HIT MAN: ΠΩΣ ΓΥΡΙΣΤΗΚΕ Η ΠΙΟ ΣΕΞΙ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Γράφαμε τον περασμένο Σεπτέμβριο από το φεστιβάλ Βενετίας πως: «To Hit Man του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, που προβλήθηκε εκτός διαγωνιστικού, ξεπετάχτηκε σχεδόν από το πουθενά ως το μακράν μεγαλύτερο crowd pleaser του φεστιβάλ, μια από εκείνες τις ταινίες που ακούς γέλια και παλαμάκια σε όλη τη διάρκεια –ακόμα και της δημοσιογραφικής– προβολής».

Είχαμε περάσει καταπληκτικά τότε, με μια ταινία-έκπληξη από τον έτσι κι αλλιώς λατρεμένο σκηνοθέτη του Dazed & Confused, της Before τριλογίας και του School of Rock. Σύντομα μετά την προβολή ήρθε η είδηση πως το Netflix είχε αγοράσει την ταινία για την Αμερική και πραγματικά, μεγαλύτερη κηδεία στο timeline μου στο twitter δεν έχω ξαναδεί (Ναι, έχω περίεργο timeline στο twitter.) Γιατί; Η προβολή εκείνη το έκανε σαφές: Αυτή είναι μια ταινία που αξίζει να τη δεις σε σινεμά, μαζί με κόσμο, να περνάτε τέλεια παρέα, γνωστοί μαζί με αγνώστους.

Στην Ελλάδα, ευτυχώς, το Hit Man κυκλοφορεί τώρα στα σινεμά. Αλλά τι ακριβώς είναι η ταινία, και τι γράφαμε τότε από τη Βενετία;

ΕΝΑ ΣΕΞΙ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΑΥΤΟΤΗΤΩΝ

Είναι ένα φιλμ βασισμένο σε άρθρο του περιοδικού Texas Monthly, που εμπνέεται από μια πραγματική περσόνα της οποίας την ιστορία φουσκώνει με μπόλικο φίξιον, δημιουργώντας μια απολαυστική σκρούμπολ μίξη αλήθειας και υπερβολής, που είναι αστεία, είναι σέξι και διαρκώς απρόσμενη. Την ταινία έχουν γράψει μαζί ο Λινκλέιτερ κι ο χαρισματικός πρωταγωνιστής Γκλεν Πάουελ (του Top Gun: Maverick, ένας άτυπος μαθητευόμενος σταρ δίπλα στον Τομ Κρουζ).

Περιγράφαμε το φιλμ ως εξής από τη Βενετία: «Ο Γκάρι Τζόνσον είναι καθηγητής κολλεγίου που δεν ζει και την πιο συναρπαστική καθημερινότητα. Διδάσκει φιλοσοφία στους φοιτητές του και τους μιλάει για την αξία του να γίνονται οι άνθρωποι που θέλουν να είναι– “αυτός δεν είναι ο τύπος οδηγάει ένα Civic;” ψιθυρίζει ένας από τους φοιτητές του, σα να λέει “ο καθηγητής μας είναι ο πιο βαρετός άνθρωπος του κόσμου, και θα μας μάθει και το ποιοι –μπορούμε να– είμαστε;”.»

«Την ίδια ώρα, ο Γκάρι είναι και συνεργάτης της αστυνομίας της Νέας Ορλεάνης, βοηθώντας τους στο τεχνικό κομμάτι κάποιων κρυφών επιχειρήσεων. Μέχρι που με κάποιο πραγματικά απίθανο τρόπο βρίσκεται ξαφνικά να είναι ο ίδιος το πρόσωπο των επιχειρήσεων, είναι ο ίδιος που πρέπει να πείσει τους στόχους για την ψεύτικη ταυτότητά του. Προσποιείται πως είναι επαγγελματίας εκτελεστής, προκειμένου να υπάρξει ηχογράφηση του στόχου, να δίνει τα λεφτά «αγοράζοντας» την εκτέλεση. Στην κάθε επιχείρηση, ο Γκάρι είναι και κάποιος άλλος, ανάλογα τον στόχο. Είπαμε, γίνε αυτός που θέλεις να είσαι».

«Σε μια από αυτές τις επιχειρήσεις, συμβαίνει το άκρως κινηματογραφικό: Ο Γκάρι, τώρα προσποιούμενος πως είναι ο γεμάτος αυτοπεποίθηση, σέξι εκτελεστής Ρον, αρχίζει να φλερτάρει με τον στόχο, την Μάντισον (Άντρια Αρχόνα του True Detective) ξεκινώντας ένα επικίνδυνο παιχνίδι που τραβά υποψίες και βλέμματα».

Πώς λειτουργούν όλα αυτά τα περίεργα το ένα δίπλα στο άλλο; Ο Λινκλέιτερ ενώνει είδη απόμακρα μεταξύ τους σα να μην ήταν ποτέ διαφορετικά, από το νουάρ και την κυνική νεο-αμερικανική σάτιρα (με την εμμονή στο άτομο) μέχρι την ρομαντική κωμωδία και το αισθηματικό θρίλερ (αλλά και την αλήθεια με το φίξιον!), και με αυτά δημιουργεί, όπως γράφαμε τότε, «μια από τις πιο αστείες και διασκεδαστικές ταινίες της χρονιάς εκμεταλλευόμενος τον παραλογισμό της όλης σύλληψης, και ταυτόχρονα στήνει ένα σέξι, ρομαντικό και φιλοσοφικό ερωτικό παιχνίδι ταυτοτήτων ανάμεσα στον “Ρον” και τη Μάντισον».

«Ο Γκλεν Πάουελ όχι απλά μεταμφιέζεται αλλά αλλάζει όλη του την ενέργεια από σκηνή σε σκηνή σε μια ερμηνεία που κανονικά θα πρέπει άμεσα να τον μετατρέψει σε σταρ πρώτης γραμμής, ενώ δίπλα του η Αρχόνα ακολουθεί με κέφι και ερωτισμό καθώς ανάμεσά τους δημιουργείται μια παλιομοδίτικα χολιγουντιανή ενέργεια– όπου η ηθική του κομματιού είναι απλώς μια διάσταση ενός διαρκούς, γοητευτικού παιχνιδιού ανάμεσα σε δύο επικίνδυνους εραστές».

«Χωρίς κοιλιές, χωρίς αμήχανες και άνευρες στροφές πλοκής, με ένα κεντρικό ζευγάρι απρόσμενο, φαν και αναπολογητικά σέξι, με χιούμορ και ρυθμό και ζωντάνια, ο Λινκλέιτερ θυμίζει εδώ πόσο εύκολο μπορεί να του είναι να σκηνοθετήσει ένα τόσο απόλυτο και αγνό crowd pleaser».

«ΤΟΝ ΑΠΟΚΑΛΟΥΣΑΝ ΛΟΡΕΝΣ ΟΛΙΒΙΕ ΤΩΝ ΨΕΥΤΙΚΩΝ ΕΚΤΕΛΕΣΤΩΝ»

Πρόσφατα, το News24/7 βρέθηκε καλεσμένο σε μια διεθνή συνέντευξη τύπου με αφορμή την παγκόσμια κυκλοφορία του φιλμ, όπου ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ και οι πρωταγωνιστές Γκλεν Πάουελ και Άντρια Αρχόνα συζήτησαν το Hit Man τόσο σε επίπεδο σύλληψης και αφήγησης (πώς δηλαδή ένα άρθρο εμπλουτίστηκε με στοιχεία εκτός πραγματικότητας, ποιητική αδεία), όσο και εκτέλεσης και ερμηνείας.

Μιλώντας για εκτέλεση και ερμηνεία, ας δώσουμε το λόγο στους ανθρώπους πίσω από το Hit Man, και τα πιο ενδιαφέροντα από όσα μας είπαν.

Πρόκειται για διασκευή μιας ιστορίας του Texas Monthly του Σκιπ Χόλαντσγουορθ. Πώς ήρθατε σε επαφή με αυτή την ιστορία και τι είδατε σε αυτήν κινηματογραφικά που σας ενέπνευσε να την προσαρμόσετε στο Hit Man;

Γκλεν Πάουελ (σεναριογράφος και πρωταγωνιστής): Στις αρχές της πανδημίας και έπεσα πάνω σε αυτό το άρθρο στο Texas Monthly με τίτλο Hit Man και ήταν αμέσως τόσο ξεκάθαρο ότι υπήρχε ένας τόσο συναρπαστικός χαρακτήρας εκεί. Αν κοιτάξετε την πραγματική ζωή του Γκάρι Τζόνσον, ήταν καθηγητής ψυχολογίας που δούλευε παράλληλα με το αστυνομικό τμήμα, έκανε εξοπλισμό AV, ήταν ορνιθολόγος, ήταν Ζεν Βουδιστής.

Τον αποκαλούσαν Λόρενς Ολίβιε των ψεύτικων εκτελεστών επειδή προσέγγιζε τη δουλειά διαφορετικά. Αντί να γίνει απλώς ο πληρωμένος εκτελεστής απέναντι από κάποιον που προσπαθεί να σκοτώσει τον σύζυγο ή τη γυναίκα του ή τον συνεργάτη του, ενσάρκωνε τη φαντασίωσή τους για το τι είναι ένας εκτελεστής. Έτσι, πήρε αυτό το σετ δεξιοτήτων σε ένα εντελώς νέο επίπεδο και άρχισε να φοράει αυτές τις μεταμφιέσεις. Ήταν απλά μια συναρπαστική ιδέα. Υπήρχαν λοιπόν αυτές οι ιδέες της ταυτότητας ενσωματωμένες στον τρόπο που σκεφτόταν, στο πώς κινούνταν μέσα στη ζωή του.

Έτσι τηλεφώνησα στον Ρικ και του είπα, ξέρεις, μόλις διάβασα αυτό το καταπληκτικό άρθρο με τίτλο Hit Man. Και ο Rick άρχισε να γελάει και λέει «ναι, διάβασα αυτό το άρθρο όταν ήσουν στο σχολείο» [γελάει].

Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ (σκηνοθέτης και σεναριογράφος): Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που δέχτηκα αυτό το τηλεφώνημα από τον Γκλεν, επειδή αυτή η ιστορία τριγυρνούσε στο μυαλό μου. Είχα μιλήσει με τον Σκιπ, είχα κάνει μερικές συναντήσεις γι’ αυτό τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν λειτούργησε πραγματικά. Δεν λειτούργησε σαν ταινία γιατί υπήρχε αυτή η επανάληψη. Δεν πήγαινε πουθενά. Και είπα στον Γκλεν, ότι δε νομίζω πως θα λειτουργήσει στα αλήθεια, αλλά είπε ότι θέλει να το συζητήσουμε. Και λέω ουάο, ΟΚ, είναι η πανδημία. Τι άλλο έχουμε να κάνουμε; [γελάει]

Έτσι, κάναμε δουλειά κάθε μέρα για λίγο καιρό. Πολύωρες συζητήσεις. Κι ο Γκλεν έλυσε κάπως το σημείο που είχα μπλοκάρει εγώ. Είπε – τι θα γινόταν αν απλώς παρεκκλίναμε; Γιατί πρέπει να μείνουμε στα γεγονότα; Και του λέω, μπορείς να το κάνεις αυτό; Μπορείς να ξεφύγεις; Μόλις άνοιξε αυτή η πύλη, φύγαμε. Απλά αρχίσαμε να έχουμε αυτές τις υπέροχες ιδέες. Και τα τελευταία 2/3 της ταινίας προκύπτουν από αυτό.

Γίνεται αυτή η συναρπαστική βόλτα που όμως είναι βασισμένη στην πραγματικότητα. Ένα πραγματικό πρόσωπο, μια πραγματική δουλειά, το πιο παράξενο επάγγελμα που θα μπορούσε να έχει κανείς. Οπότε, δεν ξέρω. Ήταν πολύ διασκεδαστικό, φίλε.

Γκλεν Πάουελ: Υπήρχε στο άρθρο αυτή η παράγραφος σχετικά με αυτή τη γυναίκα με την οποία ο πραγματικός Γκάρι Τζόνσον αντί να την στείλει στη φυλακή όπως έκανε με όλους τους άλλους, γιατί τον πλησίασε προσπαθώντας να σκοτώσει τον άντρα της, ο Γκάρι δεν πίστευε ότι ήταν ικανή για κάτι τέτοιο. Πίστευε στο καλό μέσα της. Και την έπεισε να μην το κάνει. Ήταν η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο. Και υπήρξε ένα είδος σχέσης που αναπτύχθηκε από αυτό.

Το άρθρο προχωράει, αλλά ο Ρικ κι εγώ σκεφτήκαμε – τι θα γίνει αν τραβήξουμε αυτό το νήμα; Έχουμε τόσες πολλές ερωτήσεις σχετικά με το ποια είναι αυτή η σχέση και πώς επανασυνδέθηκαν μεταξύ τους. Έμεινε στα μάτια της ως ο ψεύτικος δολοφόνος; Της είπε την αλήθεια; Έτσι αρχίσαμε να τραβάμε αυτό το νήμα, και πραγματικά αυτό ήταν ένα μεγάλο σημείο καμπής.

Γιατί έχεις αυτόν τον καταπληκτικό μαθηματικό χαρακτήρα, έναν τύπο που διδάσκει την ανθρωπότητα, αλλά δεν βιώνει την ανθρωπότητα. Κολλάει στη μάσκα και στο σώμα κάποιου που ενσαρκώνει όλα τα επικίνδυνα, συναρπαστικά στοιχεία του τι είναι η ανθρωπότητα, αυτό το ξέφρενο τρενάκι του λούνα παρκ, και καταλήγει να ανακαλύπτει ότι μπορεί να είναι μια πιο τρισδιάστατη διασκεδαστική εκδοχή κι ο ίδιος.

«Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΡΟΛΩΝ»

Ποια είναι η σημασία της απεικόνισης ενός χαρακτήρα που δεν είναι απλώς ένας ρομαντικός σύντροφος του πρωταγωνιστή; Τι ξεχωρίζει τη Μάντισον από άλλες γυναίκες που έχουμε δει σε τόσες άλλες κωμωδίες δράσης;

Άντρια Αρχόνα (πρωταγωνίστρια): Νομίζω ότι υπάρχει κάτι απρόβλεπτο σε αυτήν που σε κάνει να θέλεις να ακολουθήσεις το ταξίδι της. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα κάνει μετά. Κι αυτό είναι διασκεδαστικό να το βλέπεις σε έναν χαρακτήρα.

Στις ρομαντικές κωμωδίες, είναι πάντα, ξέρεις, η κοπέλα σε κίνδυνο. Πάντα ψάχνει να σωθεί κατά κάποιο τρόπο. Και σε αυτή την περίπτωση, είναι κάπως το αντίθετο. Έχει πάντα ένα εφεδρικό σχέδιο. Είναι δυνατή και πολύ έξυπνη. Και παρατηρεί συνεχώς τον Ρον, παίρνει πληροφορίες από αυτόν, ενώ αποσπά την προσοχή του από αυτό που συμβαίνει την ίδια στιγμή πραγματικά. Δε νομίζω να το έχω ξαναδεί σε κωμωδία δράσης αυτό.

Για τον Ρίτσαρντ και τον Γκλεν αυτή δεν είναι η πρώτη σας ταινία μαζί. Πώς εξελίχθηκε η συνεργασία σας με τα χρόνια, ειδικά μετά το Everybody Wants Some!!!;

Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ: Με τον Γκλεν η μεγάλη μας ανακάλυψη ήταν πριν από 10 χρόνια που γυρίζαμε το Everybody Wants Some!!!.Ο Γκλεν ήρθε και έκανε οντισιόν. Και είχα ένα ρόλο που πίστευα ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να τον βρω. Ένας χαρακτήρας πολύ έξυπνος, αθλητής, γοητευτικός, και είναι ο διανοούμενος της ομάδας. Σκεφτόμουν ποιον θα έβρισκα για να το κάνει αυτό. Κι ο Γκλεν μπήκε στο δωμάτιο και απλά ήταν αυτός ο τύπος.

Σκεφτόμουν – πότε έγινε ο Γκλεν τόσο καταπληκτικός; Είναι τόσο έξυπνος, τόσο γοητευτικός, είναι μια δύναμη της φύσης. Περάσαμε τόσο ωραία σε αυτό οπότε ανυπομονούσα να δουλέψω ξανά μαζί του. Κι όταν μου τηλεφώνησε γι’ αυτό, ξεκινήσαμε κατευθείαν πολύ δημιουργικά. Είναι πολύ διασκεδαστικό να δουλεύεις μαζί του. Τι μπορώ να πω;;

Γκλεν Πάουελ: Το υπέροχο πράγμα όταν γράφεις με τον Rick είναι ότι οι συζητήσεις γίνονται υπέροχες σελίδες και η φιλία και η δουλειά δένουν με αυτό τον αβίαστο τρόπο. Είναι αυτό που νομίζω ότι τον κάνει μαγικό ως σκηνοθέτη. Ποτέ δεν επιτίθεται σε μια ιστορία. Αφήνει την ιστορία να αποκαλυφθεί μόνη της. Και όταν επιλέγει ανθρώπους, τους αφήνει να μπουν στη διαδικασία. Και αφήνει σε όλα περιθώρια για ζωή. Οπότε, ξέρετε, θα ήθελα πολύ να συνεχίσω να το κάνω αυτό μέχρι να παγώσουν τα δάχτυλά μας στο πληκτρολόγιο!

Υπάρχει μια συγκεκριμένη σκηνή όπου το κοινό ξεσπά σε αυθόρμητο χειροκρότημα, μια σκηνή αυτοσχεδιασμού κειμένου. Ο Γκλεν κι η Άντρια ως ως ηθοποιοί παίζετε χαρακτήρες και αυτοί οι χαρακτήρες υποδύονται κάποιον άλλο. Εκεί η φωνή σας πρέπει να βγάζει σιγουριά και η γλώσσα του σώματος να είναι λίγο πιο αμφίσημη. Πώς βγήκε αυτή η σκηνή;

Γκλεν Πάουελ: Όταν γράφαμε με τον Ρικ αυτή τη σκηνή, θέλαμε να βάλουμε τον Γκάρι σε μια αδύνατη θέση. Σε κάθε καλό θρίλερ, βάζεις τον χαρακτήρα σου σε μια γωνία και πρέπει να βρεις έναν τρόπο να τον βγάλεις έξω.

Είχαμε πολλές διαφορετικές επαναλήψεις για να βρούμε την καλύτερη εκδοχή αυτής της σκηνής. Συζητάγαμε το ότι είναι μια σκηνή όπου ο Γκάρι κι η Μάντισον τα ξαναβρίσκουν. Μόλις χώρισαν, ξανασμίγουν, αλλά είναι σε διαφορετική σελίδα. Κι αυτή η σκηνή είναι διαφορετική από άλλες αντίστοιχες, γιατί η γλώσσα της αγάπης τους είναι το ίδιο το παιχνίδι ρόλων. Οπότε έρχονται σε επαφή με τις βασικές τους επιθυμίες και επιτρέπει επίσης στο κοινό να ξαναδεί τον λόγο για τον οποίο τους ερωτεύτηκε εξαρχής.

Αυτό συγγραφικά. Σε επίπεδο ερμηνείας… δεν ήταν καθόλου εύκολο. Θέλω να ακούσω την Άντρια σε αυτό.

Άντρια Αρχόνα: Ήταν μια από εκείνες τις σκηνές που δεν σταματούσαμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλον. Κοίταζα κάθε χειρονομία που έκανε και κάτι μου προκαλούσε. Οπότε είναι μια σκηνή που η ομαδική εργασία ήταν τόσο σημαντική και τόσο κρίσιμη. Και δεν νομίζω ότι το έχω ξανακάνει αυτό σε καμία ταινία.

Στην πραγματικότητα όμως κάναμε τόσες πρόβες που δεν πήρε καιρό η σκηνή. Κάτι που είναι τρελό όταν βλέπεις την ταινία και βλέπεις σε πόσα πράγματα πρέπει να αντιδράμε ο ένας με τον άλλον. Αλλά αυτό λέει πολλά για τον τρόπο που δουλεύει ο Ρικ και τη διαδικασία του. Τα πάντα είναι κλειδωμένα στις πρόβες οπότε στα γυρίσματα δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, δεν υπάρχει καμία σκέψη. Ξέρεις ακριβώς τι κάνεις. Αυτό ήταν αναζωογονητικό για μένα, εύχομαι να δουλεύαν περισσότεροι έτσι. Μου λείπει.

Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ: Αυτή η σκηνή είναι ένα καλό παράδειγμα του πώς ποτέ δεν εφησυχάσαμε. Φτάνουμε στην τελειότητα στις πρόβες, ή σε αυτό που νομίζουμε ότι είναι τελειότητα, και απλά συνεχίζουμε. Είναι βέβαιο πως θα αποκαλυφθεί ένα νέο στρώμα. Θα βρούμε κάποια νέα χειρονομία, θα έχουμε μια νέα καλή ιδέα. Έτσι δεν σταματάς και δεν εφησυχάζεις. Δεν το κάνουν αυτό οι επαγγελματίες. Συνεχίζεις, μέχρι το τέλος.