ANORA, ΚΟΝΚΛΑΒΙΟ Η EMILIA PEREZ; ΤΕΛΙΚΕΣ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΟΣΚΑΡ 2025

Δεν ξέρω αν καλομάθαμε στους παλιομοδίτικους θριάμβους των Όσκαρ που έγιναν τα 2 τελευταία χρόνια, αλλά αυτά τώρα ξεχάστε τα.

Κάποτε, τις παλιές εποχές, ήταν πολύ σύνηθες να έχεις μια ταινία-θωρηκτό που πάει και παίρνει 6-7 Όσκαρ, κλείνοντας μια βραδιά θριάμβου με το back-to-back Ταινίας και Σκηνοθεσίας. Αυτό έχει σταματήσει να είναι ο κανόνας για διάφορους λόγους, όμως την τελευταία διετία κάπως επανήλθε ξανά.

Το Τα Πάντα Όλα και το Οπενχάιμερ σάρωσαν ό,τι βρήκαν μπροστά τους, Ταινίες, Σκηνοθεσίες, Σενάρια, Ερμηνείες, Τεχνικά βραβεία, πήραν 7 Όσκαρ έκαστο. Ξέρετε για πόσα Όσκαρ είναι υποψήφιο το μεγάλο φαβορί της φετινής τελετής; Για 6.

Οπότε ναι, είναι περίεργα τα πράγματα φέτος.

Το είχαμε γράψει από νωρίς ότι κανείς δεν ξέρει τι να περιμένει από τα φετινά Όσκαρ και αυτό το αμήχανο συναίσθημα του «εε…. υποθέτω… αυτά είναι;;» που είχαμε τέλος Σεπτέμβρη επιβίωσε τελικά και για τους ακόλουθους μήνες μιας και τίποτα δεν ξεπήδησε εμφατικά για να συμπαρασύρει τα πάντα.

Μιας όμως και καμία από αυτές τις –σε γενικές γραμμές ωραιότατες– φεστιβαλικές ταινίες δεν κατάφερε να κυριαρχήσει εμφατικά, και καμία δεν μοιάζει με θηρίο, φτάνουμε τώρα λίγο πριν την οσκαρική τελετή δίχως τίποτα να μοιάζει σίγουρο ή ανίκητο. (Εκτός από τον Κίραν Κάλκιν, για κάποιο λόγο.) Μπορούμε να βγάλουμε άκρη λοιπόν μέσα από τη φετινή αβεβαιότητα ως προς το τι περιμένουμε να συμβεί, τι είναι σίγουρο, τι έχει πιθανότητες να γίνει το μεγάλο σοκ της βραδιάς;

Τα ξεδιαλύνουμε όλα καθώς κάνουμε τις τελικές μας φετινές προβλέψεις.

Καλύτερη Ταινία

Υπήρξε κάποια στιγμή στο όχι μακρινό παρελθόν που ακόμα και 5-6(!) από τις 10 υποψήφιες ταινίες έμοιαζαν να έχουν αληθινά σοβαρές πιθανότητες νίκης. Προσωπικά ωστόσο ποτέ δεν πίστεψα το Emilia Perez ακόμα κι όταν θεωρήθηκε ντε φάκτο φαβορί λόγω των περισσότερων υποψηφιοτήτων: Οι υποψηφιότητες από μόνες τους δεν λένε ποτέ όλη την ιστορία, ειδικά από τη στιγμή που το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας δίνεται με διαφορετικό σύστημα από τις υπόλοιπες κατηγορίες, με preferential ballot που σημαίνει πως μια ταινία πρέπει να έχει πολλές 2ες, 3ες, 4ες θέσεις για να κερδίσει – κάτι τόσο διχαστικό σαν το Emilia Perez δε θα είχε τύχη.

Ούτε το Wicked πίστεψα ποτέ. Είναι ένα κατά βάση αμερικάνικο φαινόμενο χωρίς τεράστιο crossover στον υπόλοιπο κόσμο, ένα μπλοκμπάστερ που περισσότερο συζητήθηκε για το press tour του και για την εκτυφλωτικά άσχημη φωτογραφία του παρά για οτιδήποτε άλλο. Το Brutalist αρέσει, αλλά όχι με τόσο πάθος που θα του φέρει πολλές πρωτιές σε ψηφοδέλτια (τις χρειαζόμαστε κι αυτές αν είναι να κερδίσουμε). Ενώ το A Complete Unknown άρεσε, πήγε καλά στα ταμεία, αλλά νιώθω πως δεν απογειώθηκε σε hype την στιγμή της τελικής ψηφοφορίας.

Τι απογειώθηκε όμως σε αυτό το διάστημα; Το μικρό Anora, η ταινία που οι πάντες είχαν ως «το αφήνουμε εδώ μέχρι να βρούμε κάτι άλλο» προσωρινό φαβορί για μήνες, από τις Κάννες μέχρι τον Οκτώβρη, και που τελικά παρά τους χαμηλούς τόνους του φαίνεται πως έχει αρέσει αρκετά: Κέρδισε τα βραβεία των σωματείων Σκηνοθετών και Παραγωγών (μέσα σε διάστημα μιας ώρας!) κάτι που του δίνει τρελή ώθηση.

Στα πρώτα Όσκαρ της πρώτης περιόδου Τραμπ, η Καλύτερη Ταινία είχε πάει στο Moonlight, και τώρα, στα πρώτα Όσκαρ της δεύτερης περιόδου Τραμπ, βγάζει νόημα να υποθέσουμε πως η Ακαδημία θα αναζητήσει καλλιτεχνική διαφυγή μέσα από ένα επίσης ανεξάρτητο διαμάντι – με καρδιά, με χιούμορ, με τεχνική, και με βαθιά κοινωνό βλέμμα σε μια Αμερική που σίγουρα δεν πατάει καλά στα πόδια της.

Ωστόσο μην εκπλαγούμε αν το Όσκαρ πάει και στο Κονκλάβιο: Μια απολαυστική, προσβάσιμη ταινία με επίσης επίκαιρη κοινωνική τοποθέτηση, την οποία πραγματικά οι πάντες θα έχουν 3η ή 4η στο ψηφοδέλτιό τους.

Φαβορί: Anora

Υποψιασμένο αουτσάιντερ: Κονκλάβιο

Α’ Γυναικείος Ρόλος

Η Ακαδημία έχει την ευκαιρία εδώ να δώσει ένα από τα πιο κουλ Όσκαρ στην ιστορία της: Σε μια ηθοποιό που ποτέ κανείς δεν πήρε σοβαρά (κακώς), για τον ρόλο της σε μια body horror τραγικωμωδία όπου ο τρίτος πιο βασικός χαρακτήρας λέγεται Monstro Elisasue.

Μια κατηγορία που από μήνες φαινόταν φέτος τρομερά πηγμένη σε φαβορί – αρκεί μόνο να δει κανείς τι έμεινε έξω από τις υποψηφιότητες, από τη Νικόλ Κίντμαν για το Babygirl ως την Αντζελίνα Τζολί για το Maria, και φυσικά τις δύο πρωταγωνίστριες του Room Next Door του Αλμοδόβαρ.

Ακόμα όμως και μήνες πριν, από όταν τα πράγματα ήταν ακόμα εντελώς ρευστά, πίστευα πως το Όσκαρ θα το πάρει η Ντέμι Μουρ: Στην υποψηφιότητα και την πιθανή νίκη της, οι ψηφοφόροι βλέπουν κομμάτι του εαυτού τους. Την εμψύχωση πως, εμένα ως Ντέμι Μουρ κανείς ποτέ δε με πήρε σοβαρά, όταν ήμουν όνομα στα ‘90s ήμουν εύκολος στόχος και όταν σταμάτησε να περνάει η μπογιά μου, μου είπαν ότι ξέχνα το, τελείωσες, αλλά να τώρα, δεκαετίες μετά πήρα ένα παλαβό ρίσκο, έπαιξα έναν ρόλο που μιλάει για αυτή ακριβώς τη φρίκη του να νιώθεις ξεπερασμένη από μια κοινωνία που έχει μανία με το νέο και αστραφτερό – και δείτε τι έγινε!

Ναι, μην γελάτε, όλα αυτά σημαίνει η υποψηφιότητα της Ντέμι Μουρ για το The Substance. Αυτά υπογραμμίζει κι η ίδια μετά τις νίκες της (σε Χρυσές Σφαίρες και SAG, πιο πρόσφατα), και είναι αυτή η αφήγηση που κάνει τους ψηφοφόρους λίγο-πολύ συνοδοιπόρους. Η Ντέμι Μουρ δεν τρέχει μια καμπάνια τύπου «το αξίζω, τιμήστε με», παρά λέει «όλοι μαζί σε αυτό το καζάνι βράζουμε και κοιτάχτε, αν μου το δώσετε σημαίνει ότι το πιάνετε, σημαίνει ότι αυτό μπορεί ΟΝΤΩΣ να συμβεί». Ο κόσμος θέλει να ψηφίζει για την ελπίδα.

Παρόλαυτά, επειδή το γεγονός παραμένει πως η Μουρ ούτε θρυλικό όνομα υπήρξε ποτέ, αλλά κι η ταινία της δεδομένα δεν είναι προσβάσιμη για όλους τους ψηφοφόρους, η κατηγορία δεν είναι κλειδωμένη. Η Ακαδημία πάντα είχε την τάση να βραβεύει νέες, ανερχόμενες, αδοκίμαστες σταρ σε αυτή την κατηγορία, και το ότι η Μάικι Μάντισον πρωταγωνιστεί στο φαβορί για την Καλύτερη Ταινία την κάνει σοβαρή απειλή – πήρε και το BAFTA πρόσφατα.

Αλλά η μεγάλη έκπληξη μπορεί να έρθει κι από άλλου: Η Φερνάντα Τόρες πρωταγωνιστεί στο βραζιλιάνικο Είμαι Ακόμη Εδώ, μια ταινία που σίγουρα θα αρέσει σε ένα πάρα πολύ ευρύ φάσμα κοινού και μελών της Ακαδημίας, και με μια πολιτική αμεσότητα για την Αμερική και όχι μόνο. Έκανε εντυπωσιακή υπέρβαση με 3 υποψηφιότητες (ανάμεσά τους Καλύτερης Ταινίας) και που για πάρα πολλούς ψηφοφόρους ήταν η τελευταία ταινία που ανακάλυψαν και είδαν πριν ρίξουν την ψήφο τους. Η Τόρες μπορεί να είναι η ενστικτώδης ψήφος της τελευταίας στιγμής.

Φαβορί: Ντέμι Μουρ, The Substance

Πονηρό αουτσάιντερ: Φερνάντα Τόρες, Είμαι Ακόμη Εδώ

Δυνατό αουτσάιντερ: Μάικι Μάντισον, Anora

Α’ Ανδρικός Ρόλος

Ανάμεσα σε δύο είναι κούρσα εδώ, δηλαδή μάλλον σε έναν. Ο Τίμοθι Σαλαμέ έκανε μια απρόσμενη, φρέσκια καμπάνια για το A Complete Unknown, μακριά από πολλές-πολλές χειραψίες και events και εστιάζοντας περισσότερο στην αγνή δημοσιότητα (χόρευε στα social, εμφανιζόταν σε αθλητικές εκπομπές, πήγε στο φεστιβάλ Βερολίνου) και πήρε τελευταία στιγμή και το βραβείο στα SAG δίνοντας έναν πολύ ωραίο λόγο για την επιθυμία του να κυνηγήσει το μεγαλείο και να συμπεριληφθεί ανάμεσα στους greats – τον Ντάνιελ Ντέι-Λιούς, τη Βάιολα Ντέιβις… τον Μάικλ Τζόρνταν.

Αυτό το τελευταίο ατυχώς συνέβη πολύ αργά για να παίξει ρόλο, μιας και η ψηφοφορία των Όσκαρ είχε ήδη ολοκληρωθεί. Με δεδομένο λοιπόν ότι ο Σαλαμέ δεν κέρδισε κανένα από τα υπόλοιπα βραβεία στον δρόμο για τα Όσκαρ (BAFTA, Χρυσές Σφαίρες, Critics Choice), μεγάλο φαβορί φαίνεται τελικά να είναι ακόμα ο Έιντριεν Μπρόντι για το The Brutalist.

Ο Μπρόντι έχει κερδίσει παντού (εκτός SAG), έχει κάνει καμπάνια με απίστευτη αφοσίωση, και στο τέλος της μέρας έχει σηκώσει ερμηνευτικά στις πλάτες του μια επική ταινία 3μιση ωρών που βασικά οι πάντες θαυμάζουν. Δεν είναι απίθανο να το χάσει, αλλά είναι πολύ δύσκολο.

Κι όσο για τον Σαλαμέ; Όλα αυτά που γράψαμε παραπάνω, σε συνδυασμό με το εντυπωσιακό του σερί και στα ταμεία αλλά και στη συνεργασία με μόνο καλούς σκηνοθέτες, σημαίνει πως πολύ-πολύ σύντομα θα έρθει κι η δική του στιγμή. Δε θα είναι φέτος, αλλά με τη φετινή του διαδρομή ο Σαλαμέ εξασφάλισε ένα δικό του Όσκαρ στα επόμενα πολύ λίγα χρόνια. Οι ευκαιρίες δε θα του λείψουν.

Φαβορί: Έιντριεν Μπρόντι, The Brutalist

Αουτσάιντερ: Τίμοθι Σαλαμέ, A Complete Unknown

Σκηνοθεσία

Κι αυτή η κατηγορία μοιάζει με κούρσα ανάμεσα σε δύο, και μάλιστα σκηνοθέτες με παρόμοιο αφήγημα. Ναι, οι ταινίες που γύρισαν ο Μπρέιντι Κορμπέ κι ο Σον Μπέικερ δε θα μπορούσαν να μοιάζουν λιγότερο (το The Brutalist είναι ένα ιστορικό δραματικό έπος, το Anora είναι μια σκρούμπολ κωμική περιπέτεια), όμως είναι κι οι δυο υπέρμαχοι του ανεξάρτητου σινεμά που ποτέ δεν έχουν παραστρατήσει κι ούτε φαίνεται να το σκοπεύουν.

Δημιουργούν ταινία με μηδαμινά μπάτζετ, με απόλυτα προσωπικούς όρους, δουλεύοντας συχνά με ένα συνεργείο έμπιστων συνεργατών, και έχοντας κι οι δύο πλούσιες κινηματογραφικές αναφορές και τεράστια αγάπη για την τέχνη του σινεμά, την ιστορία του, όπως και αγωνία για το μέλλον του. Κι ο Κορμπέ κι ο Μπέικερ μιλούν πάντα στους λόγους τους για την ανάγκη επιβίωσης της κινηματογραφικής διανομής, αναλύουν τα όσα χρειάζεται να διορθώσει το industry για να μείνει ζωντανό – και βρίσκουν ενθουσιώδες ακροατήριο, άλλων καλλιτεχνών που έχουν τις ίδιες αγωνίες (και βλέψεις) με αυτούς.

Ένα Όσκαρ Σκηνοθεσίας για κάποιον από αυτούς τους δύο θα είναι ταυτόχρονα μια επιβράβευση και μια σηματοδότηση από το industry, για το είδος της τέχνης που θέλουν να είναι το σινεμά. Η τάση εν προκειμένω, δείχνει Σον Μπέικερ – έχει κάποιες μεγάλες νίκες τελευταία, ενώ ο λόγος που έδωσε στα Indie Spirit Awards καταχειροκροτήθηκε και ενθουσίασε. Είμαι σίγουρος πως είναι το βιντεάκι που έχει ανταλλαχθεί περισσότερο ανάμεσα σε ανθρώπους της βιομηχανίας στην Αμερική τις τελευταίες μέρες.

Μάλλον θα κερδίσει κιόλας! Και θα είναι μια σπουδαία, συγκινητική στιγμή για όσα άτομα τον θαυμάζουν και τον στηρίζουν και τον ακολουθούν εδώ και χρόνια σε ένα σχετικά μοναχικό, χαμηλής έκθεσης ταξίδι. Αλλά δε μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου τη σκέψη που έχω εδώ και μήνες, για το πόσο πού το Brutalist είναι μια ταινία που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, την βλέπεις και την θαυμάζεις ως σκηνοθετικό, ως κατασκευαστικό επίτευγμα. Είναι μια ταινία που παρακολουθείς και ό,τι γνώμη κι αν έχεις γι’αυτήν μετά, θα σκεφτείς «μπράβο πάντως στον τύπου που την έφτιαξε» και μάλιστα με ένα ισχνό μπάτζετ.

Σε μια τόσο κοντινή κούρσα, θα ποντάρω ξεροκέφαλα (έστω και με τρομερή αβεβαιότητα) σε αυτό που πιστεύω εδώ και 6 μήνες, στον Μπρέιντι Κορμπέ – που έχει κιόλας κερδίσει βραβεία Σκηνοθεσίας σε Βενετία και Χρυσές Σφαίρες. Αλλά στην πραγματικότητα είναι μια κατηγορία που δε νιώθω καμία σιγουριά προβλέποντάς την προς όποια κατεύθυνση.

51-49: Μπρέιντι Κορμπέ, The Brutalist

Πάρα πολύ πιθανή νίκη: Σον Μπέικερ, Anora

Β’ Ανδρικός Ρόλος

Πάμε τώρα μερικά πιο σίγουρα. Στον Κίραν Κάλκιν του Αληθινού Πόνου μπορείτε να στοιχηματίσετε ό,τι θέλετε. Για ένα διάστημα φάνηκε πως υπήρχε μια υποψία ανατροπής με τον Έντουαρντ Νόρτον του A Complete Unknown, αλλά σα να έχει σβήσει αυτό. Ο Κάλκιν έχει κερδίσει κάθε ένα από τα βραβεία στον δρόμο για τα Όσκαρ και αν το χάσει θα πρόκειται πολύ απλά για τη κυριολεκτικά μεγαλύτερη έκπληξη της τελευταίας 25ετίας.

Ακλόνητο φαβορί: Κίραν Κάλκιν, Αληθινός Πόνος

Θρασύ στοίχημα: Έντουαρντ Νόρτον, A Complete Unknown

Β’ Γυναικείος Ρόλος

Καλύτερο Τραγούδι

Είμαι πεπεισμένος πως το Emilia Perez δεν θα έπαιρνε στα αλήθεια κάποιο άλλο από τα μεγάλα Όσκαρ ακόμα και πριν το όλο σκάνδαλο με τα τουήτς της Κάρλα Σοφία Γκασκόν, αλλά αυτό που βασικά συνέβη μέσα από αυτή την ιστορία είναι πως οι πάντες ξαφνικά φάνηκε σα να σταμάτησα να έχουν την παραμικρή όρεξη να μιλήσουν άλλο για αυτή την ταινία. Νιώθεις ένα «it’s what it is» στον αέρα να πλανάται, κάπως έχει εξαφανιστεί από τις πολλές θεωρίες, το hype έσβησε, και πίσω έμειναν τα αυστηρά δεδομένα.

Δηλαδή; Το ότι ο Ζόι Σαλντάνια, μια πολύ αγαπητή και πολύ καλή ηθοποιός που τυγχάνει να πρωταγωνιστεί στις κυριολεκτικά τρεις εμπορικότερες ταινίες στην ιστορία του σινεμά(!) χωρίς σε καμία να φαίνεται το πρόσωπό της, έχει φτάσει η στιγμή για το industry να την τιμήσει, να της πει κι ένα «by the way ευχαριστούμε».

Θα πάρει λοιπόν το Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου (κι ας είναι η πρωταγωνίστρια της ταινίας) και θα το Emilia Perez κι άλλο ένα σίγουρο Όσκαρ, εκείνο του Τραγουδιού, για το El Mal, που στο μυαλό των ψηφοφόρων θα είναι σα να ψηφίζουν κι εκεί τη Σαλντάνια επειδή όλο το τραγούδι και το χορευτικό είναι πάνω της. Τόσο απλά.

Φαβορί – Β’ Γυναικείος Ρόλος: Ζόι Σαλντάνια, Emilia Perez

Φαβορί – Τραγούδι: El Mal, Emilia Perez

Καλύτερα Σενάρια

Το Διασκευασμένο μοιάζει κλειδωμένο για Κονκλάβιο, παρότι υπάρχει ένα αουτσάιντερ hype για το Nickel Boys (που είναι όντως σπουδαία δουλειά). Στο Πρωτότυπο, περιέργως το Anora θα ήταν πιο σίγουρο αν δεν πίστευαν όλοι αυτή τη στιγμή πως θα πάρει Καλύτερη Ταινία – είναι η κλασική ανεξάρτητη ταινία που βραβεύεται εδώ επειδή δε μπορεί να πάρει κάτι μεγαλύτερο, αν αυτό βγάζει νόημα.

Ο Αληθινός Πόνος του Τζέσι Άιζενμπεργκ έχει πάρει κάποια βραβεία εδώ κι εκεί (όπως το BAFTA πρόσφατα), το Substance έχει τους υποστηρικτές του (και κέρδισε το αντίστοιχο βραβείο και στις Κάννες), αλλά παρολαυτά αν έπρεπε να ποντάρουμε σε μια ταινία αυτή τη στιγμή θα ήταν και πάλι το Anora.

Φαβορί – Διασκευασμένο: Κονκλάβιο

Φαβορί – Πρωτότυπο: Anora

Αουτσάιντερ – Πρωτότυπο: Αληθινός Πόνος

Διεθνές Φιλμ

Για το μεγαλύτερο διάστημα το Emilia Perez έμοιαζε αδιαφιλονίκητο φαβορί, αλλά μετά έγινε η ιστορία με την Γκασκόν, ταυτόχρονα μπήκε στην 10άδα Καλύτερης Ταινίας και το Είμαι Ακόμη Εδώ το οποίο έτσι άρχισαν να το βλέπουν περισσότερα μέλη της Ακαδημίας που δεν το είχαν στο ραντάρ τους και, τελοσπάντων, κάπου νιώθω πως ο τροχός έχει γυρίσει εδώ. Αλλά μπορεί και να είναι κούφιο hype όλο αυτό και η ψήφος να πάει, απλώς, εκεί που θεωρούσαμε πως θα πήγαινε τόσο καιρό, δηλαδή στο Emilia Perez.

Φαβορί: Είμαι Ακόμη Εδώ (Βραζιλία)

Είναι Ακόμη Εδώ: Emilia Perez (Γαλλία)

Ντοκιμαντέρ

Το Καμιά Άλλη Γη (για την ισραηλινή κατοχή στην Δυτική Όχθη) έχει πάρει φόρα κι έχει σαρώσει ό,τι πιθανό βραβείο υπάρχει πριν τα Όσκαρ κι είναι το απόλυτο φαβορί. Επιπλέον, η ταινία δεν έχει καν διανομή στις ΗΠΑ οπότε εκτός από πολιτική και καλλιτεχνική δήλωση, μπορεί αυτή η ψήφος να είναι και στήριξης για ένα φιλμ που αδικείται ξεκάθαρα λόγω θέματος. Όταν μια ταινία μπορεί να βρει τόσους λόγους να ψηφιστεί, είναι λογικά το φαβορί.

Αλλά δε μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου την άλλη πιθανότητα – πολλά μέλη να μην θέλουν να μπλέξουν ξανά με το συγκεκριμένο καυτό ζήτημα, ειδικά μετά την περσινή ομιλία του Τζόναθαν Γκλέιζερ. Σε αυτή την περίπτωση, υπάρχει ένα ντοκιμαντέρ με ένα επίσης πολύ σημαντικό και επίκαιρο θέμα, αλλά σίγουρα λιγότερο διχαστικό (στις ΗΠΑ τουλάχιστον), το Porcelain War, για ουκρανούς καλλιτέχνες που αρνούνται να εγκαταλείψουν την τέχνη τους μπροστά στη φρίκη του πολέμου.

Φαβορί: Καμιά Άλλη Γη

Αουτσάιντερ αλλά ίσως κρυφό φαβορί: Porcelain War

Ταινία Κινουμένων Σχεδίων

Για καιρό το Άγριο Ρομπότ ήταν μοναχικό φαβορί αλλά το λετονικό Flow απέκτησε κύμα, με αποκορύφωμα τη νίκη του στις Χρυσές Σφαίρες. Πέρσι συνέβη κάτι περίπου αντίστοιχο, όπου στις Σφαίρες το Αγόρι κι ο Ερωδιός επικράτησε το υποτιθέμενου φαβορί, Ακροβατώντας στο Αραχνο-Σύμπαν, κάτι που επαναλήφθηκε στα Όσκαρ.

Βασικές διαφορές: To Αγόρι κι ο Ερωδιός ήταν Μιγιαζάκι, ένας ζωντανός κινηματογραφικός θρύλος, και το Flow δεν έχει αντίστοιχο μεγάλο όνομα πίσω του. Το Αραχνο-Σύμπαν ήταν ίσως πιο αδύναμη υποψηφιότητα, καθώς για πολύ κόσμο ήταν μια ταινία δίχως φινάλε. Κι επιπλέον, το Άγριο Ρομπότ είναι μια ταινία που έχει αρέσει πάρα πολύ, μιας και έχει συνολικά 3 υποψηφιότητες – Ήχο και Μουσική οι άλλες δύο. Οπότε φέτος νομίζω πως τα Όσκαρ θα επιμείνουν στην στουντιακή επιλογή, σε αντίθεση με πέρσι. Αλλά σίγουρα είναι μια ανοιχτή κατηγορία.

Φαβορί: Το Άγριο Ρομπότ

Μεγάλο αουτσάιντερ: Flow

Μοντάζ

Αυτό μοιάζει να είναι ανάμεσα σε Κονκλάβιο και Anora, το Κονκλάβιο κέρδισε στα BAFTA και είναι γυρισμένο με την ένταση ενός θρίλερ που του δίνει σίγουρα πόντους στην κατηγορία, και μοιάζει η παραδοσιακά «μονταρισμένη» ταινία της κατηγορίας. Όμως και το Anora είναι μια  φρενήρης κωμική περιπέτεια όπου επίσης παίζει ρόλο ο ταχύς ρυθμός, που παραδοσιακά στα βραβεία ταυτίζεται κάπως με την έννοια του μοντάζ. Από όλα τα τεχνικά βραβεία, το μοντάζ είναι πάντως εκείνο που έχει την πιο συχνή σύνδεση με την Καλύτερη Ταινία (κάτι που συνέβη τα δύο τελευταία χρόνια, κιόλας), οπότε ανάμεσα σε δύο κοντινούς διεκδικητές, μήπως την αιχμή έχει αυτό που θα πάρει την Καλύτερη Ταινία;

Σημειωτέον: Αν το Anora κερδίσει Ταινία, Σκηνοθεσία, Σενάριο και Μοντάζ (κάτι που είναι άξουαλι όντως πιθανό να συμβεί), ο Σον Μπέικερ θα γίνει μόλις ο δεύτερος άνθρωπος στην ιστορία των Όσκαρ με 4 βραβεία σε μία τελετή. Μετά από τον; Γουόλτ Ντίσνεϊ. Να ένα δίδυμο.

Ελαφρύ φαβορί: Κονκλάβιο

Τρομερά κοντά: Anora

Φωτογραφία

Σκηνογραφία / Καλλιτεχνική Διεύθυνση

Κουστούμια

Μακιγιάζ και Κομμώσεις

Μουσική

Τα υπόλοιπα τεχνικά έχουν καθαρά φαβορί φέτος. Φωτογραφία και Μουσική κλίνουν προς Brutalist, αν και στη Φωτογραφία ας μη σοκαριστούμε αν το πάρει το Maria για τον βετεράνο Έντουαρντ Λάχμαν. Τα Κουστούμια είναι στο Wicked όπως πιθανότατα και η Σκηνογραφία, αν και κρατάμε εδώ και ένα ερωτηματικό γιατί ίσως πάρει πόντους εδώ το Brutalist – μια ταινία που η δημιουργία χώρων είναι κυριολεκτικά το θέμα της. Τέλος, το Μακιγιάζ θα πάει στο Substance. Έχουμε ξαναπεί για την πολύ ιδιαίτερη, συγκεκριμένη, δαιμονική ενέργεια που έχουν οι ταινίες που κερδίζουν συγκεκριμένα μόνο τα βραβεία Α’ Ρόλου και Μακιγιάζ, και το Substance 1000% ανήκει σε αυτή την κατηγορία.

Φαβορί: The Brutalist (Φωτογραφία, Μουσική), Wicked (Κουστούμια, Σκηνογραφία), The Substance (Μακιγιάζ)

Οπτικά Εφέ

Ήχος

Είναι πολύ πιθανό να επικρατήσει και στις δύο αυτές κατηγορίες το Dune: Μέρος Δεύτερο, ως το φετινό οσκαρικό μπλοκμπάστερ. Ειδικά στα οπτικά εφέ είναι πολύ πιθανή αυτή η εξέλιξη, αν και μην αγνοήσουμε τελείως τον φετινό Πλανήτη των Πιθήκων γιατί ίσως κάποια στιγμή πρέπει να πάρει ένα Όσκαρ Εφέ αυτό το franchise, είναι κάπως αστείο που δεν έχει βραβευτεί ποτέ.

Στον ήχο είναι πιο ανοιχτά όμως τα πράγματα, καθώς εκεί παίζει και το Wicked, αλλά και το A Complete Unknown – μια ταινία στην οποία έχει μεγάλο ρόλο ο ήχος, και μια κατηγορία την οποία έχει ξανακερδίσει ταινία του Τζέιμς Μάνγκολντ, το Ford v Ferrari. Εξάλλου, είναι μάλλον το πιο πιθανό σημείο για να δοθεί ένα βραβείο και σε αυτή την ταινία.

Φαβορί: Dune: Μέρος Δεύτερο (Οπτικά Εφέ), A Complete Unknown (Ήχος)

Κατηγορίες Μικρού Μήκους – Τα φαβορί

Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους: The Only Girl in the Orchestra

Μικρού Μήκους Μυθοπλασίας: The Man Who Could Not Remain Silent

Animation Μικρού Μήκους: Yuck!