ΣΟΥ ΘΥΜΙΖΟΥΜΕ ΟΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΤΗΣ 2ΗΣ ΣΕΖΟΝ “HOUSE OF THE DRAGON”

Αν ο κόσμος του Game of Thrones έμοιαζε από μόνος του περίπλοκος, το House of the Dragon κάνει τον προκάτοχό του να μοιάζει με απλή εξάσκηση. Στην πρίκουελ σειρά του ΗΒΟ, που στην Ελλάδα βλέπουμε αποκλειστικά μέσα από το Vodafone TV, οι χαρακτήρες είναι και πάλι αμέτρητοι αλλά σε αντίθεση με το ορίτζιναλ Game of Thrones, τώρα ανήκουν στο ίδιο ευρύτερο σόι, κι όχι σε ένα σωρό διαφορετικά βασίλεια, οικογένειες και φράξιες.

Που σημαίνει πως πολλοί από τους κεντρικούς χαρακτήρες μοιάζουν μεταξύ τους, αρκετοί έχουν ίδια ή παρόμοια ονόματα και, ναι, είναι σχεδόν όλοι συγγενείς. Αν λοιπόν φοβάσαι πώς θα μπορέσεις να παρακολουθήσεις τη 2η σεζόν, σχεδόν δυο χρόνια μετά την 1η, χωρίς να φρεσκάρεις πρώτα τους Έιγκον Ταργκάριεν σου, τους Έιμον και τους Ντέιμον, τότε είμαστε εδώ για σένα – μαζί με μια πρώτη σύντομη (spoiler free) ματιά στο ξεκίνημα του δεύτερου αυτού κύκλου επεισοδίων.

Τι αφορά το House of the Dragon;

Η σειρά, από τους Τζορτζ Ρ.Ρ. Μάρτιν και Ράιαν Κόνταλ μας πηγαίνει 200 χρόνια στο παρελθόν της fictional ιστορίας του Γουέστερος, πολύ πριν πέσει το κεφάλι του Νεντ Σταρκ και πολύ πριν ο Τζέιμι Λάνιστερ σπρώξει ένα παιδάκι από το παράθυρο ενός πύργου αναφωνώντας «τα πράγματα που κάνω για την αγάπη».

Αιώνες πριν λοιπόν, οι δράκοι είναι ακόμα μέρος αυτού του κόσμου και ο Οίκος Ταργκάριεν κάνει κουμάντο. Μέσες-άκρες, η σειρά είναι μια εξερεύνηση του πώς αυτά τα δύο πραγμάτα σταμάτησαν να ισχύουν, σχεδόν ταυτόχρονα. Ο λόγος; Ένας αιματηρός, βάναυσος εμφύλιος πόλεμος των Ταργκάριεν, που ξεκίνησε από ένα σχίσμα ανάμεσα σε δύο παιδικές φίλες και εξελίχθηκε στο βίαιο γεγονός που έσκισε τον κόσμο στα δύο και έφερε το τέλος μιας ολόκληρης εποχής.

Έτσι, να περνάει η ώρα δηλαδή.

Blacks vs Greens ή αλλιώς Ρεϊνίρα εναντίον Άλισεντ

Μια φορά κι έναν καιρό η Άλισεντ κι η Ρεϊνίρα ήταν αδελφικές φίλες, αλλά μετά μεγάλωσαν και τα συμφέροντα και η πατριαρχία μπήκε ανάμεσά τους. Ο βασιλιάς Βισέρις (Πάντι Κόνσινταϊν στην 1η σεζόν, φοβερός), παντρεύτηκε την μικρή Άλισεντ (απλά το δεχόμαστε, έχει πολλά τέτοια η σειρά, βασιλικό fiction θέλαμε, ορίστε) ορίζοντας ως διάδοχό του την κόρη του, Ρεϊνίρα.

Όταν ο Βισέρις έκανε αρσενικούς διαδόχους με την Άλισεντ πια (Ολίβια Κουκ), δηλαδή τον Έιγκον και τον Έιμοντ, το βασίλειο υπέθεσε πως το χρίσμα θα έφευγε από την Ρεϊνίρα και θα πήγαινε στον Έιγκον. Ο Βισέρις δεν είχε καμία τέτοια διάθεση ωστόσο, με αποτέλεσμα μια συνωμοτική φράξια στη βασιλική αυλή, υπό τις κατευθύνσεις του Ότο Χαϊτάουερ (Ρις Ίφανς), πατέρα της Άλισεντ, να ετοιμάζει για χρόνια το έδαφος του επικείμενου πραξικοπήματος.

Η Ρεϊνίρα (Έμμα Ντ’Άρσι) στο μεταξύ έχοντας κάνει παιδιά στο πλαίσιο του πρώτου της γάμου που όμως κανείς ποτέ δεν πήρε σοβαρά ως διαδόχους γιατί ήταν κοινό μυστικό πως ήταν μπάσταρδα, παντρεύεται ξανά, αυτή τη φορά τον θείο της (…) Ντέιμον (εξοργιστικός, με την καλή έννοια, ο Ματ Σμιθ στο ρόλο) και μαζί συγκεντρώνουν δύναμη, δράκους και συμμάχους από την χαλαρή εξορία στην οποία βρίσκονται προσωρινά.

Με την Ρεϊνίρα και τον Ντέιμον μακριά από τον θρόνο, τον Βισέρις αδύναμο και τον Ότο να κάνει κουμάντο στα κέντρα εξουσίας, τα πράγματα ήταν λίγο-πολύ έτοιμα ώστε να πάει ο θρόνος στη φράξια των λεγόμενων «Greens». Αυτό που χρειάστηκε ήταν, απλώς, μια τελευταία αφορμή.

Πόσοι είναι πια οι Έιγκον – και ποιος θα κάτσει στο θρόνο;

Το βιβλίο στο οποίο βασίζεται η σειρά είναι γραμμένο ως μια ιστορική καταγραφή αντικρουόμενων μαρτυριών, όμως με μια ας πούμε πιο αντικειμενική αφήγηση, η τηλεοπτική σειρά θα όφειλε να παρουσιάσει κάτι ως σαφή θέση γύρω από τα γεγονότα. Αυτό παρουσίασε ένα πρόβλημα, γιατί προφανώς οι δημιουργοί δεν θέλουν να πάρουν απόλυτη θέση ως προς το ποια πλευρά του πολέμου έχει «δίκιο», ούτε να χρωματίσουν τη μία από τις δύο ηρωίδες ως καθαρή villain. Έτσι, προκειμένου να φτάσει η κατάσταση στα άκρα, βάσισαν την τελική αφορμή για το σχίσμα σε μια παρεξήγηση – είναι κάπως άτσαλο κι αστείο να το βλέπεις, για να είμαστε ειλικρινείς.

Στο νεκροκρέβατο ο Βισέρις αναφέρθηκε σε μια προφητεία του προγόνου τους, Έιγκον του Κατακτητή, ο οποίος είχε δει σε όνειρο πως ένας Ταργκάριεν θα πρέπει να κάθεται στο θρόνο για να ενώσει τα 7 Βασίλεια απέναντι στους εχθρούς που θα έρθουν πέρα από το τείχος. Τώρα, έχοντας δει το Game of Thrones ξέρουμε σε τι αναφερόταν το όνειρο, όμως η Άλισεντ ακούει απλώς τον ετοιμαθάνατο βασιλιά να μουρμουρίζει κάτι για «Έιγκον» και σου λέει τέλεια, έδωσε το χρίσμα στον γιο μου, τον Έιγκον. Θα μπορούσε να συμβεί σε κάθε οικογένεια.

Ο Βισέρις από την άλλη νόμιζε, μες στην ομίχλη του, ότι μιλούσε στη Ρεϊνίρα, και ήθελε απλώς να υπογραμμίσει την πεποίθησή του πως το χρίσμα πάει σε εκείνην, και πως έτσι θα εκπληρωθεί η προφητεία του Έιγκον. Εντάξει, συνεννοηθήκατε.

Η Άλισεντ πήγε στο Green Council με αυτά τα τελευταία λόγια κι ο Ότο άλλο που δεν ήθελε, βρίσκοντας και το ηθικό υποτίθεται έρεισμα για το πραξικόπημα που ετοιμαζόταν. Έτσι, στέφθηκε εν μια νυκτί βασιλιάς ο μικρός Έιγκον και η Ρεϊνίρα με τους συμμάχους της κλειδώθηκαν έξω από το βασίλειο ενώ όσοι Οίκοι αρνήθηκαν να υποταχθούν στον Έιγκον δεν έζησαν για να δουν άλλη μέρα.

Ο παλαβός Έιγκον και το πρώτο αίμα που τράβηξε ο Έιμοντ

Είπαμε πως η σειρά προσπαθεί να δείχνει σα να μην παίρνει ακριβώς θέση σε αυτή τη διαμάχη αλλά ας μη γελιόμαστε – η πλευρά των Greens είναι από ψυχοπαθείς failsons μέχρι μακιαβελικούς σφετεριστές. Στην καλύτερη περίπτωση είναι επικίνδυνοι αφελείς, όπως η Άλισεντ.

Χειρότερο δύσκολα θα βρεις από τον Έιγκον τον Δύο, ο οποίος πήρε το θρόνο και τώρα έχει κάθε έρεισμα να συνεχίσει ανενόχλητος τις πολύ νορμάλ ασχολίες του όπως το να πηγαίνει σε αντεργκράουντ παιδομαχίες(!) ή να βιάζει σα να είναι χόμπι. Χειρότερος κι από τον Τζόφρι; Εγώ λέω ναι, σόρι.

Παρόλαυτά ήταν ο Έιμοντ (Γιούαν Μίτσελ, ψυχρά απολαυστικός ως φιλο-περίεργος ψυχοπαθής) που υπήρξε η τελική αφορμή για να φτάσουμε οριστικά σε πόλεμο. Από τους πιο συναρπαστικούς χαρακτήρες της σειράς ο ίδιος κι όχι μόνο για το μοναδικό λουκ του (σαν χαραγμένο ξωτικό με eye-patch), βρισκόταν σε αντιπαλότητα με τα παιδιά της Ρεϊνίρα από μικρή ηλικία – έτσι έχασε εξάλλου μικρός και το μάτι του. Το κακό αίμα ανάμεσα στα ξαδέρφια έγινε ηφαίστειο που ξερνά λάβα πλέον, καθώς ο Έιμοντ καβαλώντας τον φοβερό και τρομερό δράκο του (τον πιο απειλητικό όλου του κόσμου) επιτέθηκε στον Λουσέρις Βελάριον, γιο της Ρεϊνίρα, σκοτώνοντάς τον. Ψιλο-καταλάθος ίσως, αλλά το αποτέλεσμα ίδιο είναι: Πόλεμος.

Ποιους άλλους χαρακτήρες πρέπει να ξέρουμε;

Οι σημαντικότεροι σύμμαχοι των Ρεϊνίρα-Ντέιμον είναι ο Κόρλις ο Βελάριον (Στιβ Τουσέιντ) και η σύζυγός του Ρεϊνίς (Ιβ Μπεστ) η οποία στο παρελθόν είχε κι η ίδια προσπεραστεί για τον θρόνο απλώς και μόνο επειδή ήταν κορίτσι. Ίσως αυτή η εμπειρία την κάνει άνθρωπο που κατανοεί απολύτως την στάση της Ρεϊνίρα, γι’αυτό και βρίσκεται στο πλευρό της, αλλά το ζήτημα είναι πώς θα ταιριάξει η ηθική της με τον πολύ πιο αιμοσταγή Ντέιμον.

Η Ρεϊνίς, ως κρατούμενη αρχικά, κατάφερε να δραπετεύσει από το King’s Landing καβάλα σε δράκο στη διάρκεια της στέψης και μάλιστα είχε την ευκαιρία με μια διαταγή να αποδεκατίσει όλη την ψευδο-βασιλική οικογένεια. Αντ’αυτού δραπέτευσε και είχε την ευκαιρία να σταθεί έτσι στην Ρεϊνίρα ως σύμμαχος, λέγοντάς της κιόλας ακριβώς τι συνέβη πίσω από την πλάτη της.

Έχουμε επίσης τους διδύμους της βασιλικής φρουράς Άρρικ και Έρρικ (Λουκ και Έλιοτ Τίτενσορ) οι οποίοι έχοντας πάρει όρκο να υπηρετούν τη βασιλική οικογένεια, διχάστηκαν ως προς το ποια είναι όντως η βασιλική οικογένεια εν προκειμένω και την οποία πρέπει να προστατεύσουν. Ο ένας πήγε με την Άλισεντ κι ο άλλος με τη Ρεϊνίρα και ειλικρινά με το χέρι στην καρδιά δεν είμαστε σίγουροι ποιος πήγε με ποια, κάτι που θα μπορούσε να υπάρξει και plot point κάποια στιγμή αργότερα αν τα δύο αδέρφια αποφασίσουν να κάνουν κάτι πολύ μερακλίδικο που κανείς δε θα δει να έρχεται.

Α, και σα να μην έφταναν όλα αυτά, η Ρεϊνίρα τώρα θα προσπαθήσει να εξασφαλίσει την συμμαχία με τους Σταρκ. Δεν ξέρω τι θα γίνει εκεί πέρα αλλά τόσες σεζόν Game of Thrones με έχουν εκπαιδεύσει να φοβάμαι να κοιτάξω όταν πρόκειται να εμφανιστεί Σταρκ στην οθόνη. Κάτι κακό θα συμβεί, δεν χωράει αμφιβολία.

Τελικά ήταν καθόλου καλή η 1η σεζόν;

Αρκετά καλή, από ένα σημείο και μετά. Η σειρά είχε το πρόβλημα ότι πήγαινε ταυτόχρονα πολύ αργά και πολύ γρήγορα, ανάλογα πώς το κοιτάς. Ειδικά το πρώτο μισό της σεζόν, που ακολουθούσε τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες στα νεανικά τους χρόνια, ήταν το set-up του set-up, ω set-up κι ως εκ τούτο επί 5 επεισόδια δεν ήταν σαφές τι επίπεδο αφοσίωσης χρωστούσες ως θεατής σε αυτά που έβλεπες. Έμοιαζε απλά σαν κάτι που πήγαινε γρήγορα για να φύγει από τη μέση, αλλά ίσως από την άλλη χρειαζόταν περισσότερο χρόνο ή ηρεμία ή ίσως άπλωμα στη σεζόν προκειμένου να βγάλει απόλυτο νόημα. (Θα μπορούσε η αφήγηση να μην είναι τελείως γραμμική, ας πούμε.)

Ωστόσο το δεύτερο μισό της σεζόν ήταν πολύ καλό, όταν η σειρά άρχισε να βρίσκει περισσότερο τον δικό της εαυτό. Εκεί αγκάλιασε ολοκληρωτικά το πόσο κλειστοφοβική είναι στην πραγματικότητα παρά το εύρος της, με κάθε επεισόδιο στην ουσία να είναι και μια νέα ασφυκτική περιπέτεια σε ένα χώρο και σε ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα. Πίεση και αποσυμπίεση μέσα από μικρά θεατρικά που αναζητούσαν ανθρώπινα πάθη και αγωνίες μέσα σε ένα σύμπαν απαρέγκλιτα νιχιλιστικό.

Τολμώ να πω ότι ακόμα και με μικρή σχέση με τον κόσμο του Game of Thrones, θα μπορούσε κανείς να εκτιμήσει αυτό που επιχειρούσε να κάνει το House of the Dragon, και τα διαφορετικά σκηνικά στα οποία το εκτελούσε, με διαφορετικό τρόπο και mood κάθε εβδομάδα.

Και τι περιμένουμε από την 2η;

Η 2η σεζόν ξεκινά στις 16 Ιουνίου και θα προβάλλεται στην Ελλάδα κάθε Δευτέρα μέσα από το Vodafone TV και, αν κρίνουμε από το ένα επεισόδιο που έχουμε δει, η αληθινή μαυρίλα τώρα ξεκινάει. Με το βασίλειο να σκίζεται στα δύο υπάρχει ήδη μια αίσθηση κλιμάκωσης από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, που μας κάνει να φοβόμαστε να σκεφτούμε μέχρι πού μπορούν να φτάσουν όλα.

Γουέλ, δηλαδή ξέρουμε πολύ θα φτάσουν όλα, μέσω του Game of Thrones – το οποίο είναι ένα μειονέκτημα που αντιμετωπίζει κάθε πρίκουελ αφήγηση. Ξέρουμε ποια είναι η μοίρα της δυναστείας των Ταργκάριεν, ξέρουμε για την εκπλήρωση της προφητείας, για τα 7 Βασίλεια, για τον θρόνο, για τους εχθρούς έξω από τα τείχη, για τους δράκους που χάθηκαν κι επέστρεψαν. Οπότε… τι μένει πίσω από όλα αυτά;

Υποθέτω κάποιες φορές είναι αρρωστημένα απολαυστικό το να βλέπεις κάτι να γκρεμίζεται. Καραμπόλες, ατυχήματα, πτώσεις. Με το που θα πέσει η πρώτη βολή, ξέρεις ακριβώς τι ακολουθεί – και κάποιες φορές θες απλά να βλέπεις μια κατεδάφιση σε αέναη λούπα. Είναι κάτι στην ανθρώπινη φύση ίσως, το να κοιτάζουμε καταστροφές επειδή μας δίνουν μια ψυχική ηρεμία στην απόσταση που έχουμε από αυτές. Τo House of the Dragon πετυχαίνει επειδή αγκαλιάζει όλο και περισσότερο αυτό το αδιέξοδο, το σκοτάδι. Την ιδέα πως δύο πλευρές εμπλέκονται σε μια σύρραξη που αργά ή γρήγορα κανείς δε θα θυμάται καν πώς ξεκίνησε – το μόνο που θα θυμούνται, θα είναι πόλεμος.

Είναι μια σύγκρουση σε slow-motion κι αυτό μπορεί να είναι το πιο καθηλωτικό πράγμα του κόσμου.