στο σινεμά και σε αυτό το νέο κόσμο συναντάμε πολλούς σκηνοθέτες που λειτουργούν με ανεξάρτητους τρόπους. Αλλά την ίδια στιγμή είναι σημαντικό για εμάς να κάνουμε αυτές τις επιλογές και να ρισκάρουμε διαλέγοντας τέτοιου τύπου πρότζεκτ. Δεν θέλει σιγουριά και ασφάλεια. Αλλιώς μιλάμε για μια αλλαγή ανεφάρμοστη. Αυτό είναι όμως που αγαπώ περισσότερο σε αυτή τη δουλειά, κάνω σινεμά παίζοντας και fantasy και κωμωδία και δράμα, ώστε να μη βαριέμαι ποτέ και να δουλεύω πάντα με διαφορετικούς ανθρώπους.
Πώς βλέπεις όμως το παρελθόν; Είσαι πάλι Κάννες όπου και ξεκίνησε η φήμη σου κι η πολύ δυνατή σύνδεση που υπάρχει ακόμη με εκείνο το φιλμ.
Για μένα κάθε Κάννες είναι διαφορετικές κι αυτό πάντα εξαρτάται φυσικά, με ποιους τις μοιράζεσαι. Αλλά έχει πλάκα να το σκέφτομαι… δεν ξέρω αν υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε εμένα και τον εαυτό μου από την εποχή της Αντέλ. Φυσικά μεγάλωσα… κάθε χρονιά που βρίσκομαι εδώ λέω μέσα μου «τιιιι;!». Είναι νομίζω σημαντικό να έχεις πάντα αυτή την αφέλεια και να μην ξεχνάς πόσο τυχερό άτομο μπορεί να ήσουν για να φτάσεις σε όποιο σημείο έχεις φτάσει στη ζωή σου.
Στους Πέντε Διαβόλους δεν είναι απόλυτα εμφανές το πού ακριβώς διαδραματίζεται η ιστορία το οποίο είναι ενδιαφέρον, γιατί έχουμε μια σύγχρονη γαλλική ταινία για μια γυναίκα που φοβάται να κάνει coming out και να αντιμετωπίσει τα συναισθήματά της. Κι αυτό σε μια ας πούμε liberal χώρα.
Τι είναι liberal;
Συνδέεται συχνά με…
Ανεκτικότητα;
Ας πούμε, ναι.
Νομίζεις ότι υπάρχει ανεκτικότητα στη Γαλλία;
[γελάμε]
Όχι, κοίτα, νομίζω πως όπως και σε κάθε χώρα, υπάρχουν στιγμές λιγότερο ανεκτικές απέναντι σε κομμάτια του πληθυσμού. Αλλά σε κάθε περίπτωση όχι, δε νομίζω ότι σε ένα μικρό χωριό, όπως βλέπουμε στην ταινία, το να είσαι με έναν μαύρο άντρα και να έχεις αισθήματα για μια γυναίκα θα αντιμετωπιστεί με τρόπο που θα θέλαμε. Δεν υπάρχει «liberal».
Η συμπεριληπτικότητα πόσο σημαντική είναι στο σινεμά για σένα;
Είναι, αλλά πρέπει να φτάσουμε στο σημείο να μην υπάρχει αυτή η ερώτηση. Για να υπάρχει η ερώτηση, σημαίνει ότι υπάρχει ακόμα πρόβλημα!
Κι όταν βλέπεις κάποια φεστιβάλ να λένε πως τα τιμήσουν το 50/50 στην εκπροσώπηση κι άλλα όχι; Εσύ έχεις γνώμη πάνω σε αυτή την προσέγγιση;
Η αλλαγή συμβαίνει, τη νιώθεις να συμβαίνει αλλά ειλικρινά δεν έχω πολιτική πλευρά ως προς το να βρω λύση. Νομίζω ότι απλά κινείσαι σε ένα χώρο, κάνεις επιμέρους επιλογές και πορεύεσαι. Η γνώμη μου είναι ότι δεν χρειάζεται να είσαι 50/50 για να φανείς φεμινιστής στα μάτια άλλων. Για μένα, εξετάζονται όλα ανά περίπτωση κι έχουν τελικά πάντα τα πράγματα ένα τρόπο να είναι καταφανή.
Καθώς κινείσαι κυρίως στο ευρωπαϊκό arthouse, έχεις σκεφτεί τι άλλο θα ήθελες πολύ να κάνεις;
Αν είχα επιλογή θα έπαιζα κάτι σε Marvel… Ή βασικά σε κάποιο X-Men.
Τι χαρακτήρα;;
Όλους τους γυναικείους χαρακτήρες στο X-Men τους αγαπώ. Οποιαδήποτε θα έπαιζα.
Είναι αυτό κάτι που σου λείπει από την διαδρομή σου ως τώρα; Θα σου άρεσε να πας σε κάτι τέτοιο;
Ναι, θα το ήθελα πολύ!
Έχεις προσπαθήσει;
Όχι σκληρά. [γελάει]
Τώρα τι κάνεις;
Μόλις ολοκλήρωσα τα γυρίσματα της ταινίας του Άιρα Σακς μαζί με τον Φραντς Ρογκόφσκι και τον Μπεν Γουίσο. Είναι μια ταινία για ένα ερωτικό τρίγωνο, όπου τρεις άνθρωποι ερωτεύονται. Ελπίζω να μην θεωρηθεί αμφιλεγόμενο όταν κυκλοφορήσει, γιατί δεν το βρίσκω καθόλου έτσι. Δεν ξέρω. Ίσως τελικά ο έρωτας θα θεωρείται πάντα κάτι το αμφιλεγόμενο.
