ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΤΟ WALL OF EYES ΤΩΝ THE SMILE ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΛΕΙΠΟΥΝ ΤΟΣΟ ΟΙ RADIOHEAD

Οι Radiohead έχουν να μας δώσουν υλικό από το “A Moon Shaped Pool” του 2016, ωστόσο οι The Smile του Thom Yorke, του Jonny Greenwood και του βιρτουόζου ντράμερ Tom Skinner κυκλοφορούν το δεύτερο κατά σειρά άλμπουμ τους. Κάτι που είναι από μόνο του μια σπουδαία είδηση για τους φανς των Radiohead, μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων το κείμενο.

Οι The Smile ξεκινούν μάλιστα και παγκόσμια περιοδεία, αρχής γενομένης από το Δουβλίνο τον Μάρτιο, ενώ στις 20 Ιουνίου θα βρεθούν και στην Πλατεία Νερού στα πλαίσια του φετινού Release Athens, ως co-headliners των Pulp (περισσότερα ονόματα, θα ανακοινωθούν σύντομα).

Η αλήθεια είναι πως το πρώτο άλμπουμ των The Smile, το “A Light for Attracting Attention”, άφησε υποσχέσεις για μια ανάλογη συνέχεια ρίχνοντας κλεφτές ματιές στις πιο νεανικές στιγμές των Radiohead, σε αρκετά του σημεία. Έκανε δε σαφές, πως η μπάντα δεν στήθηκε για μια one-off κυκλοφορία, αλλά δομήθηκε για να μπορεί να έχει κομμάτια που θα υποστηρίξει σε συναυλιακό περιβάλλον. Την παραγωγή στο άλμπουμ του 2022 είχε κάνει άλλωστε ο Nigel Godrich, υπεύθυνος για όλες τις κυκλοφορίες των Radiohead, με το τρίο να μένει ευλαβικά στο comfort zone εργασίας του.

Στο δεύτερο άλμπουμ τους ωστόσο, θέση παραγωγού αναλαμβάνει ο Sam Petts-Davies που έχει δουλέψει με τους Yorke και Greenwood στο “A Moon Shaped Pool”, ενώ έχει συνεργαστεί και με τους Roger Waters και Warpaint. Στο “Wall of Eyes” συμμετέχει επίσης η Σύγχρονη Ορχήστρα του Λονδίνου (London Contemporary Orchestra) που με τη σειρά της έχει συνεργαστεί με σπουδαία ονόματα όπως οι Foals, οι Belle & Sebastian, Arcade Fire, Goldfrapp, Taylor Swift και πολλοί άλλοι. Η ηχογράφηση των οκτώ κομματιών του “Wall of Eyes” έγινε στην Οξφόρδη και στα ιστορικά Abbey Road Studios στο Λονδίνο. Στο κομμάτι “Friend of a Friend” χαρίζει επίσης το σαξόφωνό του ο σπουδαίος συνθέτης τζαζίστας Robert Stillman.

Το Magazine είχε την ευκαιρία να ακούσει τον δίσκο λίγες μέρες πριν κυκλοφορήσει.

Θα μπορούσε κανείς να πει πως στο “Wall of Eyes” θα συντονίζονταν άψογα tracks σαν το αγαπημένο “Jigsaw Falling into Place” από το “In Rainbows”, ή το “Burn the Witch” από το “A Moon Shaped Pool”. Ήδη τα πρώτα σχόλια για τον δίσκο είναι διθυραμβικά.

Ο Alex Petridis έγραψε στον Guardian πως οι The Smile “κινδυνεύουν” να επισκιάσουν τους ίδιους τους Radiohead με τις κυκλοφορίες τους και τη συνέπειά τους, στο Reddit επίσης τα σχόλια είναι αποθεωτικά για τα πρώτα κομμάτια που έχουν κυκλοφορήσει, το ομότιλο “Wall Of Eyes”, και τα “Friend of a Friend” και “Bending Hectic”. Να αναφέρουμε εδώ πως τα σκίτσα που συνοδεύουν τα animation βίντεο για τα “Friend of a Friend” και “Bending Hectic” είναι δημιουργίας Stanley Donwood, προσδίδοντας και με αυτόν τον τρόπο, έναν γνώριμο “radiohead-y” (sic) χαρακτήρα.

Παράλληλα, το συγκρότημα ξεκίνησε από χθες και screening events για την νέα τους δουλειά σε 12 επιλεγμένους κινηματογράφους σε όλο τον κόσμο (δυστυχώς εδώ δεν περιλαμβάνεται η χώρα μας).

TRACK BY TRACK

Ο δίσκος εκκινεί με τη distorted μπαλάντα του “Wall Of Eyes” το οποίο συνοδεύεται από ένα βίντεο κλιπ την επιμέλεια του οποίου υπογράφει ο Paul Thomas Anderson (θα έχει την επιμέλεια και για το βίντεο του “Friend Of A Friend”).

Το “Teleharmonic” κλιμακώνεται υπέροχα από το 2ο λεπτό του και μετά, και σίγουρα είναι ένα από τα κομμάτια που περιμένουμε να ακούσουμε στη live εκδοχή του. Τα ως τώρα δείγματα, είναι μαγικά, ενώ οι στίχοι αναδύουν μια απροσδιόριστη δυστοπία μέσα από το τέμπο μιας εθιστικής μπασογραμμής. “In all that fire, In all that ice, Where are you taking me?”.

Στο “Read The Room” κυριαρχεί ο Tom Skinner παραδίδοντας μαθήματα σε αυτό που κάνει. Το κομμάτι μάλιστα, από το 2:10 και μετά μετατρέπεται σε ένα fusion – μελωδικό αλλά και ακανόνιστο χάος, με τη φωνή του Yorke να λειτουργεί σαν μουσικό όργανο, ενώ η κιθάρα του Greenwood από το 3ο λεπτό και μετά μας πετάει πίσω στο “The Bends”. Πάρτε μια γεύση εδώ

Η jazz επιρροή του Skinner είναι εμφανής και στο “Under Our Pillows” με το κομμάτι να βυθίζεται σταδιακά σε πιο dark – ψυχεδελικές περιοχές, ανιχνεύοντας δρόμους από τους οποίους πέρασαν οι CAN και οι Camel. “Nowadays eveyone’s for sharing”, σχολιάζει κάπως σκωπτικά εδώ ο Yorke. Γενικά σε όλο το άλμπουμ, ο Skinner δείχνει πιο “ελεύθερος” σε αυτοσχεδιασμούς, ενώ οι ντραμς τους έχουν πιο εμφανή παρουσία.

Πέμπτο κατά σειρά έρχεται το “Friend Of A Friend”, με την αρχή του να θυμίζει αισθητικά το “Pyramid Song” από το “Amnesiac” του 2001. Η συνέχειά του όμως είναι αρκετά πιο 70s με τη χορωδία από πίσω να χτίζει ένα “μουσικό τείχος” που θα ταίριαζε σε ταινία του David Lynch. Η σύνθεση θα μπορούσε να σταθεί εν γένει σε ταινία θρίλερ στην οποία μια μπάντα θα έπαιζε ασταμάτητα κατά την εξέλιξη των πλάνων, καθ’ όλη τη διάρκειά της, κάτι που μάλλον περιγράφει το πνεύμα του δίσκου συνολικά, μιας και δείχνει να διαπνέεται από ένα “αόρατο κακό” το οποίο ενυπάρχει κάπου, εκεί έξω. Ένα κακό που εν προκειμένω, είναι η ίδια η κοινωνία.

Στιχουργικά εδώ ο Yorke γίνεται ανοιχτά πιο κοινωνικοπολιτικός, χωρίς όμως να ξεφεύγει απόλυτα από το γνώριμο, αλληγορικό του μοτίβο.

I guess I believe in an altered state
Where they leave their windows and their doors open wide
Here, the telephone lines are always busy
Unable to give a reason or a straight answer
Buried from the waist down
Stop looking over our shoulder
We need to get it together

Ακολουθεί το “I Quit”, ένα ονειρικό κομμάτι που μας θυμίζει περισσότερο τις πιο προσωπικές κυκλοφορίες του Yorke.

H road movie λογική όμως του “I Quit” μεταδίδεται ως φυσική συνέχεια στους στίχους του “Bending Hectic”, το οποίο βρίσκει τον Yorke ή αν θέλετε, τον πρωταγωνιστή του, να ταξιδεύει στην ιταλική ύπαιθρο προσπαθώντας να αποφύγει ένα εκούσιο τροχαίο ατύχημα. Μουσικά το κομμάτι είναι πραγματικό highlight του δίσκου, με τη συμφωνική ορχήστρα να κεντάει πάνω στους στίχους του Yorke, και στο 6ο λεπτό να έρχεται η κιθαριστική έκρηξη, η λύτρωση και η απογείωση, σε μια από τις καλύτερες στιγμές της συνεργασίας του Yorke με τον Greenwood σε όλη τους την μακροχρόνια, κοινή πορεία.

Ακούστε παρακάτω και θα καταλάβετε. Kαθόλου τυχαίο ότι το συγκρότημα επιλέγει το “Bending Hectic” για να παιχτεί προς το κλείσιμο των εμφανίσεών του.

Το “Wall of Eyes” ολοκληρώνεται μεθοδικά με το “You Know Me” που διαπνέεται από το φαλτσέτο του Yorke, ένα κομμάτι που λειτουργεί ως αυλαία αλλά και ως υπόσχεση για τη συνέχεια.

Εν κατακλείδι, ακούγοντας κανείς το “Wall of Eyes” θα διερωτηθεί τι ακριβώς κάνουν οι The Smile που δεν θα μπορούσαν να κάνουν οι Yorke και Greenwood, ως Radiohead. Εδώ η απάντηση πράγματι, άπτεται περισσότερο στις τάξεις του ψυχολογικού υποβάθρου, παρά του καλλιτεχνικού. Όπως βέβαια έχει δηλώσει ο ντράμερ τους Philip Selway, μέσα στα επόμενα δύο χρόνια θα έχουμε νέο υλικό και από αυτούς, κάτι που θα μας δώσει περισσότερες εξηγήσεις για το πού οδεύουν μουσικά.

Για να “αποδομήσουμε” όμως και τον τίτλο του άρθρου, ναι, μας λείπουν οι Radiohead και ακόμη περισσότερο τα live τους, αλλά θα απολαμβάνουμε – και με το παραπάνω – τους The Smile, για όσο θα υπάρχουν.