ΕΙΝΤΡΙΕΝ ΜΠΡΟΝΤΙ: ΤΟ ΦΑΒΟΡΙ ΤΟΥ ΟΣΚΑΡ Α’ ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟ NEWS 24/7 ΓΙΑ ΤΟ “THE BRUTALIST”

Η μεγάλη επιτυχία για τον Έιντριεν Μπρόντι ήρθε νωρίς, αλλά τίποτα στη συνέχεια δεν ήταν προφανές ή αναμενόμενο.

Πριν 22 χρόνια, στο βιογραφικό δράμα Ο Πιανίστας, ο Μπρόντι έπαιξε τον επιζήσαντα του Ολοκαυτώματος Βλάντισλαβ Σπίλμαν. Και για την ερμηνεία του, κέρδισε τότε ένα Όσκαρ-έκπληξη, επικρατώντας των δύο μεγάλων τότε φαβορί: Του Τζακ Νίκολσον για το Σχετικά με τον Σμιντ και του Ντάνιελ Ντέι-Λιούις για τις Συμμορίες της Νέας Υόρκης.

Τότε, έγινε (και παραμένει μέχρι και σήμερα) ο νεότερος νικητής της κατηγορίας Α’ Ανδρικού Ρόλου στην ιστορία του θεσμού. Σήμερα, 22 χρόνια μετά, ο Έιντριεν Μπρόντι είναι πια ένας βετεράνος του Χόλιγουντ, ένας σταρ που ποτέ δεν ακολούθησε την προφανή οδό, κάνοντας ενδιαφέρουσες, συχνά αντισυμβατικές επιλογές, άλλοτε με επιτυχία κι άλλοτε όχι τόσο – αλλά παραμένοντας πάντα ένα από τα πλέον αγαπητά και χαρακτηριστικά πρόσωπα του σύγχρονου σινεμά.

Και τώρα, φτάνει για τον Μπρόντι μια νέα στιγμή δικαίωσης.

Τώρα, δεν είναι πια το ανερχόμενο καυτό όνομα, είναι συνώνυμο μιας εμπειρίας που πραγματικά είναι απαραίτητα για να μπορέσει να ερμηνεύσει αυτό που για τους περισσότερους εν ζωή ηθοποιούς, θα ήταν αληθινός ρόλος ζωής. Στο επικό The Brutalist του Μπρέιντι Κορμπέ (που κυκλοφορεί στην Ελλάδα στις 6 Φεβρουαρίου από την Tanweer), ο Μπρόντι παίζει τον ούγγρο αρχιτέκτονα Λάζλο Τοθ ο οποίος φεύγει από την διαλυμένη μεταπολεμική Ευρώπη για να κυνηγήσει το αμερικάνικο όνειρο.

Στις ΗΠΑ όμως, θα βρει έναν άλλο τύπου εφιάλτη, την ώρα που εργάζεται πυρετωδώς ώστε να μπορέσει μια μέρα να φέρει εκεί και την οικογένειά του – που για την ώρα έχει μείνει πίσω. Στην Αμερική, παραμένοντας στο περιθώριο ως φτωχός μετανάστης και δουλεύοντας σε ό,τι δουλειά μπορέσει να βρει, θα γνωριστεί με έναν πλούσιο βιομήχανο (Γκάι Πιρς) ο οποίος θα του προσφέρει μια μεγάλη ευκαιρία: Να σχεδιάσει και να χτίσει ένα μνημειώδες πολιτιστικό κέντρο.

Όμως κατά πόσο μπορεί ένα όραμα να είναι μοιρασμένο; Σε ποιον ανήκει μια τέτοια δημιουργία, και κατά πόσο μπορεί ποτέ να γίνει πραγματικότητα χωρίς συμβιβασμούς και χωρίς απώλειες; Και, τελικά, είναι δυνατόν μια τέτοια άνιση δυναμική ισχύος, να έχει ευτυχή αποτελέσματα;

Στο Brutalist η δράση απλώνεται σε χρόνια καθώς τα πάντα αλλάζουν – στη χώρα και στους ίδιους τους χαρακτήρες. Και πάνω στο βασανισμένο σώμα και το κουρασμένο πρόσωπο του Λάζλο, χαράζεται τελικά κάτι από την μοντέρνα ιστορία ολόκληρης της μεταπολεμικής Δύσης. Αν είσαι ηθοποιός, θα υπήρχε κάτι που θα ήθελες ποτέ περισσότερο, από έναν ρόλο σαν αυτόν;

Για τον ρόλο του ως Λάζλο, ο Έιντριεν Μπρόντι ήδη τιμήθηκε με τη φετινή Χρυσή Σφαίρα Α’ Ανδρικού Ρόλου σε Δράμα. (Η ταινία πήρε άλλες δύο – Ταινίας και Σκηνοθεσίας – ενώ ερχόταν ήδη βραβευμένη από το φεστιβάλ Βενετίας.) Τώρα, με τις ολόφρεσκες υποψηφιότητες των Όσκαρ, ο Μπρόντι είναι κι επισήμως ξανά υποψήφιος για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, δύο δεκαετίες μετά τον Πιανίστα.

Και, μάλλον –αν είναι η συγκεκριμένη κατηγορία είναι πολύ ανοιχτή και ανταγωνιστική φέτος– είναι και ελαφρώς μπροστά στα προγνωστικά. Θα είναι λοιπόν αυτός ο ρόλος που θα αποφέρει στον ηθοποιό το δεύτερο Όσκαρ του;

Εμείς συνομιλήσαμε μαζί του δύο φορές στη διάρκεια του φετινού χειμώνα: Μία λίγο πριν τις Χρυσές Σφαίρες, και μία ξανά πριν λίγες ημέρες. Σε αυτές τις κουβέντες, μας μίλησε για τη σύνδεσή του με τον ρόλο μέσα από το πρίσμα του μεταναστευτικού ταξιδιού της οικογένειάς του, μας μίλησε για αυτά που ενώνουν τον Πιανίστα και το Brutalist, και μας μίλησε τελικά για όλα αυτά που αποζητά ο ίδιος ως καλλιτέχνης, που θέλει να αφήσει κάτι πίσω του σε αυτό τον κόσμο.

Αυτά είναι όσα μας είπε. (Το κείμενο αποτελεί συνδυασμό και των δύο διαφορετικών συζητήσεών μας μαζί του.)

ΈΙΝΤΡΙΕΝ ΜΠΡΟΝΤΙ: ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΙΑΝΙΣΤΑ ΣΤΟ THE BRUTALIST

Πρόκειται για μια ιστορία που διαδραματίζεται στη δεκαετία του ’50 και τη μεταπολεμική εποχή, αλλά ταυτόχρονα φαίνεται τόσο επίκαιρη σε πολλά πράγματα. Τι θέλεις να πάρει μαζί του το σημερινό κοινό που βγαίνει από την αίθουσα;

Νομίζω ότι υπάρχουν πολλές πτυχές της και πολλές από τις ελπίδες, τα όνειρα και τους πόθους που είναι ακόμα και σήμερα πολύ σχετικές. Νομίζω ότι η εμπειρία των μεταναστών είναι αρκετά σχετική με τα όσα βλέπουμε στην ταινία, και εξακολουθεί να αποτελεί ένα σημερινό δίλημμα για πολλούς. Υπάρχουν πτυχές του Brutalist που αφορούν τον ρατσισμό και τον αντισημιτισμό και όλα τα πράγματα που θα έπρεπε να έχουμε προχωρήσει περισσότερο και να τα έχουμε αφήσει πίσω.

Είναι μια όμορφη, πολύπλοκη ταινία και είμαι πραγματικά ευγνώμων που μιλάει για όλα αυτά τα πράγματα για τα οποία ελπίζουμε να αποκτήσουμε κάποια κατανόηση. Ειδικά βλέποντάς την από την οπτική γωνία των ανθρώπων που ζουν στο παρελθόν και συνειδητοποιώντας έτσι πως πρέπει να πάμε μπροστά και πως δεν μπορούμε να διαιωνίζουμε ορισμένα προβλήματα. Πρέπει να βρούμε λύσεις και να δημιουργήσουμε έναν κόσμο πιο πολύ πιο περιεκτικό.

Σου φάνηκε χρήσιμη η εμπειρία από την ταινία Ο Πιανίστας για την ερμηνεία σου στο The Brutalist;

Ναι. Ναι, σίγουρα. Προφανώς, το Brutalist είναι μια πολύ διαφορετική ταινία. Όμως η έρευνα ήταν απαραίτητη για μπορέσω να ζήσω μέσα στον Σπίλμαν [σσ. Βλάντισλαβ Σπίλμαν, ο ήρωας του Μπρόντι στον Πιανίστα] και να αναπαραστήσω αυτές τις κακουχίες. Και νομίζω ότι είχε τεράστιο αντίκτυπο σε μένα. Ήταν ανεκτίμητη εμπειρία για την κατανόηση της ιστορίας του Λάζλο και των όσων αφήνει πίσω του.

Και έχει πολύ αυτό να κάνει και με όσα λέει το Brutalist, πάνω στο πώς η κατανόηση αυτού του γεγονότος έρχεται μέσα από τις δυσκολίες και την απώλεια – και το πώς αυτές οι εμπειρίες σε καθοδηγούν ως καλλιτέχνη. Μεγάλο μέρος της δουλειάς του Λάζλο έχει να κάνει με το να βρει έναν τρόπο να συμφιλιωθεί με κάποια από αυτά τα βάσανα και να τα ενσωματώσει στη δουλειά του. Και νομίζω ότι υπάρχει ένας άλλος παραλληλισμός της δύναμης της δημιουργικότητας και της τέχνης, που μπορεί να δημιουργηθεί μέσα από αυτές τις σκοτεινές στιγμές και να φέρει φως.

Επίσης, το γεγονός ότι ο Λάζλο υπέστη παρόμοιες κακουχίες με τον Σπίλμαν, το γεγονός ότι άφησε κάτι πίσω του έχοντας υπομείνει τη ζωή μέσα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, βλέποντας την καταστροφή της Ευρώπης και τόση θλίψη και απώλεια… νομίζω ήταν ανεκτίμητο το ότι είχα απεικονίσει αυτόν τον χαρακτήρα κι είχα αποκτήσει κάποια εικόνα για την αφήγηση αυτής της ιστορίας. Η οποία είναι πραγματικά το ταξίδι ενός ανθρώπου που έρχεται στις Ηνωμένες Πολιτείες με την ελπίδα να αφήσει πίσω του όλη τη φρίκη εκείνης της εποχής.

Πήρες το Όσκαρ για τον Πιανίστα πίσω στο 2002. Πάνω από 20 χρόνια μετά, σήμερα, τι νιώθεις πως έκανε αυτό για την καριέρα σου;

Ήταν ένας μακρύς δρόμος και είμαι πολύ ευγνώμων. Είχα πολλές, πολλές ευλογίες. Έχω μάθει τόσα πολλά. Νομίζω ότι τα τελευταία 22 χρόνια έχω ωριμάσει πολύ, όχι μόνο ως ηθοποιός, αλλά και ως άνθρωπος. Και νομίζω ότι όλες αυτές οι εμπειρίες ζωής και οι χαρακτήρες που είχα την τύχη να υποδυθώ, μου άνοιξαν το δρόμο για να μπορέσω να κάνω μια τέτοια δουλειά με τον Μπρέιντι Κορμπέ και να υποστηρίξω ένα όραμα με τόση πολυπλοκότητα και τόσες αποχρώσεις. Και είμαι πραγματικά, πραγματικά ευγνώμων που εξακολουθώ να έχω την ίδια αγάπη και τον ίδιο ενθουσιασμό για μια δουλειά που ξεκίνησα ως παιδί, και η οποία έγινε δεκτή από τόσους πολλούς ανθρώπους με αγάπη και εκτίμηση.

Ως ηθοποιός είσαι κάτι σαν χαμαιλέοντας. Έχεις υποδυθεί τόσα πολλά διαφορετικά είδη χαρακτήρων. Τι σε ελκύει σε έναν συγκεκριμένο ρόλο;

Νομίζω ότι η ομορφιά του να είσαι ηθοποιός είναι να έχεις την ευκαιρία να ενσαρκώνεις πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους και να μπαίνεις στη θέση των άλλων. Να αντιπροσωπεύεις πράγματα και εποχές και την Ιστορία – τη δική μας αλλά και μιας άλλης εποχής, από την οποία μπορούμε να μάθουμε. Και να μιλήσουμε για δυσκολίες, και να μιλήσουμε για πράγματα που είναι όμορφα και που μοιραζόμαστε όλοι. Οπότε απλά ψάχνω οτιδήποτε με συγκινεί ή νιώθω ότι είναι ένα ταξίδι που θα ήθελα να ανακαλύψω και να βυθιστώ σε αυτό.

Αυτό μπορεί να είναι οτιδήποτε, ένας πανκ ροκ χαρακτήρας ας πούμε. [σσ. στην ταινία Summer of Sam] Εγώ μεγάλωσα στη Νέα Υόρκη και μου άρεσε πολύ η χιπ χοπ μουσική. Η πανκ μουσική ήταν κάτι με το οποίο δεν είχα στενή σχέση. Αλλά στη συνέχεια βρήκα πολλά στοιχεία μέσα σε αυτή την κουλτούρα με τα οποία σχετιζόμουν, και έμαθα πολλά για τη μουσική και πήρα μέρος σε παραστάσεις και στο CBGBs και όλα αυτά τα πράγματα που ήταν τόσο εμπλουτιστικά στη ζωή μου. Οπότε απλά έλκομαι από πράγματα που μου παρέχουν την ευκαιρία για εξερεύνηση.

ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ

Νιώθω πως κάθε ηθοποιός θα σκότωνε για να ένα ρόλο σαν του Λάζλο, υπάρχει μεγάλη πολυπλοκότητα, τόσα διαφορετικά στοιχεία, διατρέχει εποχές, ο χαρακτήρας αλλάζει… Αλλά για σένα, τι ήταν ανάμεσα σε όλα αυτά τα στοιχεία που σου άρπαξε εξαρχής την προσοχή; Κάτι όπου συνειδητοποίησες πως από εκεί θα πιαστείς για να χτίσεις τον ρόλο;

Είναι δυστυχώς όντως σπάνιο να βρεις έναν ρόλο με τόση πολυπλοκότητα, όπου ένας σκηνοθέτης και δυο σεναριογράφοι μπορούν να εμφυσήσουν τόση ανθρωπιά και ευθραυστότητα και ελαττώματα σε έναν πρωταγωνιστή και να δώσουν αρκετή προσοχή για να υποστηρίξουν μια περίοδο τριών δεκαετιών της ζωής του. Αυτό που έκαναν η Μόνα και ο Μπρέιντι στο The Brutalist, και μόνο στην ανάγνωση του σεναρίου ήταν τόσο συναρπαστικό. Γιατί μπόρεσαν να εμβαθύνουν σε όλες αυτές τις συγκεκριμένες στιγμές, τα συναισθήματα, θριάμβους και αποτυχίες – όλα αυτά τα πράγματα που είναι καθηλωτικά και που σχετίζονται τελικά μεταξύ τους.

Ωστόσο αυτό που με συνεπήρε κατευθείαν ήταν οι παραλληλισμοί με το ταξίδι των δικών μου προγόνων, όταν μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, με τη μητέρα μου και τους παππούδες μου να φεύγουν από την Ουγγαρία τη δεκαετία του ’50 κατά τη διάρκεια της Ουγγρικής Επανάστασης και ουσιαστικά να αφήνουν τα πάντα πίσω τους. Και αυτές οι δυσκολίες, το να ξεκινήσουν ξανά στη Νέα Υόρκη ως ξένοι, με περιορισμένο λεξιλόγιο στα αγγλικά και έντονη προφορά…

Η θυσία που έκαναν, η ανθεκτικότητα που επέδειξαν, ήταν πάντα μέρος του ταξιδιού μου και μέρος της κατανόησής μου. Ήταν μέρος του ταξιδιού της μητέρας μου ως καλλιτέχνιδας. Και είχα την ευκαιρία με αυτό να τιμήσω αυτούς και την εμπειρία των μεταναστών και την πολυπλοκότητα του αμερικανικού ονείρου και όλα αυτά τα πράγματα με τα οποία είμαι στενά συνυφασμένος μέσω της δικής μου οικογενειακής εμπειρίας.

Είναι πιο δύσκολο για φτωχούς εργάτες να γίνουν μέρος του αμερικάνικου ονείρου;

Νομίζω ότι πρωτίστως η έγνοια ενός κατατρεγμένου είναι να συμπεριληφθεί και να γλιτώσει από τις διώξεις και την καταπίεση από την οποία τρέχει να ξεφύγει, με την ελπίδα να αφομοιωθεί σε ένα νέο χώρο. Περιμένοντας να αντιμετωπιστεί εκεί ως ισότιμος και ως συμπολίτης μας με πρόσβαση στις ευκαιρίες που υπάρχουν. Νομίζω ότι αυτό ποικίλλει για τα διάφορα άτομα, για τις δικές τους ελπίδες και όνειρα και φιλοδοξίες. Το τι σημαίνει το «να τα καταφέρεις» είναι υποκειμενικό. Το να τα καταφέρνεις μπορεί να είναι απλά μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου και της οικογένειάς σου και αρκετή άνεση και φαγητό και, ξανά, ελευθερία από διώξεις και να μην αισθάνεσαι πάντα σαν παρείσακτος. Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που είναι σε μεγάλο βαθμό εφικτό.

Κι αυτό είναι που πρέπει να εργαστούμε όλοι μαζί να κάνουμε πραγματικότητα, ώστε αυτή η αίσθηση της ελπίδας να μεταφραστεί σε κάτι που έχει αξία σε αυτή τη χώρα. Αλλά ναι, θα πρέπει τελικά αυτό να είναι ένα παγκόσμιο όνειρο.

Πώς βοήθησαν τα γυρίσματα στη Βουδαπέστη να παίξεις το ρόλο;

Ήταν πολύ σημαντικό. Και σίγουρα όσον αφορά τη διάλεκτο, ήταν πολύ χρήσιμο. Νομίζω ότι ήταν επίσης ανεκτίμητο για μένα να περιβάλλομαι από Ούγγρους και να την ακούω.

Φυσικά η ταινία διαδραματίζεται προφανώς κατά κύριο λόγο στην Πενσυλβάνια, οπότε το γεγονός ότι βρισκόμασταν εκεί, ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει τα γυρίσματα σε πολλά άλλα μέρη, ήταν αρκετά χρήσιμο για μένα ώστε να παραμείνω στο σωστό δρόμο και να ακούω συνεχώς τις κλίσεις και τα διάφορα ιδιώματα.

Η μητέρα σου καταγόταν από εκεί, τι σημασία έπαιξε αυτό για σένα;

Και η δική μου καταγωγή και οι αγώνες και το ταξίδι των παππούδων μου και οι αγώνες της δικής μου μητέρας και η φυγή από τον πόλεμο την επηρέασαν πραγματικά και επηρέασαν το έργο της ως καλλιτέχνη. Είναι σίγουρα ένας παραλληλισμός με τον χαρακτήρα μου.

Ήθελα πραγματικά να βρω έναν ήχο και μια ποιότητα που να είναι αντιπροσωπευτική του παππού μου. Υπήρχε μια τυπικότητα στην ομιλία εκείνης της εποχής και θυμάμαι τις δυσκολίες που είχε ο παππούς μου με την προφορά του και τις αποχρώσεις στον τρόπο που ακουγόταν. Πραγματικά ήταν ωραίο να είμαι εκεί για να το φέρω κοντά μου όλα αυτά και να βρω έναν τρόπο να τα διοχετεύσω στην ερμηνεία μου.

Σε όλο αυτό το ταξίδι του χαρακτήρα μες στην ταινία, υπήρχε κάτι ή κάποια πτυχή που σε φόβισε ιδιαίτερα σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα γύρω του;

Αισθάνομαι ότι ήταν μια τεράστια πίεση. Νομίζω ότι η διάλεκτος ήταν πολύ σημαντική για μένα, ώστε να βεβαιωθώ ότι ήταν και ριζωμένη στην πραγματικότητα και αληθινή και δεν επιβάρυνε τις συναισθηματικές μου αντιδράσεις. Ήταν τόσο συγκεκριμένη, και έπρεπε να είναι κιόλας τόσο αληθινή και ρεαλιστική – αλλά και να μην επισκιάζει το παρόν του χαρακτήρα.

Όσον αφορά το ταξίδι του, νομίζω ότι είχε πολλά να αντιμετωπίσει σε όλη τη διάρκεια. Υπάρχουν πολλές δυσκολίες και πολλές απώλειες, αλλά υπάρχει και χιούμορ και βαθιά λαχτάρα για εκπλήρωση και στιγμές ευδαιμονίας. Νομίζω ότι ο Λάζλο είναι, πολύ απλά, ένας υπέροχος ρόλος. Ένας τόσο όμορφα γραμμένος, ολοκληρωμένος χαρακτήρας που η πίεση τελικά ήταν να τον κουβαλήσω και να είμαι υπεύθυνος να διατηρήσω όλα τα κρίσιμα στοιχεία της ιστορίας του.

«ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΣΟΥ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΚΟΠΕΥΕΣ ΝΑ ΧΤΙΣΕΙΣ»

Πώς σε βοήθησε ο [σκηνοθέτης] Μπρέιντι Κορμπέ να βρεις και να αναδείξεις τον Λάζλο που χρειαζόταν; Τι συμβουλή σου έδωσε στα γυρίσματα;

Λοιπόν, πρώτον, ο Μπρέιντι και η Μόνα [Φάστβολντ, συν-σεναριογράφος της ταινίας] έγραψαν ένα καταπληκτικό σενάριο, γεμάτο όμορφες λεπτές αποχρώσεις και έγραψαν έναν πολύ ανθρώπινο χαρακτήρα, έναν χαρακτήρα με ελαττώματα και γεμάτο δημιουργική λαχτάρα και νομίζω πολύ αντιπροσωπευτικό της πολυπλοκότητας της ζωής μας και της εποχής. Οπότε αισθάνθηκα ότι μου δόθηκαν πολλά και μόνο κατά τη δημιουργία αυτού του έργου.

Επίσης νομίζω ότι ο Μπρέιντι είναι ένα πολύ ευαίσθητο άτομο και προφανώς ήταν ηθοποιός στο παρελθόν – καταλαβαίνει λοιπόν πώς να δώσει στους ηθοποιούς ένα χώρο για να νιώσουν πραγματικά ελεύθεροι και ασφαλείς. Είναι αξιοσημείωτο να έχεις έναν σκηνοθέτη που είναι τόσο οξεία συντονισμένος με αυτές τις αλήθειες που λαχταράς να εκφράσεις.

Είσαι επίσης ζωγράφος – ο Λάζλο είναι αρχιτέκτονας. Θα έλεγες ότι αυτή η σύνδεση με την αποτύπωση εικόνων και τη δημιουργικότητα, σε διευκόλυνε να παίξεις το ρόλο;

Η ομορφιά του να είσαι ηθοποιός είναι ότι όσο περισσότερα βιώνεις και ζεις και συναντάς, τόσο μεγαλύτερη διορατικότητα και κατανόηση έχεις στο να ενσωματώνεις αυτά τα συναισθήματα στους χαρακτήρες που υποδύεσαι. Υπάρχουν πολλές, πολλές ιδιότητες με τις οποίες ένιωσα ότι θα μπορούσα να συσχετιστώ, στην ενσάρκωση του Λάζλο.

Το ταξίδι ενός ηθοποιού είναι μια καλλιτεχνική επιδίωξη και σίγουρα το ταξίδι κάθε ανθρώπου που προσπαθεί να αφήσει πίσω του έργο με νόημα και σημασία, είναι σχετικό με την αναζήτησή μου. Πρέπει να παλέψεις για να αφήσεις πίσω σου αυτό που σκόπευες να χτίσεις. Και νομίζω ότι αυτό ισχύει για όλους τους δημιουργικούς τομείς.

Η ταινία σημειώνει μεγάλη επιτυχία στα βραβεία, ήδη με τις Χρυσές Σφαίρες και τη Βενετία, ενώ πλησιάζουν και τα Όσκαρ. Πώς αισθάνεσαι για αυτή τη μεγάλη περιπέτεια που ζεις με αυτή την ταινία;

Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο. Είναι πραγματικά πολύ χορταστικό για το δικό μου δημιουργικό πνεύμα. Εγώ, όπως ξέρετε, το κάνω αυτό εδώ και πολύ καιρό. Κρατούσα το κεφάλι μου κάτω και έβαζα τον εαυτό μου να δουλεύει και πραγματικά λαχταρούσα να βρω έναν τόσο πολύπλοκο ρόλο και μια ταινία που πραγματικά μιλάει για τόσα πολλά, που εξυψώνουν τελικά τον ανεξάρτητο κινηματογράφο.

Αισθάνομαι πολύ τυχερός που πήρα τελικά τον ρόλο και που συνεργάστηκα με όλους αυτούς τους υπέροχους δημιουργικούς ανθρώπους και που οι θεατές και το industry βρήκαν αυτό που κάναμε ως ένα επίτευγμα. Είναι απίστευτα σημαντικό, ειλικρινά. Δεν ήταν εύκολο να βρω αυτό που έψαχνα, ούτε ήταν εύκολο να φτάσω σε αυτό το σημείο. Τίποτα από όλα αυτά δεν το θεωρώ δεδομένο.