ΕΙΣΠΝΟΗ ΕΚΠΝΟΗ – ΠΗΓΑΜΕ ΗΡΩΔΕΙΟ ΣΤΗΝ ANOHNI ΚΑΙ ΚΑΝΑΜΕ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟ ΜΕ ΤΗ ΜΑΡΙΝΑ ΑΜΠΡΑΜΟΒΙΤΣ
Την αναπνοή, αυτό το υπέροχο αγχολυτικό “φάρμακο”, χρησιμοποίησε η Μαρίνα Αμπράμοβιτς για να μας “γειώσει” στο τώρα, στο Ηρώδειο προλογίζοντας την Anohni.
Η ζέστη στο Ηρώδειο δεν ήταν τόσο αποπνικτική, βεντάλιες πάλλονται στις κερκίδες και τα φώτα χαμηλώνουν λίγα λεπτά μετά από τις 9 το βράδυ. Για πρώτη φορά μετά από μια δεκαετία, η Anohni παρουσιάζει μια σειρά από συναυλίες με τους Johnsons, ερμηνεύοντας τραγούδια από το τελευταίο άλμπουμ της, “My Back Was A Bridge For You To Cross”, καθώς και τραγούδια από όλη τη μουσική πορεία της.
Το Ηρώδειο δεν είναι γεμάτο, γεγονός πολύ περίεργο γιατί όταν ανακοινώθηκε η προπώληση για Anohni, φίλοι και γνωστοί συζητούσαμε μόνο για αυτό. Στη συνέντευξη που έδωσε στο NEWS 24/7 η Anohni μας είχε προϊδεάσει ότι θα είναι λίγο έξω από τα νερά της. “Είμαι κάπως φοβισμένη γιατί το Ηρώδειο είναι ένα “βασιλικό” μέρος, ένας τόπος αρχαίος που θέλω να σταθώ αντάξια απέναντί του” μας είχε πει, αν και μαζί της στη σκηνή είχε εννέα μουσικούς συνοδοιπόρους (με κάποιους από αυτούς μας είπε ότι εμφανίζεται εδώ και είκοσι χρόνια).
Στην Anohni κάναμε διαλογισμό με τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς – Τι είπε για τη Μαρία Κάλλας
Η Anohni ξεκινάει περιοδεία, και ποιος θα ήταν ο καλύτερος τρόπος να πάρει ένα ενεργειακό boost παρά να την προλογίσει στην “πρεμιέρα” μια καλή της φίλη και συνεργάτιδα.
Ο λόγος για τη Marina Abramovic, τη Σέρβα θεά του performance art, η οποία ακόμα και πριν από λίγο καιρό με την αναδρομική της έκθεση στη Royal Academy του Λονδίνου προκάλεσε με την αναβίωση έργου της στο οποίο έβαλε τους θεατές να περνούν μέσα από δύο ολόγυμνους περφόρμερς σε μια ακροβατική άσκηση του σώματος και της ψυχής.
Η Marina Abramovic και η Anohni συνεργάστηκαν για πρώτη φορά το 2011 στην όπερα “The Life and Death of Marina Abramović”. H Anohni συμμετείχε ως music director αλλά και ερμηνεύτρια σε εκείνη τη βιογραφία της “νονάς” της performance art, που εμπνεύστηκε ο Robert Wilson (θυμίζουμε τις πρόσφατες εκπληκτικές Τρεις Ψηλές Γυναίκες και την εικαστική του έκθεση με τις εμβληματικές καρέκλες και τις κουκουβάγιες του) και πήρε διθυραμβικές κριτικές όπου παίχτηκε.
Η Αμπράμοβιτς εμφανίστηκε στη σκηνή του Ηρωδείου με μία μακριά ασπρόμαυρη τουαλέτα και άνοιξε τα χέρια της προς το κοινό που την καταχειροκρότησε. Φυσικά μίλησε για τη ζέστη λέγοντας ότι διάλεξαν την πιο ζεστή μέρα του χρόνου για αυτή τη συναυλία και μετά μίλησε για την πρώτη φορά που στην κουζίνα της γιαγιάς της – ένα πολύ σπουδαίο μέρος όπου λέγονταν όλα τα σοβαρά πράγματα για τη ζωή και τον θάνατο – όταν ήταν 15 ετών ακουσε μία φωνή που τη “σάρωσε”. Ήταν η Μαρία Κάλλας. Έγινε αμέσως λάτρης του έργου της Κάλλας και μετά από πολλά χρόνια έφτασε να την προσεγγίσει καλλιτεχνικά με την παράσταση «Επτά θάνατοι της Μαρίας Κάλλας» που ανέβηκαν στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Fast forward στα 60 (σήμερα ετών 77) άκουσε άλλη μία φωνή, τη φωνή ενός αγγέλου, που την έκανε επίσης να δακρύσει. Ήταν η Anohni.
Για να γειωθούμε στην παρούσα στιγμή, η Αμπράμοβιτς μας έβαλε να κλείσουμε τα μάτια και να πάρουμε δώδεκα ανάσες ακούγοντας τη φωνή της. Μας θύμισε λίγο το εκπληκτικό “As One” που είχε κάνει στο Μπενάκη, και τη φορά που μας έβαλε να ακουμπήσουμε ο ένας τον ώμο του άλλου σε μία μαζική περφόμανς διαπλανητικής ομοψυχίας.
Μετά τον διαλογισμό τα φώτα χαμήλωσαν και ένα απόκοσμο πλάσμα με κέρατα και μία ολόσωμη φόρμα που παρέπεμπε σε κάποιους είδους κακοποίηση έκανε ένα πέρασμα στη σκηνή. Η Anohni ανταποκρινόμενη σε μια περίοδο κοινωνικής αναταραχής και κλιματικής κρίσης έρχεται να θέσει την εξής πρόκληση: «Ήρθε η ώρα να νιώσουμε τι πραγματικά συμβαίνει…» και αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο πλανήτης καταστρέφεται, οι ιθαγενείς πληθυσμοί εκδιώκονται από τις προγονικές τους εστίες, ζώα θανατώνονται και εξαφανίζονται και οι κοινωνίες βυθίζονται στη βία και τη μισαλλοδοξία.
Η Anohni εμφανίστηκε σαν Μεσσίας με πέπλο, κατάξανθη με ένα ολόλευκο μακρύ φόρεμα και αποθεώθηκε κυρίως από τα πάνω διαζώματα του Ηρωδείου όπου δεν έπεφτε καρφίτσα (προφανώς γιατί τα εισιτήρια είναι φτηνότερα) και ο κόσμος φώναζε την αγάπη του. Η εμφάνισή της είχε στιγμές που θα θέλαμε να είμαστε πολύ πιο κοντά γιατί το πρόσωπο και το σώμα της “ζούσαν” με θεατρικότητα τα τραγούδια.
Δική μας αγαπημένη στιγμή το “It must change” και το “Why Am I Alive Now?” καθώς και το “Sometimes I Feel Like a Motherless Child“, ένα αφροαμερικανικό spiritual τραγούδι από την εποχή της δουλείας, που ακούστηκε ξανά κατά τη διάρκεια του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ένα αστείο για το αν τριγύρω από το Ηρώδειο στους θάμνους συνεχίζουν να λαμβάνουν χώρα ερωτικές περιπτύξεις, έκανε τις κερκίδες να γελάσουν, αλλά σε γενικές γραμμές η Anohni ήταν “κλεισμένη στον εαυτό της”.
Το κερασφόρο πλάσμα/χορεύτρια με τα μαύρα πέπλα έκανε ξανά την εμφάνισή του, δυσοίωνο και βγαλμένο από τα έγκατα της ιστορίας.
Η Anohni επέστρεψε στη σκηνή λέγοντας: “Με κακομαθαίνετε με την αγάπη σας! Καθόμουν στο ξενοδοχείο και σκεφτόμουν, πριν από καιρό ήμουν απλά μια τρανς και τώρα τραγουδάω στο Ηρώδειο“.
Τα άνω διαζώματα την αποθέωσαν και μας χάρισε το ωραιότερο φινάλε με το “Hope There’s Someone” (από το δεύτερο άλμπουμ της καριέρας της με τίτλο “I Am a Bird Now”) παίζοντας η ίδια στο πιάνο. Με μια τελευταία βαθιά υπόκλιση στο κοινό, έγραψε τον επίλογο και αποχώρησε.
