ΜΠΡΑΙΑΝ ΚΡΑΝΣΤΟΝ ΣΤΟ NΕWS 24/7: “ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΝΔΡΩΝ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΛΑΘΟΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΜΑΣ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΕΣ”
Ο πολυβραβευμένος πρωταγωνιστής του Breaking Bad επιστρέφει στις οθόνες μας με τον 2ο κύκλο του δράματος Your Honor και μίλησε για αυτά που αναζητά στους ρόλους του. Το Magazine ήταν εκεί για να ακούσει.
Ο Μπράιαν Κράνστον πάντα έμοιαζε ανίκητος.
Και μες στην οθόνη, όταν ο Γουόλτερ Γουάιτ από τα ταπεινά του ξεκινήματα ως καθηγητής χημείας εξελίσσεται σταδιακά σε φοβερό και τρομερό Χάιζενμπεργκ («Εγώ είμαι ο κίνδυνος!»), αλλά και εκτός αυτής, όταν πάνω στις πλάτες του στηρίχτηκε ένα σαρωτικό σερί εμφανίσεων του Breaking Bad στα βραβεία Έμμυ.
Σεζόν με τη σεζόν ο αντι-ήρωάς του γινόταν όλο και πιο τρομακτικός, και σεζόν με τη σεζόν ο Κράνστον ακολουθούσε κατά πόδας. Για το Breaking Bad κέρδισε 6 Έμμυ– 4 ερμηνευτικά και 2 ως παραγωγός της σειράς. Είναι προφανές πως ένα τέτοιο εμβληματικό κομμάτι τηλεόρασης θα λειτουργεί για πάντα ως σημείο αναφοράς για κάθε ηθοποιό, ό,τι κι αν κάνει στη συνέχεια.
Κάτι που, για κάποιους, μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά. Αντί να κυνηγάς μια διαρκή επανάληψη της καθοριστικής επιτυχίας σου, μπορείς να εξερευνήσεις κάτι διαφορετικό ή να πας την ιστορία λίγο παρακάτω. Κάτι τέτοιο θέλησε να κάνει και στη σειρά Your Honor όπου πρωταγωνιστεί στο ρόλο ενός δικαστή της Νέας Ορλεάνης που μαθαίνει πως ο γιος του σκοτώνει σε αυτοκινητιστικό ένα άλλο παιδί.
Αρχικά τον συμβουλεύει να παραδοθεί μέχρι που μαθαίνει πως το θύμα ήταν ο γιος ενός ισχυρού τοπικού μαφιόζου. Τότε αρχίζει να παραβλέπει κάθε ηθικό του κώδικα και όριο προκειμένου να καλύψει την αλήθεια και να προστατεύσει τον γιο του. Κι αν η διαδρομή του ήρωα στην 1η σεζόν έχει χροιές από Γουόλτερ Γουάιτ, είναι η συνέχεια που αφήνει να φανεί μια διάθεση του Κράνστον για κάτι παραπάνω.
Στη 2η σεζόν, που κάνει πρεμιέρα την Κυριακή 15 Ιανουαρίου στο COSMOTE SERIES HD (και έπειτα με νέο επεισόδιο κάθε Κυριακή στις 23.00, με την 1η σεζόν διαθέσιμη on demand στο COSMOTE TV Plus από τις 15/1), η σειρά αρχίζει πλέον ένα διαφορετικό ταξίδι, μια νέα αναζήτηση: Τι έρχεται μετά από όλα αυτά; Πώς ξαναβρίσκεις μια αίσθηση του εαυτού σου όταν έχεις γκρεμίσει όλα όσα πιστεύεις, όλα όσα εκπροσωπείς και όλα όσα είσαι;
Ο Μπράιαν Κράνστον είχε πολλά να πει, για την ζωή, για την εξιλέωση και για το να παίζεις αυτούς τους συναρπαστικούς χαρακτήρες που παίρνουν πάντα τις λάθος αποφάσεις. Και το Magazine ήταν εκεί για να τον ακούσει και να μεταφέρει μερικές από τις σκέψεις ενός εκ των κορυφαίων τηλεοπτικών ηθοποιών της εποχής μας:
Έχουν τελικά θέση ο θρήνος κι η συγχώρεση σε αυτό τον κόσμο; Πού εντοπίζεται η λύτρωση στην κοινωνία μας; Πολύ συχνά το αναρωτιέμαι.
Το να παίζεις περίπλοκους τηλεοπτικούς χαρακτήρες είναι σαν ένα τεράστιο παζλ. Πρέπει να το χτίσεις υπομονετικά, κομμάτι κομμάτι, αλλά αυτό το παζλ θα πρέπει να συμπληρωθεί χωρίς να έχεις τη βοήθεια του να κοιτάξεις το κουτί και να δεις την την εικόνα του τι φτιάχνεις. Γιατί έχουμε μεν μια ιδέα τι φτιάχνουμε, αλλά δεν ξέρουμε ακριβώς με τι θα μοιάζει όταν θα φτάσουμε εκεί.
Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τα συναισθήματα που απεικονίζουμε και εξερευνούμε. Να τα αγκαλιάζουμε. Να προσπαθούμε να κατανοήσουμε πώς είναι η αίσθηση για εκείνον που τα βιώνει.
Υπάρχει ανεξάντλητο υλικό για εξερεύνηση. Διότι δεν υπάρχει μια σωστή απάντηση για το πώς να αντιμετωπίσει κάθε άτομο τον θρήνο. Αποσχίζεται σε τόσα κομμάτια και φτάνει σε τόσες περιοχές.
Εμείς οι ηθοποιοί τελικά λειτουργούμε κάπως σαν ντετέκτιβ: Αναζητούμε τους συγκεκριμένους τρόπους για την κάθε περίσταση και τον κάθε χαρακτήρα και άνθρωπο. Αυτό μας οδηγεί σε κάτι πολύ φιλοπερίεργο και κάτι μοναδικό, κάτι αληθινά αυθεντικό ως προς την κάθε ανθρώπινη φόρμα που πλάθουμε.
Όλα γίνονται εύπλαστα. Διαθέσεις, σκέψεις, ηθικές, ιδέες.
Αυτή είναι εξάλλου η θεμελιώδης ιδέα για το πώς να κατασκευάσεις μια σεζόν τηλεόρασης. Πρέπει να μείνεις εύπλαστος ώστε να μπορείς να συνεχίσεις να σχηματίζεις και να εξελίσσεσαι.
Οι ηθοποιοί κοιτάμε για πράγματα που δημιουργούν και μια σωματικότητα για τους χαρακτήρες μας. Πώς κουβαλάει τον εαυτό του ο κάθε χαρακτήρας; Στον Μάικλ, που παίζω στο Your Honor, σκέφτηκα ας πούμε πως δε θα νοιαζόταν τι συμβαίνει με το ίματζ του ή τι θα λένε για αυτόν. Δεν είναι σημαντικό. Είναι βυθισμένος στην απόγνωση οπότε δεν νοιάζεται για όλα αυτά. Αλλάζει η κορμοστασιά του, αγριεύουν τα μαλλιά του, χάνει βάρος. Όλα αυτά έπαιξαν ρόλο στο πώς να τον δομήσω σωματικά.
Αυτά που περνάνε οι χαρακτήρες μου στις σειρές πάντα μου επιτρέπουν να αναστοχαστώ πάνω στην προσωπική μου ζωή.
Η σειρά αυθεντικά και ειλικρινά αντιμετωπίζει την απόγνωση και την θλίψη και τον θρήνο στις ζωές μας. Όχι όμως με τρόπο που γιατρεύεται μαγικά στο τέλος μιας τηλεοπτικής ώρας και τώρα εντάξει, προχωράμε, και όλοι γίνονται μαγικά αυτό που ήταν πριν.
Μέρος της διαδικασίας του να αντιμετωπίσεις μια τραγωδία και μια απογοήτευση και έναν θρήνο, είναι να επιτρέψεις στον εαυτό σου να τη ζήσει. Πραγματικά να τη βιώσει, να βυθιστεί, να είναι μέσα της και να μην προσπαθήσει βιαστικά να βγει. Να απλώσεις τα χέρια του γύρω από τη θλίψη, σχεδόν να την καλωσορίσει. Ως τρόπο δηλαδή να επεξεργαστείς και μετά να δουλέψεις για να ανταπεξέλθεις.
Όσο περισσότερο αντιστέκεσαι σε αυτό που σε τρομάζει, τόσο περισσότερο παίρνει μετά η διαδικασία της επούλωσης κι έτσι οξύνονται κι άλλες καταστάσεις στη ζωή σου.
Η στεναχώρια μου επιτρέπει να ωριμάσω.
Και να κατανοήσω καλύτερα τη ζωή, με τα πάνω και τα κάτω της.
Αυτό που θέλουμε τελικά να κάνουμε σε κάθε καλό δράμα είναι να εξερευνήσουμε την ανθρώπινη συμπεριφορά και να είμαστε όσο πιο ειλικρινείς γίνεται κάνοντάς το.
Ιστορίες ανδρών που παίρνουν όλες τις λάθος αποφάσεις, σαν το Breaking Bad, πάντα θα μας φαίνονται συναρπαστικές γιατί δε σταματούν ποτέ να είναι επικρατούσες και στον πραγματικό κόσμο.
Είναι αποτέλεσμα εγωισμού. «Εγώ μπορώ να το κάνω. Εγώ μπορώ να το κοντρολάρω. Δείτε με». Κατά κανόνα, αυτό το σκεπτικό πάντα βάζει ανθρώπους σε μπελάδες.
Στην 1η σεζόν του Your Honor ακολουθήσαμε έναν άντρα που αφήνει την ηθική του πυξίδα στην άκρη ελπίζοντας να λύσει ένα πιο άμεσο ζήτημα. Το έκανε αυτό. Έγινε κάποιος που δεν ήταν. Έχασε τον εαυτό του. Αλλά μετά σκέφτηκα πως αν το λήξουμε εκεί, χάνουμε κάτι πολύ ενδιαφέρον: Το να εξερευνήσουμε το κατά πόσο υπάρχει ζωή μετά την απόγνωση και τη θλίψη.
Υπάρχει δόμηση ανθρώπινου όντος σε τέτοια περίπτωση; Αν ακολουθήσει κάποια ανθρώπινα πρωτόκολλα, να έρθει ξανά σε επαφή με την ανθρωπιά του; Αυτό δεν είναι εξάλλου στο οποίο αποσκοπούμε όλοι μας με τον ένα τρόπο ή τον άλλον; Πώς γυρνάμε από την ηθική μας και συναισθηματική αποδόμηση σε κάτι ανθρώπινο;
Το καταστροφικό σπιράλ είναι πάντα γρήγορο, το σπιράλ προς τα πάνω είναι αργό και επίπονο.
Πάντα έλεγα πως είναι ντροπή για έναν ηθοποιό να έρχεται με ένα μεταφορικό λευκό κομμάτι πηλό και να ρωτάει τον σκηνοθέτη «τι θες να κάνω;». Αυτός ο ηθοποιός δεν έχει κάνει τη δουλειά του.
Στη δουλειά πρέπει να έρχεσαι με ιδέες, πολλές ιδέες. Δικές σου.
Ως ομάδα φυσικά, ο ηθοποιός, ο σκηνοθέτης, ο σεναριογράφος, όλοι βρωμίζουν τα χέρια τους, όλοι μαζί πλάθουν, σχηματίζουν και ξανασχηματίζουν τον ήρωα.
Υπάρχει κάτι εξαγνιστικό στο να βυθίζεσαι στο σκοτάδι με έναν ρόλο. Δεν μας βαραίνει, στην πραγματικότητα. Είναι το κοινό που νιώθει την φλόγα, που παίρνει ό,τι έχουμε να προσφέρουμε. Εμείς εξαγνιζόμαστε. Όταν κάνουμε μια τραγωδία, τείνει γύρω μας να υπάρχει μια ελαφρότητα, στην πραγματικότητα. Πρέπει να αφήσεις την πίεση έξω από τον εαυτό σου, κάπως.
Εύχομαι να υπήρχαν περισσότερες γυναίκες ηγέτες. Θα υπήρχαν λιγότεροι πόλεμοι νομίζω. Ίσως να είναι πάλι κι αυτό γενίκευση. Αλλά είναι μια γενίκευση δεμένη με μια ελπίδα πως μπορεί να υπάρξει κάποτε ένας κόσμος κυριευμένος από καλοσύνη και γενναιοδωρία, για να μπορέσουμε να ζήσουμε.
Κι οι άντρες μέσα μας αυτή την ηρεμία αναζητούμε, αλλά πολύ συχνά δεν ξέρουμε πώς να τη βρούμε. Ή δεν αφήνουμε τους εαυτούς μας να το αποδεχθεί.
Η διαδικασία του να δημιουργήσω ένα δράμα μέσα από τον χαρακτήρα μου ξεκινάει με το να καταφέρω να συνδεθώ με τα μοτίβα. Τι θα έκανες για να φροντίσεις την οικογένειά σου; Οτιδήποτε. Τι θα έκανες για να σώσεις τη ζωή του παιδιού σου; Οτιδήποτε! [ξεφυσάει] ΟΚ, επόμενο βήμα. Μετά, θα γινόσουν εγκληματίας για να το κάνεις αυτό; Ναι, θα το έκανα αν σήμαινε πως το παιδί μου, η οικογένειά μου, θα σώζονταν. ΟΚ λοιπόν. Και χτίζεις το κάθε επόμενο επίπεδο προς τα έξω, μέχρι που ξαφνικά τα πράγματα παύουν να είναι καθαρά. Τώρα ξαφνικά λες «oh my god», είναι πολύ αργά να πάρω πίσω αυτά που συμφώνησα, αυτά που έκανα. Θες να οδηγήσεις τον εαυτό σου σε αυτό το αδιέξοδο για να αφουγκραστείς πρώτα-πρώτα το πώς θα νιώσεις εσύ ο ίδιος.
Για μένα όλα αρχίζουν στο concept και στο στόρι. Είναι σημαντικό; Αντηχεί μέσα μου; Το νιώθω να βυθίζεται στην ψυχή μου; Με κάνει να ονειροπολώ; Αυτά είναι τα σημάδια που αναζητώ.
