ANOHNI ΣΤΟ NEWS 24/7: “Η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΑΝ ΕΝΑ ΡΩΜΑΪΚΟ ΚΟΛΟΣΣΑΙΟ”

Υπάρχει ένα ιδανικό μέρος να συζητήσεις για το τέλος του κόσμου; Σίγουρα όχι μέσω zoom, ειδικά όταν πρόκειται για μία προσωπικότητα “χείμαρρο”, όπως η Βρετανίδα μουσικός, ερμηνεύτρια και ακτιβίστρια Anohni Hegarty.

Μετά από αρκετά χρόνια απουσίας η Anohni επιστρέφει με τους The Johnsons στους συναυλιακούς χώρους του κόσμου. Μαζί της φέρνει τα τραγούδια του νέου της δίσκου με τίτλο “My Back Was a Bridge for You to Cross”, κάποια από τα οποία θα ακούσουμε στις 13 Ιουνίου στο Ηρώδειο.

Σε αυτόν τον δίσκο η πολυβραβευμένη καλλιτέχνιδα επιστρέφει στον ζεστό pop κόσμο των Johnsons, με ολίγη πρόσθετη soul “χρυσόσκονη”, χορηγία του παραγωγού της Amy Winehouse, Jimmy Hogarth. Τα τραγούδια της “επιδιώκουν να αντιμετωπίσουν παγκόσμιες πραγματικότητες” και ένας κύριος λόγος που επιστρέφει είναι για να μας ξυπνήσει από τον λήθαργο του καπιταλισμού.

Η συζήτησή μας με την Anohni ρέει αβίαστα γιατί είναι εμφανές ότι αυτά που θέλει να πει είναι αποκρυσταλλωμένα και αμετακίνητα. Δεν χωρούν “δεύτερες” ερμηνείες και αναγνώσεις. Οι επαγγελματικές της υποχρεώσεις την έκαναν να αργήσει στο online ραντεβού μας και η συζήτηση έγινε με την κάμερα κλειστή.

ΑNOHNI – Η POP ΕΙΝΑΙ Ο “ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ” ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΙΔΕΕΣ ΣΤΙΣ ΜΑΖΕΣ

Το Anohni είναι το νέο “πνευματικό όνομα” του Antony Hegarty, ο οποίος το 2015, άλλαξε τις αντωνυμίες σε θηλυκό (she/her) και απέκτησε νέο όνομα.

Τη ρωτάω αν τα τελευταία χρόνια έχει έρθει στην Ελλάδα και μου απαντάει ότι έχει έρθει αρκετές φορές για συναυλίες και ότι επισκεπτόταν φίλους στην όμορφη Ύδρα. “Έμενα σε φίλους και ήταν υπέροχα”. “Είμαι κάπως φοβισμένη γιατί το Ηρώδειο είναι ένα “βασιλικό” μέρος, ένας τόπος αρχαίος που θέλω να σταθώ αντάξια απέναντί του” μου λέει και μοιάζει να σκέφτεται ήδη το πώς θα τοποθετηθεί τη σκηνή μαζί με τους εννέα μουσικούς της και μία ακουστική που θα αποκαλύψει κάθε ανεπαίσθητο λαρρυγγισμό.

Είναι περίεργο να μιλάμε με κλειστή κάμερα γιατί υπάρχουν φορές που η φωνή της “σπάει” όταν αναφέρεται στην καταστροφή του πλανήτη και στο πώς οι άνθρωποι χειραγωγούνται για να εξοργίζονται με πράγματα που τους αποπροσανατολίζουν από την πραγματική ρίζα των προβλημάτων. Η αμεσότητα χάνεται σε μια σκοτεινή οθόνη.

Η Anohni έχει περάσει σε μία επόμενη φάση της ζωής της. Ξεκάθαρα δεν βρίσκεται εδώ για να σερβίρει στο κοινό εμπορικά “προϊόντα” δίχως νόημα και βάθος. Δεν την ενδιαφέρουν οι χωρισμοί, τα μελό τσιτάτα για πληγωμένους εγωισμούς και τα στιχουργικά παιχνίδια εντυπωσιασμού. Η φωνή της πλέον θέλει να υπηρετεί μηνύματα υπερβατικά. Μηνύματα για έναν κόσμο που κατά τη γνώμη της πάει από το κακό στο χειρότερο και βρίσκεται στο και πέντε της καταστροφής.

Και κάθε επικοινωνία της – ακόμα και στη μορφή μιας συνέντευξης για την εμφάνισή της στο Ηρώδειο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών – είναι ένα ζωντανό “μανιφέστο”. Χρησιμοποιεί (όπως έγραψε ο Guardian) τη γλώσσα της ποπ ως “δούρειο ίππο” για να μεταφέρει μεγάλες ιδέες στις μάζες.

Συζητάμε για τα πρώτα χρόνια, τα παιδικά, τότε που ανακάλυπτε τι της αρέσει. Όπως έχει πει η ίδια, αντιπροσωπεύει την τρίτη γενιά αυτού που κάποιοι θα ονόμαζαν “Βρετανή τραγουδίστρια της soul με μπλε μάτια”, αναφερόμενη στη μακρά βρετανική παράδοση των λευκών τραγουδιστών που ερμηνεύουν τη μαύρη R&B και soul μουσική.

Η φάση του ψαξίματος του εαυτού – ή του σκοπού-  ξεκίνησε πολύ νωρίς. Η Anohni μεγάλωσε με βρετανική και ιρλανδική καταγωγή στο Τσίτσεστερ, στη νότια ακτή της Βρετανίας – ο πατέρας της ήταν μηχανικός και η μητέρα της φωτογράφος. Στο σπίτι της γιαγιάς της στο Κίνγκστον, άκουσε για πρώτη φορά τον Boy George και το “Do You Really Want to Hurt Me” των Culture Club. Η ταύτιση με τον glam-πανκ Ιρλανδό της εργατικής τάξης του Λονδίνου τη διαπέρασε σαν ηλεκτρικό ρεύμα.

“Συγκινήθηκα βαθιά από την αισθαντική ερμηνεία του, από την πρώτη στιγμή που τον άκουσα. Είναι ένα είδωλο, κόλλησα με τα τραγούδια του. Μετά μου άρεσε η Alison Moyet και η Elizabeth Fraser. Βέβαια αργότερα ανέπτυξα μια τεράστια αγάπη για τραγουδιστές όπως ο Otis Redding και η Nina Simone. Μου ταίριαξε αυτό το είδος της αυτοέκφρασης. Όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες μού δίδασκαν μέσα από τις φωνές τους ένα είδος στρατηγικής για την επιβίωση της αυτοέκφρασής μου. Όλο αυτό άλλαξε το πεπρωμένο μου. Άρχισα να τραγουδάω ανταποκρινόμενη στο περιβάλλον μου ως αποτέλεσμα του ότι άκουσα την αλήθεια σε αυτούς τους σπουδαίους τραγουδιστές.” Ακολουθώντας αυτές τις φωνές ένιωσε ισχυρή την πεποίθηση ότι είχε δικαίωμα να αισθάνεται και να εκφράζει στο συναίσθημά της με χάρη και δύναμη. Οι ενέργειες άρχισαν σιγά σιγά να ξεκλειδώνονται.

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ

Η Anohni μετακόμισε στη Νέα Υόρκη το 1990 για να σπουδάσει πειραματικό θέατρο στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης – δημιούργησε την κολεκτίβα Blacklips – και εκεί πλέον ξεκίνησε να αισθάνεται τη σχέση ανάμεσα στο ήθος των τραγουδιστών με τους οποίους μεγάλωσε και στην πορεία που η ίδια θα χάρασσε στο μέλλον. Και όλα αυτά σε εποχές ρατσισμού και τρανσφοβίας, με φωνές από τη βιομηχανία του θεάματος να της λένε ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να τα καταφέρει.

Και μόνο η ερώτηση για το γεγονός ότι πολλοί έβαλαν εμπόδια στο δρόμο της, την έκανε να ξεσπάσει:

“Στη διάρκεια των τελευταίων 80 ετών η ‘θερμοκρασία’ της ανοχής στη διαφορετικότητα σε κοινωνίες της Δύσης και σε όλο τον κόσμο αυξάνεται και μειώνεται ανάλογα με τις συνθήκες της εποχής. Στο Αφγανιστάν πριν από τρία χρόνια νεαρά κορίτσια και γκέι παιδιά ίσως ονειρεύονταν ότι θα επιζήσουν και θα έχουν ένα μέλλον. Τώρα η Αμερική αποχώρησε από το Αφγανιστάν και αυτά τα παιδιά είτε φοβούνται ότι θα δολοφονηθούν ή κάνουν νέα σχέδια συρρικνώνοντας τραγικά το όραμα για τη ζωή και την πρόοδό τους.

Αυτές λοιπόν οι συνθήκες αλλάζουν συνεχώς. Άλλαξαν στην Αμερική από τα 70ς στα 80ς. Άλλαξαν όταν περάσαμε την εποχή της έξαρσης του AIDS (που σκότωνε χιλιάδες queers και καλλιτέχνες). Οι άνθρωποι με διαφορετικές ταυτότητες συχνά έχουν εργαλειοποιηθεί από τη Δεξιά, ώστε ο κόσμος να καθοδηγηθεί να ψηφίσει ενάντια – τελικά – στα ίδια του τα συμφέροντα. Αποπροσανατολίζουν τους ανθρώπους με διάφορα θέματα “ταυτότητας”, ενώ θα έπρεπε να εστιάζουν στις κοινωνικές και οικονομικές δομές των κοινοτήτων και των κοινωνιών. Συχνά τα θέματα της διαφορετικότητας χρησιμοποιούνται σαν ένα ρωμαϊκό Κολοσσαίο (όπου κάποιοι ρίχνονται στα λιοντάρια προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού) για να εκτονωθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια, χωρίς να ασχολείται κανείς με την ουσία του προβλήματος.

Όλη η κατάσταση λοιπόν είναι σαν εκκρεμές. Αλλάζει συνεχώς και μεταβάλλεται με τον χρόνο. Η Ευρώπη εκμηδένισε τα 2/3 των Εβραίων στα ’40ς αντιμετωπίζοντάς τους σαν αποδιοπομπαίους τράγους, και παράλληλα σκότωσαν και πολλούς γκέι, σκότωσαν Ρομά, σκότωσαν ανθρώπους με αναπηρίες.”

Και η Anohni έρχεται να  φωνάξει: “Η πλάτη μου (ή το παρελθόν μου) ήταν μία γέφυρα για σένα να περάσεις” (“My Back Was A Bridge For You To Cross”). Ξεκαθαρίζει ότι ανεβαίνει στη σκηνή για να μεταδώσει ένα και μοναδικό μήνυμα και το μότο στο εξώφυλλο του δίσκου… το καθιστά σαφές. “‘Ήρθε η ώρα να νιώσεις τι πραγματικά συμβαίνει”.

Κοινωνικά, πολιτικά, περιβαλλοντικά. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και την αξιοπρέπεια των κατοίκων του. Το θέμα είναι να κοιτάξουμε έξω και να δούμε αυτές τις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Αλλά επίσης, να κοιτάξουμε και προς τα μέσα. Να αναμετρηθούμε με το παρελθόν μας, τις προνομιούχες θέσεις μας, ποιοι ήμασταν, από τι είναι φτιαγμένο το σώμα μας, τι έχουμε υποστεί, τι έκαναν οι πρόγονοί μας στους άλλους. Μήπως πρέπει να στραφούμε ακόμα και στους… ιθαγενείς πληθυσμούς για μια νέα αντιμετώπιση της πραγματικότητας;

“Η θερμοκρασία της κοινωνίας αλλάζει συνεχώς” μας λέει η Anohni. “Και τώρα βλέπουμε άλλη μία παλινδρόμηση, μια στροφή στην αδιαλλαξία, στη μισαλλοδοξία. Οι άνθρωποι χτίζουν τοίχους και χτίζουν σύνορα και προσπαθούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους – κλεισμένοι στο φαντασιακό τους – από μία εξωγενή ή ενδογενή επίθεση. Και δεν ξέρουν από πού θα φάνε αυτή την επίθεση, αλλά νιώθουν ότι σίγουρα έρχεται.”

H ANOHNI ΚΑΙ ΤΟ MANTRA “ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ”

Το πρώτο πράγμα που τραγουδάει η Anohni στο νέο της άλμπουμ είναι μια επιταγή: “Πρέπει να αλλάξει“. Το τραγουδάει σαν mantra, σαν να κάνει κάποια φωνητική προθέρμανση.

“Δύο είναι οι κύριες κρίσεις που πραγματικά αντιμετωπίζουμε σε παγκόσμιο επίπεδο αυτή τη στιγμή. Οι οικονομικές δομές και το πρόβλημα με το περιβάλλον. Είμαι πλέον στα 50 και έχω μετακινηθεί ανάμεσα σε αρκετές γενιές αλλαγών αντιμετώπισης προς τη διαφορετικότητα (χρησιμοποιεί μόνο τον όρο “diverse people”). Έχω δει πολλές πολιτισμικές αλλαγές στην ανοχή απέναντι σε διαφορετικούς ανθρώπους και το πώς η κουλτούρα επιτρέπει ή όχι σε ανθρώπους με διαφορετικές φωνές να συμμετέχουν στις κύριες λεωφόρους του διαλόγου. Για παράδειγμα στις αρχές του 2000 ήταν μία πολύ διαφορετική συγκυρία από αυτή που ζούμε τώρα και ήμουν πολύ τυχερή στη ζωή μου που μπόρεσα τότε να έχω την ευκαιρία να συμμετέχω σε εκείνη την αλλαγή.” Μια αλλαγή που σήμερα μπορεί να έχει μόνο γυναικείο πρόσωπο.

Το live άλμπουμ “Cut the World”, που ηχογραφήθηκε στην Κοπεγχάγη και κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2012 [Το ομώνυμο τραγούδι δημιουργήθηκε για το θεατρικό έργο The Life and Death of Marina Abramović σε σκηνοθεσία Robert Wilson και με πρωταγωνιστές τους Anohni, Marina Abramović και Willem Dafoe] περιλαμβάνει το κομμάτι “Future Feminism”.

Στο “Future Feminism” για πρώτη φορά η Anohni διατυπώνει τις ιδέες της για τις επιπτώσεις της πατριαρχίας στην παγκόσμια οικολογία, διερευνώντας τη δυνατότητα στροφής προς θηλυκά συστήματα διακυβέρνησης σε μια χειρονομία για την αποκατάσταση του κόσμου μας.

“Οι γυναίκες πριν από εκατοντάδες χρόνια καίγονταν στην πυρά για τη διεκδίκηση της σχέσης τους με τον φυσικό κόσμο” μας λέει και συνεχίζει: “Έχουμε στην πλάτη μας 2000 χρόνια ‘καμπάνιας’ βασισμένης στην τρομοκρατία και το τραύμα, που έχει αποτυπωθεί στο σώμα των γυναικών σε όλη την Ευρώπη. Υπάρχει λόγος που μας φαίνεται αδιανόητο το ότι οι γυναίκες μπορούν να “ανακουφίσουν” τους άνδρες από το μονοπώλιο της διακυβέρνησης και να πάρουν εξουσίες. Φαντάζομαι ένας λόγος είναι ότι κουβαλάμε για πολλές γενιές, μνήμες ενός “τραύματος”. Κουβαλάμε τις μνήμες από δεκάδες γενιές ανθρώπων που θυμούνται το τίμημα της διεκδίκησης θηλυκών ή γυναικείων απόψεων στη διακυβέρνηση, σε κρατικές υποθέσεις και σε εταιρικές δυναμικές.”

Η Anohni μας λέει και η φωνή της αποκτά βάθος: “Πιθανώς το μόνο πράγμα που δεν έχουμε εξερευνήσει ακόμα, το μόνο οπλοστάσιο που δεν έχουμε χρησιμοποιήσει, το μόνο κουτί δεξιοτήτων που δεν έχουμε ανοίξει… είναι η γυναικεία διακυβέρνηση. Είναι το μόνο που δεν έχουμε δοκιμάσει. Και είναι τρομερό ότι μπορούμε ευκολότερα να φανταστούμε την κατάρρευση της βιόσφαιρας και του πλανήτη, από το να ζητήσουμε από τις γυναίκες μαζικά να δημιουργήσουν μια νέα πορεία προς τα εμπρός. Όλοι πιστεύουν ότι αυτή η πρόταση είναι για γέλια, παράλογη και εξωφρενική. Και από την άλλη όλοι αποδέχονται χωρίς αμφισβήτηση την ιδέα ότι θα ακολουθήσουμε την πατριαρχία μέχρι τον τάφο μας. Και υπάρχει λόγος που φοβόμαστε να αμφισβητήσουμε την πατριαρχία. Είναι γιατί μας τρομοκράτησαν και υποταχτήκαμε. Και θυμόμαστε ότι στο γονιδίωμά μας έχουμε την υποταγή. Ξέρετε ότι έκαναν εξετάσεις στα εγγόνια των επιζώντων του Ολοκαυτώματος, και το γονιδίωμά τους είχε αλλάξει με ανιχνεύσιμους τρόπους; Φανταστείτε τώρα τι έχουν κάνει 2000 χρόνια καύσης γυναικών και καύσης ιθαγενών στο γονιδίωμά μας, στη μνήμη μας για τις συνέπειες της διεκδίκησης θηλυκών ή γυναικείων απόψεων.

Η Benazir Bhutto μιλούσε εκτενώς για τη γυναικεία διακυβέρνηση τις εβδομάδες και τους μήνες πριν από τον θάνατό της. Μιλούσε για την αξία της μητρότητας, και για το να ονειρεύεσαι μια κατεύθυνση προς τα εμπρός, πολιτικά και κυβερνητικά. Δολοφονήθηκε λίγο αργότερα ενώ προειδοποιούσε για την άνοδο του φονταμενταλισμού και του ριζοσπαστισμού. Αυτός ήταν ο λόγος που ενώ είχε φύγει στο εξωτερικό (μετά και την εκτέλεση του πατέρα της), επέστρεψε στο Πακιστάν και χωρίς καμία υποστήριξη ασχολήθηκε με την πολιτική. Επέστρεψε εκεί διεκδικώντας τη θηλυκή διακυβέρνηση. Μίλησε γι’ αυτό στη Σύμβαση της Γενεύης. Για τη δύναμη των νεαρών κοριτσιών, της μητρότητας, του γυναικείου οράματος. Ακριβώς πριν από το 9/11 (επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001). Αυτή η μικρή ενέργεια εκμηδενίστηκε, αυτή η παρόρμηση ισοπεδώθηκε. Στην πραγματικότητα εστιάζω στο “γιατί”.

Ακόμα κι αν μπορούμε να φανταστούμε μεμονωμένες γυναίκες πολιτικούς, δεν μπορούμε ποτέ να φανταστούμε μια πλειοψηφία, μια γυναικεία πλειοψηφία να κάθεται στο τραπέζι των αποφάσεων. Και αυτή τη στιγμή, για μένα, αυτή είναι η μόνη ανεξερεύνητη δυνατότητα που μας έχει απομείνει στην εργαλειοθήκη μας για να σωθούμε. Η αρχαία.”

Επιστρέφοντας στις επιρροές της προσπαθώ να ρωτήσω για τη σχέση της με τον θρύλο της ροκ Lou Reed, που του έχει αφιερώσει το “Sliver of Ice” στο νέο άλμπουμ και ο οποίος είχε δηλώσει πως: “Όταν την άκουσα για πρώτη φορά, ήξερα ότι δίπλα μου βρισκόταν ένα άγγελος”. Η Anohni αντιδρά και τα βάζει λίγο με τους… δημοσιογράφους (κάπως αναμενόμενο).

“ Και… αυτό που ζητάω σε σας ως δημοσιογράφος, είναι αντί να εστιάζετε σε ερεθιστικές λεπτομέρειες που αφορούν στην ταυτότητα του φύλου μου, καλύτερα να χρησιμοποιήσετε αυτή την ευκαιρία για να ασχοληθείτε με τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα και με το ουσιαστικό θέμα αυτής της δουλειάς μου που είναι να νιώσουμε τι πραγματικά συμβαίνει. Για παράδειγμα οι πυρκαγιές στην Ελλάδα πέρυσι ήταν τρομακτικές. Όλοι γνωρίζουν το περιβαλλοντικό πρόβλημα που δημιουργήθηκε και κάνουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα; Το πρόβλημα δεν πρόκειται να φύγει.”

Της εξηγώ ότι πέρα από το περιβαλλοντικό, έχουμε απανωτές γυναικοκτονίες και δολοφονίες γυναικών.

“Όλα σχετίζονται” λέει επιτακτικά. “Νομίζω ότι η υποδούλωση της γης εκπηγάζει από την υποταγή των γυναικών. Και πιστεύω ότι η περιβαλλοντική κρίση είναι ένας καρπός της υποταγής των γυναικών και της θηλυκής και γυναικείας αξίας. Όσον αφορά την τρανς εμπειρία, μου θυμίζει το πρώτο πράγμα που έκαναν οι άποικοι όταν έφτασαν στις ακτές της αμερικανικής ηπείρου. Διαμέλισαν τα σώματα δύο πνευματικών ηγετών των ιθαγενών και τα τάισαν στα σκυλιά. Υπάρχουν ξυλογραφίες Άγγλων και Ισπανών εξερευνητών που μόλις και μετά βίας μπορούσαν να συγκρατήσουν τη λυσσαλέα ανάγκη τους να κομματιάσουν τα σώματα αυτών των δύο “πνευμάτων” (spirits) στις ακτές της Αμερικής. Πριν καν πατήσουν το πόδι τους στη νέα γη, το πρώτο πράγμα ήταν να διαλύσουν τα σώματα. Είχαν βλέπεις πρότερη εμπειρία στην εξόντωση σωμάτων. Το είχαν ήδη κάνει με την εξόντωση κάθε γυναικείου ή τρανς θηλυκού σώματος που τολμούσε να διεκδικήσει μια θέση στον Δυτικό κόσμο. Αυτή λοιπόν δεν είναι μια νέα συζήτηση. Είναι μια αρχαία συζήτηση. Είναι μια συζήτηση από την εποχή του Αβραάμ.

Και εξακολουθούν να ισχύουν οι ίδιοι κανόνες, είναι μια λατρεία θανάτου. Όπως είναι και η Καθολική Εκκλησία. Όλα αυτά είναι ένα σύστημα. Νομίζω λοιπόν ότι η μόνη μας ελπίδα για οτιδήποτε άλλο, εκτός από ένα χορό φαντασμάτων και ένα τελετουργικό επίλογο, είναι μια θεμελιώδης μετατόπιση στα συστήματα διακυβέρνησής μας. Μια μετατόπιση προς όσα ευνοούν μια διαφορετική πτυχή της οικογένειάς μας που βασίζεται στη σοφία των μητέρων μας για να μας οδηγήσει μπροστά. Και αυτό απαιτεί μία τεράστια νέα ταπεινότητα σε εμάς ως είδος για να είμαστε πρόθυμοι να καθίσουμε σε ησυχία και να νιώσουμε μέσα μας την αλήθεια αυτού που πραγματικά συμβαίνει αυτή τη στιγμή, η οποία είναι αυτή. Ότι ο κόσμος γύρω από τη φύση, από το περιβάλλον και το σπίτι μας καταρρέει με ταχύτητα και ότι εμείς έχουμε προκαλέσει αυτή την κατάρρευση. Εμείς με την παθητικότητά μας και το διαγενεακό μετατραυματικό μας άγχος συνεχίζουμε να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας αυτό το μονοπάτι προς ένα είδος αυτοκτονικής έκφρασης της απελπισίας μας.”

Υπάρχει περιθώριο αντίδρασης για την Anohni; Δεν είμαστε στην αρχή του τέλους, αλλά ακριβώς στη μέση του. Έχουμε περάσει την πίστα του σοκ, τώρα είναι σίγουρα η ώρα να θρηνήσουμε. Να νιώσουμε τι πραγματικά συμβαίνει όσο πιο συλλογικά μπορούμε. Υπάρχει δύναμη, κίνηση και συλλογική δράση σε αυτό.

“Βρισκόμαστε στο τελευταίο μέρος του “τώρα”, αλλά είμαστε ακόμα ικανοί να κάνουμε αυτές τις συζητήσεις. Είναι μέρος της δουλειάς μου και μέρος του λόγου για τον οποίο αποφάσισα ότι ήθελα να επιστρέψω και να κάνω περιοδεία. Προσπαθώ να οργανώσω και να ενθαρρύνω διαπολιτισμικά φόρουμ όπου οι άνθρωποι θα μπορούσαν να προβληματιστούν και να αφυπνιστούν για το τι αισθάνονται ότι πραγματικά συμβαίνει. Και να προσφέρουμε υποστήριξη στους ανθρώπους που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και αντιμετωπίζουν τις κρίσεις που πλήττουν τόσες πολλές κοινωνίες σε όλο τον κόσμο. Η κρίση είναι μια πολύ συγκλονιστική περίοδος και η μουσική μπορεί να είναι χρήσιμη. Μπορεί να βοηθήσει να χαράξουμε μια νέα νευρική οδό προς την συνειδητοποίηση και την αποδοχή. Και να αρχίσουμε να επεξεργαζόμαστε με διαφορετικό τρόπο τις καταστάσεις στις οποίες βρισκόμαστε και τις αντιλήψεις του κόσμου συχνά φοβόμαστε να αγκαλιάσουμε.”

MARSHA JOHNSON – “ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ”

Το πρόσωπο μιας άλλης μαχήτριας της ελευθερίας κοσμεί το εξώφυλλο του άλμπουμ που θα ακούσουμε και στο Ηρώδειο. Πρόκειται για τη θρυλική ακτιβίστρια Marsha P. Johnson, μία από τις βασικές μορφές του σύγχρονου κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων και μια ισχυρή υπερασπίστρια όσων, όπως η ίδια, ζούσαν χωρίς στέγη.

“Η Marsha Johnson” μας λέει η Anohni συγκινημένη “είναι ένα πρόσωπο από το οποίο ονόμασα το γκρουπ μου στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Οπότε περπατάω με την εικόνα της εδώ και 25 χρόνια. Ήταν απελευθερωτική, σαν σοσιαλίστρια. Ήταν από εκείνους τους ανθρώπους στα μέσα του 20ού αιώνα που έλεγαν ότι μέχρι να είμαστε όλοι ελεύθεροι, κανείς μας δεν είναι ελεύθερος. Ήταν γνωστή ως ένα είδος “αγίας” στη διάρκεια της ζωής της. Και ήταν κάποια που είχα το προνόμιο να γνωρίσω όταν ήμουν νέα. [Στα 21 της, το καλοκαίρι του 1992, η Anohni φίλησε το χέρι της Marsha P. Johnson. Ήταν η εποχή που μόλις είχε μετακομίσει στη Νέα Υόρκη για να σπουδάσει. Το πτώμα της Τζόνσον βρέθηκε να επιπλέει στον ποταμό Χάντσον το 1992] Μου έδωσε την κατεύθυνση να σέβομαι και να αγαπώ.

Ήταν απλά μια κοπέλα που θα τη χαρακτήριζα “ο Ιησούς σαν κορίτσι”. Είχε ένα είδος σοφίας και σθένους. Μια πίστη στη γυναικεία αξία που θα μπορούσε να είναι ένα βάλσαμο για τον κόσμο μας αν το επιτρέπαμε συλλογικά.  Ξέρετε, είναι αυτές οι ιδέες και οι απόψεις που πάντα ψιθυρίζονταν στις γωνιές των κοινωνιών μας. Και ποτέ δεν εγκαταλείφθηκαν εντελώς. Ακόμη και τώρα υπάρχουν κοινωνίες όπου μόνο το 30%, το 20% των ανθρώπων “στο τραπέζι” είναι γυναίκες. Αλλά αναρωτιέμαι πότε και σε ποια κατάσταση έκτακτης ανάγκης θα φτάσουμε τελικά ώστε το 80% των ανθρώπων στο τραπέζι είναι γυναίκες; Δεν είναι παράλογη η ιδέα ότι οι γυναίκες που από αρχαιοτάτων χρόνων έφερναν τη ζωή σε αυτόν τον κόσμο ίσως να είναι καλύτερα εξοπλισμένες για να φανταστούν σε μια εποχή κρίσης, πώς να οικοδομήσουν ευρύτερους συνασπισμούς, παγκόσμια οικογένεια και αρμονία.

Και αυτοί οι άνδρες είναι οι γιοι των γυναικών και πρέπει να απαλλαγούν από το ρόλο τους ως προστάτες και θηρευτές. Και αυτό θα χρειαστεί μια τεράστια διεκδίκηση εκ μέρους τους, κάτι τρομακτικό γιατί δεν είναι ασφαλές. Γιατί δεν γίνεται αυτό; Υπάρχει όπως εξήγησα διαγενεακό τραύμα. Και μπορώ να το πω αυτό με βεβαιότητα, επειδή ως τρανς άτομο, γνωρίζω πολύ καλά αυτό το επίπεδο φόβου και απειλής για την ευημερία και τη σωματική ασφάλεια κάποιου. Και όμως, αυτό είναι που αντιμετωπίζουμε τώρα. Και όχι μόνο στις θρησκευτικές, αλλά και στις κοσμικές εκδοχές της. Αυτές είναι οι πιο ύπουλες εκδοχές της πατριαρχίας. Είναι οι ορθολογικές, οι επιστημονικές επαναλήψεις της πατριαρχικής σκέψης, η βάναυση έλλειψη εντολής φροντίδας για τους ανθρώπους και για το περιβάλλον μας.”

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ, ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ

Το “Manta Ray”, η συνεργασία της με τον J. Ralph για το ντοκιμαντέρ “Racing Extinction“, της χάρισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ. Δεν παραβρέθηκε στην τελετή και δημοσίευσε επιστολή, στην οποία περιέγραψε πώς κλήθηκαν να τραγουδήσουν live στην τελετή των Βραβείων καλλιτέχνες που δεν ήταν καν υποψήφιοι, ενώ η ίδια παραγκωνίστηκε.

Στην επιστολή έγραψε μεταξύ άλλων: “[…]Πάντα κατείχα μια θέση έξω από το mainstream. Πλήρωσα ευχαρίστως ένα τίμημα για να λέω την αλήθεια μου μπροστά στην απέχθεια και την ηλιθιότητα.

[…] Στις Ηνωμένες Πολιτείες όλα έχουν να κάνουν με τα χρήματα: αυτοί που τα έχουν και αυτοί που δεν τα έχουν. Οι πολιτικές ταυτότητας χρησιμοποιούνται συχνά ως προπέτασμα καπνού για να μας αποσπάσουν την προσοχή από αυτή την ιογενή κουλτούρα απόσπασης πλούτου.Όταν δεν αφαιρούμε πλούτο από τη φύση, τον αφαιρούμε από την εργατική και τη μεσαία τάξη. Αποφάσισα λοιπόν να μην παρακολουθήσω τα βραβεία Όσκαρ αυτή την εκλογική χρονιά (2016).

Θα προσπαθήσουν να μας πείσουν ότι έχουν το συμφέρον μας στην καρδιά τους, κουνώντας σημαίες για πολιτικές ταυτότητας και ψεύτικα ηθικά ζητήματα.

Αλλά μην ξεχνάτε ότι πολλές από αυτές τις διασημότητες είναι τα τρόπαια εταιρειών με δισεκατομμύρια, των οποίων η μόνη πρόθεση είναι να σας χειραγωγήσουν ώστε να τους δώσετε τη συγκατάθεσή σας και τα τελευταία σας χρήματα. Έχουν πληρωθεί για να κάνουν έναν μικρό χορό κλακέτας για να σας απασχολήσουν, ενώ η Ρώμη καίγεται. Η Αμερική, μια χώρα που δεν περιορίζεται πλέον από φυσικά σύνορα, επιδιώκει μόνο περισσότερη δύναμη και έλεγχο.

Θέλω να μεγιστοποιήσω τη χρησιμότητά μου και να υπερασπιστώ τη διατήρηση της βιοποικιλότητας και την επιδίωξη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στη σφαίρα επιρροής μου.”