ΕΙΔΑΜΕ ΤΗΝ “ΚΑΡΥΑΤΙΔΑ” ΤΟΥ ΚΑΠΟΥΤΖΙΔΗ – ΚΑΙ ΟΧΙ, ΔΕΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΑΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ

Η «Καρυάτιδα» του Γιώργου Καπουτζίδη, η οποία παρουσιάζεται στο Θέατρο REX του Εθνικού Θεάτρου υπό τη σκηνοθεσία της Κατερίνας Μαυρογεώργη, είναι μια προσπάθεια πολιτικής σάτιρας με τη γνωστή καυστική αίσθηση του χιούμορ που έχουμε συνηθίσει από τον ίδιο τον δημιουργό.

Το έργο ξεκινά με μια εξαιρετική ιδέα: την επιστροφή της έκτης Καρυάτιδας στην Ελλάδα, μια ιδέα που έχει τη δυναμική να αποτελέσει τον καμβά για μια δυνατή πολιτική κωμωδία.

Η έκτη Καρυάτιδα έχει επιστρέψει στην Ελλάδα, μετά από δεκαετίες αιχμαλωσίας στο Βρετανικό Μουσείο. Η επιστροφή αυτή θεωρείται ένα μοναδικό γεγονός, καθώς η Καρυάτιδα θεωρείται σύμβολο του πολιτισμού και της ιστορίας της χώρας μας.

Η υπουργός Πολιτισμού, Αλεξάνδρα Βελλή, προετοιμάζεται για την επίσημη παρουσίασή της στους δημοσιογράφους, όμως το σχέδιο ανατρέπεται και όλα πηγαίνουν λάθος από την αδεξιότητά της. Η ανατροπή αυτή προκαλεί μια σειρά από σουρεαλιστικές καταστάσεις και κωμικές ανατροπές.

Το έργο του Γιώργου Καπουτζίδη

Ο Γιώργος Καπουτζίδης επιχειρεί με την “Καρυάτιδα” να σατιρίσει την πολιτική ζωή της Ελλάδας, τις υποκρισίες, τα ρουσφέτια, τη διαφθορά και την εκμετάλλευση του πολιτιστικού κεφαλαίου για πολιτικούς σκοπούς. Ωστόσο αν και το έργο έχει τις αναγνωρίσιμες στιγμές χιούμορ και υπερβολής που έχουμε δει και στις τηλεοπτικές του δουλειές, στερείται της απαραίτητης σπιρτάδας και του βάθους που απαιτείται για να υποστηρίξει μία στιβαρή πολιτική σάτιρα.

Η πολιτική σάτιρα, για να είναι αποτελεσματική και να έχει ουσία, απαιτεί ένα επίπεδο ανάλυσης και, πάνω απ’ όλα, τόλμης. Και αυτό γιατί η ουσία της πολιτικής σάτιρας δεν είναι απλώς να προκαλέσει γέλιο, αλλά να κλονίσει, να αμφισβητήσει και να αποκαλύψει τα κακώς κείμενα στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα.

Στην περίπτωση του Γιώργου Καπουτζίδη, μολονότι το χιούμορ και οι αναφορές στην πολιτική είναι παρόντα, αυτά συχνά παραμένουν επιφανειακά και υπέρ το δέον πολιτικώς ορθά και δεν καταφέρνουν να “χτυπήσουν” στην καρδιά των προβλημάτων με τη δριμύτητα που απαιτείται. Και ενώ οι χαρακτήρες του έργου είναι σατιρικοί και έντονοι, η υπερβολή τους φτάνει να εκφυλίζεται στην υπερβολική τους γραφικότητα, γεγονός που αποδυναμώνει τις σοβαρές τους αντιφάσεις. Για να κάνει κάποιος πολιτική σάτιρα πρέπει να έχει την ικανότητα να «σπάσει αυγά». Αυτό σημαίνει ότι πρέπει ο συγγραφέας να είναι διατεθειμένος να αγγίξει ευαίσθητα και δύσκολα θέματα, να αποκαλύψει τις αντιφάσεις και τις υποκρισίες του πολιτικού κόσμου και να προκαλέσει σκέψη και προβληματισμό. Αλλιώς, η σάτιρα απλώς γίνεται ένα εργαλείο για γέλια χωρίς βάθος και σίγουρα δεν προκαλεί ουσιαστική αλλαγή.

Ταυτόχρονα, το έργο ενδίδει σε μια διδακτική διάθεση προς το τέλος γεγονός που ξενίζει, καθώς παραπέμπει σε παλαιότερα μοτίβα πολιτικού θεάτρου που είναι πλέον απομακρυσμένα από το σύγχρονο θεατρικό τοπίο.

Η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες

Παρόλο που το έργο ολισθαίνει δραματουργικά, η Κατερίνα Μαυρογεώργη δημιουργεί το κατάλληλο πλαίσιο και σκηνοθετεί εύστοχα μία κωμωδία καταστάσεων, δίνοντας τη δυνατότητα στους ηθοποιούς να αναδείξουν το ταλέντο τους.

Η υποκριτική ομάδα συνθέτει ένα άρτιο σύνολο και δίνει την αίσθηση ενός πλήρως ενορχηστρωμένου θεατρικού σχήματος δίνοντας επί σκηνής τον καλύτερό της εαυτό. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι απολαυστική στον ρόλο της υπουργού Πολιτισμού, Αλεξάνδρας Βελλή. Χειμαρρώδης και γνήσια κωμική μαγνητίζει με την αδεξιότητα, την ασχετοσύνη και την εξουσιομανία της. Ο Μιχάλης Πανάδης, στον ρόλο του Παναγιώτη, είναι εξαιρετικός, καθώς καταφέρνει να συνδυάσει στο πρόσωπό του το κωμικό με τη σοβαρότητα, ενώ ο Δρόσος Σκώτης ενσαρκώνει με ενδιαφέρουσα καρικατουρίστικη δυναμική τον “ακροδεξιό” Κοσμά Σιδέρη. Η Μαρία Φιλίνη, ως σύμβουλος του Πρωθυπουργού αποτελεί τη φωνή της λογικής και μας χαρίζει μία πολύ καλή ερμηνεία, ενώ η Ασημίνα Αναστασοπούλου, στον ρόλο της ευαίσθητης Βιολέτας, φέρνει έναν αέρα τρυφερότητας και βάθους στον χαρακτήρα της.

Συμπέρασμα

Η «Καρυάτιδα» του Γιώργου Καπουτζίδη αποτελεί ένα έργο με πολλές υποσχέσεις που, δυστυχώς, δεν καταφέρνει να τις εκπληρώσει. Αν και στηρίζεται σε μια ευφυή ιδέα, δεν καταφέρνει να αφήσει ισχυρό το αποτύπωμά του και ο συγγραφέας χάνει την ευκαιρία να δημιουργήσει μια ισχυρή πολιτική κωμωδία.