ΕΙΔΑΜΕ ΤΟ “ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ, ΤΟ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ”- Η ΕΓΧΕΙΡΗΣΗ ΠΕΤΥΧΕ, Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΑΠΕΒΙΩΣΕ

Ευαγγελισμός: Ευ + αγγέλω, δηλαδή μεταφέρω μία καλή είδηση. Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι το γεγονός κατά το οποίο ο Άγγελος Γαβριήλ πληροφόρησε την Παρθένο Mαρία ότι θα ενσαρκωθεί τον Iησού Xριστό και θα “πατήσει” τον θάνατο.

Ευαγγελισμός: είναι και το γνωστό νοσοκομείο των Αθηνών. Εκεί όπου ο άνθρωπος προσπαθεί να νικήσει τον θάνατο και να επιφέρει την ίαση σε κάθε είδους ασθένεια.

Ευαγγελισμός, το μιούζικαλ: Το μιούζικαλ του οποίου το λιμπρέτο έγραψε ο Γιάννης Αστερής, τη μουσική ο Άγγελος Τριανταφύλλου, το σκηνοθετούν από κοινού ο τελευταίος με τον Δημήτρη Σταυρόπουλο και παρουσιάζεται στο θέατρο Rex του Εθνικού Θεάτρου. Στο μιούζικαλ αυτό ο θάνατος αιχμαλωτίζεται και μπαίνει στην εντατική.

Πόσες φορές δεν έχουμε σκεφτεί τι θα γινόταν αν ο Χάρος πέθαινε και επικρατούσε η ζωή; Αν κερδίζαμε αυτήν την πολυπόθητη αθανασία και για εμάς τους ίδιους, αλλά και για τους αγαπημένους μας;

Στη Σκηνή Rex/«Μαρίκα Κοτοπούλη» επιτελείται αυτό το πολυπόθητο θαύμα και υπεύθυνος είναι ο διευθυντής της Πρώτης Παθολογικής Κλινικής του Ευαγγελισμού, Απόστολος Παύλου (ξεκάθαρο το λογοπαίγνιο του ονόματος).  Η αναπάντεχη νίκη της ζωής λαμβάνει χώρα στον Ευαγγελισμό, αλλά μόνο καλή είδηση δεν αποτελεί για το νοσοκομείο και τους αρρώστους, καθώς σταδιακά πυροδοτείται μια σειρά αλλόκοτων, σχεδόν σουρεαλιστικών γεγονότων, που ξεφεύγουν από τα όρια της κοινής λογικής και που αν μη τι άλλο αποδεικνύουν πως η σκιά του θανάτου ίσως τελικά είναι αυτός που μας ενεργοποιεί και νοηματοδοτεί τις ζωές μας.

“Ο Ευαγγελισμός, το μιούζικαλ” ορίζεται στο δελτίο Τύπου ως μία παράσταση για τον χρόνο και την αγάπη. Τω όντι, η δραματουργική σύλληψη είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες που έχουμε δει, καθώς εδώ μιλάμε για μία ιστορία γύρω από το “αν δεν υπήρχε θάνατος”. Ασθενείς ετοιμοθάνατοι ή άλλοι με ανίατες ασθένειες μένουν έωλοι σε μία κατάσταση μεταξύ ζωής και θανάτου, ενώ τα αγαπημένα τους πρόσωπα τους κοιτούν με απόγνωση φοβούμενοι πως ο κύκλος της ζωής τους δε θα κλείσει ποτέ και θα ταλαιπωρούνται επ’ άπειρον. Τελικά αξίζει μία τέτοια ζωή;

ΜΙΑ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ…ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ

Τα πάντα είναι δουλεμένα και καλοκουρδισμένα μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια. Οι δε ερμηνείες και η κινησιολογία των ηθοποιών είναι άψογες. Το ίδιο και τα σκηνικά της Εύας Μανιδάκη. Ωστόσο, η εκτέλεση του φιλόδοξου αυτού εγχειρήματος δε φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα, γιατί ναι μεν δομείται ένα γοητευτικό ανυπόφορα οικείο και την ίδια στιγμή παράδοξα ανοίκειο σύμπαν, αλλά λείπει μία ενιαία και σφιχτή ραχοκοκαλιά που να δένει όλα τα γενόμενα επί σκηνής. Το λιμπρέτο του Γιάννη Αστερή διακρίνεται από εγγενείς αδυναμίες, ενώ η σκηνοθεσία του Άγγελου Τριανταφύλλου και του Δημήτρη Σταυρόπουλου μοιάζει να παρασύρεται από τον χαλαρό νοηματικό ειρμό του και αντί να καλύψει το δραματουργικό κενό, το επιτείνει.

Αυτή η αιχμαλωσία του θανάτου στην εντατική κάνει τα ιατρικά γάντια να γεμίζουν άγνωστους μύκητες, τα ασανσέρ να μη λειτουργούν και γενικά διάφορα περίεργα περιστατικά αρχίζουν να λαμβάνουν χώρα, καθώς οι ασθενείς αρχίζουν να συνέρχονται ακόμη και από ανίατες ασθένειες, ενώ οι θάλαμοι και οι διάδρομοι πλημμυρίζουν από μουσική και καραγκούνες (;) χορεύουν μέσα στους νοσοκομειακούς θαλάμους.

Ο παραλογισμός του συστήματος υγείας μαζί και τα κενά του, ξεδιπλώνονται μπροστά μας με τρόπο γλαφυρό μεν, ατάκτως ερριμένο δε. Νοσοκόμοι ψάχνουν τους υπεύθυνους βάρδιας, οι γιατροί βουτηγμένοι στα πάθη τους προσπαθούν να μείνουν πιστοί στον όρκο στον Ιπποκράτη, ενώ οι ιστορίες των ασθενών συστήνονται με τρόπο επιδερμικό στο κοινό γεγονός που του “κλέβει” κάθε ευκαιρία για ταύτιση με αυτές.

Στο δυόμισι ωρών αυτό θέαμα, η παράλληλη ιστορία της γιατρού Ζαφείρη (που ερμηνεύει η Ελένη Κοκκίδου) που τη βλέπουμε σπίτι της σε κακά χάλια να έχει χάσει τα πάντα στον ιππόδρομο, μάλλον καταλαμβάνει πάρα πολύ χρόνο, Ευχάριστο διάλειμμα, η κωμική παρέμβαση της Νατάσσας Μποφίλιου στο επεισόδιο “Τρόμος από το Κολωνάκι” που ερμηνεύει μία διάσημη εικαστικό που έχει φάει “κόλλημα” με την Αγορά του Τέτση στην Εθνική Πινακοθήκη, όπου και χτύπησε ετοιμάζοντας την αναδρομική της έκθεση. “Η κακή Τέχνη σκοτώνει, τρέξτε να σωθείτε”, ακούγεται από τα χείλη της παράφρονος εικαστικού.

Εξαιρετικοί και οι υπέρτιτλοι που ορίζουν τα επεισόδια του λιμπρέτου και κάνουν και μερικά πολύ ευφρόσυνα, αλλά και σαρκαστικά σχόλια (για παράδειγμα τη στιγμή ενός χορευτικού διαβάζουμε “στο Παλλάς χορεύουν καλύτερα”). Από την παράσταση δε θα μπορούσε να λείπει η αύρα του Νίκου Καραθάνου και της Λένας Κιτσοπούλου. Έτσι έχουμε ένα σπαρακτικό αποχαιρετισμό στους οικείους (κάτι αντίστοιχο είδαμε και στους Όρνιθες του πρώτου), ένα εκπληκτικό τσάμικο από τον Χρήστο Λούλη (σκηνή που επίσης φέρνει στο μυαλό παραστάσεις του Καραθάνου), αλλά και έναν ύμνο στην αγάπη αντίστοιχο με αυτόν που είχαμε ακούσει στην Γκόλφω σε στίχους της Λένας Κιτσοπούλου.

Το τέλος βέβαια αναμενόμενο. Ο θάνατος πρέπει να βγει από την εντατική και να ξαναπιάσει το δρεπάνι. Ξαφνικά στο νοσοκομείο “φούσκωσε η θάλασσα των αρρώστων και χύθηκε να τους πνίξει” και ο Απόστολος Παύλου συνειδητοποιεί την απόλυτη ματαιότητα του εγχειρήματός του. Γιατί η ζωή δεν έχει νόημα όταν κυλά σε μία ευθεία γραμμή. Θέλει τον θάνατο για να κλείσει ο κύκλος της. Ίσως αυτός και να τη νοηματοδοτεί. Και κάπως έτσι, με την Ανάσταση του Θανάτου, η παράσταση αυτή κλείνει χαρμόσυνα. Τόσο χαρμόσυνα που όλο αυτό το εγχείρημα μοιάζει να ακροβατεί, ακόμη και ιδεολογικά, επικίνδυνα για το πότε κάποιος αξίζει τελικά να ζει.

ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ

Η μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου δημιουργεί ένα απόκοσμο σύμπαν και τα τραγούδια που ερμηνεύονται ζωντανά επί σκηνής από τους ηθοποιούς συνθέτουν μια ατμοσφαιρική πολυφωνική μουσική αφήγηση. Θα λέγαμε πως η μουσική αποπνέει μεγαλύτερο βάθος συναισθημάτων από την ίδια την παράσταση και είναι αυτή η κυρίως υπεύθυνη για τις κάποιες λίγες στιγμής ενσυναίσθησης.

Ένας σπουδαίος θίασος 21 ηθοποιών αναλαμβάνει τους πολύ δύσκολους μουσικοθεατρικούς ρόλους. Ο Χρήστος Λούλης προεξάρχων της προσπάθειας αυτής σηκώνει στους ώμους του σχεδόν όλη την παράσταση και αναδεικνύεται στον απόλυτο ενορχηστρωτή της ή αλλιώς στον “Απόστολο Παύλο” της.
Εξαιρετικές η Ευαγγελία Καρακατσάνη και η Μαρία Διακοπαναγιώτου, καθώς κατορθώνουν να κρατήσουν όλες τις απαιτούμενες ισορροπίες και να προστατεύσουν μία διακριτή ροπή προς στο απόλυτα κωμικό. Πολύ δυναμικοί και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές της: Λητώ Αμπατζή, Χάρης Ανδριανός, Μαρία Γεωργιάδου, Γιώργος Γκιόκας, Γιώργος Γλάστρας,, Ερατώ Καραθανάση, Ελένη Κοκκίδου, Μάριος Κρητικόπουλος, Αλκιβιάδης Μαγγόνας, Λυγερή Μητροπούλου, Θεοδώρα Μπάκα, Βασίλης Παπαδόπουλος, Κατερίνα Παπουτσάκη, Έλλη Πασπαλά, Φοίβος Ριμένας, Γιάννης Σαμψαλάκης.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Μία λοξή ματιά πάνω στη ζωή που διακυβεύεται κάθε ώρα και στιγμή μέσα στα νοσοκομεία και μία απόπειρα φιλοσοφικού μουσικοχορευτικού στοχασμού πάνω στην έννοια του θανάτου που, ενώ έχει όλα τα εχέγγυα – μία εξαιρετική ομάδα σε δραματουργικό μουσικό, σκηνοθετικό και ερμηνευτικό επίπεδο-, δεν κατορθώνει να συναρθρώσει αρμονικά όλα αυτά τα στοιχεία και να πετύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα.