20 ΧΡΟΝΙΑ MARY’S FLOWER SUPERHEAD: ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΕΓΧΩΡΙΑΣ INDIE ΣΚΗΝΗΣ

Μοιάζει απίστευτο (για μας τους μεγαλύτερους) αλλά οι Mary’s flower Superhead, η εγχώρια μπάντα που ξεπήδηξε σχεδόν ταυτόχρονα με την έκρηξη του αμερικανικού και βρετανικού indie, κλείνει τα 20 χρόνια της. Και για να μας το κάνει πιο ευκολοχώνευτο θα μας το σερβίρει σε ένα μεγάλο πάρτι στην Death Disco την Παρασκευή στις 8 Μαρτίου.

Εμείς μιλήσαμε για δεύτερη φορά με τον Ηλία Σμήλιο (η πρώτη ήταν πριν τρία χρόνια από κοντά στη Θεσσαλονίκη σε μια μεγάλη συνέντευξη που μπορείς να βρεις εδώ), τον άνθρωπο που κρατάει την κιθάρα και τα φωνητικά της μπάντας όλα αυτά τα χρόνια. Και μετά από τέσσερα γεμάτα άλμπουμς, δύο singles, την απρόσμενη σχεδόν διεθνή επιτυχία του “The boy you can’t destroy”, είχαμε να πούμε πολλά για την πορεία τους αλλά και το σήμερα. Τα 20 χρόνια γιορτάζουν, δεν είπε κανείς ότι τελείωσαν εδώ. Το αντίθετο. Ο δρόμος είναι μπροστά.

Είναι κλισέ αλλά δεν γίνεται να μη σας ρωτήσω, τα 20 χρόνια σας κλείνετε άλλωστε. Όταν κοιτάτε πίσω και βλέπετε τους σχεδόν έφηβους εαυτούς σας, πόσο “λογικό” σας φαίνεται ότι πέρασαν τόσα χρόνια; Και γενικά πώς τα πάτε με τον χρόνο; Σας αγχώνει;
Εάν κοιτάξουμε τόσο πίσω στους έφηβους εαυτούς μας και το ξεκίνημά μας, φαίνεται ακόμη πιο μακριά όλο αυτό. Τα 20 χρόνια φαντάζουν λίγα. Από την άλλη, ειλικρινά, δεν έχουμε καταλάβει πότε πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια από τότε που ξεκινήσαμε να παίζουμε μουσική μαζί εμείς οι τρεις. Φταίει ίσως που μεγαλώσαμε μαζί και έχουμε περάσει τόσα πολλά παρέα που απλά…μεγαλώσαμε.

Στην αρχή εμένα προσωπικά με άγχωνε πολύ ο χρόνος και το θέμα του αν θα “προλάβω”… Τώρα δεν με απασχολεί καθόλου.

Τι πετάτε απ’ αυτά τα 20 χρόνια;
Θα σου έλεγα κάποιες μεγάλες παύσεις που είχαμε αλλά εν τέλει έπαιξαν και αυτές τον ρόλο τους.

Αυτά που ονειρευόσασταν έγιναν; Και βασικά, τι ονειρευόσασταν και τις σας έφερε τελικά η ζωή στον τομέα αυτό, της μουσικής;
Πολλά από αυτά που ονειρευόμασταν έγιναν και άλλα όχι. Τα όνειρα, ξέρεις, δεν τελειώνουν ποτέ και δεν πρέπει να τελειώνουν ποτέ. Όλα αυτά τα χρόνια ηχογραφήσαμε δίσκους και τραγούδια που μας αρέσουν ακόμα και σήμερα, κάναμε περιοδείες σε Ελλάδα και εξωτερικό, παίξαμε μαζί με μπάντες που θαυμάζαμε, και κάναμε καλούς φίλους μέσα από τη μουσική. Είναι πολλές οι στιγμές που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.

Αλλά αν με ρωτήσεις τι είναι το σημαντικότερο θα σου απαντήσω με ειλικρίνεια ότι αυτό που λατρεύω είναι ότι συνεχίζουμε να παίζουμε μαζί. Κάθε φορά που βγάζουμε κάτι καινούριο μας προκαλεί τον ίδιο ενθουσιασμό όπως και τότε στην αρχή.

Πώς ήταν η ελληνική indie σκηνή το 2003 και πώς είναι σήμερα από άποψη ευκαιριών, δυνατότητας προβολής μίας δουλειάς, χώρων λάιβ για μία μπάντα; Είναι καλύτερα ή χειρότερα τα πράγματα;
Καμία σχέση το τότε με το τώρα. Εμείς νιώθουμε τυχεροί που ειδικά παλαιότερα παίξαμε τόσα live και είχαμε την προβολή που είχαμε. Τότε υπήρχε μόνο το My Space… Τώρα ο κάθε καλλιτέχνης μπορεί να έχει ένα κομμάτι προβολής μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης χωρίς τη βοήθεια κανενός. Όλοι φαίνονται και όλα είναι μετρήσιμα. Λειτουργεί εντελώς διαφορετικά το όλο πράγμα. Αυτό έχει οδηγήσει και στο να μεγαλώσει πολύ η σκηνή, το οποίο είναι καλό.

Επίσης, έχει και περισσότερους καλλιτέχνες, περισσότερους χώρους, αλλά και πολύ μεγαλύτερο κοινό από τότε, οπότε, ναι, είναι καλύτερα τα πράγματα. Αυτά βέβαια σε ένα γενικότερο πλαίσιο. Για την indie σκηνή συγκεκριμένα, ούτε τότε είχα ξεκάθαρη εικόνα ούτε και τώρα έχω.

Μουσικά; Σας συγκινούν περισσότερο οι ελληνικές μπάντες του τότε ή του σήμερα;
Περισσότερο μας συγκινούσαν, και μας συγκινούν ακόμη και σήμερα, οι μπάντες που έπαιζαν πριν ξεκινήσουμε να παίζουμε εμείς.

Πάντα μωρέ θα βγαίνουν αξιόλογα πράγματα. Απλά τώρα η πληροφορία είναι τόσο μεγάλη που ελάχιστοι δίνουν τη σημασία που τους αρμόζει. Χρειάζεται μεγάλος κόπος για να κρατηθεί κάποιος στο προσκήνιο και από ένα σημείο και μετά χάνεται η ουσία. Αυτό έχει να κάνει λίγο και με την προηγούμενή σου ερώτηση.

Βλέποντας πίσω και ακούγοντας τα πέντε άλμπουμ σας, πού θα βλέπατε κάποια εξέλιξη; Σε ποια σημεία πιστεύετε ότι γίνατε καλύτεροι ή αλλάξατε με τον καιρό;
Σε κάθε καινούριο μας άλμπουμ βλέπουμε εξέλιξη σε σχέση με το προηγούμενο. Είτε σε επίπεδο παιξίματος είτε σύνθεσης είτε παραγωγής. Δεν θα βγάζαμε κάτι καινούριο αν δεν βλέπαμε ότι υπάρχει εξέλιξη. Αλλιώς δεν το θεωρούμε “καινούριο”.

Συμφωνείτε και οι τρεις στο ποιο είναι το καλύτερο σας άλμπουμ;
Συμφωνούμε και οι τρεις ότι δεν έχουμε γράψει ακόμα το καλύτερό μας άλμπουμ.

Τον Ιούνιο του 2007 παίξατε μπροστά σε πέντε χιλιάδες κόσμο στη Θεσσαλονίκη, ανοίγοντας για τους Placebo. Είναι η κορυφαία live στιγμή για σας;
Είναι σίγουρα μια από τις κορυφαίες live στιγμές μας. Τώρα σκέψου τρία παιδιά 24 χρονών να παίζουν με μια από τις τότε αγαπημένες τους μπάντες μπροστά σε 5.000 κόσμο που δεν έχουν ιδέα ότι είμαστε Έλληνες και μας υποδέχονται με μεγάλο ενθουσιασμό σαν ξένη μπάντα (φημολογούνταν ότι το support act ήταν από την Αμερική). Ήταν 40 λεπτά live βγαλμένα από όνειρο.

Σήμερα για ποιους θα θέλατε να ανοίξετε; Ας πούμε μια ξένη μπάντα που να δραστηριοποιείται από το 2010 και μετά.
Αν και δραστηριοποιούνται πριν το 2010 θα σου πω τους LCD Soundsystem.

Η διασκευή σας στο I’m On Fire μου θύμισε φοβερά Sonic Youth. Ετοιμάζετε κάποια δουλειά που θα κινείται σε αυτόν τον ήχο ή ήταν μία και έξω;
Τη διασκευή την είχαμε ηχογραφήσει νομίζω το 2019. Θέλαμε στην παρούσα φάση να βγάλουμε κάτι ακυκλοφόρητο με αφορμή τα live που θα κάνουμε φέτος και πέσαμε πάνω στο “I’m On Fire”. Έχουμε ηχογραφήσει πολλές ιδέες τον τελευταίο χρόνο, αρκετά ετερόκλητες σε ήχο και ύφος, οπότε δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά σε τι ήχο θα κινείται η επόμενή μας δουλειά. Είναι work in progress…

Σήμερα οι περισσότεροι βγάζουν singles παρά ολόκληρα άλμπουμς. Σας τραβάει αυτό ή παραμένετε παραδοσιακοί;
Με την ταχύτητα που κινούνται τα πράγματα σήμερα τα singles σίγουρα εξυπηρετούν πολύ περισσότερο. Όπως ξέρεις όμως είμαστε Θεσσαλονικείς οπότε με την ταχύτητα έχουμε ένα πρόβλημα. Οπότε άλμπουμ… και όποτε βγει.

Το ψάξατε ποτέ με επιμονή για έξω; Για παράδειγμα, διαβασα μία συνέντευξη της Σtella που έλεγε για τότε που της απάντησε θετικά η Sub Pop, και πώς εκείνο το διάστημα έστελνε έξω σε διάφορους τη μουσική της. Εσείς το κάνατε ποτέ;
Όχι, παρόλο που κάναμε ανά καιρούς συναυλίες στο εξωτερικό, δεν μας απασχόλησε ποτέ κυκλοφορία σε εταιρία του εξωτερικού. Για να άξιζε τον κόπο να το προσπαθήσουμε έπρεπε να καλύπτουμε και άλλες προϋποθέσεις, όπως ας πούμε τη συχνότερη παρουσία με live στο εξωτερικό, το οποίο εμείς λόγω άλλων υποχρεώσεων δεν είχαμε τη δυνατότητα να το κάνουμε.

Σκεφτήκατε ποτέ να “ελληνοποιήσετε” τον ήχο σας για να αποκτήσετε μεγαλύτερο κοινό; Και δεν εννοώ μόνο τον στίχο αλλά και τη μουσική, πχ να προσθέσετε πιο “ελληνικά” όργανα ή να παίξετε άλλους ρυθμούς;
Ο ελληνικός στίχος είναι κάτι που έχει γίνει κυρίαρχη τάση τελευταία, και αν με ρωτάς είμαι και πολύ υπέρ. Στη δική μας περίπτωση όμως δεν θα μου κολλούσε αισθητικά… Δεν ξέρω, ίσως έχουμε σκαλώσει στο καλούπι του αγγλόφωνου.

Τώρα ο πειραματισμός στο ρυθμικό κομμάτι ή στο κομμάτι της ενορχήστρωσης, πάντα υπήρχε και συνεχίζει να υπάρχει, αλλά δεν νομίζω να μπαίναμε ποτέ σε διαδικασία να το “ελληνοποιήσουμε” για να αποκτήσουμε μεγαλύτερο κοινό. Όλα τα χρόνια παίζουμε για να έρθει το κοινό προς τα εμάς, όποιο και αν είναι αυτό, και όχι για να πάμε εμείς με τα γούστα του κοινού ώστε να γίνει μεγαλύτερο.

Και κάτι τελευταίο. Πώς φαντάζεστε τα γενέθλια σας στην Death Disco;
Σαν το τρελό party γενεθλίων ενός 20χρονου.