“CLIPPED”: NBA, ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΙ Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΓΕΙ Ο ΤΡΑΜΠ

Η κατάρα των Λος Άντζελες Κλίπερς είναι μια από τις γοητευτικές ιστορίες που κυκλοφορούν στο σύγχρονο NBA, από αυτές που η λίγκα ξέρει να υφαίνει και να συντηρεί για να συνοδεύει όσα συμβαίνουν εντός των τεσσάρων γραμμών του παρκέ. Ίσως είναι ο αμερικάνος δημοσιογράφος/media personality, Μπιλ Σίμονς, που την εμπνεύστηκε (την εξηγεί αναλυτικά εδώ), όμως δεν είναι ο μόνος που την χρησιμοποιεί. «Η κατάρα των ΛΑ Κλιπερς» έχει γίνει ομώνυμο βιβλίο, ενώ ως όρος ανήκει στο μοντέρνο λεξικό του NBA χωρίς κανείς να θεωρεί ότι λέει και κάτι πρωτότυπο όταν τη μεταχειρίζεται.

Βλέπετε, οι Κλίπερς είναι η μία από τις πέντε μόλις (σε σύνολο τριάντα) ομάδες του NBA που δεν έχει παίξει ποτέ τελικό. Οι άλλες τέσσερις, μάλιστα, Νέα Ορλεάνη-Σάρλοτ-Μέμφις και Μινεσότα, είναι ομάδες που έχουν μπει αργότερα στη λίγκα, άρα μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι οι Λος Άντζελες Κλίπερς είναι η πιο αποτυχημένη ομάδα στο σύγχρονο ΝΒΑ. Ειδικά, από το 1984 και μετά που εδρεύουν στην «Πόλη των Αγγέλων». (Ξεκίνησαν το 1970 στην ανατολική ακτή ως Μπάφαλο Μπρέιβς και μετακόμισαν το 1978 αλλάζοντας σε Σαν Ντιέγκο Κλίπερς.) Τα συστατικά της κατάρας/αποτυχίας: κακή ανθρώπινη στελέχωση, μνημειώδης ατυχία σε τραυματισμούς, ιστορικά κακές επιλογές σε μεταγραφές, οι Κλιπερς μοιάζουν όποια κι αν είναι η περίσταση να έχουν διαλέξει τη λάθος πλευρά του νομίσματος. Όλα αυτά, φυσικά, συμβαίνουν ενώ (ή εν μέρει επειδή) φυσικά λειτουργούν και στην σκιά των μεγάλων Λέικερς, της πραγματικά επιτυχημένης και λαμπερής ομάδας του Λος Άντζελες. 

Καμία όμως ατυχία εντός του παρκέ, δεν κλόνισε τόσο τον οργανισμό όσο το σκάνδαλο του 2014 που κόστισε στον ιδιοκτήτη τους την αποβολή του από το πρωτάθλημα. Ο Ντόναλντ Στέρλινγκ, real estate κροίσος της δυτικής ακτής, αγόρασε την ομάδα το 1984 και προφανώς ευθύνεται για την κακοδαιμονία της. Πριν μια δεκαετία, όμως, στο περιθώριο των πλέι οφ του 2014, του συνέβη το μοιραίο, αφού διέρρευσαν στο ίντερνετ ηχητικά μηνύματα με ακραίο ρατσιστικό περιεχόμενο που είχε στείλει στη βοηθό/πλατωνικά ερωμένη/ δημόσια φίλη-τρόπαιό του Βανέσα Στιβιάνο. Στο NBA, και σε όλες τις ΗΠΑ, ξέσπασε σάλος. Το κοινό μυστικό της απαράδεκτης συμπεριφοράς του Στέρλινγκ είχε βγει ως τζίνι από το μπουκάλι, κανείς πια δεν μπορούσε -παρότι ήξερε- να σφυρίζει αδιάφορα. Ο Στέρλινγκ, 80 ετών τότε, μέσα σε ένα μήνα αναγκάστηκε να πουλήσει την ομάδα στον πρώην CEO της Microsoft, Στιβ Μπάλμερ, έναντι 2 δισ. δολαρίων. 

 

Το Clipped, η σειρά που FX που έκανε πρεμιέρα στο Disney+ στις 4/6, διατρέχει τις μέρες του σκανδάλου. Βασίζεται σε ένα καταπληκτικό podcast (“The Sterling Affairs”, αν σας κάνει κλικ η ιστορία αξίζει να το αναζητήσετε για μια πιο δημσοιογραφική προσέγγιση), αλλά δε μένει μόνο εκεί. Στα καλά του σημεία, διατηρεί σκόπιμα μια camp trashy αισθητική περιγράφοντας την μαύρη τρύπα του σημείου που συνδέονται η σελέμπριτι κουλτούρα με τον αμύθητο πλούτο. Μιλάει για την κενότητα των ινφλουένσερ, την αναζήτηση της φήμης με κάθε τρόπο και κάθε κόστος (ειδικά σε μια πόλη που η επιφάνεια θριαμβεύει της ουσίας όπως το Λος Άντζελες), τις αδίστακτες σκανδαλοθηρικές ιστοσελίδες, την εποχή των memes στο Ιnstagram, την πλήρη αποενοχοποίηση του σεξ ως μέσου κοινωνικής ανέλιξης, το αναπολογητικό φλεξάρισμα sugar daddies όπως ο Στέρλινγκ που υποδύεται όσο καρικατουρίστικα πρέπει ο Εντ Ο’ Νιλ (ναι, ο Αλ Μπάντι του Παντρεμένοι με Παιδιά). Γι’ αυτό, αν σας τρόμαξε ο μακροσκελής μπασκετικός πρόλογος, μην ανησυχείτε. Η σειρά είναι τόσο μέσα στην εποχή μας που βλέπεται ακόμα κι αν δεν έχετε ιδέα για τους Κλίπερς, την κατάρα τους, το NBA ή ακόμα και το ίδιο το μπάσκετ. 

Από την άλλη το Clipped δε μιλάει μόνο για τη διασημότητα. Το άλλο μεγάλο θέμα του είναι ο τρόπος που η λευκή δύναμη συντηρεί τον ενδημικό ρατσισμό των ΗΠΑ, ακόμα και στην -υποτίθεται- κοινή θέα του επαγγελματικού αθλητισμού. Ο Στέρλινγκ περιφέρει τους παίκτες της ομάδας του, που στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι αφροαμερικανοί, σαν ιδιοκτησία του, σαν να είναι σκλάβοι πολυτελείας στην μπασκετική του φυτεία. Τους αντικεμενοποιεί σε πάρτι που όλοι φοράνε λευκά, τους προβάλλει σαν ένα κινούμενο τσίρκο στους πλούσιους φίλους του που, καμιά φορά, απλά θέλουν να τους αγγίξουν σαν να είναι pets. Στα επίμαχα μηνύματα που προκάλεσαν την πτώση, άλλωστε, λέει στη «βοηθό» του ότι δε θέλει να την βλέπει να φωτογραφίζεται με μαύρους. (Η ίδια, επίσης, σε ένα ενδιαφέρον twist της ιστορίας προσπαθεί να απαρνηθεί το μαύρο χρώμα της.)

 

 

Μόνο που προσπαθώντας να βάλει τον ρατσισμό σε ένα, έστω μοντέρνο, ιστορικό πλαίσιο π.χ. συνδέοντάς τον με τις ταραχές στο Λος Άντζελες το 1992, την υπόθεση του O.Τζ. Σίμπσον που δίχασε τη χώρα, αλλά και το μεταγενέστερο Black Lives Matter κίνημα, το Clipped γίνεται σε σημεία αφόρητα διδακτικό. Μοιάζει να αγωνιά να μπει στην τρέχουσα συζήτηση, να έχει άγχος μήπως και δεν βρεθεί καλή πλευρά της ιστορίας. Αυτήν την κατεύθυνση εξυπηρετεί ο έτερος πρωταγωνιστής, ο κόουτς τότε των Clippers κι σήμερα του Γιάννη Αντετοκούνμπο, στους Μπακς, Ντοκ Ρίβερς. Τον υποδύεται ο Λόρενς Φίσμπερν (κατά δήλωσή του πλήρως άσχετος με το μπάσκετ και τους ήρωες του), δείχνοντας κάπως υπερβολική πυγμή, η οποία ευτυχώς σπάει με κάποιες κόμικ ριλίφ στιγμές π.χ. όταν δέχεται μέσα σε σάουνες συμβουλές τριμαρίσματος των γενιών του. 

Στα θετικά, επίσης, ο χαρακτήρας (αλλά και η ερμηνεία της Τζάκι Γουίβερ) της Σέλυ Στέρλινγκ ως συζύγου του Ντόναλντ, που βρίσκεται σε ένα διαρκές ρόλερκοστερ μεταξύ οργής και σιχαμάρας για τον άντρα που παντρεύτηκε (και για το τι έχει γίνει και η ίδια δίπλα του) και μηχανορραφίας για το πώς θα κρατήσει όρθια την αυτοκρατορία τους. Στα αρνητικά, το σύνηθες των περισσότερων αθλητικών ταινιών/σειρών: οι σκηνές με σπορ δράση, οι σκηνές δηλαδή που παίζεται μπάσκετ είναι πραγματικά κακές. 

 

Το χρονικό της πτώσης του Ντόναλντ Στέρλινγκ είναι μια μίνι σειρά έξι επεισοδιών που εκτός όλων των άλλων σηματοδοτει και μια σπάνια νίκη των Κλιπερς επί των Λέικερς: είναι πολύ καλύτερο από το άθλιο Winning Time που πριν 2-3 χρόνια προσπάθησε να χρονογραφήσει την αυτοκρατορία του Μάτζικ, του Πατ Ράιλι και του Τζαμπάρ στα 80s με τόσο κακό αποτέλεσμα που κόπηκε πριν την ώρα του. Σήμερα, ο Στέρλινγκ, στα 90 του, υποφέρει από αλτσχάιμερ και βαδίζει ατιμασμένος προς το τέλος. Ένας άλλος Ντόναλντ, δώδεκα χρόνια νεότερος με πολλά κοινά φρικτά στοιχεία, όχι μόνο δεν πέφτει αλλά, ετοιμάζεται να ανέβει και πάλι στην κορυφή σε λίγους μήνες που οι Αμερικάνοι θα επισκεφτούν ξανά τις κάλπες.