ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ SQUID GAME: «Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ ΠΟΤΕ ΕΠΕΙΔΗ ΜΕΤΑΝΟΗΣΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ»

Όταν το Squid Game μετατράπηκε στη μεγαλύτερη σειρά που είχε ποτέ το Netflix, και σε ένα από τα μεγαλύτερα σόου-φαινόμενα, έμοιαζε μάλλον δεδομένο πως δεν είχαμε τελειώσει με αυτή την ιστορία.

Όπως ακριβώς κι οι μυστηριώδεις VIP που βρίσκονται πίσω από τις σκιές, παρακολουθώντας τους συμμετέχοντας στα παιχνίδια ζωής και θανάτου τους, έτσι κι εμείς –πολύ απλά– θέλαμε κι άλλο.

Η συνέχεια του Squid Game για τον σεναριογράφο και σκηνοθέτη Χουάνγκ Ντονγκ-χιουκ έρχεται σε μορφή μιας 2ης και μιας 3ης σεζόν που ταυτόχρονα θα ολοκληρώσουν τη σάγκα αλλά, όπως είναι φανερό κι από την ίδια την εξέλιξη της ιστορίας, η σύλληψή τους ήταν ως ενός 2ου κεφαλαίου που ξέρει εξαρχής πως θα συνεχιστεί (και ολοκληρωθεί) σε 3ο.

Αυτό επιτρέπει στον σεναριογράφο να δοκιμάσει πολλές ιδέες που οδηγούν τη σειρά σε ένα ακόμα πιο σκοτεινό σημείο. Ο νικητής της 1ης σεζόν, ερμηνευμένος από τον Λι Τζονγκ-τζε (με βραβείο Έμμυ ερμηνείας μάλιστα), επιστρέφει στο παιχνίδι με στόχο να φτάσει στην κορυφή εκ των έσω. Πολλά από τα πράγματα για τα οποία ήταν προετοιμασμένος έχουν αλλάξει όμως, με αποτέλεσμα οι ανατροπές αυτές να λειτουργούν σε διπλό επίπεδο – και για εκείνον, και για εμάς ως θεατές που νομίζουμε πως ξέρουμε τι θα ακολουθήσει.

(Ειδικά το ένα από τα νέα παιχνίδια είναι πραγματικό μακελειό με τις ομάδες που διαγωνίζονται αργότερα να πρέπει να πατάνε κυριολεκτικά πάνω στα αίματα των προηγούμενων που απέτυχαν.)

Ένα ακόμα εύρημα είναι η ψηφοφορία για το κατά πόσο οι παίχτες θέλουν να συνεχιστεί το παιχνίδι, κάτι που χωρίζει τους διαγωνιζόμενους σε στρατόπεδα – με τη βία εν συνεχεία να κλιμακώνεται πάνω σε αυτές τις βάσεις πλέον. Ένας εμφύλιος πόλεμος μπροστά στα μάτια μας, με μια αόρατη άρχουσα τάξη να έχει βάλει τα μελλοθάνατα θύματα να σκοτώνονται κυριολεκτικά μεταξύ τους.

Οι πολιτικές και κοινωνικές αλληγορίες είναι έντονες και εδώ λοιπόν, ακόμα και πριν την εντυπωσιακή τροπή που παίρνει η σεζόν καθώς φτάνουμε προς το τέλος της. Μια απόφαση τολμηρή αν μη τι άλλο, όπως φαίνεται κι από το γεγονός ότι η 2η σεζόν διχάζει.

Μια απολαυστική συλλογή νέων χαρακτήρων (από τον ράπερ Thanos μέχρι τον μυστηριώδη συναγωνιστή του Παίχτη 456), μια ματιά μες στα ενδότερα του απολυταρχικού και φονικού συστήματος των Αγώνων, και το ερώτημα του τι μορφή μπορεί τελικά να παίρνει η αντίσταση μπροστά σε τέτοια συστήματα καταπίεσης και ελέγχου – είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που χτίζουν αυτή τη 2η σεζόν σε κάτι το αληθινά ξεχωριστό σε σχέση και με την 1η.

Το Magazine βρέθηκε καλεσμένο σε μια κλειστή διεθνή συνέντευξη τύπου στις αρχές Δεκεμβρίου, όπου ο δημιουργός του Squid Game μίλησε για τα όσα εμπνέουν τη σειρά του, και ειδικότερα τη 2η σεζόν. Και το ποια είναι τελικά η σχέση αυτού του φιξιόν με τη δική μας, τωρινή πραγματικότητα.

Αυτά είναι όσα μας είπε.

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΠΗΡΕΑΣΑΝ ΤΟ ΓΡΑΨΙΜΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΣΕΖΟΝ

Η πρώτη σεζόν βγήκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Και από τότε, ο κόσμος δεν έχει γίνει καλύτερος. Στην πραγματικότητα, οδεύει προς το χειρότερο. Βλέπουμε να επιδεινώνονται οι διαφορές στον πλούτο, τα προβλήματα με τους πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο, με την κλιματική αλλαγή και, φυσικά, με αυτούς τους τραγικούς πολέμους που συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο, που οδηγούν σε ακόμη περισσότερους θανάτους.

Και η νεότερη γενιά στις μέρες μας δεν θέλει πλέον να δημιουργήσει πλούτο ή να γίνει πλούσια μέσω της εργασίας, αλλά ψάχνει να βγάλει γρήγορα λεφτά ή να πετύχει το τζακ ποτ επενδύοντας σε πράγματα όπως το κρυπτονόμισμα. Αυτά συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο και επηρέασαν σίγουρα τη δημιουργικότητά μου.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΟΙ VIP ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΟΥΣΑ ΤΑΞΗ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Γνωρίσατε ήδη τους VIP στην πρώτη σεζόν. Αυτοί είναι που δημιούργησαν το σύστημα, που θέλουν να διατηρήσουν το σύστημα και που επωφελούνται περισσότερο από το σύστημα. Είτε πρόκειται για πλούτο είτε για πολιτική επιρροή, δημιούργησα τους VIPs θέλοντας να αντιπροσωπεύουν ανθρώπους που θέλουν να διατηρηθεί το σημερινό σύστημα.

Στη δεύτερη σεζόν, ο Gi-hun προσπαθεί να βρει τους εγκέφαλους πίσω από όλα αυτά και γι’ αυτό επιστρέφει στο παιχνίδι. Αλλά αυτό που ήθελα να δείξω και η ιστορία που ήθελα να αφηγηθώ μέσα από τη δεύτερη και την τρίτη σεζόν δεν έχει να κάνει με το πώς αυτοί οι τύποι είναι οι κακοί και ο Gi-hun μπορεί να τους σταματήσει ή όχι. Πραγματικά δεν έχει να κάνει με αυτό. Ήταν περισσότερο για το ότι θέλαμε να αναρωτηθούμε και να θέσουμε το ερώτημα: έχουμε τη θέληση και τη δύναμη να προσπαθήσουμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο;

Και για να το επεκτείνουμε λίγο σε μεγαλύτερη κλίμακα, ως ανθρώπινα όντα, έχουμε αυτό που χρειάζεται για να αλλάξουμε την πορεία του κόσμου; Μπορούμε πραγματικά να αφήσουμε στην άκρη την απληστία μας, τις επιθυμίες μας για να δημιουργήσουμε μαζί έναν καλύτερο κόσμο;

Αυτά ήταν μερικά από τα ερωτήματα που ήθελα να θέσω – όχι τόσο για το ποιοι ή πώς είναι αυτοί οι άνθρωποι πίσω από τα παιχνίδια. Δεν επικεντρώθηκα τόσο πολύ σε αυτό.

Αν κοιτάξετε πίσω στην Ιστορία, ο κόσμος δεν άλλαξε ποτέ επειδή μετανόησαν οι άνθρωποι που βρίσκονται στην εξουσία. Δεν νομίζω ότι μπορούμε ποτέ να περιμένουμε να συμβεί κάτι τέτοιο. Και η συντριπτική πλειοψηφία, που είναι αυτοί που βρίσκονται κάτω από αυτόν τον έλεγχο ή κάτω από αυτή την κυριαρχία, που είμαστε εμείς, εναπόκειται πάντα σε αυτούς τους απλούς ανθρώπους, εσένα κι εμένα, να προσπαθήσουμε να κάνουμε μια αλλαγή και να ελπίζουμε για ένα καλύτερο μέλλον μαζί.

ΠΩΣ ΠΡΟΗΛΘΕ Η ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΠΑΙΚΤΩΝ ΣΕ ΔΥΟ ΑΝΤΙΠΑΛΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ

Κατά τη δημιουργία της δεύτερης σεζόν, αυτό που είχα περισσότερο στο μυαλό μου ήταν ο σημερινός κόσμος και το πώς μας κάνει όλους να διαιρούμαστε, να δημιουργούμε διαφορετικές πλευρές και να γινόμαστε εχθρικοί απέναντι σε αυτόν που αναγνωρίζεις ότι βρίσκεται στην άλλη πλευρά. Και υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που μας χωρίζουν σήμερα. Είτε είναι η φυλή, η θρησκεία, η γλώσσα, οι έχοντες και οι μη έχοντες, οι διαχωρισμοί των γενεών.

Και πρόσφατα με τις εκλογές στις ΗΠΑ, βλέπουμε τον πολιτικό διαχωρισμό. Σχεδόν φαίνεται ότι υπάρχει μια γραμμή που δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Και φαίνεται ότι οι παγκόσμιοι ηγέτες δημιουργούν αυτά τα τείχη και τις διαιρέσεις.

Αυτό μας οδηγεί στο να πιστεύουμε ότι όλοι όσοι βρίσκονται στην άλλη πλευρά και δεν σκέφτονται όπως εσύ ή δεν επιλέγουν τα πράγματα που κάνεις εσύ είναι εχθροί που δεν μπορούν ποτέ να συγχωρεθούν. Στην σειρά υπάρχει πλέον μια ψηφοφορία μετά από κάθε γύρο και πρέπει οι παίκτες να ψηφίσουν είτε Ο είτε Χ. Και αυτό οδηγεί τους ανθρώπους στα παιχνίδια να σκέφτονται: «Ό,τι κι αν επέλεξες, εγώ έχω δίκιο, εσύ έχεις άδικο. Εγώ είμαι άγγελος, εσύ είσαι το απόλυτο κακό».

Οπότε σε όλη τη διάρκεια της δεύτερης σεζόν επικεντρώθηκα σε αυτό το θέμα. Υπάρχει πραγματικά ελπίδα για εμάς; Υπάρχει μέλλον σε έναν κόσμο όπου χωρίζουμε τους πάντες σε πλευρές και γινόμαστε εχθρικοί μεταξύ μας; Αν συνεχίσουμε αυτόν τον δρόμο, πιστεύω πραγματικά ότι σύντομα θα χρειαστεί να χτίσουμε τείχη σε κάθε γωνιά του κόσμου.

Αυτά τα πράγματα που βλέπουμε μόνο σε σινεμά και τηλεόραση, όπου υπάρχουν τείχη ώστε οι μη έχοντες να μην μπορούν να περάσουν απέναντι και να διαταράξουν τις ζωές των εχόντων, πιστεύω ότι αυτή η μέρα έρχεται σύντομα. Δημιούργησα τη δεύτερη σεζόν σκεπτόμενος ότι δεν θέλω να ζήσω σε μια τέτοια κοινωνία.

ΤΑ 10 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΓΕΙ Η ΠΡΩΤΗ ΣΕΖΟΝ – ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΟΤΕΡΑ ΕΤΟΙΜΑΣΤΗΚΕ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΙ Η ΤΡΙΤΗ

Είχα προσπαθήσει να κάνω το Squid Game ταινία μεγάλου μήκους το 2009, αλλά δεν τα κατάφερα. Έτσι, το 2019, όταν το Netflix άρχισε να δραστηριοποιείται στην Κορέα, σκέφτηκα ότι θα ήταν μια πολύ καλή ιδέα να το κάνω σειρά με το Netflix κι έτσι επανεξετάσαμε το έργο.

Τώρα, είναι αλήθεια ότι έπρεπε να δουλέψω για τις σεζόν 2 και 3 σε μικρότερο χρονικό διάστημα. Ωστόσο, επειδή βασίζονταν στο σύμπαν που ήταν ήδη ενσωματωμένο στην πρώτη σεζόν, το έκανε πολύ πιο εύκολο από αυτή την άποψη. Χρειάστηκε πολύ λιγότερος χρόνος. Γιατί αυτό είναι το πραγματικά δύσκολο κομμάτι, το να πρέπει να δημιουργήσεις ένα σύμπαν που δεν υπήρχε ποτέ, να πρέπει να δημιουργήσεις τον χώρο, την γκαρνταρόμπα, το σύστημα και όλες τις λεπτομέρειες.

Είχα επίσης αυτή τη σκέψη στο μυαλό μου, όπου πίστευα ότι οτιδήποτε περισσότερο από ένα διάλειμμα τριών ετών μεταξύ των σεζόν είναι πάρα πολύ μεγάλο. Ήθελα να κάνω ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να σιγουρευτώ ότι θα δώσουμε στους φανς μια επόμενη σεζόν μέσα σε αυτό το έτος, μέσα στο 2024. Και τείνω να εργάζομαι καλύτερα με μεγαλύτερη ποσότητα εκρηκτικής ενέργειας όταν υπάρχει deadline και όταν εργάζομαι κόντρα στον χρόνο.

ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΤΑ ΠΑΝΤΑ –ΚΑΙ ΑΡΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ– ΕΧΟΥΝ ΤΕΛΙΚΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΤΟΥΣ;

Δεν μπορείς να βάλεις τιμή στην ανθρώπινη ζωή, σωστά; Αλλά πιστεύω ότι ο κόσμος προσπαθεί να κάνει ακριβώς αυτό. Οι άνθρωποι βάζουν μια τιμή στο πόσο κοστίζει η εργασία κάποιου και πόση αξία μπορείς να δώσεις σε ένα άτομο. Και αυτό οδηγεί σε διακρίσεις. Δεν είμαι τόσο αφελής ώστε να πιστεύω ότι μπορούμε να καταργήσουμε εντελώς κάθε είδους διάκριση σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε.

Εξάλλου οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί. Υπάρχουν διαφορές όσον αφορά το τι είδους ταλέντα έχουμε, τι είμαστε ικανοί να κάνουμε. Οι άνθρωποι έχουν ικανότητες. Ωστόσο, έχουμε πρόβλημα όταν αυτές οι διαφορές οδηγούν σε διακρίσεις. Και ειδικά σε ένα απαράδεκτο επίπεδο όπου όσοι έχουν λιγότερες ικανότητες ή όσοι έχουν ικανότητες που θεωρούνται λιγότερο πολύτιμες στην κοινωνία οδηγούνται στον πάτο της κοινωνίας χωρίς κανένα σύστημα να τους φροντίζει.

Αυτό είναι κάτι που πρέπει να σταματήσουμε. Αν δεν το κάνουμε αυτό, δεν νομίζω ότι θα δούμε ποτέ ένα υγιές κοινωνικό σύστημα. Πρέπει λοιπόν να κινηθούμε μπροστά με έναν τρόπο όπου θα αποδεχόμαστε τις διαφορές των ατόμων, αλλά θα φροντίζουμε να μην οδηγούμαστε σε διακρίσεις. Γιατί δυστυχώς, νομίζω ότι αυτό είναι που κάνει σήμερα ο κόσμος.