“ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΕΛΦΑΣΤ ΜΕ ΑΓΑΠΗ”: ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ BICEP, ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ BLACK BONES

Είναι ίσως άδικο. Αλλά μάλλον κι αναπόφευκτο. Μετά το σαρωτικό πέρασμα των Bicep από την παγκόσμια ηλεκτρονική χορευτική σκηνή την τελευταία δεκαετία (όταν από bloggers έγιναν headliners στα φεστιβάλ όλου του κόσμου), όποιο όνομα βγαίνει από τη Βόρεια Ιρλανδία μοιραία συγκρίνεται μαζί τους. Και δεν είναι λίγα: είναι ο Hammer, η Sally C, o LOR, και βέβαια οι Black Bones που έρχονται αυτό το Σάββατο 24.2 για πρώτη φορά στην Αθήνα. (Όλοι τους, και οι Bicep φυσικά, παιδιά του David Holmes – «πατριάρχη» της σκηνής, σπουδαίου κινηματογραφικού και τηλεοπτικού συνθέτη και περιζήτητου παραγωγού.)

Black Bones, λοιπόν. Δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενοι, ούτε γνωρίστηκαν χθες. Πριν 20 χρόνια περίπου, ο Aaron Black έδωσε στον Timmy Stewart μια κασέτα με ένα μιξ του για να τον πείσει να του δώσει μια θέση στα club nights που οργάνωνε στο Μπέλφαστ. Τα κατάφερε. Η επαφή είχε γίνει, η σχέση κράτησε στον χρόνο, βρέθηκαν στα ίδια line-ups και πριν 5 χρόνια ξεκίνησαν να κάνουν μαζί μουσική. Αρχικά, κράτησαν χαμηλό προφίλ με κάποια re-edits κι επτά σχεδόν ανυπόγραφα 12ιντσα που κυκλοφόρησαν στα σωστά χέρια. Στην πορεία ήρθαν τα remixes, οι δικες τους παραγωγές σε εξαιρετικά labels όπως η Optimo και η Duca Bianco και η αναγνώρισή ότι πρόκειται για ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ονόμαστα αυτήν την στιγμή στη leftfield χορευτική σκηνή. 

Οι ίδιοι πώς προσδιορίζουν τον ήχο τους; «Μπορεί να διακρίνει κανεις στον ήχο μας την ρίζα του dub και μια proto αισθητικη που ανακαλεί τις πρώτες μέρες της ηλεκτρoνικής χορευτικής σκηνής, ας πούμε την εποχή του new beat ή τότε που η disco μετεξελίχθηκε σε house. Όταν ο ήχος ήταν λιγότερο “καθαρός” και “γυαλισμένος”». (Μπορείτε να ακούσετε ένα ωριαίο μιξ με δικές τους παραγωγές, edits κι ακυκλοφόρητα που έφτιαξαν αποκλειστικά για το Stegi Radio.)

Ο Aaron κι ο Timmy δε συνεννοούνται ποτέ πριν τα dj sets τους. Δεν ξέρει ο ένας τι έχει βάλει ο άλλος στην τσάντα με τα βινύλια ή στο usb stick του. Αλλά, μετά από τόσα πάρτι, είναι εύκολο να επικοινωνούν χωρίς να λένε πολλά. Εξάλλου, «αυτό που έχει σημασία είναι να μπορείς να διαβάζεις το δωμάτιο, ανεξάρτητα αν παίζεις σε κλαμπ ή σε φεστιβάλ, σε φως ή σκοτάδι, ως warm up ή ως main act. Αν χρειάζεται να πηγαίνεις πιο αργά και βαθιά, κι αν πάλι πρέπει να βγάλεις ενέργεια και να δυναμώσεις την σωστή στιγμή. Αν πάλι είσαι εκεί για να βγεις φωτό με τα ακουστικά σου και να την ποστάρεις την επόμενη μέρα στα σόσιαλ, το έχεις χάσει το παιχνίδι», λέει ο Timmy. Για να δώσει τον δικό του σύντομο ορισμό ο Aaron «ο καλός DJ έχει βαθιά γνώση, έλλειψη εγωισμού και πραγματική αγάπη για τη μουσικη».

Οι επιλογές τους αυτόν τον καιρό για πρώτο, peak και τελευταίο κομμάτι…

Black (Aaron)

• Saint Etienne,  Like A Motorway (Skin Up, You’re Already Dead Autechre Remix)
• Neal Howard, The Gathering (Dave Lee Edit)
• Dompteur Mooner, Girls Girls Girls (Edit)

Bones (Timmy)

• Afriqua, Xprss Yrslf
• Laurent Garnier, Acid Eiffel
• Front De Cadeaux, Transe Emois

Όλοι ξέρουν πώς είναι ένα ωραίο πάρτι. Ευφορία, χέρια ψηλά, χαμόγελα, φλερτ, «η μέθοδος της υπέρβασης» όπως συνήθιζε να λέει ο Andrew Weatherall. Όμως οι πιο απολαυστικές ιστορίες των DJs είναι αυτές από τις βραδιές που δεν πήγαν καλά τα πράγματα. Όπως εκείνη την φορά, πριν την εποχή των σόσιαλ, που ο Aaron έφτασε στο κλαμπ, βρήκε σχεδόν κλειστές τις πόρτες, κατάλαβε ότι ο promoter δεν είχε ασχοληθεί με το event κι από ευγένεια έπαιξε για μία ώρα κυριολεκτικά μόνο για εκείνον. «Νομίζω σε κάποια στιγμή τον είδα να διαβάζει εφημερίδα», θυμάται γελώντας. Ο Timmy απαντά διαφορετικά: «Είναι πάντα προκληση να κερδίζεις το κοινό π.χ. όταν σε έχουν κλείσει σε κλαμπ ή φεστιβάλ που προσανατολίζονται σε πιο εμπορικό ήχο. Είναι μεγάλη ανταμοιβή όταν τα καταφέρνεις κι εκεί».

Είναι δύσκολο όταν σκέφτεσαι το Μπέλφαστ να μην σκέφτεσαι το βίαιο παρελθόν του. Το μίσος μεταξύ Προτεσταντών και Καθολικών, τις βόμβες και τα θύματα, τη «Ματωμένη Κυριακή», τον IRA και τους Ενωτικούς. Η περίοδος των Ταραχών θεωρητικά τελείωσε με τη Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής του 1998, η πόλη και οι επόμενες γενιές έχουν επουλώσει άραγε τα τραύματα; «Είναι κρίμα που συνδεόμαστε αυτόματα με όλα αυτά, αν και νομίζω ότι η δική μας γενιά αλλά και οι επόμενες θέλουν να τα αφήσουν όλα αυτά πίσω τους. Κανένας άνθρωπος που είναι στα καλά του δε θέλει να μείνει εκεί» λέει ο Aaron. «Το Μπέλφαστ είναι μια πόλη με σκοτεινό χιούμορ κι αυτό βοήθησε τους ανθρώπους στους δύσκολους καιρούς. Αν προσθέσει κανείς και τη βιομηχανική του πλευρά, καταλαβαίνει γιατί οι μουσικές που άνθισαν κατά καιρούς είναι το punk, η techno και γενικά ο σκληρός ηλεκτρονικός ήχος. Τώρα όμως νομίζω ότι είναι η εποχή του ταλέντου και των ευκαιριών», το κλείνει αισιόδοξα ο Timmy. 

Κι αν ποτέ βρεθούμε εκεί; «Να πάτε στις μυριάδες παμπ, να φάτε στα ωραία εστιατόρια, να χορέψετε στο Hack club. Να μην ακολουθήσετε τα τουρ στις περιοχές των Ταραχών, δεθείτε με το σημερινό θετικό vibe της πόλης. Α, και να μην περιμένετε ότι θα βρείτε ταξί αργά το βράδυ».

Για το φινάλε τους ζητάω να κάνουν λίγο name dropping. Με ποιον DJ θα ήθελαν να πάνε για ποτά ή φαγητό και να κάτσουν με τις ώρες να ακούν τις ιστορίες του; 

Ο Aaron απαντά «με τον Weatherall, ενδιαφέρόταν για τον κόσμο χωρίς να ξεχνά να παρατηρεί τη φαρσική διάστασή του, κάτι που είναι τόσο σπάνιο στις μέρες μας». Ο Timmy επιλέγει επίσης δυο ιερά τέρατα που δεν είναι πια εν ζωή: «Ron Hardy και Larry Levan. Πιονέροι και οι δύο, δεν είχαν ποτέ μεγάλα πλάνα κι όμως τόσα πολλά απ’ οσα ξέρουμε σήμερα βασίστηκαν πάνω τους. Ε, και σίγουρα θα είχαν μερικές πολύ καλές ιστορίες ηδονισμού να διηγηθούν…»