ΑΝΤΖΕΛΙΝΑ ΤΖΟΛΙ: “ΟΣΑ ΕΜΑΘΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΛΑΣ, ΜΕ ΕΚΑΝΑΝ ΝΑ ΤΗΝ ΣΕΒΟΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ”

Με την πολυαναμενόμενη ταινία για τις τελευταίες μέρες της Μαρία Κάλλας να έρχεται σε λίγες μέρες στα σινεμά (5 Δεκεμβρίου στις αίθουσες από το Cinobo), έχει ενδιαφέρον να μάθουμε περισσότερα για αυτή τη δημιουργική ένωση μέσα από τα στόματα των ίδιων των πρωταγωνιστών.

Η Αντζελίνα Τζολί είχε πολλά να πει για το πώς προσέγγισε την Κάλλας ερμηνευτικά – τόσο ως περσόνα, όσο και σε τεχνικό επίπεδο, προσπαθώντας να τρραγουδήσει, να αναπνεύσει, να κινηθεί όπως εκείνη. Εξίσου μεγάλο όμως ενδιαφέρον έχουν τα όσα είχε να μας πει και για το «μετά», δηλαδή το πώς η σύνδεση που απέκτησε με την Κάλλας, συνέχισε να είναι μέρος της ζωής της και μετά τα γυρίσματα της ταινίας.

Μαζί, ο σκηνοθέτης Πάμπλο Λαραϊν, δίνει τη δική του οπτική στο κοινό στοιχείο που μοιράζονται η Κάλλας με τη Τζολί – το ότι κι οι δύο είναι εργάτριες.

Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ κινηματογράφου της Νέας Υόρκης, το NEWS 247 βρέθηκε προσκεκλημένο σε μια διαδικτυακή συνέντευξη τύπου της Αντζελίνα Τζολί που οργάνωσε το Netflix (που έχει αγοράσει την ταινία για την αμερικάνικη αγορά). Αυτά είναι όσα κρατήσαμε από όλα όσα ειπώθηκαν εκεί.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΕΡΑ – ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ

Με την όπερα είχα την ίδια σχέση όπως και πολλοί άνθρωποι. Την άκουγα την Κάλλας. Ήξερα ότι θα με συγκινούσε. Μερικές φορές θα ήταν το soundtrack μιας ταινίας. Κάποιες φορές πήγαινα στην όπερα – με πήγαν μερικές φορές μεγαλώνοντας. Δεν την καταλάβαινα, αλλά σίγουρα την ένιωθα. Ένιωσα ότι ήταν κάτι διαφορετικό και εξαιρετικά ισχυρό. Αλλά δεν ήξερα. Δεν μπορούσα να το εξηγήσω, αλλά σίγουρα πήγα και ένιωσα: «Εντάξει. Αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό» και «Το σώμα μου αισθάνεται διαφορετικά. Το μυαλό μου, μεταφέρομαι. Δεν καταλαβαίνω τι είναι και τι συμβαίνει».

Νομίζω επίσης ότι έπρεπε να μεγαλώσω και να αποκτήσω βαθύτερες εμπειρίες ζωής για να την εκτιμήσω διαφορετικά. Νομίζω ότι υπάρχει κάτι στην όπερα. Ένα επίπεδο πόνου ή χαράς. Ή ίσως είναι ο τρόπος που εκφράζεται το συναίσθημα ως κάτι τόσο τεράστιο. Αυτός ο ήχος είναι τόσο τεράστιος. Αυτό το συναίσθημα που βγαίνει από το σώμα είναι τόσο τεράστιο που, καθώς περνάμε πράγματα στη ζωή μας, μερικές φορές δεν μπορείς να βρεις τον ήχο που ταιριάζει με τον πόνο σου μέχρι να ακούσεις όπερα, γιατί πρέπει να είναι τόσο μεγάλος.

Και συμβαίνουν πράγματα στη ζωή που, ξαφνικά, τα καταλαβαίνεις γιατί καταλαβαίνεις τη ζωή διαφορετικά. Και σου κάθεται διαφορετικά. Οπότε αυτό, για μένα, ήταν μια πραγματική εκπαίδευση. Και ένιωσα πολύ, πολύ ευγνώμων που βυθίστηκα σε αυτήν Τώρα προτείνω σε όλους να το δοκιμάσουν. Αυτό είμαι εγώ πλέον, είμαι αυτό το άτομο!

Πηγαίνω σε όλους τώρα, «Τραγουδάς, αλλά έχεις δοκιμάσει την όπερα; Θα ήθελα να σε ακούσω να τραγουδάς όπερα. Γιατί αν δεν το έχεις κάνει, τότε υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού σου, που δεν το έχεις βγάλει ακόμα προς τα έξω. Δεν θέλεις να μάθεις τι είναι αυτό; Όλοι πρέπει να ξέρουν, οπότε δοκίμασε το!».

ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΥΠΟΔΥΘΕΙ ΤΗΝ ΚΑΛΛΑΣ – ΤΗΝ ΠΟΖΑ, ΤΗΝ ΑΝΑΠΝΟΗ, ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ

Το μυστικό ήταν ο Πάμπλο! [γέλια]

Όχι, πραγματικά, γιατί νομίζω ότι πολλοί σκηνοθέτες που δεν το έπαιρναν τόσο σοβαρά, που δεν το καταλάβαιναν τόσο πολύ, μπορεί να με πήγαιναν μέχρι ένα σημείο και να σκέφτονταν: «Λοιπόν, αυτό είναι αρκετά καλό. Είμαστε εντάξει. Θα δοκιμάσουμε αυτό». Αλλά λόγω του σεβασμού του Πάμπλο για την Κάλλας και λόγω της κατανόησής του για την όπερα, ήταν πολύ σαφές από νωρίς ότι δεν θα εξαπατούσαμε αυτό το μέσο.

Και θα κάναμε ό,τι απαιτούνταν, και αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να κάνεις μια ταινία για την όπερα. Και η πίστη του σε μένα, ότι θα μπορούσα να το κάνω, ήταν αυτό που μου το επέτρεψε, γιατί σίγουρα δεν ήμουν σίγουρη μερικές φορές. Αλλά με βοήθησε πραγματικά και ήταν πολύ σοβαρός σχετικά με την εκπαίδευσή μου, πολύ σοβαρός σχετικά με το ποιος με εκπαίδευσε. Πήρε συνέντευξη από πάρα πολλούς ανθρώπους, σιγουρεύτηκε ότι είχα τη σωστή εκπαίδευση από τα μαθήματα: Ιταλικά μαθήματα για την προφορά, στην όπερα, στο τραγούδι, στη στάση του σώματος, στην αναπνοή.

Καταλάβαινε τι έπρεπε να γίνει. Κι έτσι κατάφερα να το κάνω.

ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΞΕΠΛΗΞΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΟΤΑΝ ΕΜΑΘΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ

Υπάρχουν πολλά πράγματα που έμαθα γι’ αυτήν και με έκαναν να την αγαπήσω. Ένα πράγμα που με εξέπληξε ήταν ότι δεν μπορούσε να δει πολύ καλά. Αν κοιτάξεις τα γυαλιά της, υπάρχουν φωτογραφίες της όταν τα φοράει, που ήταν πολύ χοντρά. Αυτό που πραγματικά σημαίνει είναι ότι λέει πολλά γι’ αυτήν ως εργαζόμενη, σωστά;

Γιατί όταν ήταν πολύ νέα και πήγε στο ωδείο και την έβαλαν μέσα, δεν μπορούσε να πει: «Δεν μπορώ να δω τον συνθέτη. Δεν μπορώ να δω αυτό. Χρειάζομαι τα γυαλιά μου». Έπρεπε να πει, «Είμαι μια χαρά. Μπορώ να το κάνω». Και έτσι έπρεπε να απομνημονεύσει πολύ περισσότερο. Υπάρχει μια συνέντευξη όπου λέει διακριτικά: «Λοιπόν, δεν μπορώ να δω τον συνθέτη». Οπότε πιθανότατα δεν μπορούσε να δει τον ηθοποιό απέναντι από τη σκηνή ή τις εκφράσεις του. Έτσι, αυτό που έπρεπε να κάνει για να πείσει τους ανθρώπους ότι ήταν εκεί πάνω και έκανε αβίαστα αυτό που έκανε καλύτερα από τον καθένα, όλο αυτό ήταν σαν μαγικό κόλπο.

Και είχε ασθένειες και είχε πράγματα που αντιμετώπιζε με το φυσικό της σώμα. Οπότε η δική της μάχη με το σώμα της και αυτά που έκανε για να συγκεντρωθεί και να καταφέρει να κάνει πράγματα, ήταν κάτι πολύ δύσκολο για εκείνη. Και αυτό με έκανε να τη σέβομαι ακόμα περισσότερο.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΙΚΕΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΣΑ ΕΜΑΘΕ ΓΥΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

Έμαθα ότι δεν είμαι τόσο κακή όσο νόμιζα. [γέλια] Αλλά, ξέρετε, πραγματικά δεν είχα προσπαθήσει ποτέ.

Και νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι – είτε πρόκειται για κάποιον στη ζωή σας που ίσως σας υπέδειξε ότι δεν μπορείτε, είτε απλά δεν είχατε ποτέ την υποστήριξη κάποιου που να σας λέει ότι μπορείτε – ενδέχεται απλά να μην προσπαθήσατε ποτέ πραγματικά.

Οπότε ήμουν πολύ τυχερή που είχα ανθρώπους που με βοήθησαν να το ξεπεράσω και να βρω τη φωνή μου. Το οποίο ήταν πολύ συναισθηματικό για μένα. Και μετά τρομακτικό. Ήταν τρομακτικό. Όλη η διαδικασία. Αλλά τι καταπληκτικό πράγμα, να περνάς την καριέρα σου και μετά να βρίσκεις κάτι σε αυτό το στάδιο της ζωής που είμαι τώρα, που να σε τρομοκρατεί καλλιτεχνικά!

Είναι καταπληκτικό. Είναι ένα δώρο να μην είμαι σίγουρη ότι μπορώ να κάνω κάτι και να πρέπει ξανά να δουλέψω τόσο σκληρά και να περιβάλλομαι από ανθρώπους που εμπιστεύομαι ότι θα με πιάσουν αν πέσω. Και το λάτρεψα. Μου άρεσε πραγματικά να τραγουδάω. Βρήκα τον εαυτό μου να μεταφέρεται. Αλλά μετά δεν έχω τραγουδήσει από τότε. Την τελευταία μέρα, έπεσα στα γόνατα και μετά δεν έχω ξανατραγουδήσει. Ούτε μια λέξη από τότε. [γέλια]

Δεν ξέρω γιατί – ίσως είναι και το ότι παίζεις τη Μαρία Κάλλας και μετά λες… [γέλια]

ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΑΛΛΑΞΕ Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ ΑΦΟΥ ΕΡΜΗΝΕΥΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ

Είναι τόσο βαθιά προσωπική σχέση. Είναι ακόμα δύσκολο. Έχω μια τόσο έντονη ανάμνηση από μερικά από τα τραγούδια που δεν έχω καταφέρει να τα διαχωρίσω πλήρως από το βίωμα.

Ας πούμε τώρα έχω την ανάμνηση της μητέρας μου κάθε φορά που τραγουδούσα το Ave Maria. Έτσι, στο μυαλό μου, μου επιτράπηκε να δίνω τόσο πολύ χώρο και να σκέπτομαι τη μητέρα μου, οπότε δεν είναι εύκολο να τα διαχωρίσω ξανά. Ανυπομονώ να έρθει εκείνη η μέρα. Αλλά τώρα συνδέω κάποια από τα τραγούδια με την ανάμνηση από κάτι που μοιράστηκα με αυτά τα κομμάτια της μουσικής.

Νιώθω ότι την αγαπώ. Αγαπώ πραγματικά αυτή τη γυναίκα. Και έτσι όταν την ακούω, είναι σαν φίλη. Κι όταν νιώθω τους ανθρώπους να ανταποκρίνονται στην ταινία ή να λένε ότι λυπήθηκαν γι’ αυτήν όταν πέθανε, είναι σαν να νιώθω τόσο βαθιά ότι στο τέλος της ζωής της, και σε μεγάλο μέρος της ζωής της ένιωθε μόνη. Δεν είχε μητέρα. Δεν είχε ανθρώπους που νοιάζονταν γι’ αυτήν, που τη φρόντιζαν. Όταν δεν ήταν στην κορυφή, οι επικριτές ήταν τρομερά κακοί μαζί της. Πέθανε πιθανότατα χωρίς να σκεφτεί ποτέ ότι θα υπάρξει μια μέρα σαν κι αυτή, που οι άνθρωποι θα μιλούν τόσο θετικά γι’ αυτήν και θα την αγαπούν. Και είναι τόσο στενάχωρο αυτό για εκείνην, σωστά;

Και έτσι, όταν το βλέπω αυτό που γίνεται σήμερα, αισθάνομαι ότι η φίλη μου έχει πλέον την φροντίδα που θα έπρεπε να έχει, σωστά; Και όταν ακούω τη φωνή της, σκέφτομαι ότι κάνει αυτό για το οποίο γεννήθηκε. Και την αγαπώ. Οπότε είναι ακόμα πολύ προσωπικό για μένα. Ίσως να έχω μια απόσταση αργότερα. [γέλια] Αλλά ακόμα είναι όλο πολύ προσωπικό.