ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ “ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ” ΤΗΣ GOTH ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ;

Τον περασμένο Νοέμβριο το αλά Tim Burton reboot της Οικογένειας Άνταμς, κοινώς το Wednesday του Netflix, έγινε viral μέχρι και στο TikTok. Η Jenna Ortega έλαμψε με την ενσάρκωση της έφηβης κόρης της γκροτέσκας οικογένειας των “τεράτων”, και μαζί της ο psychobilly ύμνος του 1981, το Goo Goo Muck των Cramps, γνώρισε τη μεγαλύτερη δόξα στη 42χρονη – αισίως – ιστορία του.

Ακολούθησε η απρόσμενη επιτυχία του Lockwood & Co. με το εμπνευσμένο από τους Bauhaus soundtrack του, καθώς και η καλή πορεία που διέγραψε το The Pale Blue Eye.

Λίγες μέρες πριν την κυκλοφορία του Wednesday, οι Bella Hadid, Naomi Campbell και Mariacarla Boscono, μετείχαν μεταξύ άλλων στο goth-inspired show του Riccardo Tisci για τον οίκο Burberry. Τον Δεκέμβρη οι Cure πραγματοποίησαν τρία σερί sold out στη Wembley Arena, ενώ η Siouxsie Sioux επιστρέφει ως headliner στα μεγάλα μουσικά φεστιβάλ, και φυσικά έρχεται το καλοκαίρι και στην Ελλάδα (Παρασκευή 23 Ιουνίου στη σκηνή της Πλατείας Νερού για το Release Athens).

Παράλληλα με τα παραπάνω, αυτόν τον μήνα κυκλοφόρησε η εξαιρετική συλλογή “Young Limbs Rise Again: the story of the Batcave Nightclub 1982-1985” που περιλαμβάνει 90 κομμάτια τα οποία ακούγονταν στη γοτθική Μέκκα των αρχών της δεκαετίας του ’80 του Λονδίνου, και περιλαμβάνει και ένα εικονογραφημένο βιβλίο 80 σελίδων με το artwork του θρυλικού Batcave.

Σε όλα αυτά έρχεται βεβαίως να προστεθεί το μεγάλο Open Air φεστιβάλ που στήνει το Death Disco στην Τεχνόπολη, στις 22 και 23 Ιουλίου του ερχόμενου καλοκαιριού, με μεγάλα ονόματα όπως οι Sisters Of Mercy, She Past Away, Absolute Body Control, Mecano κ.α. Και βέβαια, την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, το “θεματικό μπαρ” που άνοιξε στο Μάντσεστερ με τίτλο “Disorder”, έγινε θέμα συζήτησης και στα ελληνικά social media, μέσα σε λίγες ώρες.

Θα έλεγε κανείς πως βάσει των παραπάνω, το τελευταίο διάστημα εδραιώνεται ένας συμπαγής επαναπροσδιορισμός της goth αισθητικής στα mainstream κλιμάκια της διεθνούς και εγχώριας pop culture, ή αν θέλετε, μια εκλαΐκευση του είδους. Πρακτικά βέβαια, η “σκοτεινή κουλτούρα” δεν έφυγε ποτέ από την επικαιρότητα. Επιβίωνε μέσα από καλλιτεχνικές πτυχές που εμπνέονταν από την αναζήτηση των “γκρίζων” ή λιγότερο προβαλλόμενων, ανθρώπινων πτυχών, και έφταναν σε υψηλές θέσεις των charts, ακόμη κι αν η νέα παραγωγή δεν πατάει απαραίτητα στα “παλιά” μοτίβα και αρχές.

“Η goth ήταν αίσθηση ελευθερίας και ασέβειας. Όλοι μπορούσαμε να ντυθούμε όπως αισθανόμαστε, να κάνουμε ανόητα πράγματα, μπορούσα να παίξω Bowie, Gun Club αλλά και ένα αστείο κομμάτι του Ken Dodd (βρετανός κωμικός). Αυτό το απελευθερωτικό πνεύμα σήμερα, το βρίσκεις πολύ σπάνια”, αναφέρει ο αρθρογράφος Kris Needs, πάλαι ποτέ DJ του Batcave, σε σχετικό αφιέρωμα που έκανε προσφάτως ο Guardian, ανιχνεύοντας το “the dark return of Britain’s spookiest subculture”.

“Ήταν sexy αλλά και ταυτόχρονα τόσο asexual”, λέει αντιστοίχως ο Jonny Slut (AKA Jonny Melton) των θρυλικών Specimen. Σε παρόμοια διατύπωση κινείται και η Cassyette που αποτελεί μια neo-goth ηρωίδα της βρετανικής Gen Z. “Το βασικό εδώ, είναι η συμπερίληψη. Τα νέα παιδιά που ντύνονται “διαφορετικά” δεν εκφοβίζονται όπως παλαιότερα. Επίσης έχω την αίσθηση πως είναι πολύ πιο ενημερωμένα για το τι γίνεται στον κόσμο σε σχέση με παλιά”, προσθέτει η ίδια, μιλώντας πάντα για τη χώρα της, κάτι που, σε μεγάλο βαθμό, αιτιολογεί και την επόμενη ατάκα της.

“Η goth σε βοηθάει να αντέξεις το βάρος της ύπαρξης στην σημερινή εποχή”.

Goth και αμφισβήτηση

Παρακάτω δίνουμε το Βήμα σε ανθρώπους του χώρου, προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε το αν τελικά μπορούμε να μιλάμε για επιστροφή της goth, ή για έναν άλλο τρόπο ανάγνωσής της από τις νέες γενιές.

Από όσα μας λένε, αυτό που προκύπτει είναι πως μεγαλύτερο -ίσως- νόημα από την επαναφορά ή μη του υπο-είδους στα “πράγματα”, έχει το τι πρεσβεύει στο σήμερα για όσους βρίσκουν σε αυτό ένα νεο-ρομαντικό καταφύγιο κόντρα στη δυσοίωνη σκοτεινιά που βρίσκεται εκεί έξω.

Είμαι ο πρώτος που εύχεται να γίνει η πραγματική επιστροφή κάποια στιγμή, χωρίς εισαγωγικά

Για τον Dj/Promoter, Γιώργο Φακίνο, δεν μπορούμε να μιλάμε ακόμη για μια επιστροφή της goth, εντός και εκτός εισαγωγικών. Τουλάχιστον στον βαθμό που είδαμε ένα σχετικό revival το 2005.

“Συγχωρέστε με που από το ξεκίνημα θα ακουστώ σαν απαισιόδοξος γκοθάς , αλλά δεν συμμερίζομαι και τόσο την άποψη για “επιστροφή” της Goth σκηνής στην mainstream κουλτούρα. Με εισαγωγικά ή χωρίς. Ίσως φταίει που το definition μου για το mainstream, το πως ορίζω δηλαδή ότι κάτι φλερτάρει ή είναι τελικά μέρος του mainstream, είναι μάλλον διαφορετικό”, λέει στο The Magazine.

“Έχοντας ζήσει από πρώτο χέρι την Goth σκηνή να είναι μέρος του mainstream, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες και μοιραίες. Το να γίνεις λοιπόν ένα από τα dominant μουσικά κινήματα σημαίνει πως συγκυριακά υπάρχει ένα timing που για κάποιο μαγικό λόγο όλα ματσάρουν και η πλειοψηφία θέλει να πάρει ή να δανειστεί στοιχεία από εσένα (την goth σκηνή εννοώ προφανώς): Κινηματογραφικές ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, λογοτεχνία , Goth clubs να ξεφυτρώνουν σε όλο τον κόσμο (αντί να κλείνουν), fashion designers που να εμπνέονται, catwalks, καινούρια physical καταστήματα ή web shops που να ειδικεύονται σε goth outfits, πρωινάδικα και talk shows να ασχολούνται (με όλα όσα φέρνει αυτό), goth menus σε εστιατόρια και η λίστα συνεχίζεται.

Λογικά κάποιος θα μπορούσε να αντιπαραθέσει “μα το Wednesday έγινε ασύλλυπτη επιτυχία στο Netflix και στυλιστικα το λες goth”. Φυσικά και έγινε επιτυχία (αν και το βρήκα πολύ βαρετό, πιστεύοντας πως ίσως τελικά να λειτουργούσε καλύτερα σε ταινία και όχι σε σειρά που στρέτσαρε όσο δεν πήγαινε) αλλά σίγουρα άγγιξε σε ένα βαθμό την Gen Z, όχι όμως τόσο όσο να έχει το impact που χρειαζόταν για να γίνει μία πραγματική επιστροφή της Goth (τουλάχιστον όχι όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ, επαναλαμβάνω). Γιατί υπάρχουν και αυτοι ταυτόχρονα που άνετα μπορούν να πουν “και τι σχέση έχει το Wednesday με το Goth;”.

Δεν είδα επίσης -για παράδειγμα- ορδές από Jenna Ortega wannabes στο Μοναστηράκι ή οπουδήποτε. Εδώ δεν τις βλέπουμε ούτε καν στα ανάλογα Goth στέκια, ακριβώς επειδή το dressing up δεν υπάρχει καν ως σκέψη ή statement πλέον, γιατί η μιζέρια και το χύμα στο πεζοδρόμιο είναι οι μεγάλοι νικητές του nightlife. Καθώς και clubbing όπως το ξέραμε δεν υφίσταται πλέον , αλλά αυτο είναι μια άλλη (μεγάλη) κουβέντα”.

Προφανώς, και σε όλα αυτά παίζει έναν ρόλο και η υπερκατανάλωση. Όπως συνεχίζει ο Γ. Φακίνος, “δύσκολα λοιπόν, ακόμα και μία τέτοια υπερεπιτυχημένη σειρά να έθετε τις βάσεις για μία “επιστροφή”, ακριβώς επειδή η πλειοψηφία επεξεργάζεται την (όποια) πληροφορία εντελώς διαφορετικά. To 2005 -για παράδειγμα- κάτι σαν το Wednesday θα ήταν αρκετό για το mainstream, το 2023 όχι. Οτιδήποτε, καταναλώνεται αδηφάγα από το κινητό μας μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα και η αμέσως επόμενη πληροφορία είναι ένα scroll μακριά. Έτσι, ακόμα και αν σε αγγίξει κάτι, θα διαρκέσει ελάχιστα. Αλλά ακόμα και αν πάρω αυτές τις σκέψεις μακριά, αναρωτιέμαι, αν έστω μέσω της Wednesday σειράς, νεότερες γενιές μπήκαν σε διαδικασία να ανακαλύψουν την dark μουσική γενικότερα, από τα τελη των 70’s και μέχρι τώρα.

Αν εξαιρέσεις το “Goo Goo Muck” των Cramps (που περισσότερο psychobilly είναι φυσικά, αλλά οι παλιοί γκοθάδες γουστάρουν Cramps), δεν θα το έλεγα. Aκόμα και αν το πάω παραπέρα (ξεπερνώντας δηλαδή το Wednesday και βλέποντας την ακόμα μεγλύτερη εικόνα), η Gen Z (αυτή η μειοψηφία δηλαδή που ακούει Dark/Post Punk/Goth , έστω και με τον λάθος τρόπο, δηλαδή το youtube) θεωρεί ως dark τους Boy Harsher , τους She Past Away , τους Lebanon Hanover και τους Minuit Machine, ακριβώς επειδή τους “μιλάνε” περισσότερο. Που φυσικά και είναι dark όλες αυτές οι μπάντες (και πολλές similar ακόμα τις παίζω στα dj sets μου κάθε φορά – χίλιες φορές από το να παίξω ξανά Sisters Of Mercy δηλαδή), αλλά το point μου είναι πως τελικά δεν ανακάλυψαν τους X-Mal Deutschland, τους Virgin Prunes ή τους Christian Death μέσω αυτών.

Έτσι όμως συνέβαινε πάντα: Αυτοί που κάποτε (για να πάμε σε μία πραγματικά mainstream εποχή για την σκηνή) άκουγαν τους VNV Nation , τους Apoptygma Berzerk , τους Covenant ή τους Combichrist δεν σήμαινε απαραίτητα πως βουτούσαν στις αρχές του genre για να ανακαλύψουν Throbbing Gristle, Cabaret Voltaire, Einstürzende Neubauten, Fad Gadget, DAF, Front 242, Skinny Puppy και Frontline Assembly, για παράδειγμα.

Σημείωσε επίσης πως δεν είναι όλοι δεκτικοί στο να φλερτάρει η dark/goth σκηνή με το mainstream. Οι πιουρίστες της σκηνής , δεκαετίες τώρα , υποστηρίζουν πως είμαστε καλύτερα όταν είμαστε underground και χωρίς πολλά φώτα πάνω μας. Εγώ πάλι πάντα πίστευα το αντίθετο , ακριβώς γιατί αν θέλεις να δεις την σκηνή σου να μεγαλώνει, χρειάζεται ανανέωση και νέα πρόσωπα όπου συναντιόμαστε ή παίζουμε”.

Σχετικά με το τι συμβολίζει η goth αισθητική, μας απαντά:

“H Goth αισθητική συμβόλιζε και πάντα θα συμβολίζει να είσαι outcast, να μην ταιριάζεις στην όποια κοινωνία σου πλασάρεται , ανεξάρτητα από την ηλικία , ανεξάρτητα αν είσαι Gen Z, Millenial ή Gen X και μπορούν να συνυπάρξουν (όχι πάντα αρμονικά είναι η αλήθεια) από αμετανόητοι ρομαντικοί μέχρι libertines. Όπου και αν ανήκεις όμως, η μουσική ενώνει.

Είναι ειρωνικό, αλλά οι τωρινές κοινωνικές συνθήκες μοιάζουν ιδανικές για ένα τετοιο comeback, αλλά σε όλα τα παραπάνω πρόσθεσε φυσικά πως και η έννοια των subcultures , των μουσικών φυλών δηλαδή, δεν υπάρχει εδώ και μερικά χρόνια (όπως έχουμε χιλιοαναλύσει), κάνοντας την όλη κατάσταση ακόμα πιο δύσκαμπτη.

Είμαι ο πρώτος που εύχεται να γίνει η πραγματική επιστροφή κάποια στιγμή (χωρίς εισαγωγικά αυτή την φορά), αλλά είδες , ακόμα και ο οίκος Versace ονόμασε το πρόσφατο fashion show Dark Gothic Goddess και ο κόσμος γύρω μας δεν μαύρισε όπως ίσως να ευχόμασταν…”.

Ένα “safe space” για πολύ κόσμο

Για τον μουσικό Μάνο Καρακατσάνη (The Man & His Failures, Asylum Promises), η goth είναι ένα “safe space” για πολλούς ανθρώπους εκεί έξω. Μιλώντας στο The Magazine, μας λέει πως η -επονομαζόμενη στα διεθνή media- “επιστροφή” της “dark” αισθητικής, μόνο ως κάτι καλό μπορεί να εκλαμβάνεται. Στον οποιοδήποτε βαθμό που μπορεί να υφίσταται αυτή τη στιγμή, ή στον βαθμό που κλιμακώνεται σταδιακά.

“Μόνο ως καλό το βλέπω και θέλω να σημειώσω πως αυτό σταδιακά παρατηρείται την τελευταία δεκαετία. Μιλάμε για μια γεμάτη δεκαετία που χρόνο με τον χρόνο η γκοθ κουλτούρα επιστρέφει στα mainstream πράγματα κι αυτό μπορεί κανείς να το διαπιστώσει από τις σειρές του Netflix μέχρι τις μουσικές που πλέον απενεχοποιημένα έχουν πιο σκοτεινό ήχο με μπάντες σαν τους Boy Harsher να γεμίζουν venues. Όλο αυτό είναι μόνο καλό και εν πολλοίς το προκαλούν και οι εποχές που ζούμε που είναι κάπως πιο σκοτεινές από παλαιότερα”.

Τι γίνεται όμως και η Gen Z ρίχνει ματιές προς αυτή την αισθητική, εμπνέεται σταδιακά όλο και περισσότερο από αυτή και φέρνει ένα νέο “κύμα” new era darkwave χροιάς στα social media; Ο “χορός” της Wednesday άλλωστε, ήταν το μεγαλύτερο σχετικό παράδειγμα.

“Η Gen Z εμπνέεται από τη goth αισθητική γιατί σιγά σιγά αυτό το revival εδραιώνεται και οι νέοι λοξοκοιτάνε τα 80s, τη Siouxsie, τους Bauhaus, τους Sisters of Mercy, τους Joy Division, οπότε σταδιακά εμπνέονται από τους καλλιτέχνες του τότε, ενώ παγκοσμίως στη σκηνή βγαίνουν πάρα πολλά, φρέσκα, νέα ονόματα όπως οι She Past Away, οι δικοί μας Selofan, οι Molchat Doma, οι Drab Majesty. Μιλάμε για ονόματα που κάνουν κανονική καριέρα από τη μουσική τους και γεμίζουν μεγάλους συναυλιακούς χώρους. Αυτοί είναι οι ήρωες του τώρα, οι ήρωες της νέας γενιάς, οι οποίοι αφήνουν μια πολύ σοβαρή παρακαταθήκη που φέρνει δίσκους που ακούγονται και θα ακούγονται για χρόνια. Κατά τη γνώμη μου τα 10s σημείωσαν μια πολύ μεγάλη αναζοπύρωση της σκηνής, χρόνο με τον χρόνο, η οποία πλέον το 2023 έχει υπερεδραιωθεί” μας λέει ο Μ. Καρακατσάνης.

Σχετικά δε, με το τι συμβολίζει για εκείνον η goth culture, απαντά: “Για μένα η goth αισθητική συμβολίζει μια αισθητική που ακολουθώ από την προεφηβεία. Συμβολίζει όλη τη διαφορετικότητα και γι’ αυτό ίσως ταυτίζονται οι νέες γενιές. Ευτυχώς και επιτέλους ζούμε την απενεχοποίηση της διαφορετικότητας σε όλα τα επίπεδα και εκεί έρχεται η goth αισθητική που σου λέει “it’s OK να είσαι διαφορετικός, it’s OK να μην είσαι ίδιος με τους συμμαθητές σου, είναι ΟΚ να νοιώθεις μια μέρα ότι δεν είσαι καλά, δεν γίνεται να μην επηρεάζεσαι. Η goth αισθητική σπάει το clean cut της ποπ κουλτούρας που σου λέει ότι ο κόσμος καίγεται αλλά εμείς περνάμε τέλεια και όλα πάνε καλά και με το που κλείνει η πόρτα του σπιτιού μας, έρχεται το χάος. Η goth αισθητική έρχεται και τα εντοπίζει όλα αυτά με έναν πολύ προσωπικό και πλούσιο τρόπο. Είναι ένα πολύ ωραίο safe space για πολύ κόσμο”.

Πάντα θα υπάρχει μια αφορμή για να επανέρχεται η goth στο προσκήνιο

Ο Νίκος Δρίβας έχει σκιαγραφήσει την ιστορία της ελληνικής σκοτεινής εναλλακτικής σκηνής μέσα από τα βιβλία και τα άρθρα του, ενώ είναι εν ενεργεία μουσικός (Das Noir).

Μιλώντας στο The Magazine τονίζει πως η goth αισθητική, διέπεται κυρίως από την έννοια της διαχρονικότητας. Υπό αυτή την έννοια, ήταν και είναι παρούσα.

“Πάντα θα υπάρχει μια αφορμή για να επανέρχεται η goth στο προσκήνιο της mainstream pop κουλτούρας. Είτε αυτή είναι η επιτυχία μιας ταινίας (Dracula, The Crow) ή σειράς (βλέπε το πρόσφατο παράδειγμα της σειράς Wednesday), η στροφή της μόδας που ανά τακτά διαστήματα υιοθετεί στοιχεία του Goth ενδυματολογικού κώδικα, ή κάποιο νέο συγκρότημα ή καλλιτέχνης που ξανασυστήνει το είδος σε ένα νεότερο κοινό”, τονίζει.

Απαντώντας από τη δική του μεριά στο γιατί οι νέοι στρέφονται στη goth, “γνωρίζοντάς” τη από την αρχή, μας λέει: “Η νέα γενιά, όπως και οι προηγούμενες, πάντα αντλούσαν έμπνευση από το παρελθόν, προσαρμόζοντας τις επιρροές τους αυτές στο σήμερα. Υπάρχει και το παράδειγμα της αναβίωσης του post-punk ήχου, όταν μια νεότερη γενιά ανακάλυψε τους Joy Division. Βλέπουμε αυτή την ανακύκλωση να γίνεται συνέχεια τόσο στη μουσική όσο, ή ίσως ακόμη περισσότερο, και στη μόδα. Βέβαια, οι σταθερές αξίες του dark χώρου, με κυριότερους εκπροσώπους του είδους τους Bauhaus, The Cure και The Sisters Of Mercy, ήταν, είναι και παραμένουν οι στυλοβάτες της σκηνής στιλιστικά”.

Παράλληλα, ο Ν. Δρίβας μας απαντά πως η goth ως δομικό της στοιχείο, φέρει ως γνώμονά της τη δημόσια δήλωση του εσωτερικού κόσμου, του “σκοτεινού”, εκείνου που στη mainstream pop κουλτούρα κρύβεται πίσω από την επιφανειακή απεικόνιση.

“Η Goth αναπτύσσεται στο κενό που αφήνει η παραίτηση και η αδυναμία του επίσημου κυρίαρχου ρεύματος, του mainstream, στον πολιτισμό. Είναι μια έλξη προς τις σκοτεινές τέχνες γενικότερα. Ένα μέσο έκφρασης και πεδίο δημιουργικότητας υπό το πρίσμα του «σκοτεινού». Οι οπαδοί της goth είναι άνθρωποι που φορούν το εσωτερικό τους σκοτάδι, κατά μία έννοια, για να το δουν όλοι. Κάνουν ουσιαστικά, με την εμφάνισή τους μια δημόσια δήλωση. Αυτή η έλξη στο σκοτεινό στοιχείο υπήρχε πάντα στους εφήβους. Που αρχίζουν και ανακαλύπτουν τον εσωτερικό τους κόσμο. Που βλέπουν ότι δεν τους εκφράζει η επιφανειακή και εύπεπτη mainstream pop κουλτούρα. Η σκηνή αυτή πλέον αριθμεί 40 χρόνια ζωής και πιστεύω ότι η διαχρονικότητα της οφείλεται στο ότι οι οπαδοί της ποτέ δεν την εγκαταλείπουν. Προστίθενται σε αυτή συνέχεια οι νεότερες γενιές”.

Είναι και ένα είδος αυτοπροστασίας, μια “πανοπλία”

Για την Ιωάννα Παυλίδου από τους Selofan, οι σύγχρονες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες είναι παρεμφερείς με τα τέλη των 70s, τότε που η goth έκανε τα πρώτα, σταθερά της βήματα. Κοινώς, αποτελεί μια αισθητική, που δείχνει να ενσωματώνεται ως γενικότερο feeling στις επιταγές του “τώρα”, και υπό αυτό το πρίσμα λειτουργεί ακόμη και ως ένας είδος αυτοπροστασίας.

“Αν και ο όρος goth είναι κατά βάση αντίθετος με την mainstream κουλτούρα, έχει εδώ και χρόνια ενσωματωθεί σε αυτή. Κάτι που παλιότερα μου φαινόταν αντιπαθητικό σαν ιδέα, πλέον αντιλαμβάνομαι πως συμβαδίζει με την εποχή μας και πως βοηθά στην διατήρηση και εξέλιξη της σκηνής. Μου αρέσουν πολλές νέες μπάντες, μου αρέσει που μπορεί τυχαία στο αμάξι να ακούσω στο ράδιο dark wave. Εξάλλου πάντα η goth ήταν συνυφασμένη με τον κόσμο της μόδας, ειναι φοβερό που το soundtrack στις πασαρέλες γνωστών οίκων μόδας μπορεί να προέρχεται από φίλους μας. Η Gen Z με την βοήθεια του ίντερνετ έχει εύκολη πρόσβαση σε αυτήν τη μουσική, αλλά και η μουσική επιστρέφει σε αυτούς. Βλέπουμε συνέχεια μεγάλα ονόματα του ’80 να ξαναβρισκονται στην σκηνή. Επίσης οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, η γενικευμένη αίσθηση δηλαδή πως ο πλανήτης και το ανθρώπινο είδος φτάνουν αργά και σταθερά σε ένα τέλμα, είναι παρεμφερείς με τα τέλη του 70, τότε που γεννήθηκε αυτό το είδος. Άρα είναι απολύτως φυσιολογικό ένας νέος να ακούει dark στις μέρες μας, το αντίθετο με παραξενεύει”, απαντά η ίδια στο The Magazine.

Όσο για το τι συμβόλιζε και τι συμβολίζει, μας λέει: “Τον outsider, αυτόν που δεν αισθάνεται κομμάτι του κοινωνικού συνόλου και με την εμφάνιση του, το διακηρύσσει. Look at me but do not touch δηλαδή. Αποστασιοποιείται αλλά και ξεχωρίζει μέσω της εμφάνισης του. Είναι και ένα είδος αυτοπροστασίας, μια “πανοπλία” ενάντια στον υπόλοιπο κόσμο αλλά και άμεσα αναγνωρίσιμος από την υπόλοιπη “φυλή”.