ΕΙΔΑΜΕ JUDAS PRIEST, BRUCE DICKINSON ΚΑΙ ACCEPT ΣΤΟ RELEASE: ΠΗΡΑΝ ΦΩΤΙΑ ΤΑ ΤΟΠΙΑ!

Υπήρχε που υπήρχε καύσωνας το απόγευμα της Κυριακής στην Αθήνα, πήγαμε και στο Release στην ίσως πιο heavy ημέρα του και διαπιστώσαμε με το ίδιο το είναι ότι η μουσική μπορεί να εκτοξεύσει στα ύψη τις θερμοκρασίες, ενώ ταυτόχρονα η ψυχή μπορεί να απολαμβάνει στιγμές μοναδικής… δροσιάς. Accept, Bruce Dickinson και Judas Priest ανατίναξαν το μέσα μας με συνολικά 3,5 ώρες αυθεντικού και πάντα διαχρονικού heavy metal.

Mε τον ήλιο να καίει ακόμα στον ουρανό της Αθήνας, οι ιστορικοί Accept απέδειξαν γιατί θεωρούνται οι θεμελιωτές του speed metal το οποίο στην πατρίδα τους τη Γερμανία έχει μία εξαιρετική παράδοση. Πολύ σφιχτοί ως μπάντα, με ήχο-καμπάνα και με τον εμβληματικό κιθαρίστα Wolf Hoffmann να δίνει-όπως πάντα-το έναυσμα μάς έδωσαν αυτό που περίμεναμε.

Ενα ατόφιο heavy metal πάρτι με ύμνους όπως το Balls to the Wall και το (εκπληκτικό κατά τον γραφοντα) Restless and Wild από το πολύ μακρινό πλέον 1982 και την εποχή που frontman ήταν ο μεγάλος Udo Dirkschneider. Eξαιρετική μπάντα ακόμα και το 2024 οι Γερμανοί φίλοι μας, το κοινό τους αντάμειψε με συνεχές και παρατεταμένο χειροκρότημα.

Bruce εσύ σούπερ σταρ

Ακριβώς στις 20:30 (όλα τα συγκροτήματα τήρησαν ακριβώς την ώρα) τη σκηνή κατέλαβε η μπάντα του Bruce Dickinson. Χωρίς τους Iron Maiden, ο Βρετανός σταρ του heavy metal φαίνεται ότι κινείται πιο ελεύθερα και δημιουργικά. Τι να λέμε τώρα, ο άνθρωπος είναι καλλιτεχνάρα και το απέδειξε για μία ακόμη φορά με όσα έκανε πάνω στη σκηνή. Ενας αυθεντικός rock n roll frontman από τα παλιά σε ηλικία 66 ετών (η οποία για τον ίδιο είναι ένας απλός αριθμός και τίποτα άλλο).

To set-list της εξαιρετικά καλοκουρδισμένης μπάντας του “απλώθηκε” σχεδόν σε όλα τα solo album του Bruce και φυσικά στο τελευταίο, πολύ ενδιαφέρον, The Mandrake Project, το 7ο, αισίως, στην καριέρα του χωρίς τους Iron Maiden. Το κοινό ακολούθησε πιστά και στα παλιά και στα νέα τραγούδια αλλά εκεί όπου έδωσε πραγματικά ρέστα μαζί με την μπάντα ήταν στο εκπληκτικό Tears of the Dragon.

Hταν μόλις που ο ήλιος άρχισε να δύει στο Φάληρο. Το σούρουπο απλωνόταν στον ορίζοντα και οι πρώτες νότες αυτού του ύμνου μάς απογείωσαν μαζί με την εξαιρετική ερμηνεία του Bruce που στα ρεφρέν άφησε την πρωτοβουλία στο κοινό. Ενα μαγικό επτάλεπτο που θα θυμόμαστε για πολύ καιρό.

Για το τέλος ο Dickinson επεφύλαξε και μία μεγάλη έκπληξη. Με δεδομένο ότι αιώνιος πόθος των οπαδών των Maiden είναι να ακούσουν live το Alexander the Great, ο Bruce πρόσφερε αυτό το εξτραδάκι.

Φορώντας μάλιστα αρχαία ελληνική περικεφαλαία έπαιξε μία..τζούρα από το πλέον επικό κομμάτι των Iron Maiden (δύο από τα ρεφρέν για την ακρίβεια) μέσα σε γενική κατάπληξη και μεταλλική ηδονή. Ευχαριστούμε Bruce γι’ αυτό και ελπίζουμε ότι στην επόμενη επίσκεψη με τους Maiden θα το παίξετε και ολόκληρο.

Judas Priest=Metal gods

Δύο λεπτά πριν από τις 22:30 οι πρώτες νότες του Panic Attack “αποκάλυψαν” στη σκηνή τους Judas Priest, μία από τις πιο εμβληματικές heavy metal μπάντες όλων των εποχών (η οποία μάλιστα γιορτάζει εφέτος 50 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ της, του Rocka Rolla).

O Rob Halford, στα 73 του πια, δεν έχει χάσει ούτε τσικ από τη χαρακτηριστική χροιά της φωνής του. Χρειάστηκε βέβαια ανάσες και μικρά διαλείμματα λόγω της αποπνικτικής, λόγω της έντονης ζέστης, ατμόσφαιρας αλλά ήταν πάντα εκεί, οδηγώντας το κοινό.

Στο κλασικό Breaking the Law δεν ήταν υπερβολή να γράψουμε ότι τραγουδούσε όλη η Πλατεία Νερού, μεγάλοι και μικροί. Και όχι μόνο το ρεφρέν που έτσι και αλλιώς είναι εύκολο αλλά όλους τους στίχους αυτής της κομματάρας που γαλούχησε γενιές και γενιές μεταλλάδων. Μόλις 10 μέτρα δίπλα μας, ένας πατέρας ζούσε αυτή τη μαγική στιγμή με τον περίπου 10 χρονο γιο του ο οποίος τραγουδούσε και αυτός!

Ακολούθουσαν τραγούδια που επίσης έχουν γράψει τη δική τους ιστορία όπως το Sinner και το Painkiller για να φτάσουμε σ’ ένα αποθεωτικό φινάλε. To mid-tempo αριστούργημα, το Victim of Changes, ίσως το καλύτερο κομμάτι που έχει γράψει αυτή η μπάντα από το Μπέρμπιχαμ, έδωσε το στίγμα. Κατά τη διάρκειά του είδαμε στην οθόνη και τον Glenn Tipton, τον κιθαρίστα-σήμα κατατεθέν της μπάντας ο οποίος εξακολουθεί να δίνει τη δική του μάχη με τη νόσο του Πάρκινσον. Mία πραγματικά ξεχωριστή στιγμή.

Στο Hell Bent for Leather φυσικά και βγήκε επί σκηνής η… παραδοσιακή μοτοσυκλέτα με τον Halford να ερμηνεύει καθήμενος αναπαυτικά στη σέλα (παλιά του τέχνη κόσκινο).

Η βραδιά έκλεισε, μεσάνυχτα πια, με rock n roll πάρτι υπό τους ήχους του Living after Midnight. Living after midnight, Rocking to the dawn, Loving ’til the morning,Then I’m gone, I’m gone… Αυτό ακριβώς, τίποτα άλλο! Αλλή μια εξαιρετική ημέρα του Release είχε φτάσει στο τελος της όπως έπρεπε…