JOKER, ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ ΚΑΙ ΑΘΗΝΑ ΡΑΧΗΛ ΤΣΑΓΓΑΡΗ: ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΧΑΡΤΙΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ

Κάθε χρονιά, τέλος Σεπτέμβρη στο Λίντο συμβαίνει κάτι εντυπωσιακό. Πάνω σε κάτι γραφικά ταχύπλοα, οι μεγαλύτεροι σταρ και οι σπουδαιότεροι σκηνοθέτες του κόσμου καταφθάνουν σε ένα μικρό νησί κοντά στη Βενετία όπου περνούν μερικές μέρες μαζί – κάτι σαν το επίσημο εξοχικό του Χόλιγουντ.

Αρκετά συχνά θα δεις πολλούς από αυτούς να περπατάνε την απόσταση (2-3 λεπτών με τα πόδια) ανάμεσα στο ξενοδοχείο Excelsior και τη Sala Grande, την κεντρική αίθουσα της διοργάνωσης όπου γίνονται όλες οι μεγάλες παγκόσμιες πρεμιέρες. Σε αυτό το μικρό κομμάτι γης, περιτριγυρισμένο από θάλασσα, είναι σαν όλοι μαζί να είμαστε σε μια όμορφη απόδραση.

Δεν είναι απόδραση βέβαια στα αλήθεια, όσο κι αν μοιάζει έτσι στις εικόνες. Παρά την ήρεμη, γραφική εικονογραφία του, το φεστιβάλ Βενετίας είναι από εκείνες τις διοργανώσεις που πραγματικά χτίζουν καριέρες και μύθους. Η Έμμα Στόουν πήρε το πρώτο της Όσκαρ για το La La Land περπατώντας στο κόκκινο χαλί της Βενετίας στην αξέχαστη πρεμιέρα του ‘16. Πέρσι η ηθοποιός δεν ήταν στο φεστιβάλ λόγω της απεργίας των ηθοποιών, αλλά το Poor Things της λανσαρίστηκε εν μέσω γενικευμένης έκστασης, που το έκανε μια από τις πιο πετυχημένες και αγαπητές ταινίες των τελευταίων χρόνων.

Στο ενδιάμεσο, το φεστιβάλ αυτό μας έχει δώσει απίστευτες στιγμές, είτε δίνοντας το στέμμα σε επικείμενους οσκαρικούς θριαμβευτές (Shape of the Water, Roma, Power of the Dog, Nomadland βραβεύτηκαν στη Βενετία πριν πάρουν Όσκαρ Ταινίας ή/και Σκηνοθεσίας), είτε σοκάροντας την παγκόσμια κινηματογραφική κοινότητα (Το Joker! Έχει πάρει Χρυσό Λέοντα!! Από τα χέρια της Λουκρέσια Μαρτέλ!!!), είτε σοκάροντας με μερικές πραγματικά εντυπωσιακές και τολμηρές επιλογές (Το Γεγονός, Όλη η Ομορφιά και η Αιματοχυσία).

Φέτος το πρόγραμμα του φεστιβάλ, χωρίς να του λείπουν φυσικά τα τεράστια ονόματα, μοιάζει πιο ισορροπημένο από άλλες χρονιές που πραγματικά δεν ήξερες τι να πρωτοδείς – αρκετές σημαντικές πρεμιέρες ή ταινίες με οσκαρικές βλέψεις κάνουν πρεμιέρα σε άλλα φεστιβάλ της ίδιας χρονικής περιόδου, με τη Βενετία να έχει επιλέξει όπως πάντα μερικούς τίτλους πρώτης γραμμής, αλλά και αρκετές πιο εξεζητημένες επιλογές.

Το πώς θα εξελιχθεί η διοργάνωση θα είμαστε εδώ για να το δούμε τις επόμενες ημέρες, με συνεχή κάλυψη από το Λίντο στο News24/7, αλλά ως τότε κοιτάζουμε τους πολύ μεγάλους τίτλους που μας κάνουν να ανυπομονούμε από τη φετινή σοδειά. Άλλοι τίτλοι έχουν οσκαρικές ελπίδες, άλλοι θέλουν να καθηλώσουν το σινεφίλ κοινό, κι άλλοι… δεν ξέρουμε καν γιατί είναι εδώ (…Wolfs;), αλλά η προσμονή μας είναι μεγάλη. Ας ρίξουμε μια ματιά.

Jokes: Folie a Deux

Πριν περίπου δυο χρόνια γράφαμε τι πιστεύουμε πως θα είναι αυτό το σίκουελ και σε λίγες μέρες θα ξέρουμε ακριβώς πόσο μέσα έχουμε πέσει. Πάντως μετά την απίστευτη βράβευση του ορίτζιναλ και την οσκαρική και εμπορική επιτυχία που ακολούθησε, το hype για το σίκουελ είναι στον ουρανό. Κι είναι πραγματικά εντυπωσιακό που η ταινία βρίσκεται κι αυτή τη φορά στο Διαγωνιστικό, χωρίς να έχει κάτι να αποδείξει, στην πραγματικότητα. Αλλά φανταστείτε να κερδίσει πάλι κάποιο βραβείο – δε χρειάζεται να είναι το Χρυσό Λιοντάρι, ας είναι βραβείο ερμηνείας για τη Lady Gaga, συμβιβαζόμαστε.

Στη σύνοψη διαβάζουμε πως η ταινία «βρίσκει τον Άρθουρ Φλεκ στο ίδρυμα Άρκαμ, εν αναμονή της δίκης του για τα εγκλήματά του ως Τζόκερ. Ενώ παλεύει με τη διπλή του ταυτότητα, ο Άρθουρ όχι μόνο ανακαλύπτει την αληθινή αγάπη αλλά και τη μουσική που πάντα υπήρχε μέσα του». ΟΚ…; Λέει ο Τοντ Φίλιπς πως «αν επρόκειτο να κάνουμε το σίκουελ, ξέραμε ότι έπρεπε να τολμήσουμε τα πάντα – θέλαμε να δημιουργήσουμε κάτι τόσο τρελό και ατρόμητο όσο ο ίδιος ο Τζόκερ». Go off παιδί μου.

Maria

Η νέα βιογραφία δια χειρός Πάμπλο Λαραϊν, του χιλιανού μάστορα των βιογραφιών που δε μοιάζουν ποτέ καμία άλλη. Μας έχει δώσει το αριστουργηματικό Neruda, το στοιχειωμένο Spencer, το αντισυμβατικό Jackie – όλα εστιάζουν σε προσωπικότητες σε περιορισμένα κομμάτια χρόνου, αλλά και μέσα από κάποια εντελώς προσωπική ματιά που μας βάζει μες στο κεφάλι τους με πάντα διαφορετικούς τρόπους. Είναι περισσότερο σαν υποκειμενικά παραληρήματα, παρά συμβατικές βιογραφίες.

Μάλιστα, για τα Jackie και Spencer, οι πρωταγωνίστριες Νάταλι Πόρτμαν και Κρίστεν Στιούαρτ προτάθηκαν για Όσκαρ, κάτι που μοιάζει πολύ πιθανό να συμβεί και εδώ, με την Αντζελίνα Τζολί να ερμηνεύει την Μαρία Κάλλας.

Το Maria θα αφηγηθεί την σπουδαία και τραγική ιστορία της μεγαλύτερης τραγουδίστριας όπερας «ξαναζωντανεμένη και επαναπροσδιορισμένη κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών της στο Παρίσι των 1970s». Πάλι κάποια ταινία-όραμα έχει σκαρφιστεί εν ολίγοις ο Λαραϊν, μέρος της οποίας μάλιστα γυρίστηκε και στην Ελλάδα πέρυσι. Μεγάλο το ελληνικό ενδιαφέρον, μεγάλο και το παγκόσμιο.

Queer

Ο Λούκα Γκουαντανίνο (Call Me By Your Name, Challengers) διασκευάζει Γουίλιαμ Μπάροουζ με πρωταγωνιστή τον Ντάνιελ Κρεγκ. Το 1950, ο Γουίλιαμ Λι, ένας Αμερικανός ομογενής στην Πόλη του Μεξικού στις αρχές της δεκαετίας του ’50, περνάει τις μέρες του σχεδόν εντελώς μόνος του, εκτός από μερικές επαφές με άλλα μέλη της μικρής αμερικανικής κοινότητας. Η συνάντησή του με τον Γιουτζίν Άλερτον, έναν νεαρό φοιτητή που είναι καινούργιος στην πόλη, του δείχνει για πρώτη φορά, ότι ίσως είναι τελικά δυνατό να δημιουργήσει μια στενή σχέση με κάποιον.

Ο Γκουαντανίνο είχε ήδη φέτος μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, μπορεί εδώ να κάνει ένα εντυπωσιακό double. O καλλιτεχνικός διευθυντής της Βενετίας, Αλμπέρτο Μπαρμπέρα, λέει πως είχε δει την 3ωρη εκδοχή της ταινίας που αργότερα κόπηκε (η τελική διάρκεια είναι 2 ώρες και 15 λεπτά) την οποία είχε λατρέψει και πως το επιπλέον υλικό ήταν βασικά «ο Ντάνιελ Κρεγκ να γυρνάει στα γκέι κλαμπ», το οποίο ακούγεται σαν πολύ κρίμα που έχει κοπεί. Αλλά ο Γκουαντανίνο είναι σε δυνατό σερί, και αυτή η ταινία αν πετύχει μπορεί να εκτοξεύσει και τον ίδιο και τον Ντάνιελ Κρεγκ, μέχρι τα Όσκαρ.

The Room Next Door

Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ σκηνοθετεί την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία στα αγγλικά και παίρνει για πρωταγωνίστριες την Τίλντα Σουίντον και τη Τζούλιαν Μουρ, το οποίο… απλά βγάζει νόημα. Οι δυο τους παίζουν την Ίνγκριντ και τη Μάρθα, στενές φίλες στα νιάτα τους, όταν δούλευαν μαζί στο ίδιο περιοδικό. Η Ίνγκριντ έγινε συγγραφέας αυτοτελών μυθιστορημάτων, ενώ η Μάρθα έγινε πολεμική ρεπόρτερ. Τελικά, τις χώρισαν οι συνθήκες της ζωής. Μετά από χρόνια που δεν είχαν επαφή, συναντιούνται ξανά σε μια ακραία αλλά παράξενα γλυκιά κατάσταση.

Ο Αλμοδόβαρ λέει πως «η Τίλντα Σουίντον και η Τζούλιαν Μουρ κουβαλάνε όλο το φιλμ στους ώμους τους, και είναι ένα πραγματικό θέαμα. Σε στιγμές κατά τη διάρκεια του γυρίσματος, τόσο το συνεργείο όσο κι εγώ κοντεύαμε να κλάψουμε παρακολουθώντας τις».

Ξέρετε κάτι; Το πιστεύω. Τώρα, αν αυτό θα είναι αρκετό για να δούμε μια σπουδαία ταινία, θα φανεί. Η τελευταία φορά που ο Πέδρο διαγωνίστηκε στη Βενετία ήταν με τις φανταστικές Παράλληλες Μητέρες (από τις καλύτερες ταινίες του), αλλά η προηγούμενη αγγλόφωνη δουλειά του (το μικρού μήκους Strange Way of Life) ήταν ομολογουμένως από τις πιο αδύναμες στιγμές του. Για να δούμε τι θα μας δώσει φέτος.

Babygirl

Η ταινία για την οποία η Νικόλ Κίντμαν έχει ήδη αρχίσει να δίνει στον τύπο ατάκες όπως «δεν το πίστευα τι έκανα» και «αυτά τα κάνεις για να τα βλέπεις μόνο εσύ, όχι όλος ο κόσμος». Στην ταινία, από τη Χαλίνα Ρέιν, σκηνοθέτη του όμορφου και πάρα πολύ φαν νεανικού horror Bodies Bodies Bodies, η Κίντμαν παίζει μια δυναμική CEO που ρισκάρει οικογένεια και καριέρα όταν αρχίζει μια καυτή παράνομη σχέση με έναν πολύ νεαρότερο intern (Χάρις Ντίκινσον).

«Όλοι μας κουβαλάμε ένα μικρό μαύρο κουτί γεμάτο με φαντασιώσεις ταμπού που ίσως να μην μοιραζόμαστε ποτέ με κανέναν», λέει η Ρέιν για την ταινία της. «Με γοητεύει η δυαδικότητα της ανθρώπινης φύσης και αυτή η ταινία είναι μια προσπάθεια να φωτίσει, χωρίς να κρίνει, τις αντίθετες δυνάμεις που συνθέτουν την προσωπικότητά μας. Για μένα, φεμινισμός είναι η ελευθερία να μελετάς την ευπάθεια, την αγάπη, τη ντροπή, την οργή και το εσωτερικό θηρίο μιας γυναίκας». Με άλλα λόγια, ετοιμαστείτε για Πάρα Πολλή Παραφιλολογία γύρω από την ταινία όταν κάνει πρεμιέρα.

Harvest

Η επιστροφή της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, σχεδόν μια δεκαετία μετά το Chevalier. Η Ελληνίδα σκηνοθέτης έχει περάσει στο ενδιάμεσο χρόνο δουλεύοντας διάφορα καλλιτεχνικά, μικρού μήκους, ή τηλεοπτικά πρότζεκτ, αλλά αυτή θα είναι η πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία εδώ και αρκετό καιρό, και μάλιστα πλέον αγγλόφωνη παραγωγή – με πρωταγωνιστή μάλιστα τον Κέιλεμπ Λάντρι Τζόουνς, που πριν λίγα χρόνια κέρδισε βραβείο ερμηνείας στις Κάννες.

Μέσα σε επτά ημέρες παραισθήσεων, ένα χωριό χωρίς όνομα, σε έναν απροσδιόριστο τόπο και χρόνο, εξαφανίζεται. Όπως αναφέρει η επίσημη σύνοψη, «στην τραγικωμική εκδοχή ενός γουέστερν, δύο παιδικοί φίλοι πρόκειται να αντιμετωπίσουν μια εισβολή από τον έξω κόσμο: το τραύμα του μοντερνισμού».

Ακούγεται σαν κι εδώ να έχουμε πολύ ψωμί για κουβέντα μετά την ταινία. Θα ήταν πάντως φανταστικό να πάρει κάποιο βραβείο φέτος η Τσαγγάρη, μια χρονιά μετά τον Λάνθιμο στη Βενετία – σερί δηλαδή δύο από τις καθοριστικές φιγούρες του Greek Weird, σε εντελώς άλλη πια φάση της καριέρας τους. Το Attenberg μάλιστα εμφανίστηκε πρόσφατα στη λίστα του μεγάλου περιοδικού “Sight & Sound” ως μια από τι 25 «καθοριστικές ταινίες του 21ου αιώνα». Κρατάει ακόμα, και θα είναι συναρπαστικό να δούμε πού βρίσκεται η Τσαγγάρη πλέον σήμερα ως δημιουργός.

Wolfs

Αυτό εδώ είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση. Μια ταινία που κόστισε πάρα πολλά λεφτά (μόνο οι Τζορτζ Κλούνεϊ και Μπραντ Πιτ πληρώθηκαν από $35 εκατομμύρια) και αρχικά επρόκειτο να κυκλοφορήσει στις αίθουσες, αλλά τελικά θα κάνει μόνο μια εβδομάδα προβολών στην Αμερική (όχι στην Ελλάδα) και μετά κατευθείαν θα στριμάρει στο Apple TV+. Δεν είναι καν στο Διαγωνιστικό η ταινία, να πεις ότι πάει για Όσκαρ η Apple. Οπότε βασικά έχει βυθίσει τόσο χρήμα απλά για να στριμάρει μια περιπέτεια; Για να δούμε πώς θα εξελιχθεί.

Είναι μια κωμική περιπέτεια όπου ένας επαγγελματίας fixer προσλαμβάνεται για να καλύψει ένα υψηλού προφίλ έγκλημα. Αλλά όταν ένας δεύτερος fixer εμφανίζεται και οι δύο «μοναχικοί λύκοι» αναγκάζονται να δουλέψουν μαζί, θα δουν τη βραδιά τους να ξεφεύγει από τον έλεγχο.

Ο σκηνοθέτης Τζος Γουάτς (της τριλογίας Spider-Man με τον Τομ Χόλαντ) λέει πως η έμπνευσή του ήταν ταινίες σαν το Le Samourai με τον Αλέν Ντελόν και το Collateral του Μάικλ Μαν, το οποίο είναι οπωσδήποτε ένας τρόπος να κερδίσει την προσοχή μας! Για τα υπόλοιπα, θα δούμε σε λίγες μέρες.

Σκαθαροζούμης Σκαθαροζούμης

Η ταινία έναρξης είναι και το σίκουελ της κλασικής ‘80s κωμωδίας του φανταστικού, με τον Τιμ Μπέρτον να επιστρέφει κι αυτός στη σκηνοθεσία και να δηλώνει πως πέρασε τόσο όμορφα γυρίζοντας την ταινία και πως σε αυτήν βρήκε ξανά την χαρά του, μετά την περίοδο που πέρασε στη Disney. Μάικλ Κίτον, Γουινόνα Ράιντερ και Κάθριν Ο’Χάρα επιστρέφουν από την πρώτη ταινία, μαζί τώρα με τη Τζένα Ορτέγα και τη Μόνικα Μπελούτσι.

Μετά από μια απροσδόκητη οικογενειακή τραγωδία, τρεις γενιές της οικογένειας Ντιτς επιστρέφουν στο σπίτι τους στο Winter River. Στοιχειωμένη ακόμα από τον Σκαθαροζούμη, η ζωή της Λίντια ανατρέπεται όταν η επαναστατημένη έφηβη κόρη της, Άστριντ, ανακαλύπτει το μυστηριώδες μοντέλο της πόλης στη σοφίτα και ανοίγει κατά λάθος την πύλη για τη μεταθανάτια ζωή. Είναι πλέον μάλλον θέμα χρόνου μέχρι κάποιος να πει τρεις φορές το όνομα «Σκαθαροζούμης» και ο αναρχικός δαίμονας να επιστρέψει για να εξαπολύσει το χάος.

The Brutalist

Η ταινία που πολλοί ψιθυρίζουν ήδη πως μπορεί να παίξει γερά για το Λιοντάρι. Διάρκειας κάτι παραπάνω από τρεισήμισι ώρες(!), είναι η τρίτη ταινία του Μπρέιντι Κόρμπετ μετά το πολύ δυνατό Childhood of a Leader (ιστορία ενηλικίωσης ενός κακότροπου ηγέτη στην Ευρώπη του μεσοπολέμου, βασισμένο σε ιστορία του Σαρτρ) και το εντελώς αμφιλεγόμενο Vox Lux (Νάταλι Πόρτμαν ως μια ποπ σταρ που αναδείχθηκε μέσα από τα σπλάχνα της βιαιότητας του 21ου αιώνα).

Χρονολογεί το ταξίδι του γεννημένου στην Ουγγαρία, Εβραίου αρχιτέκτονα Λάζλο Τοθ, ο οποίος μεταναστεύει στις ΗΠΑ το 1947. Αρχικά εξαναγκασμένος να ζει σε φτώχεια, σύντομα κερδίσει μια ανάθεση που θα αλλάξει την πορεία των επόμενων 30 χρόνων της ζωής του. Πρωταγωνιστούν Έιντριεν Μπρόντι, Φελίσι Τζόουνς, Στέισι Μάρτιν, Γκάι Πιρς και Τζο Άλγουιν, με την ταινία να προβάλλεται στη Βενετία σε φιλμ 70mm.

Και μόνο η περιπέτεια της μεταφοράς όλου αυτού του γιγάντιου υλικού στο Λίντο θα μπορούσε να αποτελεί θέμα για μια ξεχωριστή ταινία. Επί της παρούσης, ο Κόρμπετ μπορεί να έχει στα χέρια του κάτι αληθινά σημαντικό. Ή απλά ανυπόφορο. Ή και τα δύο! Εν ολίγοις, ανυπομονούμε.

Σειρές στο Λίντο

Κλείνοντας πρέπει να αναφέρουμε οπωσδήποτε την πολύ ενδιαφέρουσα σοδειά τηλεοπτικών τίτλων που προβάλλονται φέτος στη Βενετία. Συχνά-πυκνά θα δούμε να παίζονται εδώ τα πρώτα επεισόδια κάποιας σειράς, ή κάποιες φορές και ολόκληρη αν ο χρόνος το επιτρέπει (έχουμε δει ας πούμε περασμένες χρονιές τον 3ο κύκλο του Kingdom του Τρίερ, αλλά και το Wormwood του θρύλου του ερευνητικού ντοκιμαντέρ Έρολ Μόρις) αλλά αυτό που γίνεται φέτος δεν έχει προηγούμενο.

Τέσσερις πλήρεις σειρές προβάλλονται φέτος στο Λίντο, όλες από εγνωσμένης αξίας σκηνοθέτες, που τις έχουν γυρίσει εξ ολοκλήρου. Το Disclaimer του Αλφόνσο Κουαρόν ακολουθεί μια ερευνητική ρεπόρτερ (Κέιτ Μπλάνσετ) η οποία ανακαλύπτει ένα δικό της σκοτεινό μυστικό. Ο πάντα εντυπωσιακός Τζο Ράιτ (Atonement) σκηνοθετεί την σειρά M – The Son of the Century, μια EDM επιρροών(!) βιογραφία του Μουσολίνι πάνω στη γέννηση του φασισμού στην Ιταλία, με πρωταγωνιστή τον Λούκα Μαρινέλι (Martin Eden).

Το Families Like Ours είναι η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Τόμας Βίντερμπεργκ μετά το Όσκαρ για το Another Round και ακολουθεί μια οικογένεια στο κοντινό μέλλον, όπου τα επίπεδα της θάλασσας ανεβαίνουν επικίνδυνα και ο πληθυσμός εγκαταλείπει την περιοχή.

Τέλος, ο πολύ αγαπητός στο κοινό σκηνοθέτης Ροδρίγο Σορογκόγιεν σκηνοθετεί το The New Years, ένα φιλόδοξο αφηγηματικό πρότζεκτ όπου η δεκαετής σχέση ενός ζευγαριού εξερευνάται μέσα από διαδοχικές Πρωτοχρονιές που πέρασαν μαζί.