ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ 15 ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΤΟΥ 2024 – ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΜΑΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

Το 2024 τελειώνει, και ο απολογισμός όπως κάθε φορά φέρνει στο μυαλό μας όλα τα event και τις συναυλίες που αποτέλεσαν τον μουσικό πυρήνα της χρονιάς μας.

Οι ξένοι καλλιτέχνες που επισκέφτηκαν το 2024 την Ελλάδα έφεραν μαζί τους εντυπωσιακές παραγωγές και σόου υψηλού επιπέδου. Όλοι μαζί – όπως κάθε χρονιά αλλά φέτος ίσως περισσότερο – μοιραστήκαμε στιγμές ενθουσιασμού, δημιουργώντας αναμνήσεις.

Κι αν το 2023 κοινό νήμα των ξένων συναυλιών ήταν “αφήστε στην άκρη τα κινητά σας”, φέτος το ’24 είδαμε περισσότερους καλλιτέχνες να μιλούν για το (καταστροφικό) αποτύπωμά μας στο περιβάλλον, για τον πόλεμο και τα θύματά του, για την αγάπη που θα θέλαμε να μας ενώνει.

Με άλλα λόγια, από την “εξωστρέφεια” του 2023 στραφήκαμε λίγο “προς τα μέσα” ειδικά με καλλιτέχνες όπως οι Massive Attack, ο Nick Cave, η Patti Smith, η Anohni, αλλά και με τους Coldplay και τον Lenny που δεν λυπήθηκαν τα συνθήματα για την ομοψυχία και την συμπαντική αγάπη. Το Release πάλι “σάρωσε” το καλοκαίρι μας. Στη Στέγη και στο Λυκαβηττό συγκινηθήκαμε, στο ΟΑΚΑ “χαοθήκαμε”.

Εντάξει δεν έλειψε η νοσταλγική βουτιά στο παρελθόν με τους Pulp, τους Duran, τους Tindersticks, τους Offspring, τους Puressence, τους Smashing Pumpkins. Στο Ηρώδειο η Loreena McKennitτ έφερε του Κέλτες και ο Ludovico Einaudi όνειρα κινηματογραφικά.

Και τώρα, πάμε δυνατά για τις συναυλίες του 2025.

Οι 15 ξένες συναυλίες που θα θυμόμαστε από το 2024

Coldplay – Με χιλιάδες φωτεινά “βραχιολάκια” στο ΟΑΚΑ

Δύο βραδιές στο Ολυμπιακό Στάδιο και οι Coldplay με το “Music of the Spheres” αποθεώθηκαν από το ελληνικό κοινό το περασμένο καλοκαίρι. Τα φωτεινά LED βραχιολάκια ήταν κάτι που οι Έλληνες συναυλιόφιλοι δεν είχαν ξαναδεί και η εμπειρία ήταν μακρά πιο εντυπωσιακή από οτιδήποτε άλλο. Ένα από τα καλύτερα σόου στον πλανήτη, σκηνοθετημένο και χορογραφημένο στην τελευταία του λεπτομέρεια. Καθηλωτικός φωτισμός, κομφετί, πυροτεχνήματα, μια πραγματική οπτική πανδαισία. Ανέβασαν και τον ZAF στη σκηνή. Οι Coldplay γύρισαν και το βιντεοκλίπ για το τραγούδι “Feels like I’m falling in love” στο Ηρώδειο παρουσία 2.000 θαυμαστών τους, ενώ παρουσίασαν τον δίσκο τους  “Moon Music” με μία διαγαλαξιακή τρισδιάστατη προβολή στο αγαπημένο μας Πλανητάριο.

Lenny Kravitz –  Όλα τα Σ’αγαπώ που ακούστηκαν στη Γη

Όσοι έφυγαν για διακοπές και… δεν είδαν τον Lenny στο ΟΑΚΑ έχασαν ένα πραγματικά φανταστικό ροκ σόου, που τα είχε όλα. Δυνατά riffs, έμπειρους μουσικούς, σεξαπίλ και ταξίδι σε επιτυχίες των 90ς. Ο Lenny δεν έβγαλε το μπουφανάκι του, αλλά μας είπε όλα τα Σ’αγαπώ που ακούστηκαν στη Γη. Δεκαέξι χρόνια μετά τη συναυλία του στο Terra Vibe στη Μαλακάσα είδαμε τον Lenny στα δεύτερα -ήντα, να τραγουδάει τα παλιά αλλά και καινούργια τραγούδια από τον δίσκο “Blue Electric Light” (2024). Αποκάλυψη της συναυλίας  η αγριόγατα ντράμερ (και καθηγήτρια μουσικής, στον Παναμά) Jas Kayser. Και το σύνθημα της βραδιάς, “αγαπάτε αλλήλους”. Ο Lenny κατέβηκε στον κόσμο, ευτυχώς που δεν τον άρπαξαν!

Ramstein – Φωτιά και τσεκούρι και Till Lindemann

Το σόου των Rammstein στο ΟΑΚΑ, τον Μάιο του 2024, θα μας μείνει αξέχαστο γιατί κόντεψε να καψαλίσει την… ψαλίδα μας. Θεόρατες φωτιές, εκκωφαντικά ντεσιμπέλ και συγχρονισμένος επικός παλμός με το “Du hast” που έκανε τη γη να τρέμει. Ένας αιχμηρός βιομηχανικός κόσμος, βγαλμένος από το Metropolis του Fritz Lang. Ο Till Lindemann φοράει φλογοβόλα, καβαλάει το περίφημο πέος-κανόνι και πετάει κατάμαυρα κονφετί – σαν ανθρωποφάγα πουλιά της Αποκάλυψης – πάνω μας. Στρόφιγγες και τεράστιοι ανεμιστήρες σε κάνουν να ανησυχείς για το τι θα καταπιεί τους … μπροστινούς στη σκηνή. Και στο τέλος τα μέλη των Rammstein γονατίζουν μπροστά μας σαν Ιππότες και χάνονται στον ουρανό μέσα σε έναν μεταλλικό ανελκυστήρα.

Massive Attack – “Επιταχυντής δράσης για το κλίμα”

Απαρνήθηκαν το Coachella, ευτυχώς σε μας ήρθαν! Η εμφάνιση των Massive Attack στο Release δεν ήταν συναυλία ήταν ένα ντοκιμαντέρ-σεμινάριο πάνω στη μαζική κουλτούρα, τον καπιταλισμό, την παγκοσμιοποίηση, τα συστήματα χειραγώγησης και τόσα άλλα. Ταυτόχρονα η συναυλία ήταν ένα αντιπολεμικό μανιφέστο, ένα σχόλιο για το τι μπορεί να συμβαίνει, όταν εσύ βρίσκεσαι στην ασφάλεια του σπιτιού σου και ψωνίζεις online την δέκατη μάσκαρα. Κάπου αλλού βόμβες και ερείπια. Μια συναυλία γεμάτη από βίντεο και εικόνες από διαφημίσεις, ειδήσεις, ταινίες, τέχνη, τηλεοπτικά σόου, αλλά και σκληρές πραγματικότητες που αφορούν τους “άλλους”. Ένα live σόου δεν μπορεί να μπει σε καμία κατηγορία. Αλλά ήταν ανεπανάλητπο!

Pulp και The Smile στο Release –  Αψήφησαν τον χρόνο

To καλοκαιρινό Release μάς έδωσε την ευκαιρία να ζήσουμε αυτό το “δύο σε ένα”. Σε μία συναυλία είδαμε δύο ρόκερς-θρύλους της ξένης μουσικής σκηνής τον Jarvis Cocker (Pulp) και τον Thom Yorke (Radiohead/νυν The Smile). Μια βραδιά που άνετα μπορεί να μπει στο τοπ 3 όλου του συναυλιακού καλοκαιριού του 2024.

Οι The Smile – Thom Yorke, Jonny Greenwood και Tom Skinner – ήταν πιο καλοί από ό,τι περιμέναμε. Η μπάντα που γεννήθηκε μέσα στη “φυσαλίδα” της πανδημίας ακόμα πειραματίζεται, αλλά έχει ήδη το δικό της στίγμα. Όποτε ο Γιορκ πλησίασε έστω και λίγο το πλήθος μπροστά στη σκηνή, “ανασηκώνονταν” ουρλιαχτά. Όχι τόσα όσα όταν βγήκε ο Jarvis Cocker πάνω στη σκηνή. “Αυτή θα είναι η νύχτα που θα θυμόσαστε για όλη σας τη ζωή” μας είπαν οι Pulp και ο Cocker αψήφισε τον χρόνο. Ψηλόλιγνος μέσα στο βελούδινο κοστούμι του με ελαφριά καμπάνα και βάτες… θα μπορούσες να σκεφτείς ότι βλέπεις τους Pulp καμιά 25αριά χρόνια πίσω.

Duran Duran – Το όνομά μας είναι RIO

Και ύστερα ήρθαν οι Duran! Η μπάντα του Simon LeBon έκανε την Πλατεία Νερού μια ποπ όαση. Πιστοί στο στάιλινγκ της νιότης τους έσκασαν μύτη με κοστούμια, ενώ ο κόσμος καιγόταν. Και μόνο η εισαγωγή του  “Wild Boys” και του “A View to a kill” φτάνει για να μπούμε να παραγγείλουμε online το μπλουζάκι του ΛεΜπον που γράφει Union και έχει ένα φίδι. Απόλυτος θεός του λάιβ όμως ήταν ο Νικ με το πορτοκαλί κοστούμι – κλασικό στιλ αλα Σκληροί του Μαϊάμι. To “Ordinary World” αφιερώθηκε στην Ουκρανία, στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη, ενώ η εικόνα που μας έμεινε ήταν το δίδυμο Λε Μπον και Τζον Τέιλορ να λικνίζονται στη σκηνή, σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Placebo – ” Every you and every me” σε έναν πλανήτη που κινδυνεύει

Και οι Placebo στον Λυκαβηττό έδωσαν πόνο και ήταν καλοί. Χορέψαμε τα “Every you and every me”, “Bitter End” και “Running Up That Hill”, ο Molko δεν έκανε τα τρελά του όπως στην Τεχνόπολη τον Ιούλιο του 2022, και δεν έλειψε η συγκίνηση για την επιστροφή τους μετά από 20 χρόνια μετά στο ίδιο σημείο της Αθήνας. Στο νέο ντοκιμαντέρ των Placebo με τίτλο “This Search For Meaning” o Molko εξομολογείται τα αδιέξοδά του και στυλιτεύει την αδιαφορία μας για τον πλανήτη που κινδυνεύει. Όλο το λάιβ, τα τραγούδια, το στήσιμο και τα visuals ήταν ακριβώς αυτά που έπρεπε, χωρίς να λείψει φυσικά η προτροπή να μην χρησιμοποιούμε τα κινητά μας.

Στο Λυκαβηττό είδαμε και τη σταθερή αξία που λέγεται James, με τον Τιμ Ροθ να πέφτει στην αγκαλιά του κοινού κυριολεκτικά και να τραγουδάει το σπάνιο “Σενιορίτα”. Λίγο πριν από τη συναυλία έκαναν και μια βόλτα στο… Σύνταγμα και είπαν μερικά τραγούδια για τους περαστικούς.

Nick Cave – “Στέναξε” το πιάνο της Στέγης

Πιο εύθραυστος και προσωπικός από ποτέ ο Nick Cave στη Στέγη μαζί με τον Greenwood των Radiohead στο μπάσο ήταν μια ακουστική απόλαυση. Παλιά κλασικά τραγούδια έρωτα, απώλειας, αναζήτησης του θεϊκού αποτυπώματος και του θανάτου, όπως μόνο ο Cave ξέρει να ερμηνεύει. Δύο βραδιές στη Στέγη Ωνάση με ένα λιτό πιάνο και ελάχιστο φωτισμό. Το σόου είχε τραγούδια που “έχουν συρρικνωθεί για να φτάσουν στην ουσία τους και έχουν απεκδυθεί από τα πάντα, ώστε να ξαναβρούμε μία εσωτερική ποιότητα μέσα τους. Είναι στην ωμή τους μορφή, και τους επιτρέπουμε να διεκδικήσουν ξανά τον εαυτό τους και να μιλήσουν μέσα μας διαφορετικά”. Όπως μπορεί να ήταν όταν τα παρουσίασε για πρώτη φορά στους Bad Seeds. Δεν θα ξεχάσουμε την ερμηνεία στο “O Children” για τον κόσμο που αφήνουμε στα παιδιά μας.

Patti Smith – Πώς ακούγεται ο αντιδραστήρας του Τσερνόμπιλ;

Η Στέγη φιλοξένησε για δύο βραδιές το πρότζεκτ “Correspondences” (Αλληλογραφίες, αντιστοιχίες ή ανταποκρίσεις), ήτοι τη διαρκώς εξελισσόμενη πολυετή συνεργασία της Σμιθ με τη Soundwalk Collective – την καλλιτεχνική πλατφόρμα σύγχρονης ηχητικής τέχνης των Stephan Crasneanscki και Simone Merli. Η αίθουσα δονήθηκε από την ανεπανάληπτη προσωπικότητα της 77χρονης Πάτι Σμιθ, την οποία όχι άδικα αποκαλούν μια από τις τελευταίες – ίσως την τελευταία – αυθεντική ποιήτρια της νεοϋορκέζικης punk rock σκηνής. Ένας θρήνος για τη φύση που καταστρέφεται. Μια φωνή από τα βάθη των ωκεανών και ένας πλανήτης που ζητάει βοήθεια. Ήχοι που ξέρουμε ότι έχουν ηχογραφηθεί στο Τσερνόμπιλ δημιουργούν νοερές εικόνες καταστροφής. H βραδιά που μας χάρισε η Στέγη δεν περιγράφεται εύκολα. Επέλεξε να μας αποχαιρετήσει α καπέλα με το “Because the Night”, το οποίο έγραψε μαζί με τον Μπρους Σπρίνγκστιν. 

Judas + Dickinson ίσον μέταλ πανδαιμόνιο στο Release

Bruce ‘εσύ σούπερ σταρ’ και Judas Priest μαζί στο Release 2024! O Bruce Dickinson απέδειξε για άλλη μία φορά ότι είναι καλλιτεχνάρα. Ενας αυθεντικός rock frontman από τα παλιά σε ηλικία 66 ετών (η οποία για τον ίδιο είναι ένας απλός αριθμός και τίποτα άλλο). Για το τέλος ο Dickinson επεφύλαξε και μία μεγάλη έκπληξη.

Με δεδομένο ότι αιώνιος πόθος των οπαδών των Maiden είναι να ακούσουν live το Alexander the Great, ο Bruce πρόσφερε αυτό το εξτραδάκι. Ακολούθησε ο στιβαρός “δερμάτινος” θεός Rob Halford, στα 73 του πια, και μεταξύ άλλων ύμων ακούστηκε το κλασικό “Breaking the Law” που δεν ήταν υπερβολή να γράψουμε ότι τραγουδούσε όλη η Πλατεία Νερού, μεγάλοι και μικροί.

Anohni – Και ένας live διαλογισμός με την Αμπράμοβιτς

Η Anohni ήρθε να μας μιλήσει για την καταστροφή του περιβάλλοντος και του… εαυτού μας σε έναν πλανήτη που χρειάζεται σωτηρία… χθες. Εμφανίστηκε στο Ηρώδειο αφού την προλόγισε με έναν διαλογισμό αναπνοής η Μαρίνα Αμπράμοβιτς, μια από τις πρώτες θαυμάστριές της. Και της Κάλλας επίσης. Για πρώτη φορά μετά από μια δεκαετία, η Anohni (που πιστεύει ότι η μοναδική ελπίδα αυτού του πλανήτη είναι να πάνουν τα ηνία του οι “θηλυκότητες”) παρουσίασε μια σειρά από συναυλίες με τους Johnsons, ερμηνεύοντας τραγούδια από το τελευταίο άλμπουμ της, “My Back Was A Bridge For You To Cross”, καθώς και τραγούδια από όλη τη μουσική πορεία της. Και η αφετηρία της ήταν το Ηρώδειο…

Septicflesh – Έφεραν το σκληρό μέταλ στο Ηρώδειο

Ο απόλυτος χαμός σε ένα sold-out Ηρώδειο, το οποίο σπανιότατα έχουμε ξαναδεί τόσο παθιασμένο. Στην αρχή της περσινής χρονιάς η ραπ μπήκε στο Μέγαρο Μουσικής με τον 12o Πίθηκο. Και τώρα είδαμε και τη μέταλ να ακούγεται στο Ηρώδειο με τους Septicflesh και τους δεκάδες οπαδούς τους που δημιούργησαν ένα κλίμα πανηγυρικό. Οι μεταλάδες φίλοι των Septicflesh έκατσαν δωρικά στις θέσεις τους από νωρίς. Για πρώτη φορά στο Ηρώδειο είδαμε τόσα … μαύρα μπλουζάκια, και επάνω τους στάμπες με όλες τις μέταλ μπάντες και περιοδείες του κόσμου. Η βραδιά κύλησε με συγκίνηση για την πορεία ενός συγκροτήματος που προβάλει τη χώρα μας και στο εξωτερικό.

Maneskin – Μια που τους είδαμε, μια που ο Damiano σφύριξε και έληξε

Και πού να ξέραμε ότι λίγο πιο μετά δεν θα υπήρχαν… Maneskin. Από αυτή την άποψη μάλλον η στιγμή ήταν… ιστορική. Ο Damiano έδωσε ρεσιτάλ στο ΟΑΚΑ, σε μία συναυλία που δεν ήταν η αγαπημένη μας, αλλά είχε τις στιγμές της. Ακούσαμε “μία κάποια” ροκ και είδαμε πολλούς εκπροσώπους της Gen Z να χαίρονται την “επανάσταση”. Ο ημίγυμνος Damiano David σίγουρα ήξερε ότι το συγκρότημα είναι στα .. τελευταία του και ότι ο ίδιος θα χαράξει καινούργια πορεία. Και το “Zitti e Buoni” το ακούσαμε και το πάρτι στο Kool Kids το είδαμε … και αφού ακούσαμε και κανα δύο ιταλικά ροκ η βραδιά ήταν διασκεδαστική. Στο τέλος μερικά κορίτσια κάλυψαν τον ιδρωμένο Damiano με μία ελληνική σημαία. Και ciao…

Αναφορικά με το καλοκαιρινό Ejekt όπως μάθαμε οι KORN ήταν καταπληκτικοί και αποζημίωσαν τους φανς με ασταμάτητη ωμή μέταλ ενέργεια.

Sting – “Eγώ, o κιθαρίστας και o ντράμερ”

Σε άλλο μήκος κύματος -για να μην πούμε σε μια άλλη πραγματικότητα- κινήθηκε το λάιβ του Sting στο Ηρώδειο, το οποίο ήταν για απόλυτα καθήμενους και φανς των The Police. Μιλώντας στο BBC πριν από την έναρξη της περιοδείας του για το “3.0” που τον έφερε και στην Ελλάδα είχε περιγράψει ακριβώς τι θα ακούσουμε: “Αυτό το μουσικό τρίο είναι ευέλικτο. Message in a bottle, Roxanne, Every Little Thing She Does Is Magic: τα τραγούδια είναι αρκετά δυνατά, ώστε να μπορείς να τα αποδομήσεις μέχρι την πιο απλή γυμνή τους ουσία – και πάλι λειτουργούν. Δεν θα υπάρχουν keyboards, δεν θα υπάρχουν τραγουδιστές. Μόνο εγώ, ένας κιθαρίστας, και ένας ντράμερ.” Αυτό συνέβη…στην σκιά της Ακρόπολης.

Amyl and the Sniffers – Σάρωσαν στη σκηνή του Floyd

Το Floyd έχει γίνει ο αγαπημένος μας κλειστός συναυλιακό χώρος στην πόλη και τα όσα ακούσαμε για την τετράδα των Amyl and the Sniffers είναι επικά. Μετά από μιάμιση ώρα “κοπάνημα” όλοι αισθάνονταν ότι πέρασαν μια βραδιά που θα λένε “ήμουν κι εγώ εκεί”. Οδοστρωτήρας ενέργειας η Αmy Taylor που δεν χρειάστηκε πάνω από δύο λεπτά για να αποδείξει πως η σκηνή είναι ο φυσικός της χώρος. Τα “Chewing Gum” και “Security” ήταν οργιαστικά και το “Knifey” συνοδεύτηκε με τα σχόλια της Amy για τις γυναικοκτονίες και τη στήριξη στην Παλαιστίνη.

Στο Floyd είδαμε και τους νοσταλγικούς Puressence και κάναμε βόλτα στα 90ς. Τα “αγόρια” από το Μάντσεστερ που γνωρίστηκαν στο λεωφορείο πηγαίνοντας σε συναυλία των The Stone Roses το ‘90 στο Spike Island πήραν δυνατό χειροκρότημα σε αυτό το δυνατό συναυλιακό comeback.