IZZELDIN ABUELAISH: ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟ NEWS 24/7

Aν υπάρχει αυτό που λέμε «αγιοσύνη» σε ανθρώπινο επίπεδο, αυτή καθρεφτίζεται πάνω σε αυτόν τον άνθρωπο. Τον γιατρό γυναικολόγο Izzeldin Abuelaish  (Ιζελντίν Αμπουελαίς), συγγραφέα του βιβλίου “I shall not hate” και ιδρυτή της οργάνωσης “Daughters for Life” ο οποίος έχασε τις τρεις κόρες του μπροστά στα μάτια του όταν Ισραηλινό τανκ χτύπησε το σπίτι του. Ο γιατρός δούλευε σε νοσοκομείο του Ισραήλ.

Ο γιατρός που γεννήθηκε σε καταυλισμό προσφύγων και σπούδασε στο εξωτερικό, επέστρεψε στην πατρίδα του για να δημιουργήσει μία οικογένεια με οχτώ παιδιά και καθημερινά να υφίστατο έλεγχο στη Λωρίδα για να περνά στην άλλη πλευρά και να εργάζεται σε νοσοκομείο του Ισραήλ – ειρήσθω εν παρόδω ήταν και ο πρώτος Παλαιστίνιος – έγραψε την σπαρακτική αυτοβιογραφία του για να πολεμήσει το μίσος.

Τον Σεπτέμβριο του 2008 έχασε ξαφνικά την γυναίκα από λευχαιμία και τέσσερις μήνες μετά έχασε τις τρεις κόρες του από τανκ – η, κατά σύμπτωση, λάιβ μετάδοση γιατί θα έβγαινε σε δελτίο ειδήσεων, είναι ειλικρινά ανατριχιαστική. Έχει προταθεί πέντε φορές για το Νόμπελ Ειρήνης, ο Ομπάμα τον έχει αποκαλέσει Λούθερ Κινγκ της Μέσης Ανατολής και παλεύει καθημερινά για δικαιοσύνη σε έναν κόσμο που δεν φαίνεται ότι θα την πετύχουμε. Και όμως, εκείνος πιστεύει ακράδαντα ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει, ότι οι δικτατορίες δεν μπορεί να βασιλεύουν για πάντα, ότι η ειρήνη είναι εφικτή.

Είχα την τιμή, τη χαρά και την τύχη να τον συναντήσω με αφορμή την προβολή του ντοκιμαντέρ “I shall not hate” στην Ελλάδα στο πλαίσιο του 9ου Beyond Boarders / Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καστελλόριζου. Ενας τέτοιος άνθρωπος σε κάνει σίγουρα καλύτερο άνθρωπο και με κάποιο τρόπο, κάπως αμυδρά σου αλλάζει μυαλά. Θα καταλάβετε γιατί.

Γνωρίζω πως παλεύετε, ακόμη, για τη νομική δικαίωση σε σχέση με το χτύπημα του τανκ.

Δεν θέλω ούτε να τιμωρηθεί κάποιος ούτε να πάει φυλακή. Θέλω να ακούσω πως δεν ήταν στρατιωτικός στόχος το σπίτι μου και πως έκαναν λάθος. Όμως όχι… Δεν το παραδέχονται και φαίνονται όλα στο ντοκιμαντέρ. Το κυνηγάω με τη σειρά και για αυτό έκανα όλα τα νομικά βήματα στο Ισραήλ διότι δεν μπορείς να πας πουθενά στο εξωτερικό χωρίς να έχεις περάσει από τα δικά τους δικαστήρια.

Επειδή, επιπλέον έχω καναδική υπηκοότητα και ο Καναδάς δεν ανακατεύεται σε τίποτα που να αφορά το Ισραήλ, τώρα πια, αφού πήγαμε και στο ανώτατο δικαστήριο του Ισραήλ μπορώ να πάω στη Χάγη. Και εκεί σκοπεύουμε πλέον να αποταθούμε.

Βλέποντας το δικό σας ντοκιμαντέρ είναι η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι εμείς στη Δύση, όταν βλέπουμε τους βομβαρδισμούς, είναι σαν να βλέπουμε ένα βιντεοπαιχνίδι. Είναι σαν κάτι να έχει γίνει κανονικότητα. Είναι τρομακτικό αυτό.

Συμφωνώ. Αναρωτηθείτε, λοιπόν, γιατί. Επειδή είμαστε Παλαιστίνιοι; Πείτε μου αλήθεια, αν αυτό συνέβαινε καθημερινά στη Γαλλία θα το βλέπατε με τον ίδιο τρόπο; Αυτό θα πει διάκριση. Εμείς οι δύο το ίδιο χρώμα αίματος δεν έχουμε; Αλήθεια, έχετε παιδί;

Ναι έχω. Και μάλιστα το απέκτησα πολύ μεγάλη.

Πολύ χαίρομαι για σας! Προφανώς το παιδί είναι όλος σας ο κόσμος. Αυτό ισχύει για όλους. Βεβαίως κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει να είναι γονιός μέχρι να γίνει γονιός, οπότε δεν μπορεί ίσως να καταλάβει και τι σημαίνει να χάνει το παιδί του. Σας διαβεβαιώ πως είναι ίδιος ο πόνος παντού στη γη.

Γιατί, λοιπόν, η Δύση αδιαφορεί μπροστά στους θανάτους τόσων παιδιών καθημερινά; Είναι θέμα, λοιπόν, αισθημάτων ανωτερότητας, ρατσισμού και διακρίσεων. Και αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να ξεπεράσει ο σημερινός κόσμος. Να μην κρίνει κάτι σε σχέση με το χρώμα, την εθνικότητα ή οτιδήποτε άλλο. Είμαστε όλοι άνθρωποι.

Και πως μπορεί αυτό να αλλάξει γιατρέ; Δεν έχει αλλάξει αιώνες τώρα.

Μπορεί να αλλάξει. Ποιοι είναι οι εχθροί μας σ’ αυτόν τον κόσμο; Η απληστία και η αλαζονεία. Ολοι προερχόμαστε από τον Αδάμ και την Εύα και φτιάξαμε έθνη και φυλές για να ζήσουμε όλοι μαζί, για να συνεργαστούμε, για να δείξουμε κατανόηση. Πρέπει πολύ συνειδητά να αρχίσουμε να συμπεριφερόμαστε διαφορετικά ο ένας τον άλλον. Όπως κολλάς κορονοϊό γιατί εκτίθεσαι, έτσι όταν εκτίθεσαι σε αυτές τις έννοιες, κολλάς. Η ζωή είναι αυτό που δημιουργούμε εμείς. Είναι στα χέρια μας.

Θα πρέπει όλοι να έχουμε στόχο ζωής το να έχουμε έναν σκοπό. Και ο καθένας να προσέχει τον εαυτό του και να φροντίζει πόσο καλύτερος θα γίνει. Η ατομική ευθύνη είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Δεν μπορούμε συνεχώς να δικαιολογούμαστε επειδή και οι άλλοι κάνουν κάτι λάθος. Μπορεί να το λέμε και να το ξαναλέμε, αλλά πραγματικά είναι αλήθεια. Όταν πεθαίνουμε, το μόνο που αφήνουμε πίσω μας είναι καλές μας πράξεις.

Τα πολλά λεφτά δεν θα τα πάρουμε μαζί μας. Ο κόσμος πια αλλάζει, οι λαοί έρχονται ακόμα πιο κοντά. Πρέπει λοιπόν να χτίσουμε ξανά απ’ την αρχή βασισμένοι στον σεβασμό. Χρειαζόμαστε άμεσα να ενεργοποιήσουμε το πνεύμα απέναντι στον υλισμό. Είναι δύσκολο, αλλά δεν είναι απίθανο. Το πιο σημαντικό είναι ο καθένας να κάνει κάτι μικρό. Κάποτε χιλιάδες αρρώστιες δεν γιατρεύονταν. Και τώρα γιατρεύονται. Άρα τίποτα δεν είναι απίθανο.

Μακάρι να συμβεί. Αλλά το βλέπω πολύ δύσκολο. Τα πράγματα μάλλον χειροτερεύουν δυστυχώς. Βλέπετε με τι φόρα έχει μπει ο Τραμπ στο παγκόσμιο σκηνικό.

Το πρόβλημα δεν είναι καν οι ηγέτες. Ο Τραμπ τώρα λέει ότι θα πάρει τη Γροιλανδία, τον Παναμά, τη Γάζα, μεθαύριο μπορεί να πει ότι θα πάρει την Ελλάδα. Το πρόβλημα είναι εκείνοι που τον ψηφίζουν. Το πρόβλημα είναι όσοι έχουν ελεύθερη βούληση. Το πρόβλημα είναι επίσης όλοι εκείνοι που δεν ξεσηκώνονται πιστεύοντας ότι δεν έχει σημασία και ότι οι ίδιοι δεν κινδυνεύουν. Το κακό ανθίζει όταν οι καλοί άνθρωποι δεν κάνουν κάτι και δεν αντιδρούν. Και οι καλοί άνθρωποι είναι η πλειονότητα.

Πρέπει λοιπόν να μιλάμε και πρέπει να αντιδρούμε. Όποιος είναι θυμωμένος και δεν πηγαίνει να ψηφίσει, έχει τεράστια ευθύνη. Η δική σου απουσία δίνει τη δύναμη στον κάθε Τραμπ να κάνει ό,τι θέλει. Αυτός δεν θα είναι ηγέτης για πάντα. Μεγαλύτερη σημασία, συνεπώς, έχει η παιδεία και να μάθει ο κόσμος πόσο σημαντική είναι η εμπλοκή του με τα πράγματα. Η λύση θα δοθεί μόνο όταν ενωθούμε όλοι μαζί αφού ούτως ή άλλως είμαστε όλοι πιθανά θύματα. Αν, ας πούμε, είμαστε σε ένα πλοίο όλοι μαζί, θα επιτρέψουμε σε κάποιον να ανοίξει μία τρύπα; Όχι βέβαια, γιατί θα πνιγούμε όλοι. Κάπως έτσι πρέπει να λειτουργήσουμε και στον σημερινό κόσμο: πρέπει δηλαδή να ενωθούμε όλοι μαζί απέναντι σε όποιον αδικεί. Δικός μας είναι ο κόσμος. Αν δεν το κάνουμε εμείς ποιος περιμένουμε να το κάνει;

Αναρωτιέμαι παρ’ όλα όσα λέτε, πώς κάποιος μπορεί να χάσει τρία παιδιά και ταυτόχρονα να ελέγχει το μίσος; Είστε άγιος;

Όχι καθόλου άγιος δεν είμαι – άνθρωπος είμαι και εγώ. Οι υπόλοιποι είναι εκείνοι που περίμεναν ότι εμένα αυτή η ιστορία θα με κατέστρεφε, ότι θα μισούσα για πάντα. Και εγώ, άρχισα να σκέφτομαι: «τι είναι το μίσος;». Και για περίπου τέσσερα χρόνια μελετούσα. Το μίσος μελετάται κυρίως από ψυχολόγους, κοινωνιολόγους ή φιλοσόφους και λένε πως είναι ένα συναίσθημα, είναι στάση ζωής, είναι συμπεριφορά. Όχι εγώ δεν δέχομαι αυτή την εξήγηση.

Αν εγώ επιτρέψω το μίσος να μπει μέσα μου, θα δηλητηριαστώ, θα παγώσω και δεν θα μπορώ να κινηθώ. Εγώ πιστεύω ότι το μίσος είναι μία αυτοκαταστροφική μεταδιδόμενη ασθένεια, το αποτέλεσμα της έκθεσης στο κακό. Είναι η αντίδραση σε μία πράξη. Ο μόνος τρόπος για να προστατέψεις τον εαυτό σου είναι να μην μισείς. Όταν μισείς καταστρέφεσαι και αυτός τον οποίο μισείς, χαίρεται. Μην αφήνετε το μίσος να σας κατακλύσει, προχωρήστε μπροστά.

Η νίκη είναι αυτή, το αντίθετο στο μίσος. Ο γιος μου όταν έμαθε ότι είχαν σκοτωθεί οι αδερφές του είπε ότι θα είναι χαρούμενες γιατί θα έχουνε πάει να βρουν τη μητέρα τους. Ότι εκείνη μπορεί να τις ζήτησε… Αυτή είναι η φιλοσοφία του Παλαιστίνιου. Για να μπορέσει να πάει μπροστά, να επιζήσει, χωρίς να ξεχνάει όμως ποτέ.

Δεν το είχα σκεφτεί έτσι ποτέ, έχετε απόλυτο δίκιο – απλώς είναι δύσκολο να το πετύχεις.

Το ξέρω και για αυτό το μελετώ χρόνια με βιομετρικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά στοιχεία ενώ έχω αναπτύξει μία κλίμακα όπου αντιμετωπίζω το μίσος σαν ασθένεια. Και είμαι στη διαδικασία πια να ιδρύσω ένα παγκόσμιο ινστιτούτο για τη μελέτη κοινωνικών ασθενειών, για την ψυχική υγεία και την ειρήνη το οποίο θα στεγάζεται σε πανεπιστήμιο στο Βέλγιο όπου θα μετακομίσω άμεσα ώστε να το δουλεύω.

Αυτή είναι η μία μου αποστολή στη ζωή και η δεύτερη είναι η παιδεία. Η παιδεία των γυναικών και των μικρών κοριτσιών. Αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να είναι υγιής, ειρηνικός ισορροπημένος, συμπονετικός με ενσυναίσθηση χωρίς σπουδασμένες γυναίκες. Ποιος κάνει τους πολέμους σε αυτόν τον κόσμο; Οι άντρες βέβαια. Δεν μπορούμε να βρούμε ούτε πέντε γυναίκες στην ιστορία του κόσμου που να ήταν πίσω από πολέμους ενώ μπορούμε να βρούμε χιλιάδες άνδρες. Και ποιος πληρώνει το μεγαλύτερο κόστος των πολέμων;

Οι γυναίκες και τα παιδιά. Είναι η ώρα, λοιπόν, να κάθονται οι γυναίκες στο τραπέζι όλων των διαπραγματεύσεων. Στη μνήμη των κοριτσιών μου ίδρυσα το Daughters for Life Foundation για αυτόν τον λόγο. Ούτως ή άλλως πιστεύω πως το θέμα είναι το πώς να γυρίσεις τις προκλήσεις σε ευκαιρίες.

Έχετε προταθεί και για το Νόμπελ Ειρήνης τόσες φορές.

Ναι, βεβαίως αλλά δε θα μου το δώσουν ποτέ γιατί είμαι Παλαιστινίος. Είναι τόσο απλό.

Πιστεύετε ότι θα ελευθερωθεί ποτέ η Παλαιστίνη;

Και βέβαια το πιστεύω. Το σκοτάδι δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα και τυραννίες όλες έχουν ένα τέλος. Ξέρετε για να βιώσει κάποιος την ευτυχία και τη χαρά πρέπει να έχει υποφέρει πρώτα. Δεν γίνεται αλλιώς. Πρέπει να έχεις κάνει κάποια θυσία για να απολαύσεις καρπούς. Επίσης, τίποτα δεν γίνεται χωρίς να κινηθούμε. Όπως δεν περιμένουμε να βρέξει λεφτά από τον ουρανό έτσι και η ειρήνη δεν θα γίνει μόνη της.

Πολλοί θεωρούν αδυναμία το ότι οι Παλαιστίνιοι είναι υπομονετικός λαός. Η υπομονή δεν είναι αδυναμία, η υπομονή επιβραβεύεται. Χρειαζόμαστε βεβαίως και την υποστήριξη της διεθνούς κοινότητας και κυρίως να συνειδητοποιήσει η διεθνής κοινότητα ότι αυτό δεν είναι ένα πρόβλημα μόνο δικό μας, αλλά παγκόσμιο. Και να πούμε κιόλας πως η ειρήνη ούτε με στρατιωτικές επεμβάσεις έρχεται ούτε με τη βία.

Οι μεν στρατιωτικές επεμβάσεις δημιουργούν μόνο περισσότερους νεκρούς ενώ, όπως δεν μπορείς να πιέσεις κάποιον να ζει μαζί σου, έτσι δεν μπορείς να τον πιέσεις να ζήσει εν ειρήνη. Πρέπει να το θέλει και να το επιδιώξει. Η ειρήνη είναι και πρέπει να είναι επιλογή.