ARCHIVE: ΤΟ “FUCK YOU” ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΤΟ ΓΡΑΦΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΑΜΠ Η ΤΟΝ ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ

Θα πω την έκφραση “οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού” και ό, τι θέλει ας γίνει. Τη βρήκα ήδη κλισέ, δεν την έκανα εγώ και κάποιες φορές την έχω δει να την κολλάνε δίπλα σε μπάντες που δεν είναι και τόσο “αγαπημένες”, απλά ήρθαν δυο τρεις φορές όλες κι όλες. Εδώ όμως μιλάμε για τους Archive. Εδώ το λες, το εννοείς και δεν μπορεί κανείς να σου πει τίποτα.

Οι Archive, λοιπόν, επιστρέφουν στη χώρα μας για μια μεγάλη συναυλία στο Θέατρο του Λυκαβηττού στις 14 Ιουνίου και εμείς είχαμε την τύχη να μιλήσουμε με δύο βασικά μέλη τους: τον Darius Keeler και τον Dave Pen. Μια συζήτηση για το Brexit, την ακροδεξιά, τη δική τους Ελλάδα και τη μουσική τους, που όσα είδη και αν ανακατεύει, πάντα μοιάζει να έχει την ίδια ταυτότητα.

Είστε ένα από τα λίγα ξένα συγκροτήματα που έχουν βιντεοσκοπήσει ζωντανή τους εμφάνιση στην Ελλάδα και την έχουν κυκλοφορήσει είτε σε DVD είτε σε άλμπουμ. Κυρίως κάποιες metal μπάντες το έχουν κάνει αυτό εδώ. Νομίζω ότι το έκαναν. Θέλετε να μου πείτε την ιστορία πίσω από αυτό;
D.K. Αρχικά σκοπεύαμε να παίξουμε στον Λυκαβηττό και να το βιντεοσκοπήσουμε εκεί αλλά εκείνη τη μέρα έπιασε μια καταιγίδα και έτσι δεν μπορέσαμε. Και έτσι έπρεπε μέσα σε μια μέρα να μεταφέρουμε τα πάντα στο θέατρο Μπάντμιντον. Απίστευτο.

Και μετά το βιντεοσκοπήσαμε εκεί και πήγαν όλα τόσο καλά. Είναι ένα όμορφο φιλμ, είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με αυτό.

Νομίζω ότι η Αθήνα ήταν πάντα ένα από τα κύρια μέρη μας, είναι μία πόλη που αγαπάμε. Και πάντα εισπράτταμε και πολλή αγάπη από τον ελληνικό κοινό.

Πώς το εξηγείτε αυτό; Θέλω να πω, γιατί τόση αγάπη για το συγκρότημα σας από εμάς; Γιατί έχουμε αυτό το δέσιμο; Εμείς Βαλκάνιοι, εσείς Βρετανοί. Γιατί συμβαίνει αυτό;
D.K. Νομίζω εξαιτίας του “Again”. Νομίζω πως όταν το κυκλοφορήσαμε, το ραδιόφωνο σας έπαιζε την πλήρη έκδοση του -και τα 16 λεπτά. Μπορείς να το φανταστείς αυτό;

Και απλά προσκολλήθηκαν πολλοί άνθρωποι πάνω μας εξαιτίας αυτού. Και μετά παίξαμε το πρώτο μας live και ήταν μεγάλη επιτυχία. Και, ξέρεις, πάντα έμεναν σε επαφή με τους Archive. Και έτσι πάντα είχαμε μεγάλη αγάπη για τους Έλληνες. Πάντα θέλαμε να επιστρέφουμε και να παίζουμε και να γίνουμε μέρος της κουλτούρας σας. Είναι υπέροχο.

Φαντάζομαι ότι ακόμα θυμάστε ακόμα την πρώτη φορά που παίξατε εδώ.
D.K. Ναι, φυσικά, δεν θα μπορούσαμε να το ξεχάσουμε.

Διάβασα μια παλιά συνέντευξη του Greg Walker, που τότε έπαιζε μαζί σας και είπε επί λέξη ότι την πρώτη φορά που παίξατε εδώ “νιώθατε σαν τους Beatles”.
D.K. Έτσι ήταν, ναι. Ήταν τρελό. Υπήρχαν τόσοι πολλοί άνθρωποι και τόσο ενθουσιασμένοι. Ήταν μια πραγματικά υπέροχη στιγμή.

Θέλω να σας ρωτήσω κάτι διαφορετικό τώρα. Σε περίπου δύο μήνες έχουμε ευρωεκλογές (σ.σ. η συνέντευξη έγινε τον Απρίλιο). Σας λείπουν;
D.K. Ναι, και νομίζω ότι το Brexit είναι μια από τις μεγαλύτερες ντροπές. Δυστυχώς. Ελπίζω ότι θα επιστρέψουμε σύντομα στην Ευρώπη.

Α, το θέλετε.
D.K. Ναι. Και περιέργως, η Ελλάδα είναι μία από τις χώρες που θα είχε έναν καλό λόγο να φύγει από την ΕΕ, επειδή δεν σας έχουν φερθεί ισότιμα. Και το ξέρουμε αυτό για τα καλά. Και παρόλα αυτά μείνατε.

Σας ευχαριστούμε που το αναγνωρίζετε αυτό.
D.K. Μα είναι η αλήθεια. Αλλά για μας, το να φύγουμε απ’ την Ευρώπη ήταν κάτι σαν αυτοκτονία.

Επομένως εσείς ψηφίσατε κατά του Brexit.
D.K Όχι, εγώ ντρέπομαι που το λέω αλλά δεν ψήφισα.

D.P Εγώ ψήφισα. Και ψήφισα κατά.

D.K. Και εγώ το ίδιο θα έκανα.

D.P. Πώς θα μπορούσα διαφορετικα; Ολόκληρη η καριέρα μας και η ζωή μας υπάρχει μέσα στην Ευρώπη και μέσα σε ανθρώπους που συναντιούνται από τόσα πολλά διαφορετικά μέρη.

Για μένα, ήταν ένα απόλυτα “fuckin’ horror show” και δείχνει απλά τη δύναμη της χειραγώγησης και του φόβου.
Μπορούν να προκαλέσουν τόσο μεγάλη ζημιά αυτά.

D.K Ακριβώς. Οπότε εγώ δεν πίστευα ποτέ, ούτε σε ένα εκατομμύριο χρόνια ότι θα συνέβαινε αυτό. Και γι’ αυτό ήμουν τεμπέλης και δεν ψήφισα. Δεν το σκέφτηκα ότι μπορεί να συμβεί. Μου φαινόταν τόσο ηλίθιο ως ιδέα που δεν πίστεψα ότι μπορεί να συμβεί.

Δεν περίμενα ότι θα ήμασταν τόσο ηλίθιοι. Τώρα το ξέρω ότι είμαστε.

Το Brexit έφερε αλλαγές προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο;
D.P Τρομακτικά προς το χειρότερο. Η οικονομία μας είναι μια από τις χειρότερες οικονομίες στην Ευρώπη τώρα.
Είναι πολύ δύσκολα για εμάς. Τα επιτόκια μας είναι πολύ υψηλότερα από οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη.

Είναι δύσκολο και για τις μπάντες επίσης.
D.P. Ναι. Χάσαμε λίγα χρήματα. Αλλά είμαστε τυχεροί που οι Archive είναι ένα αρκετά καθιερωμένο συγκρότημα και πουλάει πολλά εισιτήρια σε όλη την Ευρώπη. Οπότε όσον αφορά εμάς, χάσαμε κάποια χρήματα λόγω των φόρων.

D.K. Και είχαμε και κάποια ακόμη γενικά έξοδα όπως το κόστος παραγωγής ή τα merch μας είναι πιο ακριβά πχ.

Οπότε είναι και πιο δύσκολο για τους νέους καλλιτέχνες.
D.P. Έχω δει από πρώτο χέρι πως το κόστος ανέβηκε γι’ αυτούς αλλά και τη γραφειοκρατία για τα συγκροτήματα που μπορούσαν προηγουμένως να μετακινηθούν ελεύθερα και δεν ήταν επαγγελματίες μουσικοί πλήρους απασχόλησης. Και απλά τους πρόσθεσε αυτό το γελοίο άγχος και τη σκληρή δουλειά. Και έπρεπε να πληρώσουν για τον εξοπλισμό τους για να μπορούν να παίξουν στη Γαλλία. Είναι απλά τρελό, γελοίο, ηλίθιο… Είναι τόσο απογοητευτικό.

Οπότε ελπίζετε αυτό να αλλάξει γρήγορα;
D.P. Ω Θεέ μου, μακάρι.

D.K Είμαι σίγουρος ότι θα επιστρέψουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση κάποια στιγμή.

Διάβασα σε μια συνέντευξη που είπατε ότι αυτή είναι η πιο ασταθής εποχή από τη δεκαετία του ’30. Ότι είναι μια επικίνδυνη αλλά ενδιαφέρουσα εποχή. Μπορείτε να μου πείτε ποιες ομοιότητες βλέπετε με τότε;
D.K. Η πολιτική έχει γίνει σε μεγάλο βαθμό κάτι που αφορά μόνο το προσωπικό συμφέρον, το ίδιον κέρδος. Και έτσι, είναι σίγουρα γεμάτη ψέματα. Δεν θέλω να ακουστώ σαν συνωμοσιολόγος, αλλά υπάρχει πολύς ελιτισμός, υπάρχουν κάποιοι πολύ ισχυροί και ταυτόχρονα υπάρχει πολύ λιγότερη δύναμη στα χέρια του λαού. Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Και υπάρχουν επίσης πολλοί θυμωμένοι και απογοητευμένοι άνθρωποι. Υπάρχει και μεγάλη φτώχεια. Οπότε, ναι, είναι πολύ, πολύ ασταθής η εποχή μας.

Και η Αμερική είναι πραγματικά τρομακτική αυτή τη στιγμή. Και θα γίνει ακόμα πιο τρομακτική.

Υπάρχει μεγάλος διχασμός και έχεις και όλο αυτό το πρόβλημα με τον ρατσισμό που επανέρχεται. Όχι ότι έφυγε ποτέ, είναι πάντα εκεί. Αλλά η δεξιά πτέρυγα, όλοι αυτοί που υποστηρίζουν τον Ντόναλντ Τραμπ, δημιουργούν κάτι πολύ τρομακτικό για την πιο ισχυρή χώρα στον κόσμο.

Οπότε νομίζω ότι βλέπετε την άνοδο της ακροδεξιάς και στην Ευρώπη επίσης.
D.K. Ναι, είναι καταστροφικό να υπάρχει παντού, αλλά προφανώς το να συμβαίνει σε μια χώρα με την επιρροή της Αμερικής, τότε έχουμε το αποκορύφωμα του προβλήματος.

Και μετά έχουμε τη Μέση Ανατολή, η οποία είναι ένα γαμημένο χάος, ξέρεις.

Δεν υπάρχουν πολιτικοί άνδρες, δεν υπάρχουν μεγάλοι ηγέτες, δεν υπάρχει κανείς που να ενδιαφέρεται πραγματικά για τη διπλωματία. Και είναι κάπως περίεργο, πραγματικά.

Οπότε καταλαβαίνω τώρα ότι παρακολουθείτε τι συμβαίνει στην Παλαιστίνη. Παρακολουθείτε τις ειδήσεις.
D.K. Ξέρω ότι αυτό συμβαίνει εδώ και δεκαετίες.

Αυτό είναι απλά μια αντίδραση από ανθρώπους που καταπιέζονται για χρόνια. Τι περίμεναν; Ξέρεις, είναι φρικτό, αλλά το πρόβλημα με το Ισραήλ είναι ότι είναι τόσο παρανοϊκό, ότι είναι τόσο προστατευτικό.

Θέλω να πω, δεν μπορώ να φανταστώ πώς πρέπει να είναι να είσαι Ισραηλινός και να ζεις μέσα σε αυτόν τον φόβο. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνησή τους αυτοτροφοδοτείται, γιατί απλά επιτίθεται, επιτίθεται, επιτίθεται. Και δεν υπάρχει διπλωματία, δεν υπάρχει ειρήνη. Και όσο περισσότερο σκοτώνεις ανθρώπους, τόσο περισσότερο μίσος υπάρχει εναντίον του κράτους σου.
Και είναι παράλογο αυτό που συμβαίνει στη Γάζα. Είναι ένα από τα πιο τραγικά πράγματα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Ξέχασα να σας ρωτήσω για την ακροδεξιά στη Βρετανία. Έχετε και εκεί το ίδιο πρόβλημα;
D.K Όχι τόσο πολύ. Το λυπηρό με το Brexit είναι το πολιτικό κόμμα του Νίγκελ Φάρατζ. Αυτοί οι τύποι τα έφεραν όλα αυτά.

Προκάλεσαν φόβο στον ηλικιωμένο πληθυσμό σχετικά με τη μετανάστευση. Ξέρετε πόσοι άνθρωποι έχουν περάσει με βάρκες από τα Χριστούγεννα;

Πόσοι;
D.K. 5.000. Αυτό είναι τίποτα. Θέλω να πω, χρειαζόμαστε 5.000 άτομα μόνο για να εργάζονται στα καφέ. Είναι εντελώς τρελό. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τη μετανάστευση.

D.P. Ποτέ δεν υπήρξε.

D.K.Αυτά είναι μαλακίες. “Ω, πρέπει να σταματήσουμε τις βάρκες”. Λες και αυτές οι βάρκες είναι η γαμημένη ισπανική αρμάδα που έρχεται.

Είναι απλά φτωχοί άνθρωποι.
D.P. Αυτή τη στιγμή μοιάζει ότι όποιος και να είναι υπεύθυνος, θα αναλάβει έναν “οδοστρωτήρα από σκατά”. Και επίσης, ποιος θα ήθελε να γίνει πολιτικός αυτή τη στιγμή; Ξέρεις, ελπίζω ότι υπάρχουν κάποιοι πραγματικά έξυπνοι νέοι εκεί έξω που θέλουν την αλλαγή και είναι πραγματικά αξιοπρεπείς. Αλλά κάθε νέος, αξιοπρεπής πολιτικός που έρχεται, μετατρέπεται ξαφνικά σε φίδι. Ή είναι σαν να υπάρχει μόνο ένας τρόπος να το κάνεις και είναι τόσο βαρετός. Και είναι τόσο λυπηρό.

Κάποια στιγμή στην Αμερική είχες τον Ομπάμα, που ένιωθες ότι, ουάου, ήταν κάτι τόσο καταπληκτικό και μόνο το γεγονός ότι μπορούσε να συμβεί. Και από αυτό πήγαν στο εντελώς αντίθετο. Είναι τρέλα.

Ξέρεις, ο κόσμος είναι ένα τρελό μέρος αυτή τη στιγμή και πρέπει να προσδεθείς και να συμμετάσχεις στη βόλτα, αλλιώς θα σε κάνει κομμάτια. Πραγματικά.

Σας αρέσει να μιλάτε για πολιτική στα τραγούδια σας, σωστά;
D.K. Δεν είμαστε και τόσο σκληροπυρηνικοί πολιτικά. Είναι δύσκολο.

Δεν είμαστε, όπως οι Massive Attack. Θέλω να πω, είναι όμορφο αυτό που κάνουν οι Massive Attack αλλά εμείς δεν είμαστε ενημερωμένοι όσο καλά είναι αυτοί. Αλλά σίγουρα επηρεαζόμαστε από τις πολιτικές καταστάσεις στον κόσμο και τις κοινωνικές καταστάσεις όπως όλοι. Το θέμα είναι να μιλάμε και λίγο γι’ αυτό, ξέρεις.

D.P. Και επίσης θέλουμε οι άνθρωποι να ξεφεύγουν στα σόου μας. Ξέρω ότι ακούγεται λίγο περίεργο, αλλά θέλουμε ο κόσμος να περνάει γαμημένα καλά γιατί η ζωή είναι σύντομη. Φέρνουμε συναίσθημα και έχουμε ένα μήνυμα στη μουσική μας. Κάθε τόσο κάνουμε μια δήλωση αλλά για εμάς το λάιβ είναι να έρθουμε κοντά με τους ανθρώπους, να έχουμε φιλία, αγάπη και μουσική. Αυτό είναι το βασικό μας κίνητρο. Δεν θέλουμε να αρχίσουμε να βγαίνουμε και να λέμε στον κόσμο τι είναι τι.

Απλά, θέλουμε και να ξέρουν τι πιστεύουμε. Και νομίζω ότι οι φανς μας ξέρουν ότι είμαστε ειλικρινείς για τα πράγματα στα οποία πιστεύουμε.

Νομίζω ότι το “Fuck You” γράφτηκε για τον Μπους. Αν το γράφατε σήμερα, για ποιον θα ήταν;
D.K. Α, υπάρχουν πολλοί από αυτούς, έτσι δεν είναι; Υπάρχει ο Νετανιάχου, υπάρχει ο Τραμπ, υπάρχει ο Ρίσι Σουνάκ, υπάρχει ο γαμημένος ο Πίτερς. Όλοι τους. Όλοι τους είναι “cunts, you know”?

D.P. Ναι. “Fuck you”.

D.K. Ακριβώς. “Fuck everyone”.

D.P. Ναι, το έχουμε κάνει αυτό σε περιοδεία. Έχουμε κάνει μια μικρή δήλωση πριν παίξουμε το Fuck You και νομίζω ότι αφήνουμε τους ανθρώπους στο πλήθος να αφιερώσουν αυτό το τραγούδι μέσα στο μυαλό και την καρδιά τους, σε όποιον μισούν περισσότερο.

Ο Dan είναι ιδιοφυΐα που έγραψε αυτούς τους στίχους γιατί αυτό το τραγούδι είναι διαχρονικό.

Κατά καιρούς έχετε βάλει στη μουσική σας στοιχεία από electronic, από ambient, shoegaze, progressive rock, αλλά συνεχίσατε να ακούγεστε σαν Archive, συνεχίσατε να έχετε τον δικό σας ήχο παρά όλα αυτά. Πώς το καταφέρατε αυτό;
D.K. Εδώ η απάντηση είναι δύσκολη. Ο ήχος μας είναι ο ήχος μας. Δεν θα μπορούσα καν να ξέρω από πού να ξεκινήσω για να σου πω γιατί ακουγόμαστε έτσι. Είναι απλά η προσωπικότητά σου, έτσι δεν είναι; Η προσωπικότητά μας βγαίνει στον τρόπο που γράφουμε. Έτσι, όποιες επιρροές κι αν έχουμε, εξακολουθούμε να έχουμε την προσωπικότητά μας, καταλαβαίνεις; Και νομίζω ότι αυτό είναι το σπουδαίο όταν είσαι σε μια μπάντα για 30 χρόνια.

Ξέρεις, αυτό γίνεται όλο και πιο δυνατό, η ταυτότητα αυτού που κάνεις, παρά τις όποιες άλλες επιρροές. Οπότε είμαι πολύ χαρούμενος που έχουμε αυτόν τον ήχο.

Και υποθέτω ότι αυτό το γεγονός σας φέρνει και φανς από διάφορα είδη, έχετε φανς που ακούνε χιπ χοπ, φανς που ακούνε progressive rock. Υπάρχει μια ποικιλομορφία. Υποθέτω ότι βλέπετε αυτό.
D.K. Φυσικά. Αλλά νομίζω ότι αυτό που ενώνει τους περισσότερους φανς μας είναι το είδος του συναισθηματικού βάθους της μουσικής μας. Νομίζω ότι περισσότερο έχει να κάνει με τη συναισθηματική πλευρά αυτού που κάνουμε. Ξέρεις, οι άνθρωποι συγκινούνται από αυτό και νιώθουν κάτι περισσότερο από το στυλ της μουσικής που παίζεις.

Και μια τελευταία ερώτηση, φαντάζομαι θα σας το ρωτάνε συχνά αυτό ότι αν και ποτέ δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα για κάποιον να βγάλει ένα τραγούδι 16 λεπτών, αλλά πόσο πιο δύσκολο είναι σήμερα να το κάνετε;
D.K. Είναι ακόμα πιο εύκολο τώρα γιατί υπάρχει τόσος κόσμος που δεν δίνει δεκάρα για το ραδιόφωνο, όλα είναι δωρεάν, οπότε δεν χρειάζεται να σκεφτείς “ποιος θα το παίξει αν είναι τόσο μεγάλο ένα τραγούδι”.

Καταλαβαίνω πώς το εννοείς αλλά εγώ μιλάω κυρίως για το αν οι άνθρωποι σήμερα έχουν χρόνο ή διάθεση να ακούσουν ένα τόσο μεγάλο τραγούδι.
D.K. Νομίζω ότι επειδή είμαστε οι Archive, οι άνθρωποι το περιμένουν να έχουν τέτοια ταξίδια.
Και τώρα υπάρχουν πολλές άλλες μπάντες που το κάνουν, και καθώς υπάρχει μεγάλος κατακερματισμός της μουσικής βιομηχανίας, υπάρχουν τόσα πολλά είδη μουσικής και υπάρχουν πολλές μπάντες που φτιάχνουν σπουδαία μεγάλα κομμάτια από πολλά είδη.

Θέλω να πω ότι δεν είμαστε οι μόνοι που το κάνουν.

Και πάντα θα υπάρχει κοινό γι’ αυτά τα τραγούδια. Όσο θα υπάρχει κοινό για τον Μπαχ και τον Μπετόβεν και την κλασική μουσική που γράφτηκε πριν από 300 χρόνια, πάντα θα υπάρχει κοινό και γι’ αυτή τη μουσική.