ΑΣΗ ΜΠΗΛΙΟΥ: Η ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΕ Ο,ΤΙ ΓΝΩΡΙΖΕ ΩΣ ΖΩΗ
Η διάσημη αστρολόγος δεν έκανε ποτέ ό,τι ήθελε. Έκανε πάντα ό,τι χρειαζόταν για να επιβιώσει και να κατανοήσει όσα -ανατρεπτικά και επώδυνα- της συνέβαιναν.
Θα έχεις ευχηθεί να κοιμηθείς μια μέρα και να ξυπνήσεις την επόμενη, μείον δέκα κιλά ή χωρίς πόνο (αν έχεις θέμα με την υγεία σου) ή ως νικητής του ΤΖΟΚΕΡ -ενδεχομένως και χωρίς να έχεις παίξει. Δεν φταις εσύ. Ούτε η φαντασία σου -τα φταίει. Αυτή είναι η φύση του ανθρώπου: να ελπίζει πως μπορεί να ζήσει ό,τι έχει ανάγκη, ως δια μαγείας, χωρίς να κουνήσει το δάχτυλο του. Ιδανικά θα ήθελες να ξέρεις και τι σου ξημερώνει και δη στην εποχή που ζούμε -που έχει χαθεί κάθε δυνατότητα να ελέγξουμε το αφήγημα μας. Δηλαδή, τη ζωή μας. Τι κάνεις λοιπόν, για αυτό; Στοιχηματίζω πως τέτοιες μέρες, ρίχνεις μια ματιά στο ζώδιο σου. Όλοι το κάνουμε. Απενοχοποιήσου.
Ανήκω στην ‘παράταξη’ των ανθρώπων που αν έχουν καταλάβει κάτι είναι ότι αν δεν προσπαθήσω, δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να ζήσω κάτι που με ενδιαφέρει. Εννοώ δεν πιστεύω στα θαύματα. Την ίδια ώρα, διαβάζω το ζώδιο μου στην Άση Μπήλιου. Δεν κάνω ‘τοποθέτηση προϊόντος’. Μιλάω (δηλαδή γράφω) ειλικρινά. Είναι η μόνη που παρακολουθώ. Θα μου επιτρέψεις να σου πω το ‘γιατί’.
Ήμουν έφηβη, όταν η μητέρα μου συνόδευσε φίλη της κατά την επίσκεψη της σε έναν πολύ διάσημο αστρολόγο -εκείνης της εποχής. Με την επιστροφή της στο σπίτι, μου ενημέρωσε πως θα μεγαλουργήσω στη δουλειά μου, θα παντρευτώ και θα κάνω τρία παιδιά. Σημείωση: είχα ήδη αποφασίσει ότι δεν θα παντρευόμουν ποτέ στη ζωή μου, όπως και ότι δεν θα έκανα παιδιά, για πολύ συγκεκριμένους λόγους.
Το βουλοκέρι -στο φάκελο που είχα εναποθέσει το όρκο στον εαυτό μου- μπήκε όταν τέσσερα χρόνια αργότερα, πέθανε και η μητέρα μου -μετά τον αδελφό μου και τον πατέρα μου. Κοντολογίς θα σου πω ότι ο αστρολόγος δεν έπιασε ούτε τον λήγοντα. Αντιλαμβάνεσαι δε, ποια ήταν από τότε η άποψη μου για την αστρολογία. Ώσπου έπεσα πάνω στην Άση Μπήλιου και διέκρινα μια ειλικρίνεια στον τρόπο που εξηγούσε ότι οι πλανήτες δεν υπάρχουν για να ασχολούνται μαζί μου, εν τούτοις μπορώ να τους ‘χρησιμοποιήσω’ για το καλό μου.
“Οι πλανήτες δεν σε κάνουν να πεινάς, να υποφέρεις ή να χαίρεσαι”
Μη στα λέω εγώ. Να σου πει η Άση τι είναι αστρολογία. Πριν την ακούσεις, θεωρώ πως είναι χρήσιμο να γνωρίζεις ότι η NASA έχει εξηγήσει -πολλάκις- ότι η αστρονομία και η αστρολογία είχαν πάντα παράλληλες πορείες, με την πρώτη να υποστηρίζει επιστημονικά τη δεύτερη. Αυτό, για να αποφευχθούν συγχύσεις -και οι αρνητές.
“Φεύγεις από το σπίτι σου πρωί-πρωί, χωρίς να φας κάτι. Πας στη δουλειά. Έχεις να κάνεις πενήντα πράγματα. Περνούν οι ώρες, ενώ εκτελείς καθήκοντα και κάποια στιγμή σε ‘πιάνει’ το στομάχι. Κοιτάς το ρολόι. Είναι 7 το απόγευμα. Σκέφτεσαι “πήγες κι όλας 7; Ε, για αυτό θα νιώθω έτσι”. Δεν είναι το ρολόι αυτό που σε έκανε να πεινάσεις, σωστά;
Έτσι λειτουργεί και το σύστημα που υπάρχει έξω από εμάς. Οι πλανήτες δεν σε κάνουν να πεινάς, να υποφέρεις ή να χαίρεσαι. Αποτελούν μέρος αυτού που λέγεται ‘κοσμικό ρολόι’. Όταν βλέπεις την στιγμή που περνάει -ας πούμε- ο Κρόνος -που είναι ο χρόνος- από ένα συγκεκριμένο ζώδιο, σε συγκεκριμένη μοίρα που έχει επαφή με το δικό σου ωροσκόπιο, συνειδητοποιείς πως αυτό που σου συμβαίνει με κάποιον τρόπο δικαιολογείται. Με κάποιον τρόπο υπάρχει σύνδεση. Είναι κάτι που έχει να κάνει με το timing”.
Βεβαιώνει ότι “η αστρολογία είναι εξαιρετικός τρόπος αυτογνωσίας και εξαιρετικό μέσο για να βρεις την κατάλληλη στιγμή, ώστε να εκδηλώσεις μια δράση ή μια αντίδραση”. Πράγματα που είχε ανάγκη, από όταν θυμάται τον εαυτό της.
Disclaimer: εδώ δεν θα διαβάσεις γιατί δεν έκανε παιδί και γιατί δεν έχει παντρευτεί. Θα διαβάσεις για την ανάγκη μιας γυναίκας να καταλάβει τον άνθρωπο, τον κόσμο και τελικά τον εαυτό της.
Το πρώτο όνειρο που γκρεμίστηκε -με εφιαλτικό τρόπο
Η Άση σπούδασε γαλλική φιλολογία, έγινε ραδιοφωνική παραγωγός, έγινε και υπάλληλος σε δισκογραφική εταιρία, πριν καταλήξει στην αστρολογία. Δεν έκανε ποτέ ό,τι ήθελε. Έκανε πάντα ό,τι χρειαζόταν για να επιβιώσει και να κατανοήσει όσα -ανατρεπτικά και επώδυνα- της συνέβαιναν.
Της ζήτησα να πιάσουμε την ιστορία από την αρχή. Να πάει στα παιδικά της χρόνια και να μου πει τι έλεγε τότε ότι ήθελε να γίνει.
“Άρχισα να καταλαβαίνω νωρίς πως υπάρχουν διαφορές. Το ανεξερεύνητο του πόσο διαφορετικός είναι κάποιος σαν προσωπικότητα, ήταν κάτι που με γοήτευε”. Όταν ήταν 8 χρόνων, πέθανε ο πατέρας της. “Δεν μου επέτρεπαν να πάω στο νοσοκομείο, όπου νοσηλευόταν. Δεν ξέρω γιατί -ίσως για να με προφυλάξει η μητέρα μου. Είναι ένα πολύ ζόρικο κομμάτι της ζωής μου, από το οποίο δεν θυμάμαι πολλά. Μου είχαν πει ότι δεν επιτρέπονται μικρά παιδιά στο νοσοκομείο.
Όταν μου είπαν πως πέθανε, το συνειδητοποίησα και δεν το συνειδητοποίησα. Περισσότερο το καταλαβαίνεις μετά, με την έλλειψη. Στην πορεία άρχισε να γίνεται πιο βαρύ. Θυμάμαι είχα πάει στο σχολείο με μαύρη κορδέλα στα μαλλιά και με ρωτούσαν τα άλλα παιδιά τι συνέβη. Διάφορα τέτοια, στην καθημερινότητα έκαναν την απώλεια πιο βαριά -μεταξύ τους και η μαυροφορεσιά- και βέβαια, έμεσσα μέσω της μητέρας μου που βίωνε το μεγάλο πένθος.
Ήταν πολύ αγαπημένο ζευγάρι. Είχαν γνωριστεί από τα 18. Ήταν έρωτας. Είχαν κλεφτεί. Αυτό που αντίκριζα ως παιδί, ήταν μια σχέση δυνατή και ουσιαστική που ‘έγραψε’ στο DNA μου. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι δεν θα έχω έναν άνθρωπο να μοιράζομαι τα πάντα μαζί του, όπως έκαναν οι γονείς μου”. Ο άνθρωπος αυτός είναι ο Δημήτρης, εδώ και δεκαετίες.
Η διάθεση της να καταλάβει τι κάνει τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστό συνεχίστηκε σε όλα τα μαθητικά της χρόνια. “Τότε που ήλθε η ώρα να δώσω Πανελλαδικές, δεν υπήρχαν σχολές ψυχολογίας. Υπήρχε μόνο η Φιλοσοφική σχολή, από την οποία ‘έβγαινες’ καθηγητής ψυχολογίας στο σχολείο. Σκέφτηκα λοιπόν, να μπω στη γαλλική φιλολογία -είχα ήδη το Sorbonne- και μετά να πάω στη Σορβόνη για να σπουδάσω ψυχολογία”.
Την ημέρα που βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων “η μητέρα μου, ο μόνος άνθρωπος που είχα στον κόσμο -τον πατέρα μου, τον έχασα όταν ήμουν 8 χρόνων- μπήκε στο νοσοκομείο”. Η διάγνωση ήταν οξεία λευχαιμία.
“Κατέρρευσαν τα όνειρα για Σορβόνη, σαν κάστρο από τραπουλόχαρτα”. Κατέρρευσαν και πολλά άλλα. Αν έχεις ζήσει απώλειες και πόνο, ενστικτωδώς κάνεις ό,τι μπορείς (ό,τι περνά από το χέρι σου), για να γλιτώσεις περαιτέρω ‘σκίσιμο’ της ψυχής σου από την οδύνη της απώλειας δικού σου ανθρώπου. Πώς μπορείς να κερδίσεις αυτόν τον πόνο; Με το να αποφύγεις τη δημιουργία σχετικής συνθήκης. Για παράδειγμα, αν δεν κάνεις παιδί. Όπως σε όλα τα πράγματα σε αυτήν τη ζωή, μετά κάθε απόφαση κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Η ψυχή σου μπορεί να είναι καλά, εφόσον διαχειριστείς τις συνέπειες κάθε απόφασης.
Η ημέρα που ξέχασε ό,τι γνώριζε ως ζωή -και ενεργοποιήθηκε το ένστικτο επιβίωσης
Το σοκ της είδησης για την κατάσταση της μητέρας της ήταν τέτοιο που “ξέχασα τα γαλλικά. Έως τότε, τα μιλούσα σαν να ήταν η μητρική μου γλώσσα. Έκανα μαθήματα από πολύ νωρίς, από προσωπική διαστροφή. Είχα λόξα με την ποίηση, τη λογοτεχνία και το να διαβάζω το πρωτότυπο. Για να καταλάβεις την τρέλα που είχα, αρρώστησα προκειμένου να μάθω τη γλώσσα.
Γύρω στα 8 έλεγα κάθε μέρα στη μητέρα μου πως θέλω να κάνω γαλλικά. Εκείνη μου εξηγούσε ότι δεν είχαμε τη δυνατότητα -πήγαινα ήδη αγγλικά. Από το στρες μου ‘ανέβασα’ 40 πυρετό”. Την επομένη είχε δασκάλα. “Ήταν Γαλλίδα, που είχε σχέση με έναν Έλληνα στρατιωτικό. Οπότε έμενε πολλές μέρες μόνη και δεν είχε φίλους. Το γεγονός ότι μιλούσαμε για την τέχνη -πηγαίναμε θέατρο μαζί-και για ό,τι άλλο θέλαμε, μας έφερε πιο κοντά. Μετά το σοκ με τη μητέρα μου, ξέχασα τα πάντα. Σκέψου έμπαινα στη σχολή, άκουγα να μιλούν γαλλικά και δεν καταλάβαινα λέξη. Τώρα που στα λέω, γελάω. Τότε ήταν τα πέτρινα χρόνια”.
Παρεμπιπτόντως, τα γαλλικά της ξαναήλθαν (σαν να άνοιξε ο διακόπτης) σε ένα ταξίδι της στην Τυνησία “κάποιους μήνες μετά”. Επίσης, όταν η μητέρα της κατάλαβε πως δεν της μένουν πολλές μέρες στη ζωή, την είχε ρωτήσει αν θα ήθελε να επικοινωνήσει με τη γυναίκα που την έφερε στον κόσμο (“για να μην είσαι μόνη”).
Από τα 16 η Άση ήταν ενήμερη πως ήταν υιοθετημένη -από τριών ημερών. “Της είχα απαντήσει πως δεν υπήρχε περίπτωση, γιατί δεν υπήρχε άλλη μητέρα για εμένα. Πήρα τόση αγάπη από τους γονείς μου, που δεν μπορούσα να φανταστώ πως κάποιος άλλος θα παρεμβαλλόταν ανάμεσα σε εμένα κι εκείνους. Με πολλή δουλειά, συγχώρεσα τους βιολογικούς μου γονείς και τους ευχαριστώ για το δώρο της ζωής. Δεν τους νιώθω όμως, οικογένεια μου”.
Αυτό που συνέβη με τη μητέρα της παραμένει “το πιο δύσκολο κομμάτι που έχω βιώσει ποτέ. Το ένα θέμα είναι αυτό της απώλειας. Το άλλο ήταν ότι έμεινα εντελώς μόνη, σε δύσκολες εποχές. Δεν ήξερα καν τι είναι η ΔΕΗ, όχι το πού την πληρώνουν. Ήταν ζόρι μέχρι να κατακτήσω και τα βασικά. Το μόνο που ήξερα έως τότε ήταν να διαβάζω. Ήμουν πολύ καλή στο να μελετάω, δηλαδή σε αυτό που ήθελε η μητέρα μου από εμένα. Ήμουν καλή και στο να μιλάω για αυτά που διάβαζα. Ο κόσμος μου ήταν τα βιβλία”.
Είχε φίλους “αλλά οι συνομήλικοι μου δεν μπορούσαν να καταλάβουν,όσο και αν προσπαθούσαν. Επίσης, δεν μπορούσαν να μου πουν τα βασικά, όσα έπρεπε να μάθω να κάνω για να ζήσω μόνη. Ήταν δύσκολο. Έπρεπε να το διαχειριστώ”, μαζί με τον πόνο.
“Λειτούργησε το ένστικτο της επιβίωσης. Βλέπεις, δεν προερχόμουν από πλούσια οικογένεια. Δεν μου άφησαν μισθούς ή σπίτι. Η αλήθεια ωστόσο, είναι πως με την απόσταση των χρόνων αντιλαμβάνομαι ότι ήμουν τυχερή μέσα στην ατυχία μου, καθώς είχα μπει στο πανεπιστήμιο και δικαιούμουν σύνταξης. Δηλαδή, αν δεν είχα μπει ή ήμουν σε ΤΕΙ δεν θα είχα αυτό το βοήθημα”.
Στην πραγματικότητα, έζησε χωρίς αυτήν την σύνταξη για ένα χρόνο (“τόσο κάνει για να βγει”). Δηλαδή, πέραν του ότι είχε μείνει ολομόναχη, δεν είχε εξασφαλισμένο ούτε ένα πιάτο φαγητό. Πόσο μάλλον ένα τούβλο πάνω από το κεφάλι της. “Έκανα ό,τι δουλειά μπορείς να φανταστείς, για να καταφέρω να πληρώνω το ενοίκιο και να επιβιώσω: εργάστηκα στο ταμείο σε σουβλατζίδικο, σε ασφάλειες, σε εισαγωγές-εξαγωγές παιχνιδιών (μιλούσα ήδη αγγλικά, γαλλικά και έκανα κάνει ιταλικά στο λύκειο), ως baby sitter και καθηγήτρια γαλλικών σε παιδιά -όταν τα θυμήθηκα (γελάει)”.
Άκουγε post pank και μελετούσε αστρολογία -παράλληλα
Σήμερα θα σου πει ότι “πάντα σκέφτομαι πως εφόσον τα κατάφερα τότε, στα 18 τι μπορεί να με τρομάξει στα 30, στα 40 και στα 50;”. Εφόσον απέδειξε στον εαυτό της ότι μπορεί να επιβιώσει υπό τις χείριστες των συνθηκών, δεν έχει να φοβάται τίποτα, αν είναι υγιής. Αν και το κομμάτι της υγείας ήταν επίσης, μια δοκιμασία για εκείνη. Τη διαχειρίζεται όπως όλες τις άλλες: πιάνει τα κουπιά στα χέρια και πάει. Έχει πει πως έχει δεχθεί bullying για τα περιττά κιλά “αλλά δεν με επηρεάζουν αυτά, αφού λαμβάνω υπ’ όψιν μου σχόλια μόνο των ανθρώπων που σέβομαι και εκτιμώ”.
Σε έχω αφήσει στην εποχή που έκανε ό,τι δουλειά έβρισκε, για να ζήσει. “Πάντα μου άρεσε η μουσική. Ήταν η παρέα μου, μαζί με τα βιβλία. Ήμουν βέβαια, λίγο ακραία. Άκουγα post pank, είδος δύσκολο για εκείνη την εποχή -και δη για να το ακούει ένα κορίτσι. Η παρέα μου ήταν 10-15 αγόρια. Δεν ήταν εύκολο να βρω κοπέλες να ακούν post pank. Όταν σπούδαζα -γαλλική φιλολογία- ένα ξημέρωμα άκουσα σε ερασιτεχνικό ραδιοφωνικό σταθμό -είχε μόλις αρχίσει η ελεύθερη ραδιοφωνία- πως ζητούν παραγωγούς. Έκανα ένα demo και το έστειλα. Με επέλεξαν. Δεν υπήρχε αμοιβή, βέβαια. Εν τούτοις, με οδήγησε στο ‘Κλικ’, όπου ξεκίνησα το ’90”. Της έδωσαν το 12 με 2 το βράδυ.
“Το έκανα για πέντε χρόνια, όσα κράτησε ο Κλικ πριν φύγει ο Κωστόπουλος για να φτιάξει το Nitro -όπου πήγα”. Έπιασε δουλειά και σε δισκογραφική εταιρία (στις δημόσιες σχέσεις του ξένου ρεπερτορίου, στην PolyGram, μετέπειτα Universal) και σύντομα διαπίστωσε ότι δεν της έφτανε το 24ωρο. Δεν σου είπα ότι ασχολείτο ήδη και με την αστρολογία (“τη μεγάλη μου αγάπη, μαζί με τη μουσική”). Κάτι έπρεπε να αφήσει. Ήταν το Πανεπιστήμιο. “Είχα επάρκεια και μπορούσα να διδάξω -έμεναν δυο, τρία μαθήματα. Με τη δισκογραφία ασχολήθηκα γιατί ήθελα να δω πώς γίνεται η δουλειά από μέσα. Από παιδί αγόραζα δίσκους με ό,τι χαρτζιλίκι είχα. Μια περίοδο ήμουν και στο marketing της BMG, σε labels όπως η Disney Records”.
Ωραία όλα αυτά, αλλά με την αστρολογία πώς έγινε το ‘πάντρεμα’; “Ήταν το χόμπι μου. Πήγαινα στον Πύρινο Κόσμο, το βιβλιοπωλείο που έφερνε σχετικά βιβλία και διάβαζα ό,τι έβρισκα. Έπειτα γράφτηκα σε σχολή στην Αγγλία. Δεν υπήρχε Internet. Η παρακολούθηση γινόταν δια αλληλογραφίας”.
Συγγνώμη, αλλά όλα αυτά τι σχέση έχουν με το ‘θέλω να γίνω ψυχολόγος’; “Η αστρολογία συνδέεται με τη ψυχολογία και την επιθυμία μου να καταλάβω τον άνθρωπο και τον κόσμο. Πάλι ο άνθρωπος είναι το κέντρο”. Διευκρινίζει ότι χρόνια αποφεύγει να βάζει τον εαυτό της σε συνθήκη να εξηγήσει κάτι που αντιλαμβάνεται πως αυτός που έχει απέναντι της, δεν θέλει να καταλάβει. “Οι περισσότεροι που έρχονται να πουν κάτι, δεν θέλουν να ακούσουν και δεν έχουν ασχοληθεί πραγματικά. Έχω ακούσει τρισμέγιστες βλακείες που ανήκουν στην ύλη του πρώτου μαθήματος της αστρολογίας”. Όπως;
“Το ότι οι αστερισμοί δεν συμπίπτουν με τα ζώδια, λόγω της μετάπτωσης των ισημεριών χιλιάδες χρόνια τώρα είναι κάτι που μαθαίνεις στο πρώτο μάθημα. Άλλο ο ζωδιακός άλλο οι αστερισμοί. Από το 1995 και έπειτα κάθε χρόνο όλοι με ρωτούν για τον οφιούχο κι αν είναι το 13ο ζώδιο. Έχουν την αστρολογία στο μυαλό τους μόνο ως ‘ζώδια’ και έχουν στην εικόνα μια γυάλα”. Κανείς δεν θέλει να ασχοληθεί πραγματικά με το αντικείμενο και να κατανοήσει τι είναι αλλά όλοι έχουν μια τεράστια άποψη γι’ αυτό χωρίς να γνωρίζουν τι είναι.
“Όταν πας σε ψυχολόγο και εντοπίζεις θέματα, δεν σημαίνει ότι τα έχεις λύσει”
“Μια ωραία πρωία μας ‘τελείωσε’ το ραδιόφωνο και η δισκογραφία. Αυτό το τέλος ήταν απότομο και άκομψο. Με έκανε να πέσω με τα μούτρα στην αστρολογία, γιατί ήθελα περισσότερο από ποτέ να καταλάβω τι γίνεται. Τον λόγο όλων των ανατροπών που ζούσα, πού πάω, αν είμαι στο σωστό δρόμο”. Ομολογεί πως τότε οι γνώσεις της ήταν ακόμα ρηχές. Του τύπου “ο Δίας είναι στον Τοξότη, άρα ωραία θα κάνω πάρτι. Νόμιζα πως ο Δίας είναι πάρτι”. Τελικά, ήταν πολλά άλλα. Τα κατάλαβε στην πορεία. “Εμβάθυνα ακόμα περισσότερο, μέσω περισσότερων σπουδών”.
Τι είναι τελικά, αστρολογία; “Έχει να κάνει με τη μελέτη των κύκλων των πλανητών και την σύγχρονη εκδήλωση των ενεργειών αυτών στον πλανήτη μας. Με αυτό που έλεγε ο Γιουνγκ: πως υπάρχει συγχρονισμός ανάμεσα σε αυτό που ζούμε εδώ κάτω και ό,τι υπάρχει εκεί ψηλά”. Ο Καρλ Γιουνγκ υπήρξε ψυχαναλυτής, μαθητής του Φρόιντ. Για εκείνον η αστρολογία είναι άθροισμα όλη της αρχαίας γνώσης επί της ψυχολογίας.
“Ο πλανήτης δεν προκαλεί κάτι. Έχει να κάνει με κάτι που αφορά τον επηρεασμό της χιλιομετρικής απόστασης. Όχι με τη σχέση αιτίας αποτελέσματος. Δεν υποφέρεις γιατί υπάρχει Κρόνος. Είναι μια συμβολική γλώσσα. Με κάποιον τρόπο μπορεί σε 100 χρόνια να ανακαλύψουμε γιατί συμβαίνει”. Τα πάντα (οι κινήσεις των πλανητών και οι όψεις που σχηματίζονται) έχουν να κάνουν με το timing. “Όταν πας σε ψυχολόγο, μετά κάποιες συνεδρίες εντοπίζει τα θέματα σου. Δεν σημαίνει πως τα έχεις λύσει”.
Δεν θα προσπαθήσει να σε πείσει πως πρόκειται για επιστήμη. Στο μυαλό της “είναι με την έννοια του επίσταμαι -όχι με εκείνη του ‘κάνω πειράματα και ό,τι δείξει’. Επίσης, μπορώ να πω και άλλες επιστήμες που ενδεχομένως δεν είναι, όσο φαίνονται”. Πες.
Παίρνουμε το ίδιο φάρμακο, για να αντιμετωπίσουμε το ίδιο πρόβλημα. Εγώ μπορεί να πεθάνω κι εσύ να γιατρευτείς. Άρα με την στενή έννοια του όρου, λίγες επιστήμες μπορεί να φέρουν τον τίτλο της επιστήμης.
Θεωρώ πως σε πολλές επιστήμες που χαίρουν της εκτίμησης μας όλα στηρίζονται στη στατιστική και τις πιθανότητες. Εκείνες δικαιούνται να ονομάζονται έτσι η αστρολογία όχι. Και πάλι λίγο με νοιάζει αν θα τη πουν επιστήμη. Από την άλλη με ενοχλεί να μπερδεύουν την αστρολογία με θρησκευτικές δοξασίες και πίστη. Τι πάει να πει πιστεύω στα ζώδια ή δεν πιστεύω; Είναι σαν να λέμε πιστεύω στον υπολογιστή ή στο αεροπλάνο που η λειτουργία τους βασίζονται σε νόμους. Ε, λοιπόν και η αστρολογία βασίζεται σε νόμους. Αν τους ανακαλύψεις μελετώντας τότε μπορείς να είσαι όσο σκεπτικιστής θέλεις.
Η Άση έγραφε κάθε Κυριακή στο ΒΗΜΑgazino αστρολογία -πρώτη φορά το είχε κάνει στην ΙΜΑΚΟ, εν τούτοις στο Βήμα έβρισκαν για πρώτη φορά τα ζώδια το δρόμο τους για το περιοδικό της ιστορικής εφημερίδας. Λίγα χρόνια μετά ήρθε η πρόταση της Μαρίας Μπακοδήμου και του Φώτη Σεργουλόπουλου για το πρωινό στο Mega. “Με τη Μαρία δουλεύαμε στον ίδιο όμιλο κάποια εποχή. Με είχε ρωτήσει αν ήθελα να περάσω από δοκιμαστικό”. Δεν είχε κάτι να χάσει. Πήγε, την επέλεξαν και από το 2001 μέχρι σήμερα τη βλέπουμε στη μικρή οθόνη. Σε όλη αυτήν τη διαδρομή λέει πως ελπίζει “να βοήθησα έστω και λίγο να μη θεωρείται η αστρολογία πως είναι κάτι στην τύχη, στην Ελλάδα”.
Ήθελα να καταλάβω πώς αυτό που για εμένα ήταν κίνητρο, άλλον τον καθηλώνει
Της αποκάλυψα πως πριν λίγα χρόνια είχα βάλει ‘μέσο’ (μια συνεργάτιδα της στο Star) για να κλείσω ραντεβού μαζί της. Είχα μάθει πως δεν δέχεται επισκέψεις και ότι δεν έχει καν γραφείο πλέον αφού οι υπόλοιπες υποχρεώσεις δεν της αφήνουν περιθώρια ελεύθερου χρόνου“ Από το 2003 είχα το γραφείο, στο οποίο δεχόμουν σε καθημερινή βάση κάποιους ανθρώπους. Αυτό ήταν κάτι που με βοήθησε πάρα πολύ να καταλάβω ακόμα περισσότερο τη διαφορετικότητα των ανθρώπων. Το πώς το ίδιο γεγονός γίνεται διαφορετικά αντιληπτό και διαχειρίσιμο από τους ανθρώπους. Πώς αυτό που έδωσε σε εμένα κίνητρο να επιβιώσω -το ότι βρέθηκα μόνη και αυτό ήταν το κίνητρο που μπήκα σε εγρήγορση-, άλλον μπορεί να τον καθηλώσει”. Τονίζει πως δεν τίθεται ποτέ θέμα σύγκρισης πόνου. “Ο καθένας κουβαλάει το δικό του σταυρό. Κανείς δεν ξέρει τι βάρος αντέχει η κάθε πλάτη”.
Από την εμπειρία των επαφών που είχε στο γραφείο (“όπου δίνω πληροφορίες και όποιος θέλει τις αξιοποιεί όπως θέλει”) κρατά την προσωπική επαφή. “Αν δεν την έχεις είσαι σαν γιατρός που τελειώνει τη σχολή και δεν έχει εξετάσει ποτέ ασθενή. Δεν μπορείς να είσαι αστρολόγος, αν δεν έχεις καθίσει με ανθρώπους, να συζητήσεις πάνω στο χάρτη τους και να εμβαθύνεις”.
Ο πραγματικός λόγος που δεν έχει γραφείο
Τότε γιατί δεν τη βρίσκουμε κάπου; Συνέβη κάτι; “Κάποιοι εξ όσων έρχονταν στο γραφείο, μου ζητούσαν να εξηγήσω γιατί δεν επιτυγχάνουν στη ζωή, στις σχέσεις ή στη δουλειά. Πάντα έπρεπε να φταίει κάποιος έξω από αυτούς. Η συγκεκριμένη κατηγορία απογοητευόταν από την επίσκεψη. Έφταιγαν οι πλανήτες ή δεν έκανα εγώ καλά τη δουλειά μου. Υπήρχαν και περιστατικά με πιο βαριά θέματα. Δεν υπήρχε περίπτωση να μπω στη διαδικασία να πω ψέματα. Όταν λοιπόν, καταλάβαινα πως κάτι δεν πήγαινε καλά, προσπαθούσα -με τον πιο ανθρώπινο και καλό τρόπο- να τους πω ότι ήταν χρήσιμο να νοιαστούν για τον εαυτό τους και να πάνε σε ψυχολόγο”.
Μια τέτοια επισκέπτης της επιτέθηκε, μετά το άκουσμα της λέξης “ψυχολόγος”. Πώς τη γλίτωσε; “Είμαι υπομονετική. Είμαι Βούδας. Έχω τον τρόπο να καλμάρω τον άλλον, αλλά δίχως αμφιβολία ήταν ένα σοκ”. Για την ακρίβεια, ήταν άλλο ένα σοκ. Αλλά η Άση είχε πια την ‘τεχνογνωσία’.
Σχολίασα πως έχει χρόνια να σπουδάσει κάτι ακόμα. Μου εξήγησε πως η δημιουργία του site της https://asibiliou.gr/ την έβαλε στη διαδικασία σκέψης να ασχοληθεί περισσότερο με το διαδίκτυο “γιατί κάθε μέρα ακούω εκφράσεις που νομίζω ότι μου μιλούν κινέζικα”. Κατέληξε στο ότι δεν είναι κάτι που την ενδιαφέρει -και τη γεμίζει. Ειρήσθω εν παρόδω, το site το έφτιαξε “γιατί ήθελα να μοιραστώ τη γνώση που δεν μπορούσα να μοιραστώ μέσω των περιοδικών και της τηλεόρασης. Αυτός είναι ο δικός μου σκοπός. Αφήνω τα τεχνικά σε εκείνους που τα καταλαβαίνουν και τους αρέσουν”.
Με την ίδια ανάσα προσθέτει “αν θα έκανα περισσότερες σπουδές, θα ήταν πάνω στη ψυχολογία. Πάντα αυτό ήταν το κίνητρο μου. Την προηγούμενη δεκαετία πήγαινα για αρκετά χρόνια στην Αγγλία -κάθε εβδομάδα ή κάθε δυο εβδομάδες-, στο πλαίσιο σπουδών που ήταν μείξη αστρολογίας και ψυχολογίας. Σταμάτησα το 2014, γιατί είχα κουραστεί πολύ”. Αποκαλύπτει πως ίνδαλμα της είναι ένας Αμερικανός συνάδελφος της (“που τον είχα και καθηγητή και είναι Τοξότης όπως κι εγώ”), ο Robert Hand. Γυρίζει όλον τον κόσμο και κάνει σεμινάρια και διαλέξεις. Μιλάει αρχαία ελληνικά -έχει κάνει απίστευτη μελέτη πάνω σε αρχαία κείμενα από την ελληνιστική περίοδο και άλλους πολιτισμούς και ιστορική έρευνα. Ναι, αυτό θα μου άρεσε να το κάνω κάποια στιγμή. Έχω διάφορα που θέλω να κάνω ακόμα”. Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία, Άση μου.
