“H DIANA ΔΕΝ ΠΗΡΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΗΣ ΑΞΙΖΕ”: Η ELIZABETH DEBICKI ΤΟΥ THE CROWN ΣΤΟ NEWS 24/7

Η Elizabeth Debicki προσγειώθηκε στο The Crown του Peter Morgan κατά την ύστερη περίοδο της σειράς, σε μία σεζόν τόσο χλιαρή παρά τα σκάνδαλα της έμπνευσής της, που φαινόταν πια να έχει σώσει όλο το καύσιμό της. Όπως συμβαίνει και στην πραγματική ζωή ωστόσο, δεν ξέρεις τι έχεις μέχρι να το χάσεις. 

Ο Morgan, λοιπόν, ένας δημιουργός συνυφασμένος πια με τη βασιλική οικογένεια έχοντας γράψει και το σενάριο του The Queen για το οποίο είχε κερδίσει μία υποψηφιότητα για Όσκαρ – η άλλη του υποψηφιότητα σεναρίου είναι για το Frost/Nixon – γνωρίζοντας πως θα έχανε σύντομα τη Diana από τη σειρά, αλλά και τη Debicki, βάζει τα δυνατά του για το πρώτο μισό της 6ης σεζόν του Crown για να μας θυμίσει καλύτερες μέρες της σειράς.

Η βραβευμένη στις Κάννες Debicki, μετά από υψηλού προφίλ συνεργασίες όπως με τον Christopher Nolan στο Tenet – τον μοναδικό σκηνοθέτη που της επέτρεψε να φαίνεται τόσο ψηλή on camera όσο είναι στην πραγματικότητα – τον Steve McQueen στο Widows και τον James Gunn στο Guardians of the Galaxy Vol.3 που δοκίμασε πιο κωμικές πτυχές της, κυριεύει τον τηλεοπτικό χώρο ως Diana και όχι μόνο επειδή έχει πετύχει συγκλονιστικά τους μανερισμούς της πριγκίπισσας.

Στο πλαίσιο press conference για τους ψηφοφόρους των Χρυσών Σφαιρών, η Debicki μάς εξήγησε τη διαδικασία της για την 6η και τελευταία σεζόν του show, για το βάρος που ένιωθε ως εκδοχή της Diana, για τη σχέση της με τους τηλεοπτικούς γιους της, και για τη γνώμη της για τη συλλογική απώλεια που ζήσαμε όλοι όταν χάσαμε τη Diana, είτε το αναγνωρίζουμε, είτε όχι.

Θα βρεις αυτά και ακόμη περισσότερα παρακάτω.

«ΗΜΟΥΝ ΣΥΝΤΕΤΡΙΜΜΕΝΗ ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΤΑ ΣΕΝΑΡΙΑ»

«Ήταν μία πολύ διαφορετική διαδικασία και μία πολύ διαφορετική εμπειρία στην αρχή γυρισμάτων για την 6η σεζόν. Στην 5η σεζόν, ήταν πιο εγκεφαλική εμπειρία σε πρώτη φάση. Κάπως σκεφτόμουν τα πράγματα πολύ περισσότερο για τα πάντα. Ήταν αυτή η συσσώρευση έρευνας που είχα κάνει, περίπου ένα χρόνο έρευνας. Νομίζω ότι αυτή είναι μία αρκετά συνηθισμένη εμπειρία στο The Crown, επειδή υποδύεσαι έναν πραγματικό άνθρωπο. Υπάρχει μία περίοδος που παίζεις και σκέφτεσαι, λειτουργεί τώρα αυτό το πράγμα; Θα πειστεί ο κόσμος; Προσεγγίζω κάτι αληθινό; Έζησα στον τον ρόλο και την έπαιξα για 8 ή 9 μήνες, μετά είχαμε μία παύση, και ήξερα ότι κατά τη διάρκειά της θα έρχονται στα χέρια μου τα σενάρια για την έκτη σεζόν.

Όταν ήρθαν τελικά, ένιωσα πραγματικά φοβερό άγχος γιατί ήξερα τι ερχόταν. Ανέβαλα την ανάγνωσή τους για όσο μπορούσα, και μετά τα διάβασα όλα σε μία καθισιά, πράγμα που αποδεικνύει την αξία της γραφής του Peter [Morgan]. Με εκπλήσσουν συνεχώς οι επιλογές του. Νομίζω ότι αυτό ήταν σε θέση να κάνει πάντα σε αυτή τη σειρά, να χτίζει ένα πλαίσιο βάσει ενός τόσο συμπαγούς και τόσο βαθιά ερευνημένου σχεδίου. Όμως οι επιλογές που κάνει, οι ευφάνταστες επιλογές που κάνει, πάντα με εκπλήσσουν. Το χιούμορ, ακόμα και η αντιπαράθεση μεταξύ των σκηνών. Πάντα κατά κάποιον τρόπο καταφέρνει να ταρακουνήσει την εντύπωσή μας με κάποιο τρόπο, σχεδόν σα να την ανατρέπει.

Ήμουν εντελώς συντετριμμένη όταν τελείωσα τα σενάρια. Την πρώτη μέρα γυρισμάτων της 6ης σεζόν, που ήταν οι σκηνές όπου ξυπνάω τα αγόρια στο κρεβάτι τους – και ήταν μία πολύ όμορφη αφετηρία για μένα – ήταν ειλικρινά μία από τις πιο ιδιαίτερες εμπειρίες που είχα ποτέ ως ηθοποιός. Ενώ ζοριζόμουν, μόλις κάποιος φώναξε “action!” ήταν όλο κάπως εκεί. Μόλις το ένιωσα με τόση βεβαιότητα, άφησα τον εαυτό μου να δουλέψει από ένα πραγματικά ασυνείδητο μέρος. Αυτό σου δίνει τόση ελευθερία μέσα στον ρόλο, γιατί μπορείς να τραβάς λίγο τα όριά σου».

«ΕΝΙΩΘΑ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ»

«Πάντα ένιωθα την ευθύνη του ρόλου. Χρησιμοποιώ πολύ αυτή τη λέξη τελευταία, όμως δεν υπάρχει άλλος πραγματικός τρόπος για να περιγράψω αυτό που βίωσα. Ήταν ακριβώς αυτή η ανάγκη να είμαι όσο πιο αυθεντική μπορούσα να είμαι μέσα στον ρόλο, και να πλησιάσω όσο πιο κοντά σε αυτό που υποθέτω ότι μοιάζει με την ουσία αυτού του ατόμου. Παρακολούθησα τόσα πολλά πλάνα και έκανα τόση έρευνα. Υποθέτω ότι ήλπιζα ότι θα μπορούσα να απορροφήσω κάποια πράγματα μέσω όσμωσης.

Χαιρόμουν να μιλάω με ανθρώπους που ήταν πολύ κοντά της, όταν ξεκίνησα την έρευνά μου. Εντόπισα πως το μόνο πράγμα που οι άνθρωποι ένιωθαν πολύ έντονα την ανάγκη να μου μεταδώσουν ήταν η χαρά που είχε μέσα της. Τα παιχνιδιάρικα χαρακτηριστικά της και το χιούμορ της ήταν τόσο, τόσο σημαντικά για εκείνους. Οι πιο όμορφες αναμνήσεις τους ήταν αυτή η γλυκιά αναίδεια που είχε, αυτό το πολύ στακάτο χιούμορ, το αυτοσαρκαστικό, το συνειδητοποιημένο, το πολύ έξυπνο. Συγκέντρωσα όλες αυτές τις ιστορίες και τόσες πολλές ακόμα που πραγματικά με γονάτισαν από τα γέλια. 

Επίσης δεν είχα στ’ αλήθεια συνειδητοποιήσει, από δική μου άγνοια, την έκταση του ανθρωπιστικού της έργου. Το είχα ως αποτύπωμα στο μυαλό μου, είχα υπόψιν τα βασικά δηλαδή, όμως νομίζω πως ο τρόπος με τον οποίο η Diana είχε χρησιμοποιήσει την πλατφόρμα της ήταν με τρόπο τόσο προοδευτικό για εκείνη την εποχή. Θέλω να πω, το εύρος της ευαλωτότητας που πρέπει να είχε βιώσει όταν συζητούσε θέματα ψυχικής υγείας που την αφορούσαν, γνωρίζοντας ότι μπορούσε να αγγίξει ένα τεράστιο κοινό ανθρώπων – αυτό πολύ απλά δεν γινόταν τότε.

Είμαι πολύ εστιασμένη στις εικόνες ως άνθρωπος, οπότε τα πλάνα και οι εικόνες από τις διακοπές της ήταν πολύ σημαντικά για μένα. Υπήρχε πραγματική χαρά εκεί όπως και η σύνδεση μεταξύ των αγοριών της, φαίνεται πόσο στενή ήταν η σχέση τους από τη γλώσσα του σώματος. Επίσης, όσον αφορά την τελευταία της μέρα στο Παρίσι με τον Dodi Fayed, επειδή καταδιώκονταν είχαμε πάρα πολύ υλικό στη διάθεσή μας, αλλά και το footage από τις κάμερες  ήταν επίσης πολύ σημαντικό για μένα, κυρίως για να παρακολουθήσει κανείς τη γλώσσα του σώματός τους. Είναι πραγματικά ασυνήθιστο να έχουμε ένα τέτοιο εργαλείο στη διάθεσή μας, και τόσο ο Khalid [Abdallah] όσο και εγώ βασιστήκαμε σε αυτό για να μας μάθουμε κάτι για αυτούς και για το πού βρισκόταν η σχέση τους. Προφανώς κανείς δεν ξέρει, όμως μπορείς να διακρίνεις την οικειότητα μεταξύ τους. Ακόμα και παρά την πίεση που τους ασκούσαν εκείνη τη μέρα, είχαν στιγμές αληθινής τρυφερότητας και σύνδεσης».

«Η ΝΕΚΡΩΣΙΜΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ»

«Θυμάμαι να βλέπω το πρόσωπό της στο ταμείο του σούπερ μάρκετ σε γυναικεία περιοδικά που ήταν τόσο μεγάλη υπόθεση κατά τη δεκαετία του ’90. Κοιτούσα από χαμηλά τις φωτογραφίες μίας γυναίκας που ήταν πριγκίπισσα, ένα μαγικό πλάσμα από άλλον πλανήτη, ένας απίστευτα όμορφος άνθρωπος. Η πρώτη μου εντυπωμένη ανάμνηση είναι στην πραγματικότητα να βλέπω τη μητέρα μου να παρακολουθεί τη νεκρώσιμη ακολουθία. Καθόμουν στο πάτωμα και την έβλεπα να κοιτάζει την οθόνη. Ήταν συντετριμμένη. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί αλλά, ως παιδί, όταν ο γονιός σου είναι αναστατωμένος προσπαθείς να καταλάβεις τη σημασία του γεγονότος. Γιατί στεναχωριέται τόσο πολύ; Έτσι έδωσα σημασία στην κηδεία και θυμάμαι συγκεκριμένα να κοιτάζω τους γιους της. Ήταν τόσο λυπημένοι. Είναι μία αρκετά πυρηνική ανάμνηση για μένα».

«ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΗΤΑΝ ΟΛΗ ΤΗΣ Η ΚΑΡΔΙΑ»

«Ένιωθα καλύτερα όταν ήταν γύρω μου. Ήθελα να είναι δίπλα μου όλη την ώρα. Τους λάτρεψα. Είναι τα πιο ευχάριστα παιδιά. Τόσο έξυπνοι. Πολύ, πολύ αστείοι. Και με υποστήριξαν πολύ. Ένιωθα αυτή την πραγματικά έντονη ανάγκη να τους έχω κοντά μου, όλη την ώρα. Ειλικρινά έκαναν τη μέρα μου καλύτερη. Εάν ήξερα ότι θα έρχονταν το απόγευμα, θα ανυπομονούσα όλο το πρωινό. 

Άφησα όλο αυτό το συναίσθημα να τροφοδοτήσει ό,τι συνέβαινε στην οθόνη. Δεν είναι πολύ διαφορετικό από το πώς νιώθαμε. Υπάρχει ένα κομμάτι της καρδιάς μου όταν παίζω αυτόν τον χαρακτήρα που τους χρειάζεται. Πάντα ένιωθα ότι η σχέση που είχε με τα παιδιά της ήταν το κέντρο της. Ο σκοπός της. Είναι όλη της η καρδιά. Ήμουν τυχερή που είχα αυτά τα θαυματουργά παιδιά γύρω μου, λάτρευα να είμαι κοντά τους».

«Η ΙΔΙΩΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΗΓΗ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ»

«Νομίζω ότι η διασημότητα είναι τόσο περίεργη έννοια. Γίνεται φυσική πραγματικότητα για κάποιους ανθρώπους που είναι είναι το ανώτατο επίπεδό της. Είναι φρικτό. Απ’ έξω φαίνεται σαν κάτι επιθυμητό ​​επειδή μοιάζει να δίνει πρόσβαση σε πράγματα που πιστεύουμε ότι θέλουμε. Όμως ένα από τα πιο πολύτιμα πράγματα στη ζωή – και θα ακουστεί κλισέ – είναι η ιδιωτικότητα, ώστε να μπορείτε αγαπήσεις τους δικούς σου ανθρώπους σε ηρεμία. 

Η ιδιωτικότητα είναι πηγή ψυχικής υγείας. Πρέπει να την έχεις για να νιώθεις υγιής. Και επίσης μόνο έτσι μπορείς να εξελιχθείς. Νομίζω ότι ένα από τα πράγματα που με εντυπωσίασαν καθώς εξερευνούσα τον ρόλο, είναι το πόσο αδύνατο είναι να επιτραπούν σε έναν τέτοιον άνθρωπο κάποια απαραίτητα σημεία καμπής. Το να κάνει λάθη. Μα αυτό είναι το να είσαι άνθρωπος. Δεν παρέχεται σε αυτούς τους ανθρώπους, σε αυτούς τους χαρακτήρες. Νομίζω ότι είναι απίστευτα δύσκολο και απομονωτικό για τους ανθρώπους που το βιώνουν αυτό το επίπεδο. Και πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει να υπάρξει κάποιος τρόπος με τον οποίο θα μπορούν να προστατευτούν από αυτήν την εισβολή στην ιδιωτικότητά τους».

«Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ»

«Το να την παίξω τη Diana με δίδαξε πολλά ως άνθρωπο. Και δεν μπορείς να το πεις συχνά αυτό. Μιλάω για δώρα που θα κρατήσω μαζί μου. Δεν αισθάνομαι ότι είμαι κάποια αυθεντία, αυτή είναι απλώς η δική μου εκδοχή. Ούσα κοντά σε τόση έρευνα, μιλώντας σε τόσους πολλούς ανθρώπους που τη γνώριζαν, ο πυρήνας της που κρατάω ήταν η ηθική της αγάπης τη. Φωτιζόταν από αυτή, μας έδωσε τόσα πολλά, ήταν απίστευτο το αποτέλεσμα που έφερε μέσα από αυτή την ευαλωτότητα, στην οποία έφτασε μέσα από εμπόδια. Είναι σαν να μην τα έβλεπε καν. Και αν το έβλεπε, δεν την ένοιαζαν. Είχε ανάγκη να αγαπάει τους ανθρώπους. Ήταν τόσο αυθεντικό για εκείνη. Ποτέ δεν είχε ποτέ κάποιου είδους ατζέντα. Θα μου λείψει αυτό. Γιατί να μην οδηγούμαστε από την αγάπη; Είναι το μόνο που έχουμε. Το μόνο που μπορούμε να δώσουμε.

Το να την επιδιώκεις και να την αναζητάς πραγματικά στη ζωή σου και να πιστεύεις ότι την αξίζεις είναι επίσης εξίσου πολύτιμο. Νομίζω ότι η τραγωδία που τόσοι πολλοί από εμάς συνδέουμε κάπως με τη Diana, είναι αυτή η αίσθηση ενός ανθρώπου που έδωσε τόσα πολλά αλλά δεν έλαβε αυτό που της άξιζε. Και αυτό είναι, ξέρετε, τόσο μεγάλη θλίψη, νομίζω ότι συλλογικά νιώθουμε ότι ζει κάπου μέσα σε αυτή τη διχοτόμηση. 

Θα ακουστώ μελό, όμως οι άνθρωποι είναι τόσο υπέροχοι, έχουν τόσα πολλά μέσα τους, και αν τους επιτρέψεις να ανοίξουν και τους δώσεις χώρο να ακουστούν, σου δίνουν τόσα πολλά. Η Diana το αντιλαμβανόταν αυτό με έναν πραγματικά εντελώς φυσικό τρόπο. Είναι τόσο σπάνιο πράγμα. Νομίζω ότι αυτό έχασε ο κόσμος όταν την χάσαμε».