ΚΙΦΕΡ ΣΑΔΕΡΛΑΝΤ: “ΟΤΑΝ Ο ΝΙΚΟΛΣΟΝ ΕΚΑΝΕ ΤΟΝ ΜΟΝΟΛΟΓΟ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΙΜΗΣ, ΟΛΟ ΤΟ ΚΑΣΤ ΣΗΚΩΘΗΚΕ ΓΙΑ STANDING OVATION”

Τον Κίφερ Σάδερλαντ τον ξέρουμε ως Τζακ Μπάουερ, ως συναρπαστική φάτσα που μπορεί να παίζει από τον κακό της ταινίας μέχρι κάποιον β-προς-γ ρόλο κάπου στο φόντο μιας ταινίας σαν το Ζήτημα Τιμής. Τον ξέρουμε φυσικά και ως γιο του Ντόναλντ Σάδερλαντ.

Τίποτα από όλα αυτά δεν αρνείται ο ίδιος – τα αγκαλιάζει θερμά κιόλας, όπως θα διαβάσετε παρακάτω σε μια μεγάλη συνέντευξη που έδωσε τον περασμένο Γενάρη, και στην οποία το News24/7 ήταν καλεσμένο.

Ίσως να μην τον είχαμε ποτέ στο μυαλό μας ως κάποιον σπουδαίο ερμηνευτή, ικανό να σηκώσει πάνω του μια τρομερά απαιτητική ερμηνευτική σκηνή στην ταινία ενός εκ των μεγάλων αμερικανών auteurs των τελευταίων 80 χρόνων. Αλλά η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις, γιατί έγινε τώρα κι αυτό.

Ο Κίφερ Σάδερλαντ κρατά έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην τελευταία ταινία του θρυλικού Γουίλιαμ Φρίντκιν, την οποία γύρισε πριν πεθάνει το 2023, αλλά ποτέ δεν πρόλαβε να δει σε κυκλοφορία. Ο Φρίντκιν, που καθόρισε το αμερικάνικο σινεμά με τον Εξορκιστή και τον Άνθρωπο από τη Γαλλία, που γύρισε ένα από τα μεγάλα παραγνωρισμένα αριστουργήματα των ‘70s, το μυθικό Sorcerer (Το Μεροκάματο του Φόβου), και που παρέμεινε ασυμβίβαστος σε όλη την καριέρα του με φιλμ σαν το Ψωνιστήρι, το To Live and Die in L.A. (Ο Άνθρωπος από το Λος Άντζελες) αλλά και πρόσφατα φιλμ όπως το Killer Joe με τον Μάθιου ΜακΚόναχι.

Η τελευταία ταινία του βραβευμένου με Όσκαρ σκηνοθέτη έμελλε να είναι το The Caine Mutiny Court-Martial, βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό του 1953, ένα στρατιωτικό δικαστικό δράμα, που ακολουθεί τη δίκη ενός αξιωματικού του ναυτικού που δικάζεται για ανταρσία – μια ανταρσία που ο ίδιος προσπαθεί να αποδείξει πως ήταν αναγκαία, λόγω της φθίνουσας νοητικής κατάστασης του καπετάνιου, που έθετε σε κίνδυνο όλο το πλήρωμα.

Η ταινία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο φεστιβάλ Βενετίας τον περασμένο Σεπτέμβριο όπου ο Φρίντκιν επρόκειτο να βρεθεί και να παρουσιάσει και τον Εξορκιστή – όμως ο μεγάλος σκηνοθέτης πέθανε λίγο πριν το φεστιβάλ. Αφήνοντας έτσι πίσω του ένα συναρπαστικό τελευταίο έργο, ένα καθαρά θεατρικού στησίματος δράμα που λαμβάνει χώρα σε ένα μόνο σκηνικό, με μια πλειάδα απολαυστικών ηθοποιών να παίζουν τα ρέστα τους στη διάρκεια μιας δίκης που ποτέ δεν ξέρεις τι ακριβώς ανατροπή κρύβει ανά πάσα στιγμή.

Τον τελευταίο λόγο έχει ο Κίφερ Σάδερλαντ, στο ρόλο του καπετάνιου Κουίγκ, αλλά όλο το καστ είναι φανταστικό: Ο Τζέικ Λέισι είναι ο κατηγορούμενος, ο Τζέισον Κλαρκ είναι ο συνήγορος, ο Λανς Ρέντικ (τον οποίο επίσης χάσαμε πρόσφατα) είναι δικαστής, γενικά μια φανταστική γκαλερί γεμάτη με «αυτόν! Κάπου τον ξέρω αυτόν!» πρόσωπα.

Καθώς η ταινία έκανε επιτέλους ελληνική πρεμιέρα μέσα από τα κανάλια της COSMOTE TV, όπου και βρίσκεται διαθέσιμη, ακούμε όσα μας είπε ο Κίφερ Σάδερλαντ με αυτή την αφορμή. Σε μια διαδικτυακή συνέντευξη τύπου τον περασμένο Ιανουάριο, την ιοποία παρακολούθησε το The Magazine, ο Σάδερλαντ εξήγησε τι καλό έκανε το 24 για αυτόν, πώς παρακάλεσε τον Κλιντ Ίστγουντ να παίξει στην τελευταία του ταινία, τις αναμνήσεις του από τη μέρα που ο Τζακ Νίκολσον παρέδωσε τον εμβληματικό «you can’t handle the truth!» λόγο του στο Ζήτημα Τιμής, και φυσικά πώς ήταν το να δίνει την ερμηνεία της καριέρας του στην τελευταία ταινία ενός θρύλου του αμερικάνικου σινεμά.

Η μεγάλη σου σκηνή στην ταινία έγινε όλη σε μια λήψη, είναι πολύ εντυπωσιακό αυτό.
Όλη τη δεύτερη πράξη την γύρισα σε μια λήψη. Ο μόνος λόγος που κάναμε δεύτερη λήψη είναι επειδή ζήτησα μία, είχα δουλέψει πολύ σκληρά σε αυτή τη σκηνή και ήθελα άλλη μια ευκαιρία. Αλλά τα πάντα, από τη στιγμή που κάθομαι στην καρέκλα μέχρι την έξοδό μου, είναι μια λήψη και είχαν ήδη πάρει αποφάσεις για το μοντάζ, εκεί επί τόπου, και τις τήρησαν.

Κάναμε μία λήψη, με πέντε κάμερες. Από εκεί έρχονται οι διαφορετικές γωνίες. Αλλά το πήγαμε όλο, από την αρχή ως το τέλος. Το είχα μάθει σαν μονόπρακτο, οπότε ήμουν έτοιμος να το πάμε όλο σερί.

Όμως πρέπει να παραδεχτώ πως είσαι όσο καλός είναι ο παρτενέρ σου, κι ο Τζέισον Κλαρκ ήταν εξαιρετικός.

Το θυμάμαι από όταν έπαιζα στο Ζήτημα Τιμής, που κάνει ο Τζακ Νίκολσον τον διάσημο μονόλογό του με το YOU CAN’T HANDLE THE TRUTH. Υπήρχαν πολλοί ηθοποιοί εκεί εκείνη τη μέρα κι εγώ ήμουν ένας από αυτός. Κάθε ηθοποιός ήθελε να έρθει και να δει αυτή τη σκηνή. Και καθίσαμε στις πίσω θέσεις, στη γαλαρία. Δε θα το ξεχάσω ποτέ. Ο Τζακ Νίκολσον έκανε την πρώτη λήψη κι οι πάντες κρατούσαν την ανάσα τους. Δεν έπεφτε καρφίτσα. Και μπορούσα να δω ότι ο [σκηνοθέτης] Ρομπ Ράινερ δεν ήξερε τι να κάνει, γιατί πήγε όλη τη σκηνή από την αρχή ως το τέλος, κι ήταν τέλεια. Και πήγε στον Τζακ και του λέει, Θες να το κάνεις ξανά; Κι εκείνος λέει, Ε, αφού είμαι εδώ.

ΟΚ λέει ο Ρομπ, ας το πάμε ξανά. Και το πήγαν ξανά και ήταν εξίσου καλό και ίσως λίγο διαφορετικό Κι ο Ρομπ απλά σήκωσε τα χέρια του στον αέρα και λέει, δεν ξέρω τι να κάνω. Έχει τελειώσει! Εσύ είσαι ΟΚ, μπορούμε να προχωρήσουμε; Ο Τζακ λέει ναι. Και τότε όλοι του έδωσαν standing ovation.

Και θυμάμαι να κοιτάζω τότε τον Τομ, και θυμάμαι να σκέφτομαι πως θα έπρεπε να δίνουμε και στον Τομ ένα standing ovation. Ο Τζακ Νίκολσον είχε τις φοβερές ατάκες σε αυτό τον διάλογο και κέρδισε δικαίως τον θαυμασμό. Αλλά δε μπορείς να κάνεις αυτό τον μονόλογο χωρίς την σωστή ασίστ και χωρίς την τέλεια έξοδο, και χωρίς την πρόκληση από τον άλλο ηθοποιό. Οπότε πάντα ήμουν εντυπωσιασμένος από την δουλειά του Τομ Κρουζ σε αυτή τη σκηνή επίσης.

Κι εγώ δε θα τα είχα καταφέρει με τόση άνεση και σιγουριά χωρίς τον Τζέισον Κλαρκ. Ήταν ο παρτενέρ μου.

Το καστ είναι γενικά φανταστικό. Είναι κι ο Λανς Ρέντικ, τέλειος στο ρόλο.
Μου ραγίζει την καρδιά ο Λανς. Ήταν από τους πιο γενναιόδωρους ανθρώπους που είχα τη χαρά να δουλέψω μαζί τους. Κάθε φορά που είχαμε ένα μικρό διάλειμμα, θα πηγαίναμε μια βόλτα στο σκηνικό και θα τον ρωτούσα πράγματα για το Wire γιατί ήμουν τόσο μεγάλος φαν της σειράς. Μου ραγίζει την καρδιά ότι τον έχουμε χάσει κι αυτόν.

Η εμπλοκή του Γουίλιαμ Φρίντκιν ήταν σημαντική για τη συμμετοχή σου στο The Caine Mutiny Court-Martial;
Είμαι τεράστιος φαν της ορίτζιναλ ταινίας και δε νομίζω πως κανείς που είναι στα καλά του θα πήγαινε να αναμετρηθεί με την ερμηνεία που δίνει ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Αλλά η επιθυμία μου να δουλέψω με τον Φρίντκιν ήταν τόσο μεγάλη που θα είχα κάνει τα πάντα.

Έλαβα ένα τηλεφώνημα και μου λένε «γεια σας, είστε ο Κίφερ Σάδερλαντ; Αναμείνατε για τον κύριο Φρίντκιν» και λέω ναι, ΟΚ, φυσικά. Και τον αποκαλώ Κύριο Φρίντκιν μέχρι και σήμερα. Μπορώ να τον ακούσω να φωνάζει, «αμάν, διάολε, γιατί δε με λες Μπίλι;;» [γελάει]

Μου είπε πως ήθελε εμένα για το ριμέικ του Caine Mutiny, και πως θα το έκανε μόνο αν το έκανα. Άρχισε να μου εξηγεί τι πίστευε πως θα έφερνα εγώ. Και σκέφτομαι… θεέ μου. Ένιωθα όπως ο Τομ Κρουζ [στο Jerry Maguire], ξέρεις, «you had me at hello».

Ο Άνθρωπος από τη Γαλλία έπαιξε τόσο νευραλγικό ρόλο για μένα ως νεαρό ηθοποιό. Με βοήθησε να αποκωδικοποιήσω τι είναι το καλό σινεμά. Αυτή ήταν η μπάρα για μένα, μια από τις αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών. Κι έκανε κάθε είδος – το To Live and Die in L.A., και μετά ο Εξορκιστής που ήταν πολύ τρομακτικός για μένα, αλλά το έβλεπα σε κομμάτια γιατί μπορούσα να καταλάβω πόσο καλή ήταν η κατασκευή του.

Λένε να μην συναντάς τα είδωλά σου γιατί θα σε απογοητεύσουν, αλλά εδώ δεν ίσχυε αυτό για μένα. Ήταν το αντίθετο. Είχε τόσο στιβαρό έλεγχο τεχνικά σε ό,τι ήθελε να πετύχει, αλλά και συναισθηματικά, τι ήθελε από τους ηθοποιούς. Και ήταν απίστευτα ευθύς. Δεν μασούσε τα λόγια του! Αν ήταν χαρούμενος με κάτι, ήταν χαρούμενος. Κι αν δεν ήταν, δεν ήταν. Ως ηθοποιός εγώ, είμαι πιο χαρούμενος όταν ξέρω πού στέκομαι.

Μια από τις θεματικές της ταινίας είναι και το ποιος ελέγχει την αφήγηση. Ότι ίσως η αλήθεια δεν είναι όσο σημαντική πιστεύουμε, αλλά παραποιείται.
Είμαι μεγαλύτερης ηλικίας και δεν έχω ιδιαίτερη ονλάιν παρουσία. Δεν περνάω πολύ χρόνο στον υπολογιστή. Βλέπω τις τοπικές ειδήσεις στην τηλεόραση, ξέρεις. Οπότε δε νομίζω πως η ύπαρξή μου κι ο τρόπος που ζω παρουσιάζει τόσο μεγάλη πρόκληση όσο για τα εγγόνια μου που είναι έφηβοι, ή για τα παιδιά μου που είναι στα 30 και τα 40 τους.

Στην ταινία έσπασα τον χαρακτήρα σε δύο κομμάτια. Η πρώτη πράξη ήταν η δική του εκδοχή της αλήθειας και ο θυμός του για τους άντρες του καθώς ένιωσε προδομένους. Η δεύτερη πράξη είναι αυτό που αντιλαμβάνομαι ως αληθινή τραγωδία για αυτό τον άνθρωπο, όπου έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, ότι έχει ευθύνη σε ό,τι συνέβη. Κι όσο εξελίσσεται η δεύτερη πράξη, η ευθύνη του γίνεται μεγαλύτερη.

Η ανθρωπιά αυτού του φιλμ είναι ότι καταλαβαίνω πως όλοι βλέπουμε τους εαυτούς μας με ένα συγκεκριμένο τρόπο που μπορεί να μην είναι πολύ ειλικρινής σε σχέση με το ποιοι είμαστε στα αλήθεια. Και συμπεριφερόμαστε με διαφορετικό τρόπο απέναντι στην πραγματικότητα του ποιοι και του τι είμαστε. Αυτό είναι που βρίσκω τόσο δυνατό σε αυτό το θεατρικό και φιλμ. Κι η πρόκληση για μένα ως ηθοποιός ήταν να διαχωρίσω αυτές τις δύο στιγμές ανάμεσα στις δύο πράξεις. Κι είναι κάτι με το οποίο παλεύουμε όλοι: Ποιοι θέλουμε να είμαστε, και ποιοι είμαστε στα αλήθεια.

Κάνουμε ό,τι μπορούμε στη ζωή για να προχωράμε κλείνοντας τα μάτια σε πολλά πράγματα. Υπάρχουν αυτές οι φρικτές στιγμές που περπατάς σε μια γωνία και κάποιος λέει κάτι άσχημο για εσένα. Το φοβερό σε αυτές τις στιγμές είναι ότι δεν σε θυμώμουν, απλά σε πληγώνουν, και είναι μέσα στη ζωή, δε μπορείς να κάνεις κάτι. Η ταινία είναι μια πολύ συγκεκριμένη μελέτη σε αυτή την πτυχή της κοινωνίας και τι αντιμετωπίζουμε ως μεμονωμένα άτομα μέσα σε ένα ευρύτερο σύνολο.

Πώς νιώθεις που δούλεψες με τον Φρίντκιν, ο οποίος δεν είδε ποτέ την κυκλοφορία του φιλμ;
Μου ραγίζει την καρδιά. Η εμπειρία της συνεργασίας μας είναι απίστευτη.

Ήταν τόσο καθαρό το τι ήθελε, και δεν το βλέπεις πια στα σετ. Καθόταν με τον μοντέρ του και κατά κάποιο τρόπο προσπερνούσαν την καθημερινή διαδικασία. Δεν θα καθόντουσαν σε ένα δωμάτιο για να δουν dailies μαζί – το έκαναν επί τόπου καθώς γυριζόταν η ταινία.

Μου ραγίζει την καρδιά ότι δεν είδε την κυκλοφορία της ταινίας, γιατί ξέρω ότι ο Κύριος Φρίντκιν ήταν πολύ χαρούμενος με το αποτέλεσμα. Ξέρω πως ήταν τρομερά περήφανος. Είμαι ευγνώμων που το είδα ολοκληρωμένο και είμαι ευγνώμων που ήμουν μέρος κάθε πτυχής της ολοκλήρωσης του φιλμ. Ήμουν εκεί για τα πάντα. Μακάρι να μπορούσε να δει πόσο το απολαμβάνουν οι άνθρωποι, πόσο καλή είναι η υποδοχή. Μακάρι να μπορούσε να δει ακόμα και σήμερα, πόση λατρεία υπάρχει για τις ικανότητές του ως σκηνοθέτη. Είμαι πολύ λυπημένος που δεν είχε αυτή την ευκαιρία.

Πώς επηρέασε την υποκριτική σου το ότι όλα γίνονται σε έναν χώρο;
Μιλούσαμε πριν χρόνια με τον Σον Πεν, πρέπει να ήμουν 17 χρονών τότε. Και μου έλεγε πως, αν ζωγραφίσω σε έναν μεγάλο καμβά θα χρησιμοποιήσω πολύ μεγάλες, έντονες πινελιές. Αν ζωγραφίσω σε έναν πολύ μικρό καμβά θα είναι πολύ τακτοποιημένο αυτό που θα ζωγραφίσω για να απεικονίσω μια ιδέα και θα πρέπει να αποδώσω τα πάντα σωστά και με ακρίβεια.

Στη συγκεκριμένη περίσταση αυτή η σκέψη ήταν πολύ στο μυαλό μου γιατί δεν είναι απλά ότι είναι μία η τοποθεσία, αλλά είναι κυριολεκτικά μια καρέκλα για μένα. Ένα σημείο. Δεν κινούμαι ούτε μισό μέτρο. Οπότε η αναλογία είναι πολύ έντονη καθώς ήταν τόσο μικρές οι διαστάσεις. Είναι απίστευτο πόσο λίγα πράγματα χρειάζεται όντως να κάνεις για να αποκτήσει κάτι μια φοβερή δύναμη.

Σε αυτό το σημείο της καριέρας σου, μαθαίνεις ακόμα νέα πράγματα;
Οπωσδήποτε. Θυμάμαι ως νέος ηθοποιός στα 20 μου, κοιτάζαμε ανθρώπους σαν τον Τζιν Χάκμαν, τον Ρόμπερτ Ντιβάλ, τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο και τις σπουδαίες καριέρες τους. Σε αυτούς ήθελες να μοιάσεις ως ηθοποιός. Και τότε ο Ντε Νίρο έκανε μια ταινία κάθε 2-3 χρόνια. Οπότε όλοι οι νέοι ηθοποιοί αυτό θέλαμε να κάνουμε. Και φυσικά ήταν αδύνατο να το αντέξει η τσέπη μας, όταν κάναμε ένα χρόνο χωρίς δουλειά.

Και μετά έκανα το 24. Άρχισα ξαφνικά να κάνω το αντίστοιχο των 12 ταινιών τη χρονιά. 24 ωριαία επεισόδια. Έκανα τεράστιο άλμα ως ηθοποιός απλά και μόνο επειδή δούλευα κάθε μέρα. Τότε ήταν που μου ήρθε η σκέψη, ότι εκείνη η θεωρία που είχαμε ως νέοι ήταν τόσο χαζή! Αν θες να πας στους Ολυμπιακούς, τότε προπονείσαι κάθε μέρα. Αν θες να γίνεις ο γρηγορότερος άνθρωπος στον πλανήτη; Προπονείσαι ασταμάτητα. Ως ηθοποιός, ισχύει το ίδιο. Όσο δουλεύεις, τόσο περισσότερα μαθαίνεις.

Οπότε το 24 ήταν για μένα η στιγμή που τα άλλαξε όλα. Λόγω του καστ και λόγω των σεναριογράφων με τους οποίους δούλεψα, όπως τον Τζον Κασάρ. Ήταν η καλύτερη εκπαίδευση. Η καλύτερη δεκαετία εκμάθησης που είχα ποτέ μου. Εκεί συνειδητοποίησα ότι τόσο καιρό το έκανα λάθος. Δουλεύεις, δουλεύεις, και δουλεύεις, και ελπίζεις πως γίνεσαι καλύτερος και καλύτερος και καλύτερος. Και δεν εννοώ πως βρίσκεις παρακάμψεις. Αλλά αληθινούς τρόπους να φτάσεις σε μια ειλικρινή στιγμή. Κάνεις την ερμηνεία σου λιγότερο χειριστική και πιο αληθινή.

Ο Κύριος Φρίντκιν ήταν τεράστιο μέρος σε αυτό. Όπως και το ότι έμαθα το κείμενο τόσο καλά και πήγα στο γύρισμα σχεδόν υπερβολικά προετοιμασμένος. Μου επέτρεψε να προσαρμοστώ. Να μπορώ να είμαι δεμένος σε μια καρέκλα και να μη μπορώ να κινηθώ, αλλά να ερμηνεύσω. Όλα αυτά σου μαθαίνουν πράγματα αν είσαι ανοιχτός στη μάθηση.

Κι επιστρέφεις στην αίθουσα του δικαστηρίου τώρα, με τα γυρίσματα του Juror Νo. 2 του Κλιντ Ίστγουντ.
Πρέπει να είμαι ειλικρινής μαζί σου. Έχω έναν μικρό ρόλο σε αυτή την ταινία. Αλλά ήξερα ότι θα είναι η τελευταία ταινία του Κυρίου Ίστγουντ και κυριολεκτικά του έγραψα ένα γράμμα και είπα, θα παίξω ακόμα και τον επιστάτη σε μια σκηνή στο σχολείο. Δεν με νοιάζει. Θα ήθελα πολύ να δουλέψω σε αυτή την ταινία. Και ναι, έχω λοιπόν έναν μικρό ρόλο. Δούλεψα με τον Νίκολας Χουλτ, που είναι φανταστικός. Είναι το μικρό αγόρι από το About a Boy και τώρα είναι εξαιρετικός ηθοποιός. Και πολύ ψηλότερος από όσο φανταζόμουν!

Αλλά ναι, μπόρεσα έτσι να δουλέψω με έναν σκηνοθέτη που έχω ως είδωλο από τότε που είδα το The Outlaw Josey Wales (1976), ένα από τα αγαπημένα μου γουέστερν όλων των εποχών. Και το Play Misty for Me (1971), που όπως είπα πριν για τον Εξορκιστή, δεν τα πάω καλά με τις τρομακτικές ταινίες, αλλά αυτό ήταν ακριβώς το είδος του τρόμου που δουλεύει για εμένα και νομίζω πως είναι ένα απίστευτο σκηνοθετικό ντεμπούτο. Ακολουθούσα την καριέρα του από τότε. Όσο καιρό δουλεύει.

Έχω ακούσει και σπουδαίες ιστορίες από τον πατέρα μου, από τότε που δούλεψαν μαζί στο Kelly’s Heroes (1970). Οπότε ήταν υπέροχο να μπορώ έστω και για δυο βδομάδες να έχω την ευκαιρία να δουλέψω με έναν τέτοιο άνθρωπο.

Και θυμάμαι μια μικρή ιστορία που μου έφτιαξε τη χρονιά, είναι από τα highlights της ζωής μου ως ηθοποιός, και είναι ένα τόσο μικρό πραγματάκι. Κάναμε μια σκηνή όπου βγαίνω από την μπροστινή πόρτα και θα γυρνούσα για να μιλήσω με κάποιον. Ο βοηθός σκηνοθέτη παρακολουθούσε από το μόνιτορ με τον Κύριο Ίστγουντ και καθώς έφτασα στην πόρτα λέει «πήγαινε στα αριστερά». Κι ο Κύριος Ίστγουντ λέει, «σταμάτα – ξέρει τι κάνει». Έκανα μια κίνηση που μου ταίριαζε στη σκηνή. Και το γεγονός ότι ο Κλιντ Ίστγουντ είπε για μένα, «μην ανησυχείς, ξέρει τι κάνει», αυτό είναι για μένα ένα από τα highlights της καριέρας μου.

Και τον Φρίντκιν τον λες ακόμα Κύριο Φρίντκιν! Δεν μπορείς να τον πεις Μπίλι με τίποτα, ε;
Όχι, όχι. Έχει κάνει τόσα πολλά για μένα. Ως σινεφίλ, και από σεβασμό και μόνο, θα τον λέω για πάντα Κύριο Φρίντκιν.