ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΧΟΡΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΠΑΓΕΤΩΝΑ;

Χορεύοντας όπως ένας παγετώνας. Όσοι την είδαμε τον περασμένο Μάρτιο, συμφωνήσαμε: Αυτή η παράσταση πρέπει να επαναληφθεί. Ο Έλληνας χορογράφος-αποκάλυψη και το πιο πρόσφατο έργο του είναι και πάλι εδώ. Χορεύοντας, όπως ένας παγετώνας. Από τις 6 έως τις 9 Οκτωβρίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Παγετώνας ή παγοκρηπίδα. Αυτός είναι ο επιστημονικός όρος του τεράστιου ακινητοποιημένου όγκου νερού Larsen C, ηλικίας 10.000 ετών, που βρίσκεται στην Ανταρκτική. Ο Larsen C, με έκταση διπλάσια της Ουαλίας, κινείται τόσο αργά, ώστε αυτή η κίνησή του δεν συλλαμβάνεται από τις ανθρώπινες αισθήσεις. Λες και ο παλμός της κίνησής του απορροφάται από τον χώρο και τον χρόνο. Στην ομώνυμη νέα χορογραφία του Χρήστου Παπαδόπουλου, τα ανθρώπινα σώματα συντονίζονται στον ίδιο αέναο ρυθμό, σε μια ονειρική ακολουθία, όπου προοδευτικά φαντάζουν εξίσου απόκοσμα με το πολικό τοπίο.

Εμείς μιλήσαμε με τους χορευτές της ομάδας και τους θέσαμε δύο ερωτήσεις, μία αναφορικά με το τι θεωρούν πως αποτελεί τον δικό τους παγετώνα (με την έννοια του τι είναι σταθερό για αυτούς μέσα σε όλη αυτή τη μεταβλητότητα) και μία για το βίωσαν την ευρωπαϊκή περιοδεία του Larsen C και πώς νιώθουν τώρα που επιτέλους θα παίξουν στην Ελλάδα;

Ποιος είναι ο δικός σου παγετώνας;

Αντώνης Βαής: Μέσα σε όλη αυτή τη μεταβλητότητα, σταθερό για εμένα είναι το βίωμα του συναισθήματος της αγάπης και η προσωπική μου ενστικτώδης αντίδραση σε κάθε μουσική που με συναρπάζει και με συγκινεί.

Χαρά Κότσαλη: Οι παγετώνες παρά την αίσθηση που ίσως δίνουν ως αμετακίνητοι όγκοι, είναι στην πραγματικότητα τμήματα πάγου που μετακινούνται. Ελάχιστα μεν, αλλά σταθερά μετακινούνται. Αυτή η κρίσιμη και σταδιακή μετατόπιση ταιριάζει με ό,τι μπορώ να αντιληφθώ ως προσωπική σταθερότητα. Ζούμε σε μια πολύ σκοτεινή εποχή, όπως πολλές από αυτές που έχει περάσει η ανθρώπινη ιστορία, με τη διαφορά ότι τώρα δεν έχουμε επίγνωση του σκοταδιού μας. Τρεφόμαστε από ένα ψευδοφως, τρώμε τα ψίχουλα ενός κατακερματισμένου και απολίτικου δικαιωματισμού και κατοικούμε σε κόσμους ψηφιακής υπεραναπλήρωσης. Μέσα σε μια τέτοια συνθήκη,αυτό που με ανακουφίζει είναι η ιδέα – ή ιδεοληψία για άλλους- ότι τα πράγματα μπορούν να είναι και αλλιώς. Στην άγρια ανηφόρα της επιβίωσης, των ατομικών σαξές στόριζ και της αυτοεκπλήρωσης ,η δική μου πίστη και σταθερό σημείο αναφοράς είναι ότι η ζωή αξίζει να περπατιέται μέσα από το συλλογικό δρόμο.

Γεώργιος Κοτσιφάκης: Η αγάπη για τους ανθρώπους της ζωής μου που με τον καιρό διογκώνεται και απλώνει παράλληλα με τη σταδιακή ενηλικίωση που βοηθάει να συμφιλιωθώ με τις υπαρξιακές μου ανησυχίες. Αυτές είναι οι 2 σταθερές για εμένα, οι οποίες όμως έχουν κίνηση. Ο παγετώνας παρόλο που θυμίζει κάτι ψυχρό και αφιλόξενο, έχει και μια αίσθηση διαρκούς συντήρησης και ισορροπίας. Και όταν όλα μοιάζουν να αλλάζουν σε ρυθμούς που δεν τους προλαβαίνω , προσπαθώ να μένω στα πόδια μου και αν γλιστράει, να κάνω πατινάζ.

Σωτηρία Κουτσοπέτρου: Ο παγετώνας μου είναι η αγάπη μου για την κίνηση η οποία είναι συμπαγής και εκτεταμένη, αλλά όμως σταδιακά μεταβάλλεται αργά και με ταξιδεύει μέσα στα χρόνια.

Μαρία Μπρεγιάννη: Ο προσωπικός μου παγετώνας είναι το σώμα μου, μαζί με την επιτακτική ανάγκη που έχει για συντήρηση και φροντίδα, τον όγκο πληροφοριών που εμπεριέχει και την απόλαυση που είναι δυνατό να μου προσφέρει. Το σώμα μου θα είναι αυτό που θα με συντροφεύει όσο ζω και θα λιώσει και αυτό κάποια στιγμή όπως ένας παγετώνας.

Αλέξανδρος Νούσκας Βαρελάς: Νομίζω πως η αποδοχή της μεταβλητότητας είναι η μόνη σταθερά που μπορώ να αναγνωρίσω. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Αυτή η αποδοχη μου φέρνει μια γείωση που χρειάζομαι. Γιατί νιώθω πως η ζωή απαιτεί προσαρμοστικότητα με τον πιο οργανικό τρόπο, ακόμα και αν ενυπάρχει βία και παραδοξότητα πολλές φορές στις αλλαγές. Χωρίς να υπονοώ ότι είμαστε έρμαια των αλλαγών, υπάρχει πάντα η διεκδίκηση, απλώς στην ουσία κανένας παγετώνας δεν μένει σταθερός, είναι ενάντια στην φύση των πραγμάτων και πιστεύω προσφέρει μια λύτρωση να το αποδέχεται κάνεις αυτό.

Ιωάννα Παρασκευοπούλου: Θα απαντήσω ως σταθερά σημεία την προσπάθεια, την ανάγκη και τη διαρκή αναζήτηση να πιστεύω σε κάτι.

Πώς βιώσατε την ευρωπαϊκή περιοδεία του Larsen C και πώς νιώθετε που θα παίξετε επιτέλους στην Ελλάδα;

Αντώνης Βαής: Η ευρωπαϊκή περιοδεία του “Larsen C” υπήρξε έως τώρα ένα απαιτητικό μα και τόσο πλούσιο ταξίδι. Οι εμπειρίες που βιώνω με τους εξαιρετικούς συνοδοιπόρους μου, κάνουν την καθημερινότητα μας πιο ουσιαστική και επανατροφοδοτούν το καλλιτεχνικό έργο. Νιώθω τυχερός που μπορούμε να μοιραστούμε το “Larsen C” με το ελληνικό κοινό με το οποίο μας συνδέουν τόσα πολλά.

Χαρά Κότσαλη: Η περιοδεία ενός έργου εκτός Ελλάδας είναι πάντοτε μια πολύτιμη καλλιτεχνική -και όχι μόνο- εμπειρία. Nιώθω πολύ τυχερή που έχω το προνόμιο να ταξιδεύω κάνοντας την δουλειά μου κι εύχομαι αυτό να μπορέσει να γίνεται για όλο και περισσότερες ομάδες και σε διαρκώς καλύτερες συνθήκες. Η χορογραφική δουλειά του Χρήστου έχει διαγράψει πολύ σημαντική πορεία στις Ευρωπαϊκές σκηνές.Το Larsen C δέχτηκε θερμή υποδοχή από το κοινό στους σταθμούς που παρουσιάστηκε μέχρι τώρα κι αυτό μας δίνει μεγάλη ικανοποίηση. Σίγουρα όμως η παρουσίαση στην Ελλάδα έχει ένα ιδιαίτερο βάρος, με την έννοια ότι εδώ είναι οι φιλές και οι φίλοι μας, εδώ δουλέψαμε το έργο, η εδώ αλλόκοτη ζωή μας έφτιαξε αυτό το έργο. Περιμένουμε με ιδιαίτερη χαρά λοιπόν τις παραστάσεις στην Αθήνα!

Γεώργιος Κοτσιφάκης: Όταν επιτέλους ξεκινήσαμε να δείχνουμε τί ετοιμάσαμε όλη αυτήν την περίοδο του εγκλεισμού και των απαγορεύσεων, ήμουν κάπως μουδιασμένος και αναρωτιόμουν αν θα μπορούσαμε να φανούμε χρήσιμοι με τον έργο μας. Έμοιαζε πως λίγος χώρος αναλογεί σε οτιδήποτε άλλο μπροστά στο μέγεθος αυτού που μας συνέβαινε. Η απήχηση και η θερμή υποδοχή όμως που είχαμε σε όλες τις πόλεις που επισκεφτήκαμε, με βοήθησε να πάρω τα πάνω μου και να συνεχίσω πιστεύοντας πως η παρουσία της τέχνης είναι πολύ απαραίτητη στον άνθρωπο και στα καλά και στα άσχημα.

Το ότι επιτέλους θα παίξουμε στην Αθήνα, εκεί όπου ξεκίνησαν όλα με ανακουφίζει και μοιάζει απόλυτα σωστό. Είναι τόσο ωραίο να μοιράζεσαι και να δείχνεις τί δούλευες τόσο καιρό στους φίλους, στους στενούς συνεργάτες, στην οικογένεια σου. Έχω ίσως αγωνία αν και στην Αθήνα θα καταφέρουμε να επικοινωνήσουμε το έργο με τον ίδιο τρόπο όπως στο εξωτερικό. Όταν βρίσκεσαι στον τόπο σου και μοιράζεσαι τη δουλειά σου, πάντα υπάρχουν ανάμεικτα συναισθήματα και το feedback που παίρνεις έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο.

Σωτηρία Κουτσοπέτρου: Είμαστε πολύ τυχεροί που καταφέραμε να ταξιδέψουμε και να παρουσιάσουμε το έργο σε τόσες χώρες στην Ευρώπη μέσα σε αυτή την ασυνήθιστη εποχή. Η επαφή με καινούριο κοινό κάθε φορά σε διαφορετικά θέατρα είναι αναζωογονητική και μοναδική εμπειρία. Τώρα παίζουμε στην Ελλάδα επιτέλους και ανυπομονώ πολύ να παρουσιάσουμε το έργο στο ελληνικό κοινό, στις οικογένειες και τους φίλους μας.

Μαρία Μπρεγιάννη: Η περιοδεία αποτέλεσε μια πολύ ευχάριστη εμπειρία έπειτα από τον αποκλεισμό που βιώσαμε. Ήταν συγκινητικό να βλέπεις τον κόσμο να έρχεται στο θέατρο για να δει χορό κάτω από τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν σε κάθε χώρα λόγω κόβιντ. Παράλληλα εμείς είχαμε το πλεονέκτημα να ταξιδεύουμε σε μια περίοδο που η μετακίνηση έχει γίνει μια δύσκολη υπόθεση, ίσως και προνόμιο. Στην Ελλάδα θα βιώσω πολύ διαφορετικά την παράσταση, θα νιώσω σαν να είναι πάλι πρεμιέρα το οποίο υποθέτω θα με αγχώσει, από την άλλη όμως θα με ενθουσιάσει και θα με ευχαριστήσει περισσότερο που θα το μοιραστώ με αγαπημένα πρόσωπα.

Αλέξανδρος Νούσκας Βαρελάς: Η περιοδεία για μας ξεκίνησε σε μια περίοδο όπου τα πράγματα ήταν λίγο γκρίζα και φοβισμένα. Ακόμα είναι δηλαδή, αλλά έχει αρχίσει και σπάει αυτό σιγά σιγά, το κάπως μουδιασμένο και αμφίβολο. Ωστόσο το έργο αγκαλιάστηκε πολύ ζεστά και αυτό μας έδωσε κουράγιο να συνεχίσουμε. Είναι πολύ όμορφο να νιώθεις αποδοχή σε αυτό που κάνεις. Στην Ελλάδα τώρα, ένας κύκλος ολοκληρώνεται μετά από αρκετό καιρό, γιατί η ελληνική πρεμιέρα ήταν να γίνει πέρσι. Οπότε υπάρχει έντονη προσμονή και χαρά γ’ αυτό το μοίρασμα.

Ιωάννα Παρασκευοπούλου: Η δημιουργία του Larcen C έγινε στην Αθήνα κατά τη διάρκεια του lockdown μέσα σε συνθήκη απαγόρευσης, ανασφάλειας, φόβου κ.ο.κ. Ύστερα από τη δυσκολία της περιόδου, αναβολές και ακυρώσεις, χαίρομαι που μπορέσαμε και μοιραστήκαμε τη δουλειά που κάναμε και το έργο μπόρεσε και εξελίχθηκε μέσα στην επανάληψή του. Τώρα, που έπειτα από αρκετές παραστάσεις στο εξωτερικό, παρουσιάζεται στην επί μετά κοβιντ εποχής Αθήνα, νιώθω σα να σχηματίζεται ένας πρώτος κύκλος παρουσίασής του και το έργο να ξαναρχίζει από εκεί που ξεκίνησε.

Συντελεστές: Σύλληψη & Χορογραφία: Χρήστος Παπαδόπουλος/Χορεύουν: Αντώνης Βαής, Χαρά Κότσαλη, Γεώργιος Κοτσιφάκης, Σωτηρία Κουτσοπέτρου, Μαρία Μπρεγιάννη, Αλέξανδρος Νούσκας Βαρελάς, Ιωάννα Παρασκευοπούλου/Μουσική & Ηχητική Σύνθεση: Γιώργος Πούλιος/Σκηνικά: Κλειώ Μπομπότη/Σχεδιασμός Φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου/Κοστούμια: Άγγελος Μέντης/Δραματουργία: Αλέξανδρος Μιστριώτης/Βοηθός Χορογράφου: Μάρθα Πασακοπούλου/Βοηθός Σκηνογράφου: Φιλάνθη Μπουγάτσου/Οργάνωση Παραγωγής: Ρένα Ανδρεαδάκη, Ζωή Μουσχή/Υπεύθυνοι Φωτισμών Περιοδείας: Σταύρος Καριωτόγλου, Εβίνα Βασιλοπούλου, Αλέξανδρος Μαυρίδης/Τεχνική Διεύθυνση Περιοδείας: Μιχάλης Σιούτης/Οργάνωση Περιοδείας: Κωνσταντίνα Παπαδοπούλου/Διεθνής Διανομή: Key Performance/Ένα έργο του Χρήστου Παπαδόπουλου / Λέων και Λύκος/Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

6 – 9 Οκτωβρίου 2022 | Κεντρική Σκηνή Στέγης Ιδρύματος Ωνάση | 20:30

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις