ΝΤΕΝΙ ΒΙΛΝΕΒ: “Ο ΦΡΑΝΚ ΧΕΡΜΠΕΡΤ ΗΘΕΛΕ ΤΟ DUNE ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΕΣ ΦΙΓΟΥΡΕΣ”

Το πρώτο σπουδαίο και πολυαναμενόμενο μπλοκμπάστερ του ‘24 είναι το Dune: Μέρος Δεύτερο και από αυτή την εβδομάδα βρίσκεται επιτέλους στις αίθουσες. Στην ταινία του Ντενί Βιλνέβ, ο Πολ Ατρείδης (Τίμοθι Σαλαμέ) είναι ο τελευταίος των Ατρειδών, και τρέχει στην αχανή έρημο του Αράκις για να επιβιώσει ύστερα από το ξεκλήρισμα του Οίκου του.

Μαζί με τη μητέρα του (Ρεμπέκα Φέργκιουσον) συναντά μια φυλή της ερήμου που περιμένει τον Μεσσία που θα την λυτρώσει από τους αποικιοκράτες που εκμεταλλεύονται τόσο καιρό τον πλανήτη και τα φυσικά του αποθέματα. Θα είναι ο Πολ αυτός ο Μεσσίας; Και με τι κόστος θα αναλάβει αυτό τον ρόλο;

Ο Βιλνέβ συνθέτει ένα εντυπωσιακά απτό υπερθέαμα, γεμάτο συνθέσεις σχημάτων και αποχρώσεων που νοηματοδοτούν μια καθηλωτικά αρχετυπική ιστορία πάνω στην εκμετάλλευση, την πίστη, την αντίσταση και τις μεσσιανικές φιγούρες – που στην πραγματικότητα κρύβει πιο πολύπλοκες ιδέες από ό,τι ενδεχομένως να περίμενε κανείς.

Βασισμένος στο κλασικό sci-fi έπος του Φρανκ Χέρμπερτ, ο Βιλνέβ παίρνει ένα εντυπωσιακό καστ (στο οποίο συμπεριλαμβάνονται κι οι Ζεντάγια, Τζος Μπρολίν, Όστιν Μπάτλερ, Φλόρενς Πιου, Κρίστοφερ Γουόκεν, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Χαβιέ Μπαρδέμ) και το αφήνει να μεγαλουργήσει μέσα σε μερικά από τα πιο εντυπωσιακά κατασκευασμένα (φυσικά και τεχνητά) σκηνικά που έχουμε δει τελευταία σε τέτοιου μεγέθους ταινία.

Με την κυκλοφορία του πολυαναμενόμενου σίκουελ, ο Ντενί Βιλνέβ μίλησε σε μια ονλάιν συνέντευξη τύπου σε δημοσιογράφους από όλο τον κόσμο, για τις κρυφές πτυχές της ιστορίας του Φρανκ Χέρμπερτ, για το πώς δούλεψε σα να επρόκειτο για μια ανεξάρτητη παραγωγή, και για την ποίηση που ένιωσε να τον περιβάλλει περπατώντας μέσα από τα σκηνικά.

Το NEWS 24/7 ήταν εκεί για να ακούσει τον Ντενί Βιλνέβ και να μεταφέρει τα όσα είπε:

Για την ύπαρξη ενός συναισθηματικού κέντρου στην καρδιά του έπους

Στο Dune είναι όλα επικά και γεμάτα δράση. Αυτό δεν είναι κάτι που είναι τόσο δύσκολο να γίνει. Αυτό που είναι δύσκολο να γίνει είναι να διασφαλίσουμε ότι δεν θα χάσουμε την εστίαση στην οικεία σχέση. Πιο συγκεκριμένα, στην ιστορία μεταξύ του Πολ και της Τσάνι. Αυτή είναι η καρδιά της ταινίας, είναι σαν να είναι η αληθινή αυτή σχέση τους που θα ξεδιπλώσει όλο το δράμα της ταινίας.

Μέσα από τα μάτια της Τσάνι και του Πολ, νιώθουμε την πολιτική πίεση, την πολιτιστική πίεση, την καταπίεση. Πραγματικά κατασκεύασα την ταινία ώστε να επικεντρώνεται στην ένταση μεταξύ τους. Το ήξερα αυτό και έλεγα συνέχεια στο συνεργείο μου: «Αν δεν πιστέψουμε στη σχέση τους, δεν έχουμε ταινία». Και αυτό ήταν το κύριο μέλημά μου σε όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων, να τους προσέχω και να είμαι όσο το δυνατόν πιο κοντά τους.

Για την διαχρονική αξία του Dune που το κάνει δημοφιλές για τόσες δεκαετίες

Νομίζω ότι η αναζήτηση της ταυτότητας είναι κάτι αρκετά συγκινητικό. Το γεγονός ότι ένα αγόρι θα βρει τελικά ένα σπίτι και θα εδραιώσει την ταυτότητά του σε έναν άλλο πολιτισμό. Αυτό νομίζω ότι είναι κάτι αρκετά όμορφο και αρκετά συγκινητικό. Είναι επίσης ένα βιβλίο που φέρνει πολλή ελπίδα πάνω στην ιδέα του ανθρώπινου πνεύματος.

Επίσης, δεν είναι αυτό κάτι που εξερευνά απαραίτητα η ταινία, αλλά στο βιβλίο, η ιδέα ότι η Τεχνητή Νοημοσύνη έχει απαγορευτεί, ότι το ανθρώπινο πνεύμα υπάρχει για να θριαμβεύσει και ότι η ιδέα είναι να βελτιωθεί η ανθρωπότητα αντί να βελτιώνονται οι μηχανές είναι κάτι που αποτελεί ένα μήνυμα ελπίδας και αρκετά ισχυρό, νομίζω.

Και υπάρχει επίσης όλη η διερεύνηση της επίδρασης του οικοσυστήματος στον άνθρωπο και του πώς σχετιζόμαστε με τα οικοσυστήματα και πώς πρέπει να αποκαταστήσουμε αυτή την έννοια, την ιερή ποιότητα της σχέσης μας με τη φύση. Αντί να προσπαθούμε να κυριαρχήσουμε στη φύση, πρέπει να είμαστε σε αρμονία με τη φύση και να σεβόμαστε τη φύση όπως κάνουν οι Φρέμεν. Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που μιλάει πολύ στους νέους.

Για την σκηνή όπου ο Τίμοθι Σαλαμέ καβαλάει το σκουλήκι της άμμου

Η σκηνή είναι η μεγάλη, βαθιά, αγνή μου χαρά. Ακριβώς όπως ονειρεύτηκα αυτή τη σκηνή. Είναι σαν να ήταν μακράν το πιο πολύπλοκο πράγμα που έχω επιχειρήσει ποτέ να κάνω. Απαιτούσε πολλή δουλειά, αλλά προσπαθούσα να νιώσω ένα επίπεδο ρεαλισμού. Ήθελα η μητέρα μου να πιστέψει ότι είναι δυνατόν να καβαλήσεις ένα σκουλήκι της άμμου. Ήθελα να είναι νευρικό, κομψό, επικίνδυνο, συναρπαστικό. Και απαιτούσε τεράστια δουλειά από το συνεργείο μου για να μπορέσω να το μεταφέρω αυτό στην οθόνη. Αλλά ευτυχώς, όλοι ξέραμε ότι το στούντιο πίστευε πολύ στη σκηνή και μου έδωσε τα μέσα και τα εργαλεία για να την κάνω σωστά.

Για το πώς προστατεύει το καστ από τις πιέσεις μιας μπλοκμπάστερ παραγωγής

Η δουλειά μου είναι να σιγουρευτώ ότι θα δημιουργήσω ένα περιβάλλον γύρω από την κάμερα που θα είναι κατάλληλο ώστε ο ηθοποιός να νιώθει προστατευμένος, ασφαλής. Ένα πράγμα που μου έχουν πει πολλές φορές οι ηθοποιοί είναι ότι αισθάνονται σχεδόν σαν να κάνουμε μια ανεξάρτητη ταινία, δηλαδή ότι υπάρχει μια αίσθηση οικογένειας γύρω από την κάμερα, σαν μια οικειότητα, μια εστίαση που προσπαθώ… Προσπαθώ να τους προστατεύσω και προσπαθώ να διασφαλίσω ότι οι ηθοποιοί δεν θα νιώσουν ποτέ την πίεση της μεγάλης μηχανής.

Αυτή είναι δική μου δουλειά μου. Αλλά αυτούς, πραγματικά προσπαθώ να διασφαλίσω ότι μπορούν να έχουν τον απαραίτητο χώρο για να συνδεθούν με το συναίσθημα που πρέπει να αποτυπώσω στην κάμερα. Θα πω ότι είναι ένας από τους λόγους που φτιάξαμε σκηνικά και που προσπαθούμε να περιτριγυριζόμαστε από στοιχεία ή πράγματα που να δημιουργούν μια πραγματικότητα γύρω τους. Είναι ένας άλλος τρόπος για να μπορούν να θεωρούν τα πάντα γύρω τους δεδομένα, απτά. Είναι εκεί, είναι αληθινά και μπορούν να επικεντρωθούν στη σχέση τους και στην εσωτερική κίνηση του δικού τους χαρακτήρα.

Για τα εντυπωσιακά, και άκρως αληθινά, σκηνικά του φιλμ

Τα σκηνικά με άφηναν άφωνο λόγω του μεγέθους και του επιπέδου ακρίβειας των λεπτομερειών. Όταν μπαίνεις ας πούμε σε έναν καθεδρικό ναό, μια τεράστια εκκλησία. Αν πλησίαζες τους τοίχους, έβλεπες όλη τη γραφή της προφητείας των Φρέμεν, που ήταν στην πραγματικότητα μια πραγματική γλώσσα πάνω στην οποία είχαν δουλέψει ο Πατρίς [Βερμέτ, production designer] και ο Ντέιβιντ Πίτερσον [σσ. Ο άνθρωπος που συνεργάστηκε με το ΗΒΟ για τη δημιουργία της γλώσσας των Ντοθράκι στο Game of Thrones], και αυτό σήμαινε κάτι. Ήταν το επίπεδο των λεπτομερειών και του σχεδιασμού των σκηνικών…

Θα πω ότι το αγαπημένο μου σκηνικό ίσως ήταν μια σπηλιά πουλιών. Ήταν ένας φυσικός σχηματισμός που ο Πατρίς αναδημιούργησε έξω στη Βουδαπέστη και ήταν κάτι πολύ ποιητικό. Ένιωθες ότι βρισκόσουν μέσα στον σκελετό κάποιου τεράστιου ζώου. Ήταν πολύ ενδιαφέρον. Με διαφορά, το πιο ποιητικό μέρος που έχω βρεθεί ως σκηνοθέτης.

Για την πάλη καλού και κακού στην ιστορία, και για τις αληθινές προθέσεις του Φρανκ Χέρμπερτ

Προσπαθώ να φέρω κάποιες αποχρώσεις στην οθόνη. Ελπίζω ότι τα πράγματα δεν είναι ένα και μηδέν ή άσπρο και μαύρο, ελπίζω ότι τα πράγματα είναι πιο διαφοροποιημένα. Το καθαρό κακό υπάρχει, αλλά είναι σπάνιο. Θέλω να πω, τις περισσότερες φορές είναι θέμα οπτικής. Και φυσικά κανείς δεν θα αμφισβητήσει ότι ο βαρόνος Χάρκονεν είναι κακός. Αλλά αν πάρεις έναν χαρακτήρα όπως ο Αυτοκράτορας, είναι κάποιος που πιέζεται από το πολιτικό παιχνίδι και παίρνει πολύ κακές αποφάσεις. Αλλά είναι καθαρά κακός; Δεν είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Είναι σαν ένας τεχνοκράτης που είναι δειλός, αλλά εξακολουθεί να έχει κάτι ανθρώπινο. Μου αρέσει να προσπαθώ να φέρω λίγες αποχρώσεις.

Σημαντικό πάνω σε αυτό είναι ότι όταν ο Φρανκ Χέρμπερτ έγραψε το πρώτο βιβλίο, είχε κάποιες πολύ συγκεκριμένες προθέσεις. Ήθελε το βιβλίο να θεωρηθεί ως μια προειδοποιητική ιστορία, μια προειδοποίηση προς τις μεσσιανικές φιγούρες. Και απογοητεύτηκε από το πώς έγινε αντιληπτό το βιβλίο όταν κυκλοφόρησε. Ένιωθε ότι οι αναγνώστες πίστευαν ότι ο Πολ… ας πούμε ότι ήθελε ο Πολ να είναι αντιήρωας.

Προκειμένου λοιπόν να διορθώσει αυτή την οπτική, αυτή την αντίληψη, έγραψε ένα δεύτερο βιβλίο με τίτλο Dune Messiah, ένα μικρό βιβλίο που είναι ένα είδος επιλόγου που προσπάθησε να διορθώσει την αντίληψη πάνω στο πρώτο βιβλίο. Εγώ προσπαθώ να κάνω αυτή τη διασκευή πιο κοντά στις αρχικές προθέσεις του Φρανκ Χέρμπερτ, δηλαδή ότι η ταινία είναι μια προειδοποίηση. Δεν είναι ένας εορτασμός του Πολ. Ο Πολ γίνεται κάτι που καταδικάζει. Πρόδωσε τους ανθρώπους.

Για την σημασία του να γυρίζει ταινίες για τη μεγάλη οθόνη

Αυτές είναι οι ταινίες που αγαπώ. Αυτές είναι οι ταινίες που μου δημιούργησαν τη σπίθα για να γίνω σκηνοθέτης, οι ταινίες που αγκαλιάζουν τη δύναμη της μεγάλης οθόνης και που σε βυθίζουν στον κόσμο τους. Και ναι, είμαι απόλυτα ερωτευμένος με την κινηματογραφική εμπειρία και προσπαθώ όσο καλύτερα μπορώ να φτιάχνω ταινίες που θα βρουν όλη τους τη δύναμη σε μια αίθουσα.

Όλες οι ταινίες μου γράφονται, σχεδιάζονται, γυρίζονται, μοντάρονται, έχοντας στο μυαλό τη μεγάλη οθόνη. Και φυσικά ο ηχητικός σχεδιασμός είναι κάτι που είναι αρκετά σημαντικό. Ίσως στο μέλλον η τηλεόραση να γίνεται όλο και καλύτερη με την εμπειρία VR, ίσως να έχουμε κάποια οθόνη που θα μπορεί να γεμίσει το οπτικό μας πεδίο. Αλλά ποτέ δεν θα προσθέσει την ηχητική ευκρίνεια, ποτέ ο ήχος δεν θα είναι ποτέ όπως σε ένα σινεμά όπου χρειάζεσαι χώρο, χρειάζεσαι οξυγόνο γύρω σου για να δημιουργήσεις αυτή την πίεση, αυτό τον αντίκτυπο.