ΓΙΑΤΙ ΕΙΔΑ ΤΟ MAESTRO ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟ NETFLIX
Tρία άτομα που επέλεξαν να παρακολουθήσουν το Maestro 2 σε πραγματικό χρόνο και όχι on demand παίρνουν θέση στο δίλημμα “Screen Vs Stream” και μιλούν για τη γοητεία των τηλεοπτικών ραντεβού.
«Το ξέρω ότι λατρεύεις τα spoilers, ψοφάς, δεν κρατιέσαι. Προς θεού. Spoilers δεν κάνουμε. Καλό είναι όσοι θα το βλέπουν μία φορά την εβδομάδα, να μην ξέρουν τι θα γίνει. Όχι spoilers γιατί χαλάω φιλίες για τα spoilers». Στις 16 Μαΐου, το “Maestro” μπήκε στο “ρινγκ” του “Stream Vs Screen” καθώς η 2η σεζόν του τελευταίου τηλεοπτικού πονήματος του Χριστόφορου Παπακαλιάτη έκανε την επίσημη πρεμιέρα της με το 1ο επεισόδιο στο Mega ενώ ταυτόχρονα τα 6 επεισόδια της σειράς ήταν διαθέσιμα στην πλατφόρμα του Netflix.
Mε τα παραπάνω λόγια, μέσα από ένα χιουμοριστικό βίντεο, οι πρωταγωνιστές του “Maestro” ζήτησαν από το κοινό που θα επέλεγε να “βυθιστεί” στον καναπέ και να θέσει σε εφαρμογή το “σχέδιο binge watching” να μην αποκαλύψει τις σεναριακές εξελίξεις της σειράς σε όσους θα διάλεγαν να πορευτούν στο σύμπαν του Παπακαλιάτη εβδομαδιαίως μέσα από τη συχνότητα του Mega.
Η ατμοσφαιρική πρεμιέρα της β’ σεζόν του “Maestro” στο MEGA κατέκτησε την κορυφή της τηλεθέασης. Την επομένη, οι τίτλοι του τηλεοπτικού ρεπορτάζ έκαναν λόγο για θριαμβευτική επιστροφή αφού το πρώτο επεισόδιο πήρε την πρώτη θέση στο δυναμικό κοινό, δείχνοντας από την αρχή πως θα κρατήσει ξανά αμείωτο το ενδιαφέρον των τηλεθεατών.
Στο δυναμικό κοινό, το “Maestro” σημείωσε μέσο όρο 19,9% ενώ όσον αφορά το γενικό σύνολο, είχε μέσο όρο 16,1%. Ταυτόχρονα, από τις πρώτες κιόλας μέρες, το “Maestro” σκαρφάλωσε στην πρώτη θέση του TOP 10 του ελληνικού Netflix όπου και παρέμεινε για αρκετό καιρό.
Έπειτα από 6 επεισόδια, χθες έπεσαν οι τίτλοι τέλους του δεύτερου κύκλου ενώ η σειρά θα ολοκληρωθεί με την τρίτη σεζόν και τα 4 τελευταία επεισόδια, τα οποία αναμένεται να μεταδοθούν το φθινόπωρο του 2024.
Οι τίτλοι των 6 επεισοδίων της 2ης σεζόν είναι οι εξής:
- Μητέρα – 71 λεπτά
- Ζούγκλα – 65 λεπτά
- Metatravma – 69 λεπτά
- Toxic – 57 λεπτά
- Θεραπεία – 65 λεπτά
- Επαφή Κληρονομιάς – 64 λεπτά
Παραμερίζοντας την ευκολία και την άνεση του on demand, αρκετοί επέλεξαν να ξετυλίξουν αργά και ουσιαστικά, όπως λένε, το νήμα της ιστορίας για να επιστρέψουν στους Παξούς. Παρακινούμενοι από μια νοσταλγική διάθεση και θέλοντας να ζήσουν ξανά τις εποχές που δίναμε τηλεοπτικά ραντεβού μπροστά από 28 ίντσες, τρία άτομα απάντησαν στο δίλημμα “binge watching ή εβδομαδιαία προβολή” με το …. τηλεκοντρόλ τους και εξηγούν στο MAGAZINE του NEWS 24/7 γιατί απέρριψαν την γρήγορη “κατανάλωση” της σειράς για χάρη μιας εμπειρίας θέασης από το παρελθόν.
“ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΑ ΤΗΝ ΑΝΑΜΟΝΗ”
“Το σενάριο του κάθε επεισοδίου του Maestro είναι γραμμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να σε αφήνει σε κάποιο κομβικό σημείο κάνοντάς σε να περιμένεις με ανυπομονησία το επόμενο και σε αντίθεση με τον προηγούμενο κύκλο – τον οποίο είδα μετά την είσοδό του στο NETFLIX- είπα να κάνω στον εαυτό μου το δώρο της λύτρωσης που έρχεται σε κάθε προβολή της Πέμπτης”, εξηγεί η Μαρία.
“Απολάμβανα την αναμονή γιατί μου έδωσε χρόνο να το απολαύσω περισσότερο, να φιλτράρω αυτά που έβλεπα και το πώς με έκαναν να νιώθω. Ξέρετε, όταν βλέπουμε μία σειρά ή μία ταινία αλληλεπιδράμε μαζί της και μπορούμε να καταλάβουμε πολλά για εμάς από τα σημεία που μας κέντρισαν το ενδιαφέρον ή από τους ρόλους που ταυτιστήκαμε κλπ. Για να επεξεργαστείς όμως όλα τα παραπάνω πρέπει να έχεις χρόνο να παρατηρείς και εσένα πέρα από το τηλεοπτικό προϊόν. Αυτό δεν μπορείς να το κάνεις στο binge watching”.
“Μου δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι ήταν πιο πλήρης η εμπειρία της θέασης παρόλο που σεναριακά ο πρώτος κύκλος μού άρεσε περισσότερο”, προσθέτει η ίδια.
“ΕΝΙΩΘΑ ΟΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΚΑΤΙ”
“Είχα στο νου μου ότι κάθε Πέμπτη βγαίνει το επόμενο επεισόδιο και κάπως έτσι αυτό απέκτησε μία αίσθηση ιεροτελεστίας. Θυμόμουν τον εαυτό μου στο δημοτικό ή το γυμνάσιο όταν στηνόμουν μπροστά στην τηλεόραση για να δω την αγαπημένη μου σειρά και την επόμενη μέρα συζητούσα το επεισόδιο με τους φίλους μου στο σχολείο. Λέγαμε τι μπορεί να γίνει παρακάτω, πλάθαμε θεωρίες, στοιχηματίζαμε και διασκεδάζαμε. Αυτό το νοσταλγικό συναίσθημα με έκανε να δω τη σειρά στην τηλεόραση και όχι on demand. Βρέθηκα για λίγο στο παρελθόν, με όλη την αγνότητα που μπορεί να του έχω προσδώσει στο μυαλό μου, κι ήταν όμορφο”, αναφέρει ο Μιχάλης.
“ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ ΠΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ ΝΑ ΧΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΟΥΣ”
“Μπόρεσα να επεξεργαστώ καλύτερα όσα έβλεπα και άκουγα και ετσι εκτίμησα περισσότερο τους διαλόγους, τη σκηνοθετική ματιά, τη μουσική. Δεν περνούσα κατευθείαν στο επόμενο το επεισόδιο, είχα χρόνο να σκεφτώ όσα διαδραματίστηκαν. Το κάθε επεισόδιο είχε κάτι να μου πει και μπόρεσα να το ακούσω ακριβώς γιατί δεν το είδα μονοκόμματα σε μία πλατφόρμα. Όλα έχουν γίνει τόσο εύκολα και γρήγορα που μοιάζει να χάνουν την αξία τους. Αν τους δώσεις όμως χρόνο είναι διαφορετικά”, λέει η Ελένη.
“Έχετε παρατηρήσει ότι δεν θυμόμαστε τίποτα πια; Μόνο καταναλώνουμε, καμία επεξεργασία. Ε, πώς να σου μείνει κάτι μετά; Ήταν μια ωραία αφορμή να θυμηθώ την αξία του αναμένειν. Έχτιζα προσδοκίες για τα επόμενα επεισόδια. Προφανώς κάποιες δεν ικανοποιήθηκαν αλλά ακόμα κι αυτό ήταν ένα συναίσθημα. Ακόμα και η απογοήτευση δηλαδή που μπορεί να ένιωθα όταν έβλεπα πως η έκβαση της ιστορίας δεν πήγαινε προς τα εκεί που περίμενα ή που ήθελα, ήταν χίλιες φορές καλύτερη από το κενό βλέμμα που σίγουρα θα αποκτούσα αν «καταβρόχθιζα» όλα τα επεισόδια με τη μία. Επίσης, μετά από ούτε εγώ θυμάμαι πόσο καιρό, δίναμε ραντεβού με την παρέα σε σπίτια κάθε Πέμπτη για να απολαύσουμε μαζί αυτό που θα βλέπαμε. Ήταν πολύ ωραίο να περιμένεις κάτι τέτοιο με τους φίλους σου, να κανονίζεις ποιος θα φέρει τι στη μάζωξη και τελικά να σχολιάζεις ό,τι είδες”, καταλήγει η Ελένη.
Εκτός από την αγωνία και την προσμονή για το επόμενο επεισόδιο, η προβολή μίας σειράς σε πραγματικό χρόνο δημιουργεί μία αίσθηση κοινότητας ενώ η ταυτόχρονη παρακολούθηση με φίλους και οικογένεια μετατρέπει το τηλεοπτικό προϊόν σε μία κοινή εμπειρία. Το μοίρασμα των έντονων συναισθημάτων που μπορεί να γεννήσει μία σκηνή, ένα συναρπαστικό plot twist ή ένα σεναριακό παιχνίδισμα που θα “κλείνει το μάτι” στο κοινό συνθέτουν μία ατμόσφαιρα που σίγουρα στο μέλλον θα ανακαλούμε ως μία γλυκιά ανάμνηση. Παράλληλα, ίσως με αυτό τον τρόπο οι θεατές να επιλέγουν να υποστηρίξουν την κάθε παραγωγή, εκτιμώντας όχι μόνο τα “πυροτεχνήματά” της αλλά και τις πιο μικρές λεπτομέρεις ή/και τις ατέλειές της.
