IN TIMES NEW ROMAN: ΑΚΟΥΣΑΜΕ TRACK BY TRACK ΤΟΝ ΝΕΟ ΔΙΣΚΟ ΤΩΝ QUEENS OF THE STONE AGE

Πριν από είκοσι χρόνια οι Queens of the Stone Age θεωρούνταν ήδη “μάστορες” του Stoner Rock. Και πράγματι, τα τρία πρώτα άλμπουμ τους αποτελούν “ορόσημα” του υπο-είδους, αν και προσωπικά ποτέ δεν μπορούσα να τους εντάξω απολύτως στην κατηγορία αυτή. Γιατί μάλλον, τους αδικεί.

Ουσιαστικά οι QOTSA πάντοτε προσπαθούσαν να δομήσουν τον δικό τους ξεχωριστό ήχο, το δικό τους στυλ – χαρακτήρα, και σίγουρα τα έχουν καταφέρει. Κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό επί 7 σερί άλμπουμ, ούτε οι ίδιοι περιμένουν προφανώς να “κριθούν” από το όγδοό τους κατά σειρά, που έρχεται τρία χρόνια μετά το “Villains” του 2017.

Στο “In Times New Roman” που κυκλοφορεί σήμερα λοιπόν (Matador Records), οι QOTSA επιστρέφουν στις stoner, desert rock καταβολές τους, με λιγότερους πειραματισμούς σε σχέση με το Villains, αλλά και με διάθεση να ακολουθήσουν και πάλι, το ολόδικό τους ύφος. Η “hard rock” – με mainstream όμως προεκτάσεις – προσέγγιση της μπάντας, είναι εμφανής από το πρώτο κομμάτι, το Obscenery, όπου η παρουσία του ντράμερ Jon Theodore είναι εμφατική. Το κομμάτι, άνετα θα μπορούσε να “χωράει” και σε άλμπουμ των White Stripes. Το “εισαγωγικό” track δεν στέκεται φυσικά στο ύψος των “Feel Good Hit of the Summer,” “Go With the Flow,” και “No One Knows”, αλλά μια χαρά κάνει τη δουλειά του σαν “πρώιμο” χιτ, αφήνοντας μπόλικες υποσχέσεις για το τι θα ακολουθήσει.

Όπως είπαμε, ο πρώην ντράμερ των Mars Volta, Jon Theodore, που έχει αντικαταστήσει εδώ και 10 χρόνια τον Joey Castillo δίνει και πάλι το στίγμα του στη δεύτερη ηχογράφησή του δισκογραφικά με το συγκρότημα (στο “…Like Clockwork” του ’13 είχαν ηχογραφήσει με τον Dave Grohl) ξεδιπλώνοντας όλο το ιδιαίτερο παίξιμό του. Όλος ο δίσκος άλλωστε πατάει πάνω σε αυτό το στιβαρό “σώμα” που χτίζει ο Theodore μαζί με το μπάσο του Michael Shuman, για να κουμπώσουν αρμονικά οι distorted κιθάρες των Homme, Troy Van Leeuwen και Dean Fertitia.

Το άκρως ραδιοφωνικό Paper Machete ακολουθεί μια πιο πανκ ροκ δομή (σίγουρα θυμίζει το “Little Sister” του 2005), ενώ το Negative Space βασίζεται απόλυτα στο groove, με τους Theodore και Shuman να έχουν τον πρώτο λόγο. Γενικώς, η “catchy heavy rock” υπάρχει διάχυτη στον δίσκο (σε λιγότερο βέβαια βαθμό από το Villains), είναι ξεκάθαρη από τα πρώτα λεπτά, και παραμένει ως το τέλος, κάνοντας έναν ιδιόμορφο “διάλογο”, ή ενδεχομένως και αντίλογο, με τους στίχους που είναι καθόλα προσωπικοί και εξομολογητικοί. Ίσως με αυτόν τον τρόπο ο Homme να επιλέγει και να “ξορκίσει” τους ψυχολογικούς του δαίμονες, την προσωπική του μάχη με τον καρκίνο αλλά και τις απώλειες που τον έχουν σημαδεύσει τα τελευταία χρόνια (μαζί με τη διάλυση του γάμου του).

There’s gotta be someway back to earth

I’m drifting away as the world turns

We’ll never get back to where we were

Facing oblivion, there’s no words

Από την άλλη, συνολικά στον δίσκο θα έλεγε κανείς πως ο Josh Homme έχει αναλάβει έναν “νέο ρόλο”, περισσότερο σε πιο “καθαρή” θέση τραγουδιστή, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στις φωνητικές του δεξιότητες. Υπό αυτή την έννοια, ερμηνευτικά και ειδικά στιχουργικά, το “In Times New Roman…” είναι ένα εντελώς προσωπικό άλμπουμ για τον Homme ή ίσως, και το πιο προσωπικό του.

Στο δε Time & Place η μπάντα κλείνει το “μάτι” στους Stooges, με το κομμάτι να “χτίζεται” layer στο layer, με τα υπνωτικά φωνητικά του Homme να απογειώνονται από τη μπασογραμμή. Προφανώς και ως κομμάτι θα μπορούσε να χωράει στα Desert Sessions του Homme, ίσως με μια πιο λιτή παραγωγή αλλά και την παρουσία του Lanegan, η απώλεια του οποίου συγκλόνισε τον στενό συνεργάτη του (πέραν των χιλιάδων οπαδών του ανά τον κόσμο).

Στο Made to Parade η ερμηνεία του Homme αποτίει ξεκάθαρο φόρο τιμής στον αγαπημένο του, David Bowie. Παρόλα αυτά, θα περίμενα ένα πιο “δυνατό” κομμάτι για να χωρέσει στα μισά ακριβώς του δίσκου, λειτουργώντας ως “γέφυρα”. Το Carnavoyeur κατεβάζει τον θόρυβο, με ηλεκτρονικές υφές – πειραματισμούς, δείχνοντας ίσως τους δρόμους που θα ακολουθήσουν οι QOTSA σε επόμενες δουλειές τους. Δεν είναι τυχαίο που το επέλεξαν και για κλιπ, με το βίντεο να έχει επιμεληθεί ο Liam Lynch που είχε συνεργαστεί με τους QOTSA και για το “Head Like a Haunted House” του 2017.

Το What The Peephole Say αποτελεί μια αναγκαία ραδιοφωνική στιγμή που θυμίζει την εποχή του “Songs for the Deaf” και σίγουρα θα αγαπηθεί ιδιαιτέρως στα live της μπάντας. Στο Sicily οι τόνοι πέφτουν, με το ύφος να “σκοτεινιάζει” και το συγκρότημα να γυρίζει στο κλίμα του “Lullabies to Paralyze”. Παράλληλα, οι ανατολίτικες αναφορές είναι παρούσες, και το κομμάτι φέρνει έναν “αέρα” από Led Zeppelin.

Το Emotion Sickness από την άλλη, αποτελεί δικαιολογημένα ένα ήδη εμπορικότατο single, με το βίντεό του να το έχει αναλάβει και πάλι ο Liam Lynch.

Το άλμπουμ κλείνει με το εννιάλεπτο Straight Jacket Fitting, όπου και πάλι ο Homme “τιμά” τον Bowie, τον Iggy αλλά και τον Peter Murphy, σε ένα θορυβώδες, αργόσυρτο κρεσέντο, που δίνει το ιδανικό τέλος σε έναν δίσκο που ακούγεται συνολικά, παραπάνω από ευχάριστα. Δεν έχει τα μεμονωμένα tracks που αν δεν ακούσουμε σε κάποιο live τους θα απογοητευτούμε, ωστόσο θέλει τον χρόνο του για να εμπεδωθεί ως συνολικό έργο.

Μην παραλείψετε να φτάσετε στο εντελώς ψυχεδελικό “μπόνους” του Straight Jacket Fitting, που θα μπορούσε να απεικονίζει την μπάντα σε μια παραλία, να παίζει γύρω από μια φωτιά. Πρακτικά το τελευταίο track συμπυκνώνει τον δίσκο. Γκρουβάρει, γίνεται μελωδικό, “ξεκουρδίζεται”, γίνεται ευάλωτο και τελικά κλείνει με μια ηρεμία, συνοψίζοντας όσα αποζητά ο frontman της μπάντας, όπως τα περιέγραφε και σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Zane Lowe: “Αυτό που έψαχνα ήταν μια δημιουργική ένταση που θα με πετούσε έξω από το σκοτάδι, για όσο είμαι ακόμα εδώ. Αυτός ο δίσκος είναι η αναζήτηση αυτής της έντασης, μέσα από τη δημιουργική ελευθερία”.

Ή αλλιώς. “To face down your demons, you’ve got to free them”.

In Times New Roman… Tracklist:

1. Obscenery
2. Paper Machete
3. Negative Space
4. Time & Place
5. Made to Parade
6. Carnavoyeur
7. What the Peephole Say
8. Sicily
9. Emotion Sickness
10. Straight Jacket Fitting

Info: Οι ηχογραφήσεις και οι μίξεις του άλμπουμ πραγματοποιήθηκαν στο studio του Josh Homme, Pink Duck, ενώ πραγματοποιήθηκε επιπλέον ηχογράφηση και στο Shangri – La του Rick Rubin. Η παραγωγή του έγινε από τους Queens of The Stone Age και η μίξη από τον Mark Rankin. Το artwork είναι του μόνιμου συνεργάτη τους, Boneface. Το άλμπουμ είναι διαθέσιμο σε LP (σε 5 χρώματα), CD και ψηφιακά από τις 16 Ιουνίου.