ΕΙΔΑΜΕ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΤΟ RELEASE: ΚΙ Ο,ΤΙ ΖΗΣΑΜΕ ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΕ ΜΕ ΦΟΝΤΟ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ

Βράδυ Σαββάτου… και η Πλατεία Νερού ξεκίνησε να μαζεύει κόσμο από νωρίς. Κάθε χρόνο, στο πλούσιο και πολυποίκιλο line-up του Release Athens Festival, που φιλοξενεί τα πιο hot μουσικά ονόματα του εξωτερικού, σύγχρονα και κλασικά, υπάρχουν και μέρες αφιερωμένες στην εγχώρια σκηνή. Τις προηγούμενες χρονιές είχαμε απολαύσει Στέρεο Νόβα, Παύλο Παυλίδη, Γιάννη Αγγελάκα. Χθες, το βράδυ ανήκε στον Βασίλη.

Αυτό είναι το ωραίο με τον Βασίλη. Το ότι δεν χρειάζεται να πεις το επώνυμό του και μόνο με το μικρό του όνομα, τον αναγνωρίζουν όλοι. Η οικειότητα που έχει αναπτύξει με το κοινό του – και όχι μόνο, καθώς έχει ακροατές από όλα τα μουσικά είδη, τις τάξεις, τις ηλικίες – είναι μοναδική. Στα 51 χρόνια της διαρκούς παρουσίας του στη μουσική παραγωγή και στα συναυλιακά δρώμενα της χώρας μας, έχει κερδίσει την εγκάρδια αγάπη του κόσμου.

Αυτή ήταν η πρώτη του φορά στο Release Athens Festival, το οποίο έχει μετατραπεί στον απόλυτο μουσικό θεσμό του αθηναϊκού καλοκαιριού, και η ανυπομονησία τους τελευταίους μήνες ήταν μεγάλη. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου μάς δικαίωσε και μάς χάρισε μια υπέροχη βραδιά, γεμάτη από τα κορυφαία του τραγούδια που έχουν γράψει ιστορία στο ελληνικό πεντάγραμμο, αλλά και γεμάτη συναισθήματα, ευγνωμοσύνη και συγκίνηση. Κι ό,τι ζήσαμε προβλήθηκε στην πλατεία… Νερού.

Τα “έσπασαν” Gus G. και Ronnie Romero

Νωρίτερα από την εμφάνιση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, στις 19:30, στη σκηνή ανέβηκαν ο βιρτουόζος κιθαρίστας Gus G. και ο -πάλαι ποτέ- τραγουδιστής των Rainbow, Ronnie Romero, οι οποίοι ανέλαβαν το «ζέσταμα». Και τι ζέσταμα! Οι δύο μουσικοί μαζί με την μπάντα τους, έδωσαν ρεσιτάλ… «ροκαρίσματος», κάνοντάς μας να κουνάμε διαρκώς το κεφάλι μας στους metal ρυθμούς τους και ανεβάζοντας την διάθεσή μας στα ύψη.

Ο Έλληνας κιθαρίστας και ιδρυτής των Firewind, που για 8 χρόνια έπαιζε πλάι στον Ozzy Osbourne, εντυπωσίασε με το αριστοτεχνικό παίξιμό του, δημιουργώντας τον απαραίτητο παλμό στην Πλατεία Νερού και αποδεικνύοντας το τεράστιο ταλέντο του. Την ίδια στιγμή, ο σπουδαίος Ronnie Romero, που αποτέλεσε επιλογή του θρυλικού Ritchie Blackmore για τη θέση του τραγουδιστή των Rainbow, στην οποία διετέλεσε από το 2015 έως το 2023, ήταν φοβερός στις «βρώμικες» ερμηνείες του.

Και οι δύο ήταν άκρως επικοινωνιακοί, με τον Gus G. να έχει μια διαρκή σύνδεση με το κοινό και τον Ronnie Romero να μας λέει και τις ελληνικές λέξεις που έμαθε. Μεταξύ άλλων, ακούσαμε κομμάτια από το νέο album των Firewind με τίτλο “Stand United”, αλλά και τραγούδια των Rainbow, ενώ το group μουσικών του Gus G. τα «έσπασε».

Μισός αιώνας και κάτι, αδιάλειπτης ροκ παρουσίας

Στις 21:00 ακριβώς, με τα «ωράρια» να τηρούνται απόλυτα, οι πρώτες νότες από τα «Χαιρετίσματα» ήχησαν στην Πλατεία Νερού και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου έκανε την εμφάνισή του στη σκηνή, βάζοντας κατευθείαν τον κόσμο στο κλίμα της βραδιάς. Αγέρωχος, ακέραιος και ακούραστος, ο «αιώνιος έφηβος» έδωσε εξ αρχής δυναμικό «παρών», το οποίο διατήρησε μέχρι και το τέλος της συναυλίας, που ήταν εμποτισμένη με μικρές δόσεις συγκίνησης.

Σε εξομολογητικό τόνο, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου έκανε μικρές αναφορές στα παιδικά του χρόνια, στην περίοδο που ήταν φαντάρος και στην προσωπική του ζωή, «επιτρέποντάς» μας να δούμε τον άνθρωπο πίσω από τον καλλιτέχνη. Η «Σφεντόνα», το «Φοβάμαι» και το «Δεν υπάρχεις» μας διαπέρασαν σαν «ηλεκτροφόρα σκοινιά», ενώ ο «Κουρσάρος», «Οι ψυχές και οι αγάπες» και το «Άνοιξε μου να κρυφτώ» έφεραν το βούρκωμα στα μάτια μας. Το κοινό χειροκροτούσε, φωνάζοντας κάθε τόσο «Βασίλη ζούμε για να σ’ ακούμε», ενώ στο σύνθημα «Τελεία και παύλα, Βασίλη είσαι κα@λ@», ο ίδιος γέλασε και με χιούμορ ανέφερε «Τ’ ακούς Ελένη;» (σσ. Ράντου).

Ο σπουδαίος ερμηνευτής μας ταξίδεψε στον χρόνο, με μερικά από τα πιο γνωστά και αγαπημένα τραγούδια της καριέρας του, τα οποία ανήκαν, κατά κύριο λόγο, στη λίστα με τα «δυναμικά κομμάτια» του «βιογραφικού» του, καθώς οι ερωτικές μπαλάντες ήταν ελάχιστες. Ο «Στρατιώτης», η «Καμπαρτίνα», το «Πόρτο Ρίκο» – όπου όλοι ουρλιάξαμε με μια φωνή «Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει» – μας υπενθύμισαν γιατί τον αγαπάμε και γιατί χρειαζόμαστε την παρουσία του στις ζωές μας.

Ο συγκινητικός λόγος του Βασίλη Παπακωνσταντίνου

Καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ήταν άκρως επικοινωνιακός και στα μικρά διαλείμματα ανάμεσα στα τραγούδια, αλλά και κατά τη διάρκεια αυτών, δημιουργούσε μια βαθιά σύνδεση με τον κόσμο. Άλλοτε με τις προσωπικές αναφορές που είπαμε κι άλλοτε με διαπιστώσεις για την ίδια τη ζωή, τις οποίες μοιράστηκε μαζί μας. Ήταν ιδιαίτερα συγκινητικός και παρηγορητικός ο λόγος του προς τα νέα παιδιά που να απέτυχαν στις Πανελλήνιες, στα οποία ευχήθηκε «κουράγιο» και τους έδωσε θάρρος, τονίζοντας πως «δεν έγινε και τίποτα, υπάρχουν τόσα άλλα πράγματα που μπορείτε να κάνετε». Να ένας ακόμα λόγος που τον αγαπάμε.

Στο μικρό διάλειμμα που ακολούθησε, μας κράτησαν συντροφιά ο Απόστολος Μόσιος (κιθάρες – τραγούδι) και η Μαίρη Μπρόζη (βιολί – τραγούδι) που τον συνοδεύουν στις ζωντανές εμφανίσεις του, καθώς και η εξαιρετική μπάντα του με τους ξεχωριστούς Ανδρέα Αποστόλου (πιάνο – keyboards), Βαγγέλη Πατεράκη (ηλεκτρικό μπάσο), Γιώργο Κατσίκα (τύμπανα), Γιάννη Αυγέρη (κιθάρες).

Το δεύτερο μισό της συναυλίας ήταν ακόμη πιο θερμό, ανεβαστικό και ηλεκτρικό, με τη συναυλιακή βραδιά να φτάνει στην κορύφωσή της και τα συναισθήματά μας να «εκρήγνυνται». Στη σημείο αυτό, επανεμφανίστηκε στη σκηνή και ο Gus G., για μια σύμπραξη επί σκηνής μαζί με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Ο βιρτουόζος κιθαρίστας και ο αγαπημένος ερμηνευτής ξεσήκωσαν τον κόσμο με το διαχρονικό «Ελλάς», σε μια από τις πιο εκρηκτικές στιγμές της βραδιάς, με τη χημεία τους να είναι καταπληκτική και τη σύνδεση ήχου-φωνής απόλυτα πετυχημένη.

Τι είναι, τελικά, η διαχρονικότητα;

Από το setlist δεν έλειψαν, φυσικά, τα τραγούδια μεγάλων ποιητών, στιχουργών και συνθετών, όπως οι «Μικρές νοθείες» των Οδυσσέα Ιωάννου – Θάνου Μικρούτσικου, ο «Τσε» του Μάνου Λοΐζου, τα «Θα ‘ρθω να σε βρω» και «Μπαγάσας» του Νικόλα Άσιμου, την «Πρέβεζα» του Κώστα Καρυωτάκη, με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου να κάνει ειδική μνεία στους δημιουργούς. Ακόμα, πάντως, και στα πιο επαναστατικά τραγούδια, τον διέκρινε μια βαθιά ευαισθησία, την οποία, φυσικά και γνωρίζαμε ότι διαθέτει, αλλά τώρα είναι περισσότερο έντονη στις εμφανίσεις του. Απογυμνωμένος, ειλικρινής, αυθεντικός.

Τα δύο βαθιά ερωτικά τραγούδια που ακούσαμε, τα οποία μας παρέσυραν και μας έκαναν να αγκαλιαστούμε, ήταν το «Βράδυ Σαββάτου» και το «Πριν το τέλος», με το τελευταίο, ειδικά, να αποτελεί μια ακόμα κορυφαία στιγμή της βραδιάς. Για το τέλος, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου κράτησε τον «Μαύρο γάτο», τον «Νέγρο θερμαστή από το Τζιμπουτί» του Νίκου Καββαδία και το «Ένα καράβι παλιό σαπιοκάραβο», με το οποίο μας ευχαρίστησε θερμά και μας αποχαιρέτησε, φωνάζοντας το σύνθημα κατατεθέν του «Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη».

Τραγουδώντας κομμάτια από όλη του την δισκογραφία, τα οποία όλες αυτές τις δεκαετίες έχουν γίνει «κτήμα» μας, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου με τις ερμηνείες του και την παρουσία του, αποτέλεσε τη ζωντανή απάντηση στην ερώτηση «Τι είναι η διαχρονικότητα;». Όσο τον έβλεπα και τον άκουγα, σκεφτόμουν πως τόσα χρόνια μεγαλώνουμε μαζί του – κι όχι μόνο εμείς, αλλά και οι προηγούμενοι και οι επόμενοι. Διαχρονικότητα, λοιπόν, ίσως να είναι το να δακρύζεις με τα ίδια τραγούδια που δάκρυζες πριν από 20 ή 30 χρόνια, να ερωτεύεσαι και να αγαπάς ξανά με αυτά, και να ελπίζεις ακόμα σε έναν καλύτερο κόσμο ακούγοντάς τα.