ΑΝ ΧΑΘΑΓΟΥΕΪ ΣΤΟ NEWS 24/7: “ΜΕ ΤΡΑΒΑΝΕ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΩ”

«Anyway, παραληρώ τώρα, οπότε θα σταματήσω. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω με λόγια. Πρέπει απλά να βλέπεις», μας λέει η Αν Χάθαγουεϊ που έχει χάσει τον ειρμό της αλλά ποτέ την σιγουριά και την ευθύτητά της. «Θα το πω μέσα από τις ταινίες», γελάει.

Επόμενη ερώτηση.

***

Είναι περίεργο το κλίμα στο τζάνκετ για την ταινία She Came to Me της Ρεμπέκα Μίλερ, μια ρομαντική κομεντί που ανοίγει το φεστιβάλ Βερολίνου τον χειμώνα του ‘23 κι η οποία είναι πλέον διαθέσιμη και στην Ελλάδα μέσω VOD (iTunes, Amazon Prime, Google Play, Apple TV+, YouTube, κα).

Στην ταινία, ένας συνθέτης που υποφέρει από writer’s block (Πίτερ Ντίνκλατζ), περνάει ένα one-night stand που του δίνει νέα έμπνευση στη ζωή. Όταν όλα παίρνουν τον δρόμο της, η γυναίκα από εκείνη τη βραδιά (Μαρίσα Τομέι), κλείνει μια ψυχιατρική συνεδρία με την Πατρίσια – που είναι η γυναίκα του συνθέτη. Γύρω τους συμβαίνουν και διάφορα άλλα απρόοπτα που εμπλέκουν της οικογένειά τους, πολλά εκ των οποίων σίγουρα θα μπορέσετε να προβλέψετε βλέποντας την ταινία.

Το φιλμ δεν πήρε ακριβώς ενθουσιώδεις κριτικές για άνοιγμα φεστιβάλ, και κάπως νιώθεις πως το κλίμα έχει χαλάσει. Άλλα πρωταγωνιστικά μέλη του καστ μιλάνε μονολεκτικά, βαριεστημένα, ανέμπνευστα. Άλλα, καθόλου. Άλλα, ακόμα και εχθρικά.

Αλλά όχι η Αν Χάθαγουεϊ (που στην ταινία παίζει την Πατρίσια). Η Χάθαγουεϊ μοιάζει η παντοτινή καλή μαθήτρια, κάτι που το λέμε σε αυτό το context ως 100% απόλυτο κοπλιμέντο, γιατί κάποιες φορές πρέπει να υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να μπορεί να σεβαστεί το χρόνο και την προσπάθεια όλων.

Κι εκείνη δεν ζει την πιο ευχάριστη μέρα της ζωής της, είναι εμφανές. Άνθρωποι είμαστε. Αλλά κάνει κάτι πολύ τίμιο και ενδιαφέρον, που προσωπικά δεν το έχω συναντήσει ξανά. Θέτει τόσο ξεκάθαρα τα όριά της, με ένα τρόπο που σχεδόν καταλήγει σαν in-joke ανάμεσα στους δημοσιογράφους και την ίδια. Αυτά που δεν έχει όρεξη ή θέληση να απαντήσει, τα ξεκόβει κατευθείαν, αλλά πάντα έχει διάθεση να οδηγήσει την κουβέντα κάπου αλλού. Σαν αντάλλαγμα, πες. Είναι επαγγελματίας – και το λέμε και αυτό, ως 100% απόλυτο κοπλιμέντο.

Εξάλλου, δεν είναι πως ακόμα κι έτσι δεν έχουμε μια πολύ ιδέα για το ποια είναι, τελικά, η Αν Χάθαγουεϊ. Μέσα σε μια όχι ιδανική κατάσταση, είναι εκείνη που βουτά βαθιά και παίρνει τον έλεγχο, κι αυτό λέει πάρα πολλά για τον άνθρωπο, αν μας ρωτάτε.

«Αυτό που μου αρέσει είναι να βάζω τα πράγματα σε τάξη. Μου αρέσει πάρα πολύ!», λέει σε ανύποπτο χρόνο κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας στο Regent Hotel του Βερολίνου. Κάτι που, αναμφίβολα, πολλές φορές θα δημιουργεί μέσα της μια εσωτερική σύγκρουση όταν βλέπει χαοτικές καταστάσεις σε πλατό ή σε οποιαδήποτε πτυχή της δουλειάς της. Έτσι δεν είναι;

«Οφείλω να είμαι ΟΚ με αυτό», λέει διπλωματικά. «Δε θα σταματήσω και θα αρχίσω να φωνάζω σε όλους μέχρι τα πράγματα να είναι όπως τα θέλω. Πρέπει να μπορείς να χαλαρώσεις, στο βαθμό που είναι εφικτό φυσικά». Ναι, αλλά… Αλλά;; «Αν κάτι μας αποσπά ή μας στέκεται εμπόδιο, και είναι μέσα στα πλαίσιο του καθωσπρεπισμού να ζητήσω να αλλάξει με κάποιον τρόπο, τότε θα το κάνω», παραδέχεται. «Προτιμώ τα πράγματα να είναι σε τάξη και ήρεμα, αλλά δεν είναι δικός μου ο κόσμος. Δεν είμαι εγώ το αφεντικό».

***

Είναι δίκαιο που η Χάθαγουεϊ είχε τον breakthrough ρόλο της το 2001, γιατί με διάφορους τρόπους ενσαρκώνει ένα κάποιο πνεύμα του 21ου αιώνα. Έχει μια ασυγκράτητη theater kid ενέργεια σε μια ευρύτερη χρονική που τα μιούζικαλ μοιάζουν να κρατούν (παρά τις επιμέρους εξαιρέσεις) μια μάλλον περιφερειακή θέση στα συλλογικά γούστα.

Αυτή η σύγκρουση φαίνεται στην διαδρομή της, που επίσης διαθέτει κάτι το εμβληματικό της εποχής χάρη στον τρόπο με τον οποίο η μαζική κουλτούρα φαίνεται να την μίσησε για κάτι που ποτέ δεν έκρυψε πως είναι.

Δε μπορώ παρά να σκεφτώ την διαβόητη τελετή των Όσκαρ που συμπαρουσίασε με τον Τζέιμς Φράνκο, τότε που εκείνος τρωγόταν με τα ρούχα του και ένιωθε απίστευτα uncool που βρισκόταν εκεί με αποτέλεσμα να φέρεται σαν παιδάκι που το έχουν υποχρεώσει οι γονείς του να ντυθεί καλά για να πάει στον γάμο της γειτόνισσας κι οι αλητάμπουρες φίλοι του τον κοροϊδεύουν από μακριά. Η Χάθαγουεϊ ήταν εκείνη που, φυσικά, προσπάθησε να κρατήσει το βαγόνι πάνω στις ράγες, κι αυτή της την υπερπροσπάθεια είναι σαν ο κόσμος ποτέ να μην της την συγχώρεσε. Ποτέ μην αφήσεις να φανεί πως νοιάζεσαι – ειδικά αν απέναντί σου έχεις έναν ανώριμο που χαχανίζει όλη την ώρα.

Σήμερα η Χάθαγουεϊ, όπως κι άλλες νέες γυναίκες του ευρύτερου φάσματος της ποπ κουλτούρας που μισήθηκαν επειδή βασικά τόλμησαν να υπάρξουν, έχει αποκτήσει επιτέλους τον έλεγχο της περσόνας της στο πλαίσιο μιας ευρύτερης μεταστροφής που συνέβη τα τελευταία χρόνια. Όμως είναι σημαντικό να τονίσουμε πως: Η Αν Χάθαγουεϊ ήταν πάντα εδώ, ήταν πάντα ειλικρινής, κι ήταν πάντα φανταστική.

Ο πρώτος της μεγάλος ρόλος, που αναφέραμε παραπάνω, ήταν σε μια οικογενειακή –και αναπολογητικά κοριτσίστικη– κωμωδία, το Princess Diaries του 2001. «Είμαι πολύ τυχερή. Ο πρώτος μου σκηνοθέτης – εμ, όχι ο πρώτος μου σκηνοθέτης δηλαδή, αλλά ο πρώτος μεγάλος κινηματογραφικός ρόλος που είχα ποτέ ήταν με τον σκηνοθέτη Γκάρι Μάρσαλ, και ήταν για μια ταινία που λεγόταν The Princess Diaries», μου λέει καθώς σχηματίζεται ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό της, σαν εκείνη τη στιγμή να κάνει ένα μικρό ταξίδι και να μην έχει ενδοιασμό να μας πάρει μαζί.

«Με ενδυνάμωσε τόσο πολύ σε αυτή τη διαδικασία, να είμαι όσο πιο λεπτομερής μπορούσα ώστε να πάρω αυτό τον χαρακτήρα που ήταν γραμμένος στη σελίδα και να τον μετατρέψω σε ένα αληθινό πρόσωπο. Οπότε τα πάντα, από τις αφίσες που ήταν στους τοίχους της ως τα παπούτσια που φορούσε, ως το μπάκπακ που κρατούσε, με συμβουλεύονταν στην παραμικρή απόφαση που είχε να κάνει με αυτήν ως χαρακτήρα. Και φυσικά, ήταν μεγάλη η φροντίδα που μου έδειξε ο Γκάρι και στο μοντάζ, γιατί πραγματικά τότε δεν ήξερα τι έκανα», λέει η ηθοποιός.

«Για μένα λοιπόν, η κατανόηση του πώς λειτουργεί η ηθοποιία ήταν ακριβώς αυτό και πάντα λοιπόν φέρνω αυτή την αίσθηση εφευρετικότητας στη διαδικασία», τονίζει. Να, μπροστά μας, στο φεστιβάλ Βερολίνου, η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός που μας εξηγεί πως την κατανόηση του τι είναι η ηθοποιία, την πήρε παίζοντας στο Princess Diaries. Ειλικρινά; Με το ζόρι κρατιόμαστε να μην κάνουμε high five.

Η Χάθαγουεϊ τονίζει πόσο την ενδυνάμωσε ο Γκάρι Μάρσαλ σε εκείνο το αρχικό στάδιο της πορείας της, όπως δεν έχει κρύψει και πώς αντίστοιχα την ενδυνάμωσε κι ο Κρίστοφερ Νόλαν στην πορεία, όταν το Χόλιγουντ, η βιομηχανία και το κοινό είχαν αποφασίσει πως είναι απίστευτα uncool άτομο. Σε μια πρόσφατη συνέντευξη στο Vanity Fair, η ηθοποιός εξομολογήθηκε πως «πολλοί άνθρωποι δεν μου έδιναν ρόλους επειδή είχαν έγνοια για το πόσο τοξική είχε γίνει η ταυτότητά μου ονλάιν».

«Είχα έναν φύλακα άγγελο στο πρόσωπο του Κρίστοφερ Νόλαν, ο οποίος δεν νοιάστηκε για αυτό και μου έδωσε έναν από τους πιο όμορφους ρόλους που είχα ποτέ σε ένα από τα καλύτερα φιλμ που έχω συμμετάσχει». Αναφέρεται φυσικά στο αριστούργημα Interstellar, τη δεύτερη συνεργασία της με τον Νόλαν δυο χρόνια αφότου είχε κατά κοινή ομολογία κλέψει την παράσταση ως Κατγούμαν στο άνισο και διχαστικό Dark Knight Rises.

Την ίδια χρονιά με την Κατγούμαν κερδίζει Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου παίζοντας την Φαντίν στους Άθλιους, ένα μιούζικαλ που αγκαλιάζει πλήρως την over the top δραματικότητα δίνοντας χώρο στην Χάθαγουεϊ να δώσει το κάτι παραπάνω – όσο παραπάνω ήθελε, για την ακρίβεια. Το Όσκαρ ήταν κλειδωμένο από μήνες πριν φτάσουμε στην τελετή. Κι ήταν μια στιγμή κορύφωσης για μια ηθοποιό που έχτιζε εντυπωσιακή φιλμογραφία, παίζοντας κωμωδία όπως το Διάβολος Φορούσε Prada, δράμα σαν το Μυστικό του Brokeback Mountain, αντισυμβατική ρομαντική δραμεντί σαν το Love & Other Drugs, νατουραλισμό όπως στο Η Ρέιτσελ Παντρεύεται για το οποίο επίσης βρέθηκε υποψήφια για Όσκαρ.

Σε αυτή την πορεία προτείνεται και κερδίζει ένα τσουβάλι βραβεία, συνεργάζεται με μεγάλους auteurs σαν τον Κρίστοφερ Νόλαν, τον Τζόναθαν Ντέμι, την Νάνσι Μάγιερς, τον Ανγκ Λι, τον Τζέιμς Γκρέι και, εντυπωσιακά, δείχνει πως δεν φοβάται να αναλάβει παλαβούς ρόλους σε άνισες ή ακόμα και κακές ταινίες, αν της δώσουν τη δυνατότητα να δοκιμάσει τεχνικές και ευρήματα που την ιντριγκάρουν – δες ας πούμε το συμπαθέστατο αλλά ξεχασμένο Colossal (όπου παίζει βασικά ένα ανθρώπινο kaiju), ή το ασήμαντο αλλά φοβερά κεφάτα παιγμένο The Hustle, ή το οριακά φρικώδες The Witches του Ρόμπερτ Ζεμέκις στο οποίο παίζει σε εντυπωσιακή αρμονία με το CGI κομμάτι της εικόνας.

«Έχω κάνει τόσα διαφορετικά είδη ταινιών, έχω παίξει τόσους διαφορετικούς τύπους χαρακτήρα», μας λέει. «Κάποιες φορές είσαι πρωταγωνίστρια της ταινίας, κάποιες φορές είναι β’ ρόλος. Και νομίζω πως πρέπει να έχεις συναίσθηση του πότε έχεις λιγότερο χρόνο στην οθόνη. Έχεις μόνο αυτό τον συγκεκριμένο χρόνο ώστε να παρουσιάσεις ένα πρόσωπο, και εφόσον το σινεμά είναι οπτικό μέσο, οι λεπτομέρειες μπορούν πραγματικά να γεμίσουν έναν χαρακτήρα για το κοινό, όταν δεν έχεις τον χρόνο με το μέρος σου».

Όλα είναι στις λεπτομέρειες και, μην ξεχνάτε, αυτό το έμαθε το 2001 στο Princess Diaries!

Μεγάλο μέρος αυτής της ώθησης το παίρνει από το ίδιο το γεγονός πως έχει επιλέξει να είναι ηθοποιός, όπου πολλές φορές δεν υπάρχει –νά’τος πάλι– ο έλεγχος πάνω σε αυτό που τελικά κάνεις ή παραδίδεις. «Η ίδια η πράξη του να έχεις επιλογή σε αυτό τον κόσμο είναι ένα μεγάλο προνόμιο», λέει. «Και πολλοί ηθοποιοί δεν διαλέγουν τι κάνουν. Κάθεσαι εκεί και περιμένεις. Πας σε μια οντισιόν και ενώ έχεις επιλέξει να είσαι ηθοποιός, δεν διαλέγεις απαραιτήτως τον ρόλο που θα παίξεις».

«Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία για εμένα είναι η διαδικασία του πειραματισμού. Με τραβάνε πράγματα που δεν είμαι απόλυτα σίγουρη αν θα λειτουργήσουν. Με ελκύουν πράγματα που συνδυάζουν τόνους. Όχι όλη την ώρα, και όχι σε απόλυτο βαθμό. Αλλά απλά με τραβάνε ιστορίες που δεν ξέρω αν μπορώ να εξηγήσω», καταλήγει.

Επιχειρεί να συνεχίσει το σκεπτικό για να δει πού θα την οδηγήσει. Οι ιστορίες που δε μπορεί να εξηγήσει, μας λέει πως «αντηχούν μέσα μου με έναν συγκεκριμένο τρόπο, και κάποιες φορές μπορεί να παρουσιάζονται ως μια τεράστια ταινία των 100 εκατομμυρίων και κάποιες φορές θα είμαστε τυχεροί αν μπορούμε να μαζέψουμε 8 εκατομμύρια για πούμε την ιστορία». Κοντοστέκεται και πάει να προσθέσει μια υποσημείωση στον εαυτό της. «Κι είμαι σίγουρη πως για κάποιους σκηνοθέτες, τα 8 εκατομμύρια είναι σε φάση… πλούτος! Anyway, παραληρώ τώρα, οπότε θα σταματήσω», λέει κάπως αμήχανα.

«Έχει όλο αυτό να κάνει με το πώς επιλέγεις να ξοδέψεις τον χρόνο σου και τι ιστορίες θέλεις να φέρεις στον κόσμο. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω με λόγια. Πρέπει απλά να βλέπεις! Απλά θα το πω μέσα από τις ταινίες», σταματάει γελώντας.

 

***

Τα τελευταία χρόνια η Χάθαγουεϊ απολαμβάνει των καλύτερων κριτικών που έχει αποσπάσει συλλογικά στην καριέρα της, οπωσδήποτε τουλάχιστον μετά το Η Ρέιτσελ Παντρεύεται πίσω στο 2008. Ήταν καθηλωτική σε έναν αξέχαστο β’ ρόλο στο Armageddon Time του Τζέιμς Γκρέι, όπου έπαιζε μια μυθοπλαστική εκδοχή της μητέρας του σκηνοθέτη.

Στο περσινό θρίλερ Eileen έπαιξε μια οπερατικού βεληνεκούς ψυχίατρο, μίλια μακριά από Πατρίσια που έπαιξε την ίδια χρονιά στο She Came to Me. Ενώ στο ψυχολογικό θρίλερ Mother’s Instinct, που θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι, παίζει απέναντι στην Τζέσικα Τσαστέιν μια μητέρα που πρέπει να αντιμετωπίσει το χαμό του γιου της.

Κι ανάμεσα σε όλα αυτά κυκλοφορεί τώρα ονλάιν στo Amazon Prime Video η ρομαντική κωμωδία The Idea of You από τον δημιουργό του Hot American Summer, όπου η Χάθαγουεϊ παίζει μια μητέρα που μπλέκει σε ερωτικό δεσμό με τον τραγουδιστή μιας δημοφιλούς boy band. Είναι βασικά μια κινηματογραφική απόδοση ενός ερωτικού fan fiction για τον Χάρι Στάιλς – κι η Χάθαγουεϊ δεν το φοβήθηκε καθόλου.

Υπάρχει κάτι σε αυτή την άρνησή της να μείνει στο ένα σημείο που λειτουργεί. Βρίσκει κάτι ενδιαφέρον στην εναντίωση με τον σύγχρονο κόσμο και τον τρόπο που, όπως εξηγεί, «απαιτείται από όλους μας να είμαστε τόσο καθορισμένοι. Υπάρχει αυτή η ροπή στον σύγχρονο κόσμο να μετατρέψει τους ανθρώπους σε brands».

«Νομίζω πως χρειαζόμαστε περισσότερη χάρη. Περισσότερη καλοσύνη. Ο ρομαντισμός είναι ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα, δε θα μπορούσα ποτέ να πω… δεν έχω την εξουσία. Αλλά νομίζω ότι ο ρομαντισμός είναι πτυχή της αγάπης, όπως κι η ενσυναίσθηση είναι μια πτυχή της αγάπης. Χρειαζόμαστε περισσότερη αγάπη γενικότερα. Η αγάπη είναι υποτιμημένη», λέει.

Αν το ρομάντζο είναι η μία πτυχή του The Idea of You, η κωμωδία είναι η άλλη. Κι η Χάθαγουεϊ –που συχνά έχει αποδείξει πόσο καλή είναι στην κωμωδία– έχει εδώ μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση: «Αν υπάρχει κάποιος τρόπο για μένα να κάνω κάτι αστείο, θα το προσπαθήσω κάθε μία φορά. Αν μπορώ να το εντοπίσω. Εκτός αν είναι κάτι μη πρέπον, πάντα το επιχειρώ. Κάνει την εμπειρία της κάθε ιστορίας πιο αιχμηρή το να έχεις παντού χιούμορ», εξηγεί. «Εκτός αν προσπαθείς να χτίσεις ένταση ή να δώσεις χώρο στους ανθρώπους να νιώσουν πολύ, πολύ, πολύ, θλιμμένοι».

«Ξέρεις τι είναι αστείο στην κωμωδία;», ρωτάει αφού το σκέφτεται για λίγο. «Όταν προσπαθείς να είσαι αστείος βγαίνει κάπως σα να κάνεις το συνηθισμένο κολπάκι σου, και όχι πολύ αληθινό. Αλλά όταν παίζεις κωμωδία με αλήθεια, απλά σου ανοίγεται και γίνεται πιο πιστευτή. Πρέπει να απομακρύνεις την επιθυμία να είσαι αστείος. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξέρουν πότε είναι αστείοι. Κι αυτή για μένα είναι χαρά του να παρακολουθώ στην οθόνη ένα άτομο που είναι αστείο χωρίς να το θέλει», αναλύει.

«Αυτό είναι το κόλπο για μένα», καταλήγει και είναι σα να συνοψίζει ένα ολόκληρο μάθημα ζωής: «Να απομακρύνεις την επιθυμία να είσαι αρεστός».