ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ: “Η ΣΚΗΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΙΚΗ, ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙΣ ΕΥΚΟΛΑ”

Είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές και αγαπημένες φωνές της ελληνικής μουσικής σκηνής, και έχει καταφέρει να αγγίξει την καρδιά μας διαχρονικά, με τραγούδια που έχουν μπει στην all time classic μουσική λίστα της ζωής μας. Με μια καριέρα γεμάτη συναυλίες, συνεργασίες με σημαντικούς καλλιτέχνες και συνθέτες, αλλά και συμμετοχές σε σπουδαία μουσικά έργα σε διαρκή αναζήτηση για το αυθεντικό και το αληθινό, η Ελευθερία Αρβανιτάκη παραμένει πιστή στο μουσικό της στίγμα και στον τρόπο που αυτό αντανακλά τις πιο προσωπικές της ανησυχίες και εμπειρίες.

Με μία διάθεση να κοιτάξει το “ταξίδι” από την αρχή, τα πρόσωπα και τα γεγονότα που τη διαμόρφωσαν και την ενέπνευσαν η Ελευθερία Αρβανιτάκη επιλέγει να κυκλοφορήσει μια δισκογραφική δουλειά με τραγούδια-διαμάντια της Μαρίκας Νίνου και τίτλο «Και Σήμερα Και Αύριο Και Τώρα». Ένα έργο αφιερωμένο στα τραγούδια που για την Αρβανιτάκη αποτέλεσαν αφετηρία για την εκπληκτική μουσική της πορεία, η οποία μετρά ήδη σχεδόν 45 χρόνια.

Στην παρούσα συνέντευξη, μοιράζεται με ειλικρίνεια τις σκέψεις και τις αναμνήσεις της, αναφερόμενη στην πορεία της, τις συνεργασίες που την καθόρισαν, την επιστροφή στις ρίζες του ελληνικού τραγουδιού και τη βαθιά της εκτίμηση για την ερμηνεία της Μαρίκας Νίνου.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ: “ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΗΝ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΗ ΚΟΜΠΑΝΙΑ ΣΤΗ ΣΚΟΠΕΛΟ”

Θέλατε να γίνετε αρχαιολόγος, αλλά η μοίρα παρενέβη και γνωρίσατε “τα παιδιά”…
“Γνώρισα την Οπισθοδρομική Κομπανία, το καλοκαίρι του ’79 στη Σκόπελο, όπου κάναμε διακοπές. Με άκουσαν να τραγουδάω στην παρέα. Ήταν χρόνια που βγαίναμε πολύ με τους φίλους μου και τραγουδούσαμε στις ταβέρνες. Με άκουσε ο ηθοποιός Άγγελος Σφακιανάκης, που τώρα είναι παραγωγός, αλλά τότε ήταν ο αρχηγός της Οπισθοδρομικής Κομπανίας και εκείνος μου έκανε την πρόταση να είμαι μαζί τους. Ήταν εντελώς απροσδόκητο, αλλά μαγικό.

Μου πρότειναν να εμφανιστώ μαζί τους στην παράσταση του Διονύση Σαββόπουλου, το “Γιγανταιώρημα”. Έτσι, το 1980, ξεκινήσαμε τις παραστάσεις με τον Διονύση Σαββόπουλο. Εντελώς τυχαία, γιατί δεν ήθελα να γίνω τραγουδίστρια, δεν είχα καθόλου κάτι τέτοιο στο μυαλό μου. Τα έφερε έτσι η ζωή την προηγούμενη χρονιά να είμαι θαμώνας στις παραστάσεις που έκανε ο Διονύσης Σαββόπουλος μαζί με τον Νίκο Παπάζογλου για τον δίσκο “Τα Δήθεν” και την επόμενη χρονιά ήμουν στη σκηνή μαζί του και με την Οπισθοδρομική Κομπανία.”

Είναι σημαντικό που η αρχή σας έγινε στην αγκαλιά μιας ομάδας;
Ήταν πολύ σημαντικό γιατί δεν είχα τις ανησυχίες που έχεις όταν ξεκινάς μόνος σου. Στην ομάδα, οι αποφάσεις παίρνονταν από όλους μαζί, κάτι που δημιουργούσε έναν αίσθημα στήριξης και συνεργασίας. Όταν όμως συνέχισα την πορεία μου ως τραγουδίστρια, αναγκάστηκα να τα διαχειριστώ όλα μόνη μου, και αυτό ήταν κάπως δύσκολο. Παρόλα αυτά, το να είσαι μέρος μιας ομάδας είναι πραγματικά ένα “μάθημα” ζωής. Μαθαίνεις να συμμετέχεις, να συνυπάρχεις και να συνδημιουργείς με άλλους.

ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ “ΜΑΡΙΚΑ ΝΙΝΟΥ”

Η αγάπη της Ελευθερίας Αρβανιτάκη για το λαϊκό και το ρεμπέτικο τραγούδι είναι ευρέως γνωστή και έχει αποτυπωθεί τόσο στη δισκογραφία της όσο και στα προγράμματα των ζωντανών εμφανίσεών της. Τέσσερις δεκαετίες μετά την αρχή της καριέρας της, επιστρέφει με έναν ιδιαίτερο φόρο τιμής σε μια από τις πιο σπουδαίες τραγουδίστριες της ελληνικής μουσικής.

Η Μαρίκα Νίνου ήταν μια θρυλική γυναικεία φιγούρα της ρεμπέτικης μουσικής. Γεννήθηκε το 1918 στον Καύκασο, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1945 και στην αρχή της καριέρας της εμφανίστηκε σε νυχτερινά κέντρα. Το 1948 συνεργάστηκε με τον Στελλάκη Περπινιάδη, ο οποίος της έμαθε τα μυστικά του τραγουδιού. Το 1949, ήρθε η πιο καρμική συνεργασία της ζωής της. Όταν η Μπέλλου αποχώρησε από το κέντρο «Τζίμης ο Χοντρός» όπου εμφανιζόταν με τον Τσιτσάνη, ο Περπινιάδης πρότεινε τη Νίνου ως αντικαταστράτρια. Έγινε ζευγάρι και καλλιτεχνικό δίδυμο με τον Τσιτσάνη, ενώ συνεργάστηκε και με άλλους κορυφαίους συνθέτες όπως ο Μανώλης Χιώτης και ο Γιάννης Παπαϊωάννου. Αν και η Μαρίκα Νίνου έζησε για λίγο (πέθανε σε ηλικία μόλις 39 ετών), το έργο της και η ερμηνεία των εμβληματικών τραγουδιών της, κυρίως του Βασίλη Τσιτσάνη αλλά και άλλων κορυφαίων δημιουργών, άφησαν ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού.

Η Ελευθερία Αρβανιτάκη την αποκαλεί μεγάλη της δασκάλα, και πάνω στα δικά της τραγούδια έμαθε να παίζει μπαγλαμά και κιθάρα.

Και τώρα επιστρέφετε – θα λέγαμε – στις λαϊκές σας ρίζες, ερμηνεύοντας Μαρίκα Νίνου στον νέο σας δίσκο. Τι χαρίσματα είχε η ερμηνεία της και γιατί την αποκαλείτε “δασκάλα”;
Δεν μπορώ να σας πω ακριβώς τι έχει η ερμηνεία της, αλλά μπορώ να σας πω πώς ένιωσα ακούγοντάς την. Ένιωσα μια βαθιά ταύτιση με αυτή τη γυναίκα, με την ερμηνεία της, με τη στιβαρότητά της. Υπήρχε κάτι στην ερμηνεία της που έκανε ακόμα και τα πιο θλιβερά τραγούδια να ακούγονται με αποφασιστικότητα, χωρίς να βάζει κλάμα ή μελοδραματισμό.

Ο ψυχισμός της ήταν τέτοιος, και αυτή η δύναμη που βγάζει στο τραγούδι της δεν έδειχνε τις δυσκολίες της ζωής της, αλλά μια ανεξάντλητη αντοχή. Όσο κι αν τα τραγούδια ήταν δύσκολα ή θλιβερά, εκείνη κατάφερνε να τους δώσει όχι θλίψη, αλλά δύναμη και υπομονή. Αυτή η δύναμη με μαγεύει και με έβαλε στην πορεία να μάθω τα πάντα γύρω από τη Μαρίκα Νίνου, τα τραγούδια της, και τις ερμηνείες της.

Και κάπως έτσι, ενώ το είχα στο μυαλό μου για πολλά χρόνια, βρήκα την ευκαιρία αυτή την περίοδο να δημιουργήσω τον δίσκο, με έναν ήχο που με συγκινεί βαθιά. Είναι η επιστροφή στις ρίζες μου, ένα αφιέρωμα στη Μαρίκα Νίνου, τη γυναίκα που πάντα θαύμαζα.

Ξεχωρίζετε κάποιο από αυτά τα τραγούδια που έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα για εσάς; Που έχει πίσω του μια ιστορία;
Όχι, δεν είναι κάτι το οποίο εγώ προσωπικά βίωσα από τα τραγούδια της Μαρίκας Νίνου. Πιο πολύ τα ερμήνευσα σαν να είμαι θεατής αυτών των αισθημάτων. Είναι όμως τραγούδια που με άγγιξαν βαθιά. Τραγούδια τα οποία θαύμασα και στιχουργικά και μουσικά. Και τα περισσότερα βεβαίως είναι του Τσιτσάνη. (Εξάλλου και ο τίτλος του άλμπουμ είναι μια παράφραση του ιστορικού κομματιού “Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα” του Τσιτσάνη που ερμήνευσε η Νίνου και επελέγη για να δείξει ότι τα τραγούδια αυτά παραμένουν ολοζώντανα). 

Υπογραμμίσατε μάλιστα στην παρουσίαση του δίσκου ότι ο ήχος είναι πιστός στις αρχικές ηχογραφήσεις και όχι “πειραγμένος”. Τι εννοείτε;
Κοιτάξτε, τα τελευταία χρόνια κάποιοι “πειράζουν” τα τραγούδια, τα επανακυκλοφορούν κάνοντας άλλες ενορχηστρώσεις. Κάποιοι το κάνουν επιτυχημένα, κάποιοι όχι. Θεώρησα ότι αυτά τα συγκεκριμένα τραγούδια της Μαρίκας Νίνου δεν μπορούν να πειραχτούν, δεν σηκώνουν διασκευές με έναν πιο σύγχρονο ήχο. Και επειδή ο αυθεντικός ήχος τους είναι κάτι που λατρεύω, ήθελα να διατηρηθεί η μουσική τους ταυτότητα.

Φτιάχτηκε λοιπόν μια μπάντα εξαιρετική, με καταπληκτικούς μουσικούς, οι οποίοι γνωρίζουν πολύ καλά τα τραγούδια και έχουν σπουδάσει τον ήχο εκείνης της εποχής, στα μουσικά τους σχολεία. Μάλιστα στην ηχογράφηση έπαιξαν όλοι μαζί, δεν τοποθετήθηκαν οι ηχογραφήσεις των οργάνων ξεχωριστά. Έπαιξαν όλοι στο στούντιο και η φωνή μπήκε μετά από πάνω. Ο σολίστας και μουσικός παραγωγός Θωμάς Κωνσταντίνου κράτησε τον αυθεντικό ήχο των επιλεγμένων κομματιών.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΚΑΡΙΑ ΣΤΟΝ ΜΕΝΤΟΡΑ ΔΙΟΝΥΣΗ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟ

Μιλώντας για τις διασκευές και τους πειραγμένους ήχους ή συζήτηση περνάει ανάλαφρα από την “Αστερομάτα” της Klavdia που έχει ένα ethnic στοιχείο (η συνέντευξη έγινε πριν τον ελληνικό τελικό), αλλά η κ. Αρβανιτάκη μας είπε ότι δεν έχει ακούσει το τραγούδι, αν και πιστεύει ότι είναι ευχάριστο η νέα γενιά μουσικών να προσθέτει με σεβασμό παραδοσιακά στοιχεία στα τραγούδια.

Γενικά, ένα κομμάτι της νέας γενιάς έχει κάνει μόδα και τα πανηγύρια ή τις συναυλίες που ακούγονται τραγούδια με στοιχεία παραδοσιακά. Σας ξενίζει αυτό;
Κοιτάξτε, εγώ κατάγομαι από την Ικαρία, που σημαίνει ότι το αίσθημα του πανηγυριού το έχω μέσα μου από πολύ μικρή. Λατρεύω τα πανηγύρια και τους παραδοσιακούς χορούς, κυρίως τους νησιώτικους και έχω μεγάλη εμπειρία από αυτή την πλευρά της παράδοσης. Τώρα τελευταία τα πανηγύρια έχουν γίνει πολύ δημοφιλή στη νέα γενιά, αν και από τότε που ήμουν μικρή συνέβαινε αυτό στην Ικαρία. Όμως τότε, δεν ήταν ακριβώς μόδα, όπως είναι σήμερα. Τα ικαριώτικα πανηγύρια αφορούσαν όλες τις ηλικίες και είχαν πάντα πάρα πολύ νεολαία.

Στην πορεία σας, σκεπτόμενη αναδρομικά τις συνεργασίες σας θα “φωτογραφίζατε” κάποιον μέντορα; 
Ναι, τον Διονύση Σαββόπουλο. Πριν συνεργαστώ μαζί του γνώριζα τα πάντα για τη μουσική του. Θεωρώ ότι είναι ο πρώτος ράπερ που βγήκε στην ελληνική μουσική, όπως και ο πρώτος τραγουδοποιός. Βγαίνοντας ο Διονύσης δημιούργησε μια ολόκληρη σχολή. Έγραψε στίχους οι οποίοι όσο και δυσνόητοι να φαίνονται σήμερα ήταν για μας, την τότε νεολαία, μια αποκάλυψη. Παρακολουθούσα τα πάντα γύρω από τον Διονύση. Τραγούδησα μαζί του πολλές φορές και φυσικά κάναμε μαζί το “Κούρεμα” το 1989. Για μένα ο Διονύσης ήταν ένας δάσκαλος χωρίς να το ξέρει ο ίδιος.

Σήμερα το “δύσκολο” τραγούδι, έχει κοινό;
Νομίζω αρκετά λιγότερο από αυτό που είχε στο παρελθόν. Σε αυτή την εποχή, ας πούμε, αν έβγαιναν τα “Τραγούδια Για Τους Μήνες” δεν θα είχαν την ίδια την ίδια υποδοχή που είχαν όταν κυκλοφόρησαν (2000) . (Σ’ αυτό το δίσκο ο Παπαδημητρίου μελοποίησε ποιήματα από τη Σαπφώ ως τον Μιχάλη Γκανά, περνώντας ενδιάμεσα από τη δημοτική παράδοση, τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Κώστα Καρυωτάκη και την Μαρία Πολυδούρη).

Ποια είναι η απάντηση της προβληματισμένης νέας γενιάς; Ο Λεξ;
Έχω ακούσει Λεξ και έχω την καλύτερη γνώμη. Οι στίχοι του είναι καταπληκτικοί. Είναι ένα παιδί που έχει μια κοινωνική κατάθεση στα τραγούδια του και μ’ αρέσει πάρα πολύ σαν καλλιτέχνης.

Πώς νιώσατε στο κατάμεστο Καλλιμάρμαρο στην μεγάλη συναυλία αφιέρωμα στον Λευτέρη Παπαδόπουλο και ξαφνικά στη σκηνή είδαμε και τη Χαρούλα Αλεξίου…
Έχω μεγάλο σεβασμό για τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Ένας δημιουργός που έχει γράψει μια τεράστια ιστορία στην ελληνική μουσική. Έχουμε όλοι πει τραγούδια του και οι νεότερες γενιές τα λένε ακόμα. Ήταν χαρά μου που συμμετείχα και ένιωσα πολύ συγκινημένη που ήταν ο ίδιος από κάτω και παρακολουθούσε όλη τη συναυλία. Μέχρι κι η Χαρούλα ανέβηκε και τραγούδησε, το οποίο ήταν συγκλονιστικό!

Έχετε πει ότι η Αλεξίου σάς λείπει από τη σκηνή. Θέλει θάρρος από την πλευρά ενός ερμηνευτή να πει ότι κλείνει αυτός ο κύκλος της ζωής γιατί δεν τον βοηθάει η φωνή του και να αποσυρθεί;
Νομίζω ότι θέλει μεγάλη αυτογνωσία, πολύ θάρρος και ψυχική δύναμη. Γιατί ξέρετε, η σκηνή είναι μαγική, δεν την εγκαταλείπεις εύκολα. Η Χαρούλα το έκανε αυτό και το έκανε πολύ συνειδητά, πολύ ήσυχα. Την εκτιμώ βαθιά και την αγαπώ. Έχει κι ένα τρομερό χιούμορ, το οποίο ο περισσότερος κόσμος δεν το ξέρει. Απομακρύνθηκε από τη σκηνή ως μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού.

Υπάρχουν πράγματα που σας θυμώνουν στη σύγχρονη εποχή του ελληνικού τραγουδιού;
Που με θυμώνουν όχι, που να μη με ενδιαφέρουν είναι πολλά.

Καλλιτέχνες που θα αντέξουν στο χρόνο βλέπετε να υπάρχουν σήμερα; Έχετε πει ότι το έντεχνο περνάει δύσκολη περίοδο.
Δεν είμαι ειδικός για να σας απαντήσω αυτό. Καλύτερα να μιλήσετε με ανθρώπους που ερευνούν την ελληνική μουσική. Γενικά, ναι, είναι μία δυσκολότερη περίοδος για το έντεχνο. Και είναι μία μία εποχή που ανθίζει με το σημερινό λαϊκό τραγούδι. Χρειαζόμαστε πολλή δουλειά – μουσικά εννοώ – όσοι βρισκόμαστε από την πλευρά αυτού που λέμε “έντεχνο”.

Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΡΙΟ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ ΣΤΟ ΠΑΛΛΑΣ

Με τον Μάριο Φραγκούλη δεν έχετε ξανασυνεργαστεί. Σας πετυχαίνουμε στις πρόβες για το Παλλάς, τι θα ακούσουμε εκεί;
Με τον Μάριο γνωριζόμαστε και είμαστε φίλοι εδώ και χρόνια. Τον παρακολουθώ και με παρακολουθεί. Και υπάρχει και εκτίμηση του ενός προς τον άλλον. Αυτά τα συναισθήματα μου έδωσαν και την ιδέα να συνεργαστούμε και να φτιάξουμε ένα πρόγραμμα στο οποίο να μοιραζόμαστε τα περισσότερα τραγούδια με στόχο να μπει ο ένας στον κόσμο του άλλου.

Είστε και οι δυο σας καλλιτέχνες που έχετε εμπειρία από το διεθνές κοινό γιατί έχετε εμφανιστεί πολλάκις στο εξωτερικό. Είναι σημαντικό ένας καλλιτέχνης να βγαίνει από τα σύνορα;
Δεν είναι αυτοσκοπός. Στη δική μου περίπτωση απλά έτυχε. Μετά τα “Κορμιά και τα Μαχαίρια” (σε μουσική Dinkjian Ara και στίχους του σπουδαίου Μιχάλη Γκανά, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή) ένα περιοδικό στην Αγγλία, που εξειδικεύεται στη world music, μου αφιέρωσε ένα άρθρο και με φιλοξένησε στο εξώφυλλό του. Από εκεί και πέρα, άρχισαν να με προσκαλούν σε διάφορα φεστιβάλ και συναυλίες, και έτσι ξεκίνησαν οι προσωπικές μου εμφανίσεις σε πολλές χώρες, πέρα από τα φεστιβάλ. Ομολογώ ότι ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία. Ερχόσουν σε επαφή με ένα κοινό που δεν καταλάβαινε τη γλώσσα σου, αλλά το γοήτευε η μουσική και η ενέργεια που μετέδιδε η ερμηνεία σου. Σαν στα θέατρα εδώ, όπου πολλές φορές το κοινό δεν τραγουδά μαζί σου, αλλά σε ακούει με προσοχή και σιωπή. Ελπίζω να μην το ζήσουμε αυτό στο Παλλάς, αλλά να τραγουδάμε όλοι μαζί. Στο εξωτερικό, το κοινό παρακολουθεί με ησυχία και στη συνέχεια σε αποθεώνει με απέραντη αγάπη και πάθος – αυτός είναι ο κόσμος που αγαπά τη world music.

Έχετε δηλώσει ότι ανήκετε στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς. Πώς βλέπετε όλα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στον ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα την αδυναμία συσπείρωσης των προοδευτικών δυνάμεων;
Eίναι θλιβερό το πώς αποδεκατίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Νομίζω ότι η Αριστερά χρειάζεται ένα πιο σύγχρονο λόγο και μία πιο σύγχρονη τοποθέτηση για τα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Και που όλο θα δημιουργούνται καινούργια. Και βεβαίως έχω μία πολύ μεγάλη ανησυχία -όπως ο μισός πλανήτης νομίζω- για το τι θα συμβεί με τον με τον Τραμπ στην Προεδρία της Αμερικής. Θα δούμε πολύ διαφορετικά πράγματα από αυτόν και τον Ίλον Μασκ.

Και στον αντίποδα παράλληλα έχουμε και το AI. Είπατε σε μια συνέντευξη ότι αν ποτέ κυκλοφορήσει κάτι δικό σας, που δεν θα ’ναι δικό σας, θα κάνετε ασφαλιστικά μέτρα και δεν θα το επιτρέψετε.
Είμαι προτοιμασμένη αν συμβεί. Μα ήδη συμβαίνει. Κάπου διάβασα για έναν τραγουδιστή, του οποίου χρησιμοποίησαν τη φωνή για να δημιουργήσουν ένα νέο τραγούδι, και εκείνος κινήθηκε νομικά και το απέτρεψε, εμποδίζοντάς το έτσι να γίνει μεγάλη επιτυχία. Ζούμε σε νέες εποχές και το πιο σημαντικό είναι να κρατάμε ανοικτά τα μάτια μας και την ψυχή μας, να καταλαβαίνουμε το πώς προχωράει ο κόσμος και να βρίσκουμε τρόπους να συμβαδίζουμε με τις αλλαγές.

Στα νέα παιδιά, στους νέους μουσικούς που βγαίνουν τώρα θα λέγατε κάτι σε σχέση με αυτά τα ζητήματα; 
Υπάρχουν νέα παιδιά που ξεκινούν τώρα και βρίσκουν τον δικό τους δρόμο, ο οποίος είναι τελείως διαφορετικός από τον δικό μας. Δεν ζητούν συμβουλές, αλλά ξεκινούν μέσα από το διαδίκτυο και τις συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες, όπως η Ματούλα Ζαμάνη με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Αυτά τα παιδιά έχουν ήδη βρει τη δική τους πορεία. Η τότε εποχή – η δική μου – ήταν τελείως διαφορετική. Έπρεπε να μπεις μέσω μιας δισκογραφικής εταιρείας, να σε εμπιστευτούν και να σου δώσουν την ευχέρεια να κάνεις αυτό που θέλεις – κάτι που, ευτυχώς, έζησα εγώ. Από την άλλη, τα παιδιά σήμερα έχουν βρει τους δικούς τους τρόπους για να βγουν μπροστά και να δημιουργήσουν μουσική. Είτε μέσω τηλεοπτικών σόου είτε μέσα από μικρές μπάντες, που σιγά-σιγά γίνονται γνωστές, όπως η Νατάσσα Μποφίλιου, η Ματούλα και η Ιουλία Καραπατάκη. Παρακολουθώ αυτές τις καλλιτέχνιδες και μου αρέσουν πολύ.

Με μία άλλη ερμηνεύτρια της νεότερη γενιάς που συνεργαστήκατε είναι και η Ελεωνόρα Ζουγανέλη. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Είναι πολύ ωραίο να συνεργάζεσαι με γυναίκες γιατί κατανοείς διαφορετικά ακόμα και τη μουσική. Το έχω ξανακάνει. Έχουμε παίξει μαζί και με την Δήμητρα Γαλάνη και με την Χαρούλα Αλεξίου. Ομολογώ ότι πέρασα εξαιρετικά με την Ελεωνόρα. Αν και ξεκίνησε κι εκείνη από δισκογραφικές εταιρείες, εννοώ με ένα πιο παλιό -ας το πούμε- σύστημα, κατόρθωσε και έχει φτιάξει μια αξιοπρόσεκτη παρουσία στην ελληνική μουσική.

Έχετε στο μυαλό σας κάποιο άλλο δισκογραφικό αφιέρωμα σε καλλιτέχνη, όπως αυτό στη Μαρίκα Νίνου για το μέλλον;  
Αφιέρωμα σε τρίτο άτομο όχι. Κάτι ετοιμάζω δισκογραφικά, το οποίο ελπίζω να είναι έτοιμο το φθινόπωρο. Αλλά δεν μπορώ να πω τίποτα απολύτως.

Μέχρι την επόμενη δισκογραφική της δουλειά, λοιπόν, η Ελευθερία Αρβανιτάκη μάς περιμένει για «πρώτη φορά» με τον Μάριο Φραγκούλη στο Παλλάς. Δύο υπέροχοι και σπουδαίοι καλλιτέχνες με πορείες ακριβές, δύο καλλιτέχνες που ταξίδεψαν σε όλες τις ηπείρους με τις φωνές τους, δύο διαφορετικές διαδρομές στα παράλληλα σύμπαντα της μουσικής, συναντιώνται για πρώτη φορά επί σκηνής.

Ένα ταξίδι στην Μεσόγειο όπου θα μπλέξουν τις φωνές και τα τραγούδια τους, και θα μας καλέσουν να τραγουδήσουμε μαζί τους σε μια παράσταση που θα φωτίσει τις ψυχές μας μέσα από τον μαγικό τρόπο των τραγουδιών και της ερμηνείας τους.