ΑΝΤΑΜ ΝΤΡΑΙΒΕΡ: “ΚΙ ΑΝ ΕΧΩ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΠΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ!”

Δεν υπάρχει κανένας ηθοποιός σαν τον Άνταμ Ντράιβερ.

Μας αρέσει συχνά να περιγράφουμε τα πράγματα που μας αρέσουν ως μοναδικά, αλλά σε κάποιες σπάνιες περιπτώσεις αυτό ισχύει κιόλας. Όπως σε αυτήν του 40χρονού ηθοποιού από το Σαν Ντιέγκο, ένας από εκείνους τους ηθοποιούς που απλά τους κοιτάς και συναρπάζεσαι – θες να ξέρεις τα πάντα για τους χαρακτήρες που υποδύονται.

Τι κρύβεται πίσω από την σχεδόν παράλογη κορμοστασιά του Ντράιβερ, πίσω από μια διαρκή ένταση που νιώθεις να διαπερνά όλο του το σώμα, τα χέρια, τις τεράστιες πλάτες, αυτό το πρόσωπο που είναι σα να το σχεδίασε σκιτσογράφος στην πιο εμπνευσμένη στιγμή της καριέρας του;

Γεννημένος μέσα σε εκκλησιαστική οικογένεια, ο Ντράιβερ είχε από μικρός πάθος για την ερμηνεία, μόνο που το όνειρό του δεν έγινε πραγματικότητα: Το Τζούλιαρντ τον έκοψε κι εκείνος πήγε να υπηρετήσει ως πεζοναύτης, έχοντας προηγουμένως δουλέψεις ως πλασιέ, πουλώντας telemarketing από πόρτα σε πόρτα. Κάτι που έχει ο Άνταμ Ντράιβερ που αμέτρητοι σύγχρονοί του, γεννημένοι και μεγαλωμένοι μέσα στον σωλήνα του Χόλιγουντ, δε θα έχουν ποτέ: Η ζωή κι οι εμπειρίες μοιάζουν στα αλήθεια να έχουν περάσει από πάνω του. Αυτά τα πράγματα, ακόμα κι αν δεν τα γνωρίζεις, με κάποιο περίεργο κι ανείπωτο τρόπο, απλά φαίνονται.

Ο Ντράιβερ υπήρξε από την πρώτη στιγμή μαγνητιστική παρουσία. Έκανε τα πάντα στο Girls της Λένα Ντάναμ ακόμα πιο ενδιαφέροντα από ό,τι έτσι κι αλλιώς ήταν, έδωσε στην σίκουελ τριλογία των Star Wars έναν συναρπαστικό, εκρηκτικό villain που δεν μοιάζει ποτέ να μπόρεσε να μεγαλώσει. Προτάθηκε για Όσκαρ παίζοντας Σπάικ Λι και Νόα Μπόμπακ. Έπαιξε ποιητικό Τζάρμους. Καθήλωσε στο Silence του Σκορσέζε. Πρωταγωνίστησε στο συναισθηματικά τρικυμιώδες Annette του Λεός Καράξ, μια από τις πιο μεγαλεπίβολες ταινίες της δεκαετίας.

Κανείς δεν μοιάζει με τον Άνταμ Ντράιβερ και, σύντομα αν όχι ήδη, κανείς δε θα έχει καριέρα που να μοιάζει με του Άνταμ Ντράιβερ.

Είναι πλέον από τους ηθοποιούς που το όνομά του κολλάει σε ένα πρότζεκτ, κι αυτό αρκεί για να βρει χρηματοδότηση και διανομή– όπως συνέβη και με το Ferrari του Μάικλ Μαν. Μια ταινία που ο μεγάλος σκηνοθέτης (του Heat, του Insider, του Τελευταίου των Μοϊκανών) προσπαθεί να γυρίσει από τα ‘90s αλλά διαρκώς κάτι δεν παίρνει μπροστά.

Τώρα όμως, με την εμπλοκή του Ντράιβερ ως Έντσο Φεράρι (το αφεντικό της θρυλικής ομάδας και ιδιοκτήτης του εργοστασίου σε μια έντονη περίοδο κρίσης) και της Πενέλοπε Κρουζ ως Λάουρα (η σύζυγός του σε ένα γάμο που βυθίζεται), ο Μαν κατάφερε να πάρει το πράσινο φως και να γυρίσει αυτή την ταινία-εμμονή για τον ίδιο.

Σε ένα ηλιόλουστο πρωινό στις αρχές του Σεπτέμβρη, στο ξενοδοχείο Cipriani ανοιχτά της Βενετίας (όπου το Ferrari έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο πλαίσιο του κινηματογραφικού φεστιβάλ), συναντήσαμε από κοντά τον Άνταμ Ντράιβερ για να μάθουμε τι ήταν αυτό που τον συνάρπασε στην φιγούρα του Έντσο, και πώς προσεγγίζει μια καριέρα που δεν έχει όμοια.

Ο σταρ που είδαμε μπροστά μας είναι αφενός (το επιβεβαιώνουμε) τεράστιος. Αλλά επίσης, είναι ένας άνθρωπος που δεν έμοιαζε να έχει προβάρει τις λέξεις του μέχρι τελειότητας, που έψαχνε τις σκέψεις του, που διαρκώς αμφισβητούσε και υπέσκαπτε τον εαυτό του μέχρι να φτάσει σε ένα σημείο που ήθελε ή, πολύ απλά, να στείλει με αυτό τον τρόπο την κουβέντα παρακάτω.

Με ξεκάθαρη ανάγκη για καφεϊνη στην αρχή της συνέντευξης που είχε αντικατασταθεί από ξεκάθαρα υπερβολική καφεϊνη μέχρι το τέλος της, ο Άνταμ Ντράιβερ γέλασε, αμφέβαλε, αναρωτήθηκε, αφέθηκε σε συνειρμούς. Εμείς το απολαύσαμε.

Ποιο ήταν το κλειδί ώστε να καταλάβεις τον Έντσο; Χρειάστηκε να οδηγήσεις αγωνιστικά αυτοκίνητα;
Η ψυχολογία του χαρακτήρα είναι το κυρίαρχο πράγμα ώστε να παίξω αυτό τον άνθρωπο. Κάναμε πολλή προετοιμασία αγώνων. Ακόμα και το σασί των αυτοκινήτων που βλέπουμε στην ταινία είναι αυθεντικό.

Δεν έτρεχα πραγματικά όσο γυρίζαμε την ταινία, αλλά στην προ-παραγωγή με βοήθησε πολύ που οδήγησα τις σύγχρονες Ferrari στη Μόντενα και στην Καλιφόρνια. Αποκτάς επίπονα τη συναίσθηση πως όταν τρέχεις, δεν υπάρχει χώρος για τίποτα άλλο. Κάθε άλλη σκέψη απομακρύνεται στην περιφέρεια.

Είναι σχεδόν το αντίθετο της απόδρασης. Είναι 100% αφοσίωση στις στροφές λόγω των συνεπειών. Σε ένα σημείο να φύγεις εκτός διαδρομής μπορεί να κάνεις ζημιά στον εαυτό σου. Νιώθω πως έπρεπε να οδηγήσω πολύ γρήγορα για να βιώσω τη συναίσθηση του ότι αν κάνεις το λάθος τότε αυτό ήταν. Αυτό παρείσφρησε σε κάθε πτυχή του πώς έπαιξα τον χαρακτήρα.

Ο Έντσο είναι κάποιος που σκέφτεται μπροστά και με εσωστρέφεια. Αν τον ρωτούσες ποια είναι η αγαπημένη του Ferrari θα έλεγε «η επόμενη». Αυτή ήταν η ψυχολογία του. Δεν κάθεται να σκέφτεται την απώλεια του γιου του ή την θλίψη που τον περιβάλλει. Κοίταζε διαρκώς ποια είναι η επόμενη στροφή που είχε μπροστά του. Προετοιμαζόταν. Κρατούσε τα πράγματα για τον εαυτό του – δεν πρόδιδε ποτέ τις τακτικές του.

Αυτή η εμπειρία σου αφήνει κάποια δίψα για την ταχύτητα ή ίσως σε βοηθά να τη δεις με άλλο μάτι;
Δε μου αρέσει να παίρνω ένα αμάξι στην πίστα! Μου άρεσε όταν ήμουν εγώ, η Ferrari και κανείς δεν ήταν γύρω. Αγαπώ τα αυτοκίνητα αλλά όταν ήμουν νεαρότερος δεν είχα λεφτά για αυτά. Τώρα, ακόμα και πριν την ταινία, με ενδιέφεραν, αλλά δεν είχα το μενταλιτέ του οδηγού ταχύτητας και το οποίο είναι κάτι που έμαθα να το εκτιμώ τώρα. Ως απλός θεατής και πεζός έβλεπα τα γρήγορα αυτοκίνητα, μου άρεσε η ταχύτητα αλλά δεν είχα αίσθηση του πόσο επικίνδυνα ήταν ή πόσο παρατεταμένη εστίαση απαιτείται και πόσο σωματικά κοστοβόρο είναι όλο αυτό.

Είναι μια μηχανή, ένα αεικίνητο ρολόι. Είναι δύσκολο να μην το φιλοσοφήσεις αυτό ή να μην το δεις σε σύνδεση με την τέχνη του σινεμά. Υπάρχουν εκατό μικρά πράγματα που όλα πρέπει να δουλέψουν σε απόλυτο συγχρονισμό ώστε να το λειτουργήσει το οτιδήποτε, κι έτσι ακριβώς είναι το να δουλεύεις σε ένα κινηματογραφικό σετ. Το κάνω να ακούγεται βαθύ αλλά, τι να κάνουμε, μπορεί κι αυτό να είναι τέχνη. Όπως το οτιδήποτε.

Μιλώντας για κινηματογραφικά σετ λοιπόν, τι σημαίνει για σένα το σινεμά του Μάικλ Μαν και τι σημαίνει το να δουλεύεις μαζί του στο σετ;
Το να κάνεις μια ταινία μπορεί να είναι πολύ απογοητευτικό γιατί δεν έχεις κανένα έλεγχο πάνω στα στοιχεία. Οπότε απλά ελπίζεις πως δουλεύεις με ανθρώπους που είναι απαιτητικοί και συγκεκριμένοι σε αυτό που θέλουν, ώστε να σε κάνουν να νιώθεις άνεση – με έναν περίεργο τρόπο.

Είμαι σίγουρος πως αυτό που θα πω αφορά όλες τις δουλειές. Αλλά αν δουλεύεις σε ένα σύνολο και παρατηρήσεις πως κάποιος δεν δουλεύει, πως τα θεωρεί όλα δεδομένα, αρχίζεις τότε να κάνεις τη δουλειά τους πέρα από τη δουλειά σου.

Όταν όμως έχεις απόλυτη εμπιστοσύνη στους συνεργάτες σου, τότε δεν σκέφτεσαι καθόλου εκείνο το κομμάτι και αφοσιώνεσαι πλήρως στο δικό σου. Κι ο Μάικλ είναι αυτός ο άνθρωπος για ολόκληρο το σετ. Είναι τόσο πολύ προετοιμασμένος, από χρόνια πριν. Ρώτα τον, δε θα υπάρχει κάποια ιστορική αναφορά που δε θα την ξέρει.

Την ίδια στιγμή όμως, όσο τεχνικά ακριβείς και να είναι, με τον ήχο, με το πού να τοποθετήσει την κάμερα, με το χρώμα, ταυτόχρονα τον ενδιαφέρει πάρα πολύ και το αφηρημένο, κάτι που δεν θα σκεφτόμουν πάντοτε βλέποντας τις ταινίες του. Αλλά είδα ξανά το Heat μεγαλώνοντας και βλέπεις πως είναι ένας δημιουργός που κεντράρει γύρω από τους χαρακτήρες και την ερμηνεία. Παρά την τεχνική του αρτιότητα. Νομίζω του αρέσει να κοντρολάρει αυτά τα πράγματα, αλλά τον ενδιαφέρει πολύ το αφηρημένο και τον εξιτάρει να μην ξέρει τι θα συμβεί ανάμεσα σε σκηνές, και τον ενδιαφέρει να εντείνει τις ερμηνείες μέσα από αυτές τις πτυχές. Οι ταινίες του φαίνονται σε εμένα όλο και περισσότερο πλούσιες όσο περισσότερο κατανοώ τι είναι στα αλήθεια το σινεμά. Είναι κάτι το σπάνιο.

Ο Έντσο είναι πετυχημένος αλλά επίσης αποτυγχάνει.
Νιώθω μια σύνδεση με αυτό. [γελάει]

Είναι κάτι που σου άρεσε αυτό; Σε τράβηξε;
Το να αποτυγχάνω;

Ναι.
Κι αν έχω πράγματα να πω για την αποτυχία! Ρωτάς αν μου άρεσε αυτό στον χαρακτήρα;

Ναι. Γιατί τον βλέπεις, έχει τις επιτυχίες αλλά έχεις και τις χειρότερες στιγμές του. Κι αυτά είναι μαζί στην ταινία.
Πάντα με ενδιαφέρει το πως οι άνθρωποι ανταποκρίνονται στο τραύμα, σε αναποδιές, σε αποτυχίες. Αυτό απλά τον κάνει περισσότερο ανθρώπινο. Αν η ταινία ήταν για τις επιτυχίες του, δεν ξέρω αν αυτό θα ήταν ενδιαφέρον για πολλή ώρα.

Θαυμάζω τους ανθρώπους που δεν αντιδρούν αμέσως συναισθηματικά. Ίσως επειδή εγώ έτσι είμαι στη ζωή μου, και είμαι και φαταλιστής. Αλλά όταν κάποιος είναι πιο μετρημένος… όταν είναι σαν πάπια… [γουρλώνουμε τα μάτια] ξέρεις, εννοώ πως είναι ήρεμος στην επιφάνεια αλλά από κάτω χτυπάει τα πόδια του με μανία, αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που φιλοδοξώ να αποκτήσω. Γιατί είναι κάτι που απλά δεν το έχω.

Κάποιες φορές… κι αυτό είναι πολύ προσωπικό μάλλον, αλλά ξέρεις πώς είναι εμφανές σε όλους αν έχεις άσχημη διάθεση; Αλλά κάποιος που είναι υπεύθυνος μιας εταιρείας, και την ίδια στιγμή η επιχείρησή του καταστρέφεται κι έχει προβλήματα με τον εκτός γάμου γιο του, το να μπορέσει να τα διαχειριστεί όλα αυτά την ίδια στιγμή και να το κάνει αποπνέοντας μια αίσθηση σιγουριάς, αυτό είναι κάτι που θαυμάζω.

Κάνεις κι εδώ ιταλική προφορά, όπως και στο House of Gucci. Πόσο διαφορετική ήταν η διαδικασία;
Φυσικά ήταν διαφορετική! Στο Gucci έπαιζα έναν χαρακτήρα που είχε σπουδάσει εκτός Ιταλίας στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Οπότε αυτά που θα περίμενες, κάποια στερεοτυπικά πράγματα…. δεν εμφανίζονται πάνω του. Δεν θυμάμαι όλα όσα κάναμε σαν προετοιμασία, αλλά ας πούμε υπήρχε περισσότερη έμφαση στα σύμφωνα όταν μιλούσα, γιατί είχε καλύτερη εκπαίδευση. Γενικά αυτό ήταν ένα πολύ κεντρικό κομμάτι του χαρακτήρα του.

Στο Ferrari παίζω έναν χαρακτήρα πολύ πιο στοχαστικό και προερχόμενο από την εργατική τάξη, οπότε δοκιμάσαμε τη διάλεκτο της Μόντενα. Ή έστω μια τέτοια αίσθηση. Δεν θέλαμε σε καμία περίπτωση να το παίξουμε στερεοτυπικά, σα να κοιτάμε τον κόσμο απ’έξω και να τον σχολιάζουμε. Υπήρχε μια ευθύτητα.

Μοιράζεσαι πολλές εκρηκτικές σκηνές με την Πενέλοπε Κρουζ, πώς ήταν να παίζεις απέναντί της;
Συναντάς κάποιους ηθοποιούς με τους οποίους νιώθεις μια άμεση συναδελφικότητα, νιώθεις πως λέτε την ίδια ιστορία. Και δεν χρειάζεται καθόλου pre-production για να τους γνωρίσεις. Στο σετ μαζί, νιώθεις απλά ότι είναι εύκολο. Όταν κάποιος σου δίνει τόσα πολλά είναι εύκολο να παίξεις απέναντί τους. Η Πενέλοπε το έκανε εύκολο για μένα.

Το Ferrari πήρε εξαίρεση από την SAG για να μπορέσετε να έρθετε στο φεστιβάλ [σσ. η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της απεργίας σεναριογράφων και ηθοποιών, καθώς το Ferrari ως ανεξάρτητη συμπαραγωγή είχε εξασφαλίσει την πολυπόθητη εξαίρεση από το σωματείο των ηθοποιών], και χθες μίλησες υπέρ της απεργίας κι υπέρ των ενδιάμεσων συμφωνιών που υπογράφουν πολλές μικρότερες εταιρείες. Πόσο σημαντική ήταν για σένα αυτή η τοποθέτηση;
Ξέρω ότι το μπάτζετ μας ήταν μεγαλύτερο από τη τυπική ανεξάρτητη ταινία, αλλά ήταν και πάλι κάτι σχεδόν σπιτικό η παραγωγή. Σε κάποια φάση έμοιαζε σαν ολόκληρη η Μόντενα να δούλευε στην ταινία μας. Κάποιος που δούλευε στο κέτερινγκ μπορεί κυριολεκτικά το άλλο λεπτό να…. Είχαμε ας πούμε μια βοηθό που δούλευε εκεί ως ΡΑ και μετά μετακινήθηκε σε ένα άλλο τμήμα και μέχρι να τελειώσουμε είχε φτάσει να παίζει στην ταινία. [γελάμε] Όλοι μαζί προσπαθούσαμε να πετύχουμε κάτι.

Η ενδιάμεση συμφωνία ήταν ένα σημαντικό πράγμα να προμοτάρουμε εδώ. Γιατί οι άνθρωποι που δεν δουλεύουν και ζουν μισθό με το μισθό είναι οι περισσότεροι. Βγαίνεις από τη δραματική σχολή, είσαι σε χρέος επειδή θες να γίνεις ηθοποιός. Ζεις παίζοντας σε παραστάσεις off-broadway, εδώ κι εκεί. Και ξαφνικά η βασική σου πηγή εισοδήματος σταματάει. Είναι πολύ δύσκολο. Γι’αυτό είναι σημαντική η ενδιάμεση συμφωνία. Και ρωτάω ξανά: Πώς μπορούν οι μικρότερες εταιρείες να την αποδέχονται, αλλά τα μεγαλύτερα στούντιο να λένε πως η SAG ζητά κάτι το παράλογο;

Υπήρχαν πολλές θετικές αντιδράσεις σε όσα είπες.
Ναι. Δεν συνειδητοποίησα πως θα γινόταν ολόκληρο… εννοώ φυσικά υπέθεσα πως θα μιλούσαμε και για αυτό εδώ αλλά ναι, η αντίδραση μοιάζει πολύ θετική. Από όσο ακούω. Γιατί ήμουν απασχολημένος με το να κοιτάω την ταινία και, εμμμ, να κρίνω την ερμηνεία μου και μετά να χάνομαι στην δίνη όλων των πραγμάτων που θέλω να αλλάξω σε αυτήν. Αλλά μετά φυσικά ξέρεις πώς είναι αυτά, μια ταινία είναι για πάντα [κάνει γκριμάτσα, σα να λέει «και τι να κάνεις»].

Δε σε πήρε τηλέφωνο το αφεντικό του Netflix να σου πει τι διάολο λες [γελάμε].
Όχι όχι όχι. Κανείς δε με παίρνει τηλέφωνο. Εγώ είμαι αυτός που παίρνει πάντα τηλέφωνο. Κανείς δεν παίρνει πίσω.

Αυτό που ανέφερες τώρα… το κάνεις συχνά το να βλέπεις μια ερμηνεία σου και να σε κρίνεις πάρα πολύ αυστηρά;
Και ποιος δεν το κάνει! Ποιος δεν το κάνει; Εσύ δεν γράφεις κάτι; Και να σκέφτεσαι μετά πωπω, μακάρι να μπορούσα να το αλλάξω ή να το επαναδημοσιεύσω. Εντάξει, πρέπει να γίνεται όλο αυτό με ένα τρόπο που δε θα σου τρώει τη ζωή. Και υπάρχουν φυσικά άλλα πράγματα πιο σημαντικά, όπως τα παιδιά, η οικογένεια, ο θάνατος [γελάει αμήχανα]. Αλλά ναι, πιστεύω είναι ένα υγιές πράγμα. Δεν κοιτάζω ποτέ τίποτα που να έχω κάνει. Δε νομίζω πως έχω κοιτάξει ποτέ τίποτα. Αλλά με αυτή την ταινία αποφάσισα να αλλάξω στρατηγική. [μικρό κενό] Εμ, άκου με να μιλάω, κάνω τον εαυτό μου να βαριέμαι.

Ο Μάικλ Μαν είναι ένας ακόμα σπουδαίος σκηνοθέτης με τον οποίο έχεις συνεργαστεί. Σκορσέζε, Μπόμπακ, Ρίντλεϊ Σκοτ… το σκέφτεσαι ποτέ αυτό;
Το σκέφτομαι, κάποιες φορές. Είμαι πολύ περήφανος για τους ανθρώπους με τους οποίους έχω δουλέψει. Αλλά προσπαθώ να μην του δίνω τόση αξία. Είμαι πολύ τυχερός. Είναι δύσκολο να το επεξεργαστείς! Δεν ξέρω στα αλήθεια ποιο είναι το κέρδος, πέρα από το να κάνω τον εαυτό μου να νιώσει αυτό το φοβερό συναίσθημα, ότι αυτοί είναι οι άνθρωποι που έκαναν ταινίες όταν ήμουν παιδί… κάτι που προσπαθώ να μην λέω στον Μάικλ. [γελάει] Είναι οι άνθρωποι που με έκαναν να αγαπήσω το σινεμά.

Insider! Αυτή είναι είναι μια ταινία που λες, θέλω να είμαι κομμάτι της. Γιατί είναι τόσο συγκεκριμένη, οι ερμηνείες είναι τόσο καλές, έχει όλα τα στοιχεία. Και είναι άκρως κινηματογραφική αλλά και προσβάσιμη σε όλους. Ναι, είμαι τρομερά τυχερός που έχω δουλέψει με τους ανθρώπους που έχω δουλέψει.

Ο Μάικλ Μαν λέει πως ετοιμάζει το Heat 2. Θα ήθελες να εμπλακείς;
Ναι, μιλήσαμε για αυτό, και θα το έκανα, ναι. Ο Μάικλ είναι για μένα ένας από εκείνους τους ανθρώπους. Κι ίσως μοιραζόμαστε την ίδια παράνοια γύρω από το να προσπαθούμε να κάνουμε κάτι όσο καλύτερα γίνεται. Όχι με την έννοια της τυραννίας! Αλλά, εχμ, δεν παίρνω ποτέ σαν δεδομένο το ότι είμαι σε μια ταινία γενικότερα, πόσο μάλλον μια ταινία του Μάικλ Μαν, όπου είναι ισχυρές οι πιθανότητες να κάνεις κάτι διαχρονικό και κούλ. Δε θες να το χαλάσεις αυτό.

[μιλάει γρήγορα και σταματάει για μια στιγμή] Σόρι, τώρα έχω πιει πολύ καφέ και υπερεξηγώ τα πάντα! [κάνει παύση, ηρεμεί, μιλάει αργά] Ναι. Μιλήσαμε για το Ηeat 2 και ναι, θα το έκανα. Θα το έκανα χωρίς σκέψη. Γιατί ο Μάικλ είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους. Ναι, από εμένα είναι ναι.